ΝΟΒΑΚ ΤΖΟΚΟΒΙΤΣ: Ο απογαλακτισμός του «μίμου της Νέας Υόρκης»

Ο Τομ Κρουζ έγινε πάστορας της σαϊεντολογίας, σε βαθμό που χώρισε την Κέιτ Χολμς, βλέπει την κόρη του κάθε Χριστούγεννα και με ευχαρίστηση δέχεται να μην έχει σύντροφο που «ανήκει» σε οποιαδήποτε άλλη θρησκεία.

Οι «Αυτόχθονες Ιθαγενείς», που προφανώς δεν θα υπήρχαν σε μια ανεπτυγμένη και ευνομούμενη κοινωνία, κόβουν πρόστιμα τρισεκατομμυρίων ευρώ σε δημάρχους και περιφερειάρχες και πιθανότατα περιμένουν κάποιος εξ αυτών να αντιδράσει σοβαρά, για να πάρουν τα… όπλα.

Ο Νόβακ Τζόκοβιτς έκοψε τη γλουτένη από τη διατροφή του, ακολούθησε το βελονισμό και το σώμα του έγινε ο ναός του. Έτσι, κυρίως στις διακοπές μετά τη λήξη του 2010, απέβαλε τις τοξίνες άγχους και στρες και έγινε ο κορυφαίος τενίστας στον κόσμο, ο καλύτερος μέσα στη δεκαετία, με 19 Major σε 11 σεζόν (και ένα… κάβα από το 2008) και ένας από τους τρεις κορυφαίους όλων των εποχών. Στο όρος Ράσμορ, για το τένις Ανδρών, το πρόσωπό του αναντίρρητα θα είχε σκαλιστεί.

Η έλλειψη γλουτένης, ο βελονισμός και η θρησκευτική πίστη στο ίδιο το κορμί του, που ορισμένες φορές αποδίδει εξώκοσμα, είναι λογικό ότι θα συνοδεύονταν από την αντίρρηση για την αμυντική λειτουργία του ανθρώπου απέναντι στον κορονοϊό. Παρά το γεγονός ότι τον πέρασε, ο Τζόκοβιτς συνεχίζει, κι αυτό φαίνεται από την Αυστραλία και τη συμμετοχή του στο πρώτο Major της χρονιάς, στη Μελβούρνη, να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για την αξία του εμβολίου. Αναγκαστικά, υπονοεί ότι το απαιτητό δεν είναι τόσο απαιτητό. Ο υποχρεωτικός διαχωρισμός τον καθιστά μεν εχθρό της λογικής, αλλά αναδεικνύει ισόποσα και μια άλλη διάσταση, που αφορά την ίδια την παρουσία του ως τενίστα και το status quo του: Από την παγκόσμια ομοσπονδία τένις ως την Tennis Australia δεν γίνεται να κρύψουν την ενόχλησή τους για τον Σέρβο. Γι’ αυτό, κιόλας, η εξέλιξη της υπόθεσής του, όσο κι αν έμοιαζε αναπόφευκτη, ήταν η έκθεση στην παγκόσμια κοινότητα.

Οι καρεκλοκένταυροι

Η εμμονή των ελιτιστών

Ανά καιρούς, πάρα πολλοί τενίστες έχουν αποθεώσει τον Νόβακ Τζόκοβιτς, τόσο για το παιχνίδι του όσο και για τη βοήθεια που τους παρέχει. Ο καλός λόγος του Σταν Βαβρίνκα και του Άντι Μάρεϊ για τον Σέρβο, για να αναφερθούν δύο παραδείγματα νικητών Major τουρνουά, δεν λείπει. Όταν ο Τζόκοβιτς έχασε από τον Ντανιήλ Μεντβέντεφ στη Νέα Υόρκη, στον τελικό του US Open 2021, ο Ρώσος δεν έχασε την ευκαιρία να επαινέσει τον αντίπαλό του σε διάστημα που συνήθως οι νικητές δεν χρησιμοποιούν για να αποτίνουν τα πρεπά στους αντιπάλους τους. Ο Τζόκοβιτς είναι πρόεδρος της Ένωσης Παικτών και υπάρχουν πολλοί τενίστες, ακόμα και από εκείνους που δεν βρίσκονται στους πρώτους 100 της ΑΤΡ, που μπορούν να μνημονεύσουν στιγμές που είχαν δίπλα τους τον Σέρβο.

