Νίκος Μπούφεσης: Από πρωταθλητής κολύμβησης και διεθνής πολίστας, μαέστρος στο μπόουλινγκ

Πολλές φορές στο ποδόσφαιρο λένε χαριτολογώντας για τους ιδιοκτήτες που τους αρέσει να εμπλέκονται σε όλα όσα αφορούν την ομάδας τους, ότι είναι πρόεδροι, παίκτες, ακόμα και εκπρόσωποι Τύπου. Ίσως φορούσαν και την αθλητική φανέλα, αν άντεχε το κορμί τους. Και όλοι αυτοί οι πολυπράγμονες πρόεδροι δεν και και λίγοι…

Ωστόσο, υπάρχει ένα σπορ που όχι απλά αποδέχεται όλες αυτές οι ιδιότητες να συγκεντρώνονται σε ένα πρόσωπο, αλλά οι πολυθεσίτες αποτελούν την καθεστηκυία τάξη. Το μπόουλινγκ! Ο παράγοντας είναι και προπονητής, μετέχει στους αγώνες, φτιάχνει και τα δελτία Τύπου και κάνει όποια άλλη δουλειά μπορείτε να φανταστείτε.

Οι περισσότεροι γνωρίζουμε το χολιγουντιανό μπόουλινγκ μέσω των κινηματογραφικών παραγωγών όπως το Big Lebowski και το Kingpin.

Ο Νίκος Μπούφεσης, ο οποίος μας μίλησε γι’ αυτό το όχι και τόσο διαδεδομένο στην Ελλάδα άθλημα, μας περιγράφει την πορεία του μπόουλινγκ από τις μικρές αίθουσες και τα μαθήματα δια αλληλογραφίας, μέχρι την ανάπτυξη, τις επιτυχίες, αλλά και τις προοπτικές του.

Τα κολυμβητικά χρόνια και ο Σπύρος Γιαννιώτης

Η επιλογή του προσώπου δεν είναι διόλου τυχαία. Διότι ο Νίκος Μπούφεσης δεν συγκεντρώνει απλά όλες τις παραπάνω ιδιότητες του ανθρώπου που ασχολείται με το μπόουλνινγκ, αλλά έχει διαγράψει μια αθλητική πορεία περίπου 40 ετών, φορώντας τη φανέλα με το εθνόσημο σε τρία διαφορετικά σπορ!

Μια σπάνια περίπτωση για τα σύγχρονα ελληνικά δεδομένα, που για να βρούμε όμοιά της πρέπει να ανατρέξουμε στην μεταπολεμική περίοδο όταν οι κορυφαίοι αθλητές, όπως για παράδειγμα ο Φαίδων Ματθαίου ήταν και μπασκετμπολίστες και αθλητές στίβου, αλλά και κωπηλάτες.

Ο Νίκος Μπούφεσης ξεκίνησε από το τμήμα κολύμβησης του ΝΑΟ Κέρκυρας στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Ο ίδιος θυμάται:

«Ο πατέρας μου ήταν πολίστας και ιστιοπλόος στον ΝΑΟΚ. Στην αρχή δεν ήθελα ούτε να ανέβω στο βατήρα, αλλά γρήγορα ξεχώρισα. Από τα 14 μέχρι τα 16 τους κέρδιζα όλους στα 50 μ. ελεύθερο και πέτυχα πανελλήνια ρεκόρ.

Τότε ήταν που έκλεισε η πισίνα για να μπει στέγαστρο. Ήταν μια δύσκολη περίοδος. Βλέπετε, το χειμώνα στην Κέρκυρα υπήρχε μόνο μια μικρή πισίνα 12 Χ 7,5 μ. στο παλιό Hilton. Για να βγει προπόνηση 4.000 μ. έπρεπε να κάνεις 333 στροφές! Σε έπιανε πονοκέφαλος! Όταν «άνοιγε» ο καιρός, κολυμπάγαμε στη θάλασσα».

Στην ομάδα μετείχε τότε και ο Σπύρος Γιαννιώτης, ήταν λίγο πιο μικρός και μέχρι τα 15 του όχι ξεχωριστός.

