Ατλέτικο Μαδρίτης: Η προδιαγεγραμμένη μοίρα του Γιανίκ Φερέιρα-Καράσκο

Πρόκειται ακριβώς για το σημείο που η ματαιότητα συναντιέται με την έκσταση. Τα λόγια πάνε στην πραγματικότητα χαμένα, αλλά υπάρχει η λαχτάρα εξωτερίκευσης. Αυτό που είναι το ποδόσφαιρο, οι φανατικοί του το κοροϊδεύουν με αυτό που… είναι το ποδόσφαιρο: 22 τύποι που κυνηγούν μια μπάλα.

Έχει χρησιμοποιηθεί ως όχημα κικερώνειας ειρωνείας, προκειμένου να αναδειχθεί η σημασία του. Αλλά πάντα λείπει κάτι, που η ίδια η τέχνη φανερώνει στα μάτια. Λείπει η περιγραφή για αυτήν την παράνοια που το σπορ μπορεί να γίνει ανά πάσα στιγμή.

Αφ’ ης στιγμής ο VAR παρουσιάστηκε, οι αμφιβολίες για το πώς θα μπορούσε να γίνει ωφέλιμος για το παιχνίδι, ήταν στην πραγματικότητα αμφισβητήσεις. Αρχικά, πράγματι, ο VAR φάνηκε βαρίδι για το σπορ. Υπεραπαραίτητος για μια επιχείρηση δισεκατομμυρίων ευρώ, δεν ταίριαζε στην ψυχοσύνθεση οποιουδήποτε έβλεπε το παιχνίδι με τον ενθουσιασμό του παιδιού που το ερωτεύτηκε.

Το βράδυ της Τετάρτης στη Μαδρίτη, για την πέμπτη αγωνιστική των ομίλων στο Champions League, στην πλέον κατάλληλη ομάδα για να χρησιμοποιηθεί επ’ ωφελεία της ίδιας της ροής του παιχνιδιού, ο VAR έμοιαζε να γίνεται ο κύριος πρωταγωνιστής του δράματος. Αλλά το παλίμψηστο ενός θαύματος που φιλοτέχνησε ο επικός ποιητής, μιας αλληλουχίας γεγονότων που δημιούργησαν λαχάνιασμα και αμηχανία ισόποσα, εκτείνεται πολύ πέρα από αυτό.

Το γεγονός είναι η ίδια η συγκυρία, με συμβάντα που διαδέχονταν το ένα το άλλο λες και γυρίζονταν σε κινηματογραφικό στούντιο. Ο σκηνοθέτης δεν θα έστελνε βέβαια τον τερματοφύλακα στην αντίπαλη περιοχή για να τον βάλει απλώς να κλωτσήσει τον αμυντικό, αλλά θα τον τοποθετούσε σε θέση που θα έβρισκε τουλάχιστον με προσπάθεια το δοκάρι.

Ο σκηνοθέτης δεν θα μπορούσε να φανταστεί ποτέ μια συνέχεια κατά την οποία ο τερματοφύλακας θα κλωτσούσε έναν αμυντικό, αλλά ένας άλλος θα προλάβαινε να έχει κάνει χέρι. Σε έναν κόσμο χωρίς VAR, η Ατλέτικο Μαδρίτης θα επέστρεφε στην άμυνά της και η Λεβερκούζεν, με το ελεύθερο του Λούκας Χραντέτσκι θα εξασφάλιζε τα βαθμό της ισοπαλίας.

Με την ύπαρξη του αδέκαστου κριτή, όμως, το VAR παρατάθηκε στο βαθμό του κακουργήματος. Σε εκείνον που τον πρώτο ρόλο θα έπαιρνε ό,τι εκείνοι που έγιναν αρκετά ρομαντικοί αποκαλούν μοίρα, με ό,τι το ένστικτό τους νιώθει ότι είναι προδιαγεγραμμένο, ότι σε ένα τέμνον σύμπαν έχει ήδη γίνει, απλώς οι άνθρωποι το παρακολουθούν με διαφορά χρόνου.

Η ιστορία αλλάζει, θα μπορούσε η συνέχεια να λογίζεται ως σπονδυλωτή. Η κάμερα γυρίζει. Αν υπάρχει η μοίρα, είναι η ώρα να αποδοθεί το βραβείο στο μοιραίο.

Το φιλί στη σύζυγο και ο #Sigma Male της Ατλέτικο

Ο Γιανίκ Φερέιρα-Καράσκο είναι από τους ποδοσφαιριστές που η τεχνική τους περιγράφεται ως άρτια. Είναι αποτέλεσμα ταλέντου και μιας κάποιας δουλειάς, αλλά ουδείς ξέρει γιατί είναι Βέλγος. Και γιατί, ως Βέλγος, πήγε να χτυπήσει ένα πέναλτι απέναντι σε μια γερμανική ομάδα.

Οι Βέλγοι δεν είναι καν η πιο «καταραμένη» ποδοσφαιρικά εθνικότητα του πλανήτη. Πάντως, για κάποιο λόγο, ουδείς θα εμπιστευόταν κάποιον από εκείνους για να πάρει την εσχάτη των ποινών σε εκείνο το σημείο. Ο Καράσκο πρέπει να ενήργησε μόνος του, άλλωστε, παρά το σημαντικό ταλέντο του, διακρίνεται για μια κάποια παράλογη αυτοπεποίθηση.