Αφ’ ης στιγμής, λοιπόν, ο 34χρονος Σέρβος είναι δίπλα στους συναδέλφους του, και μάλιστα με παρουσία χρηστική και όχι για το φαίνεσθαι, πρέπει να είναι απέναντι σε κάποιους. Αυτοί είναι οι καρεκλοκένταυροι των ομοσπονδιών, οι οποίοι, μάλιστα, διεκδικούν για τους εαυτούς τους τα προνόμια που πολλοί από τους κύριους ρόλους του παιχνιδιού δεν διαθέτουν. Δεν είναι τωρινή η διαπίστωση, που διανθίζεται από την αποκάλυψη της Τσέχας τενίστριας Ρενάτα Βοράτσοβα, η οποία έχει κρατηθεί σε καθεστώς ομηρίας δύο φορές ως τώρα στην Αυστραλία, ότι «η Tennis Australia μάς παραπλάνησε», αφού η ίδια τονίζει ότι είχε πάρει τη διαβεβαίωση πως τα χαρτιά της έφταναν ώστε να μην αντιμετωπίσει πρόβλημα και, εν τέλει, να μη μεταφερθεί στο ξενοδοχείο με τους παράτυπους μετανάστες, που κρατιόταν και ο ίδιος ο Τζόκοβιτς μέχρι να κερδίσει τη δίκη του, επειδή ακυρώθηκε η βίζα της.

Εδώ και δεκαετίες υπάρχει η αίσθηση από τενίστες ότι οι διοργανωτές πολλών από τα τουρνουά έχουν κρατήσει για εκείνους το ρόλο των ιθύνοντων νοών και απαιτούν, αρκετές φορές άκομψα και χωρίς οποιαδήποτε διπλωματικότητα, από τους ίδιους τους αθλητές να περιφέρονται ως γλάστρες και να κάνουν τα δέοντα, περιφερόμενοι ως ατραξιόν. Τα χρήματα, βέβαια, δεν είναι λίγα, αλλά δεν φτάνουν για… όλους: όπως οι μεγαλοδημοσιογράφοι, παρ’ ότι δίνουν την αίσθηση ότι όλοι οι δημοσιογράφοι αμείβονται πολύ, έχουν τεράστια απόσταση στις απολαβές ακόμα και από εγνωσμένης αξίας ρεπόρτερ, έτσι οι περισσότεροι επαγγελματίες τενίστες είναι ίσα βάρκα ίσα πανιά τα οικογενειακά περιβάλλοντά τους θα μπορούσαν να το διαβεβαιώσουν. Τα κόστη είναι τεράστια και οι διοργανωτές δεν αποδεικνύονται αρκούντως γενναιόδωροι. Οι απαιτήσεις είναι περισσότερες από τις αμοιβές.

Ακόμα και παλιότερα, όμως, σε περιπτώσεις όπως ο Τζον ΜάκΕνρό και ο Τζίμι Κόνορς, ο Άντρε Άγκασι, ακόμα και ο Μάρατ Σάφιν, η λαμβανόμενη συμπεριφορά ουδεμία σχέση είχε με την πρέπουσα. Δεν ανάγεται στο πολύ μακρινό παρελθόν η διαπίστωση ότι το Γουίμπλεντον θέλει τους τενίστες αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα και αγέλαστα, ούτε ότι αν δεν ήταν ο κορονοϊός θα απέμεναν δύο χρόνια μέχρι τη διορία που είχε δώσει το Ρολάν Γκαρός να κλείσει με οροφή τα δύο βασικά κορτ του, σε έναν άνευ προηγουμένου αρτηριοσκληρωτισμό.

Το… εύκολο θύμα

Χαώδης η απόσταση σε σχέση με τους άλλους δύο

Επιπλέον -και εδώ είναι άξιο αναφοράς ότι η συμπεριφορά του είναι ανεξάρτητη από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα- ο Τζόκοβιτς είναι ο άνθρωπος που ουδείς συμπαθεί. Η φράση, στην υπερβολή της, αναδεικνύει μια πραγματικότητα χρόνων χωρίς να καταρρίπτει το δικό του μερίδιο ευθύνης σε αυτήν την κατάσταση που παρ’ ολίγον να δημιουργήσει διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Αυστραλίας και Σερβίας. Οι πρώτοι δεν χωνεύουν τους δεύτερους, αφού οι Αυστραλοί είναι «σεσημασμένοι» για την κροατική κοινότητά τους, σε σημείο που πάρα πολλοί αθλητές, από τον Μαρκ Βίντουκα έως τον Ντάριο Σρνα και από τον Μπέρναρντ Τόμιτς* (που τον φωνάζουν Τόμικ στην Ωκεανία για να μας… ξεγελάσουν) έως τον Άντριου Γκέιζ είχαν την πολυτέλεια να διαλέξουν αθλητική πατρίδα.

*Στο παιχνίδι που του κόστισε τον αποκλεισμό για το κυρίως τουρνουά, ο Τόμιτς κατήγγειλε την έλλειψη έγνοιας από τους διοργανωτές, όσον αφορά τους ελέγχους προς τους τενίστες. Αυτό αναδεικνύει την επιλεκτική, ως προς τα χείρω, μεταχείρισ προς τον Τζόκοβιτς.