«Ο Σπύρος αποτελεί τρανό παράδειγμα για το τι μπορεί να πετύχει ένας αθλητής με τη δουλειά και τη θέληση. Αυτό που κατάφερε στο Ρίο ήταν κάτι μοναδικό. Στεναχωρήθηκα που δεν κέρδισε το χρυσό, αλλά το επίτευγμά του να κατακτήσει ολυμπιακό μετάλλιο σε τόσο μεγάλη ηλικία ήταν εκπληκτικό».

Αν και μαθητής, επειδή ήταν στα κλιμάκια της εθνικής ομάδας, ο Νίκος Μπούφεσης αναγκαζόταν να φεύγει το χειμώνα από την Κέρκυρα για να προπονηθεί: «Το πρώτο ταξίδι ήταν στην Πρέβεζα στα 13 μου, μετά στα Ιωάννινα και στην Πάτρα, έμενα σε ξενοδοχεία. Τα Σαββατοκύριακα γυρνούσα στο σπίτι και έφευγα ξανά. Πέτρινα χρόνια».

Η μεταπήδηση στο πόλο

Ταυτόχρονα ο Νίκος Μπούφεσης ασχολήθηκε και με το πόλο.

«Μου είπαν να πάω να δοκιμάσω. Ένας γρήγορος κολυμβητής ξεχώριζε τότε στο πόλο, αν είχε και καλή αντίληψη του χώρου. Τα περισσότερα γκολ τα έβαζα στην κόντρα. Ο Ανδρέας Γαρύφαλλος (σ.σ.: ο αποκαλούμενος «πατριάρχης του ελληνικού πόλο»), μου έμαθε την αγωνιστικότητα και την πειθαρχία. Είχε ένα μοναδικό χάρισμα όταν σου μιλούσε. Δεν σε υποχρέωνε. Σου έδειχνε απλά το δρόμο.

Σταδιακά άφησα το κολύμπι και στα 17 επικεντρώθηκα το πόλο γιατί είχα τη δυνατότητα να πάρω το άνευ για το πανεπιστήμιο. Κλήθηκα στις εθνικές εφήβων και νέων. Μια τρομερή ομάδα, χρυσή γενιά μαζί με τους Αφρουδάκη, Μάζη, Δεληγιάννη, Χατζηθεοδώρου. Φτάσαμε στην 4^η θέση στην Ευρώπη. Πέσαμε πάνω στη πανίσχυρη Ουγγαρία, που αργότερα ως άνδρες σάρωσαν τα πάντα.

Έτσι ήρθα στην Αθήνα, άλλα δεν πήρα μεταγραφή, έμεινα στον ΝΑΟΚ και πηγαινοερχόμουν. Ήταν πολύ δύσκολα για μένα, με τις μετακινήσεις, να συνδυάσω προπόνηση, αγώνες και σπουδές».

Ο λόγος που δεν πήρε μεταγραφή αν και είχε προτάσεις, είχε άμεση εξάρτηση με την τρίτη φόρμα με το εθνόσημο που θα φορούσε στην πορεία.

«Στην Κέρκυρα ο πατέρας μου είχε δικό του γυμναστήριο και από το 1979 την πρώτη αίθουσα μπόουλινγκ στο νησί και από τις πρώτες στην Ελλάδα.

Με δική μου πρωτοβουλία, στήσαμε ένα καινούργιο γυμναστήριο σε ένα χώρο 900 τετραγωνικά στο Χίλτον. Επομένως ή θα συνέχιζα στο πόλο στην Αθήνα ή θα γυρνούσα στην Κέρκυρα για δουλειά και προπόνηση. Στην Κέρκυρα, με ήξεραν όλοι, οπότε επέλεξα να επενδύσω σε αυτό.

Τα άλλα παιδιά εκείνης της εθνικής πόλο επένδυσαν στο σπορ, ήταν όλη μέρα στο κολυμβητήριο και πέτυχαν πολλά στην πορεία.

Έτσι, το πόλο τελείωσε για μένα το 2000».