Δεν έκρυψε ποτέ τη δυσαρέσκειά του για το ότι δεν προκρίνεται στις βασικές επιλογές του Ρομπέρτο Μαρτίνεζ για την εθνική Βελγίου, ενώ είναι φανερή η αυταρέσκειά του: πιθανώς νιώθει κάτω από τον Λιονέλ Μέσι και μάλλον είναι από εκείνους που στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους αναφέρονται με βεβαιότητα στο ότι τους έχει αδικήσει η ζωή.

Ακριβώς αυτή η παράλογη αυτοπεποίθηση ενός #Sigma male που… δεν ήταν έδωσε το έναυσμα ώστε ο Καράσκο, ο πρώτος παίκτης στην Ιστορία του ποδοσφαίρου που πανηγύρισε γκολ σε τελικό Champions League, το 2016 με τη Ρεάλ Μαδρίτης, φιλώντας τη σύζυγό του σε κανονικό χρόνο παιχνιδιού, να πάρει την ευθύνη του πέναλτι.

Εκείνα τα λίγα λεπτά, φρόντισε να συγχύσει όλη την κοινωνία: τους οπαδούς της Ατλέτικο, που ήξεραν ποιος θα σούταρε, τους παίκτες της Λεβερκούζεν, που πιθανώς κόντραρε κατά τη διάρκεια του ματς και πριν κληθεί να γίνει ακόμα ένας κρίκος στην αλυσίδα των ποδοσφαιρικών παραμυθάδων, προφανώς τον Ντιέγκο Σιμεόνε, που αντιλαμβανόμενος για αυτό που θα συνέβαινε, ήταν ασυνήθιστα ήρεμος. Έως και απογοητευμένος.

Ο υπογράφων δεν ξέρει οποιονδήποτε που αν τον ρωτούσε, πριν ο Καράσκο σουτάρει το πέναλτι, αν επρόκειτο να το βάλει, θα του απαντούσε καταφατικά.

Αλλά ακόμα και εκείνοι που θα λάμβαναν υπ’ όψιν την περιρρέουσα ενέργεια, που μέσα από τον Βέλγο διαχέετο άπλετη στο «Wanda Metropolitano», έφτανε στα καλώδια της τηλεόρασης και περνούσε στις οθόνες, δεν θα μπορούσαν να περιμένουν την τελευταία και πλέον γαργαντουϊκή πράξη του δράματος.

Πώς ήταν δυνατόν ο Καράσκο να προβεί σε κάτι ακόμα πιο μυθικά άστοχο και μάλιστα άθελά του; Το μυαλό, ακόμα και όταν φαντάζεται φάσεις, δεν θα γινόταν να εξωθηθεί ποτέ σε ένα τέτοιο άκρο, στο οποίο ο ποδοσφαιριστής που χάνει το πέναλτι στερεί από την ομάδα του το γκολ πάνω στη γραμμή, μετά τη χαμένη προσπάθειά του.

Αν δεν είχαν γίνει όλα αυτά, το πέναλτι του Καράσκο, το οριζόντιο δοκάρι και το πλασέ που ο ίδιος ο Βέλγος αποσόβησε στη γραμμή, με την μπάλα να φεύγει, μέσα από κάποιον φυσικό παραλογισμό, έξω και τους παίκτες της Λεβερκούζεν να του την πέφτουν αλυχτώντας, πλάσματα γεννημένα μόλις εκείνη τη στιγμή από μια πρωτόγονη χαρά, σε κάποιον άλλον κόσμο, πώς είναι δυνατόν να έγιναν το βράδυ της Τετάρτης, 26 Οκτωβρίου, για πρώτη φορά;

Σε ποιον κόσμο δεν είναι το ποδόσφαιρο η πληρέστερη μορφή τέχνης, η μούσα των ιεροφάντων των παραμυθιών;

Ακόμα και σε εκείνον τον κόσμο που κατοικεί ο Γιανίκ Φερέιρα-Καράσκο, ο άνθρωπος που έμπλεος αυτοπεποίθησης είδε τον ίδιο τον εσωτερικό κόσμο του να «καταστρέφει» το βλέμμα του και να το ανταλλάζει με εκείνο του φοβισμένου ανδρός, εκείνου που αντιλαμβάνεται ξαφνικά τη σημασία της στιγμής και απλώς υποχωρεί τόσο ανεπαίσθητα όσο η απόσταση ενός ακριβούς χτυπήματος από τα 11 μέτρα από μια κακογραφία, αυτού που μπλέκει μέσα σε μια φάση απλώς για να κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα, η αστερόσκονη πέφτει από τον ποδοσφαιρικό ουρανό.

Η εξέδρα πίσω από την καταραμένη εστία δονείται. Οι οπαδοί των «ροχιμπλάνκος». Γύρω από τη φωτιά, κηδεύουν τη διάκριση με οινόπνευμα. Η αγάπη μένει.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News