Βοηθά, πάντως, το γεγονός ότι αφού είδε και αποείδε, ο Τζόκοβιτς διαχώρισε εαυτόν από τους Ρότζερ Φέντερερ και Ράφα Ναδάλ. Οι δύο τελευταίοι είναι οι ιερές αγελάδες του παγκόσμιου τένις, ό,τι κάνουν είναι καλώς καμωμένο και, βέβαια, οποιαδήποτε σύγκρουση (αν) είχαν με τους μεγαλοσχήμονες έχει ταφεί κάτω από το χαλί. Στο παγκόσμιο τένις είναι γνωστό πως θα γίνει… επανάσταση αν ο Ελβετός ή ο Ισπανός βγει στη σέντρα. Οποιαδήποτε δράση τους προκαλεί ασυμφωνία λειαίνεται απευθείας, σε βαθμό που τόσο η υπόθεση με το ντόπινγκ όσο και το αυτοδίκαιο της συνομιλίας του τενίστα με τον προπονητή του, καταστάσεις οι οποίες ανασύρθηκαν από τη συμπεριφορά του Ναδάλ, είναι υποθέσεις στις οποίες δεν δόθηκε οποιαδήποτε συνέχεια ή, εν πάσει περιπτώσει, δεν μπήχτηκε το μαχαίρι στο κόκαλο. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Φέντερερ, ο οποίος είχε διεκδικήσει για τον εαυτό του να παίζει πάντα απόγευμα προς βράδυ και αυτό θα συνεχιστεί αν επιστρέψει στα κορτ και μέχρι να τελειώσει την καριέρα του.

Βαλκάνιος

Ο κορυφαίος στο κορτ

Ο Τζόκοβιτς, από τη μεριά του, που το 2007 έπαθε το πρώτο… υπαρξιακό ως επαγγελματίας τενίστας, όταν στο US Open έκανε μιμήσεις άλλων τενιστών και ξαφνικά διατάθηκε πως «δεν θέλω να με θυμούνται για τις μιμήσεις μου», προσπαθεί χρόνια να γίνει συμπαθής όπως ο Φέντερερ και ο Ναδάλ, αλλά βέβαια οι νίκες δεν βοηθούν. Επίσης, δεν βοηθούν η εθνικότητα και το φιζίκ του, ακόμα και οι γκριμάτσες που κάνει το πρόσωπό του, αφού παραπέμπει στον ομαδικό αθλητισμό και αφήνει την ισχυρή πεποίθηση ότι το τένις είναι για όλους τους χαρακτήρες, αν και, στην πραγματικότητα, παραμένει ένα ελιτίστικο σπορ με τεράστια απήχηση.

Κι αν τα ξερά, σε αυτήν την περίπτωση, είναι η οπτική του απέναντι στα πράγματα, ακόμα και μερικές συμπεριφορές που γίνεται να χαρακτηριστούν «επιπόλαιες», τα χλωρά είναι ότι οι αξιωματούχοι δεν είχαν οποιοδήποτε πρόβλημα να τον εκθέσουν παγκοσμίως, ως αρνητή και ψεύτη. Βαλκάνιος ων, ο Τζόκοβιτς έχει βγει στο αντάρτικο, στη Σερβία το θέμα έγινε εθνικό και η σύγκρουση βρίσκεται ακόμη στη μέση της. Οι αποδοκιμασίες στα παιχνίδια του θα είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Δεν θα περνούσε η κάμηλος από την τρυμαλιά γραφίδα, δε, αν τον καλοδέχονταν στη Μελβούρνη και, σε περίπτωση που όντως υπήρχε πλημμέλημα από τη μεριά του, επικαλούνταν τραυματισμό και συζυτούσαν την επιστροφή στο Μονακό με το πρώτο αεροπλάνο ή ένα συμβιβασμό κάποιου είδους, από εκείνους που απολαυούν οι πιο συμπαθείς αθλητές στον πλανήτη, που μέσα από την αγάπη του κόσμου αποκτούν εξουσία. Αυτό, όμως, δεν έγινε. Προτιμήθηκε να γίνει βορά στις ορέξεις αδηφάγων, να παρουσιαστεί σαν ανέντιμος, ανεξαρτήτως αν είναι, απέναντι σε ένα είδος που προσπαθεί να είναι έντιμο, μόνο και μόνο επειδή οι αληθινοί ανέντιμοι γνωρίζουν ότι το συναισθηματικό ενδιαφέρον προς το πρόσωπό του πόρρω απέχει της αθλητικής λατρείας -και διότι είναι χιλιάδες εκείνοι που δεν χωνεύουν ότι είναι ο καλύτερος τενίστας των τελευταίων 12 χρόνων και πρόκειται να προσπεράσει σε υστεροφημία τους άλλους δύο, οπότε διατίθενται να τον κατασπαράξουν.