Η ώρα του μπόουλινγκ

Κι έτσι ο πρωταγωνιστής μας, έφυγε από το αθλητικό προσκήνιο. Όχι για πολύ…

«Βρέθηκα να έχω 6-7 ώρες ελεύθερο χρόνο. Και τότε έμαθα ότι και στο μπόουλινγκ γίνονται αγώνες. Γύρω στο 2000 πήρα τα παπούτσια του μαγαζιού και δύο μπάλες δανεικές για να παίξω στα προκριματικά του Παγκοσμίου στην Πάτρα. Μπήκα σε έναν χώρο που είχε 500 άτομα. Έπαθα πολιτισμικό σοκ!

Στα προκριματικά πέτυχα τον καλύτερο μέσο όρο στο σύνολο των κορυνών. Στα τελικά είχα μέτρια απόδοση. Ξαφνικά όμως είδα έναν άλλον κόσμο και ξεκίνησα να ασχολούμαι σοβαρά με ένα τρίτο άθλημα».

Το μπόουλινγκ είναι ένα σπορ ευγενές και δημοκρατικό. Δικαίωμα στο όνειρο έχουν όλες ηλικίες, όλοι σωματότυποι, όλες οι φυλές και θρησκείες. Η εθνική ομάδα βγαίνει από τράιαλς όπου προκρίνονται οι πέντε καλύτεροι. Δεν υπάρχουν καπαρωμένες θέσεις στην Εθνική.

«Γυρίζω, λοιπόν, στην Κέρκυρα και γεμίζω όλο το χρόνο μου με το μπόουλινγκ. Ξεκίνησα με 3 ώρες προπόνηση την ημέρα, μετά 6-8. Η προπόνηση ήταν και διασκέδαση, συναναστροφή με κόσμο. Φτιάξαμε έναν σύλλογο το Corfu Bowlers Club. Στην αρχή ήμασταν 10-15 άτομα και σε έναν χρόνο 70.

Βρίσκω ό,τι βιβλίο υπάρχει για να ενημερωθώ, τρέχω σε κάθε σεμινάριο. Παράλληλα, έχει διαδοθεί το ίντερνετ εκτυπώνω τα πάντα, ενημερώνομαι.

Γνωρίζω κάποιους αναγνωρισμένους Ευρωπαίους στα τουρνουά και τους κάνω δασκάλους μου. Τους έφερα στην Κέρκυρα με δικά μου έξοδα για μαθήματα.

Από μέτριος, γίνομαι καλός, πολύ καλός και το 2007 αγωνίζομαι για πρώτη φορά με την εθνική ομάδα. Βγαίνουμε τρίτοι στην Ευρώπη στην Αυστρία στο ομαδικό ανδρών. Όλοι οι υπόλοιποι στο βάθρο ήταν επαγγελματίες, εμείς μια παρέα ρομαντικών. Μας κοίταζαν περίεργα».

Ώρα για οργάνωση

Από εκείνη την ομάδα, ο Βαγγέλης Κριζίνης αργότερα θα αναδειχτεί πρωταθλητής Ευρώπης στα τζούνιορ, όπως και ο Γιάννης Σταθάτος. Ο Λεωνίδας Μαραγκός έφτασε στους δέκα καλύτερους στο ευρωπαϊκό τουρ, ενώ το «βουνό» ήταν ο Τάκης Καρέτσος, που δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας. Στην ομάδα ήταν και ο Σταύρος Παρασάκης.

«Επιστρέφουμε στην Ελλάδα και λέω σε όλους πόσο πίσω είμαστε στην οργάνωση. Τα κάναμε όλα στην τύχη, έπρεπε να οργανωθούμε, να βελτιωθούμε, να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί.

Άλλαξα τελείως την τεχνική μου. Ήταν ένα μεταβατικό στάδιο και από πρωτοκλασάτος, έγινα μέτριος, αλλά πλέον είχα βρει το δρόμο μου. Συνέχισα να διαβάζω, να παρακολουθώ σεμινάρια, έφερα στο νησί επαγγελματίες από τις ΗΠΑ, που έχουν βγάλει εκατομμύρια δολάρια από το μπόουλινγκ.

Απέκτησα το ανώτερο δίπλωμα προπονητή επιπέδου 3 στη Φινλανδία, μια χώρα που αγαπά πολύ το μπόουλινγκ, όπως η Σουηδία, η Νορβηγία και φυσικά οι ΗΠΑ. Πλέον, είναι απαραίτητο από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία για να είσαι προπονητής εθνικής ομάδας.

Διδάσκω την τεχνική με τα δύο χέρια, που αργότερα καθιερώθηκε. Τότε τη χρησιμοποιούσαν μόνο ένας Αυστραλός και ένας Φνλανδός. Ο αθλητής μου, Θωμάς Σελλάς την εφαρμόζει και αναδεικνύεται πρωταθλητής Ευρώπης το 2009 στα τζούνιορ και δεύτερος το 2010».

Από παίκτης, προπονητής

Σταδιακά ο Νίκος Μπούφεσης, αν και συνεχίζει να αγωνίζεται, περνά στο πόστο του προπονητή.

«Πρέπει να ξεχωρίζεις τους ρόλους. Ανέδειξα άλλον έναν πρωταθλητή Ευρώπης ανδρών, τον Βασίλη Στεφόπουλο το 2015.

Μπορεί το μπόουλινγκ να είναι ένα διαφορετικό άθλημα από αυτά που έχει συνηθίσει ο κόσμος να βλέπει, αλλά η φιλοσοφία του πρωταθλητή είναι η ίδια. Θέλει αφοσίωση, μεθοδικότητα, υπομονή, προσήλωση στους στόχους που θέτεις βήμα-βήμα. Πρέπει, βέβαια, να βρεις και τους κατάλληλος ανθρώπους για να βγάλουν από μέσα σου τον καλύτερο εαυτό σου.

Και στα τρία αθλήματα είχα την ίδια φιλοσοφία κι αυτό με έκανε να ξεχωρίζω».

Τα προνόμια και οι προοπτικές της ενασχόλησης με το μπόουλινγκ

Τι προοπτικές ανάπτυξης έχει το μπόουλινγκ στην Ελλάδα και ποια είναι τα κίνητρα που θα ωθήσει ένα νέο παιδί να το εξασκήσει;

«Είναι ένα άθλημα όπου όλοι έχουν δικαίωμα στο όνειρο. Υπάρχει πολύ καλή οργάνωση από την Ομοσπονδία, με περιφερειακούς αγώνες (Βόρεια Ελλάδα, Κεντρική Ελλάδα, Αττική και Κρήτη), για περιορισμό των μετακινήσεων και των εξόδων και ακολουθεί η τελική φάση.

Οι νικητές συμμετέχουν στις διεθνείς διοργανώσεις. Από το 2014 που είμαι στην εθνική ομάδα έχω δει τεράστια βήματα προόδου στην ομοσπονδία. Υπάρχουν άνθρωποι με όραμα. Μέσα σε ενάμιση χρόνο έγιναν δύο μεγάλες διοργανώσεις στη χώρα μας. Ευρωπαϊκό στα Χανιά και Μεσογειακοί στην Αθήνα. Και για τις δύο αποσπάσαμε εγκωμιαστικά σχόλια από το πρόεδρο της Ευρωπαϊκής και τον αντιπρέδρο της Διεθνούς Ομοσπονδίας.

Το μπόουλινγκ μπορεί να γιγαντωθεί στην Ελλάδα, έχουμε πολλά ακατέργαστα διαμάντια. Από το άθλημα μας οι μαθητές-αθλητές μπορούν και επωφεληθούν για τις εξετάσεις τους, αφού οι πρώτοι επιβραβεύονται με μόρια για την είσοδό τους στα πανεπιστήμια και το πιο σημαντικό, αμερικανικά εκπαιδευτικά ιδρύματα δίνουν υποτροφίες σε ταλαντούχους αθλητές, καλύπτοντας τα δίδακτρα στο σύνολό τους!

Το άθλημά μας δεν έχει καμία σχέση με το ντόπινγκ. Διεξάγονται Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα Κ21, ανδρών-γυναικών, ενώ υπάρχουν και τα επαγγελματικά τουρνουά στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Ασία».

Ο Νίκος Μπούφεσης ζει πια μόνιμα στην Πρέβεζα από εκεί όπου ξεκίνησε το ταξίδι του στον αθλητισμό, στα πρώτα του βήματα μακριά από το νησί των Φαιάκων:

«Έχω δημιουργήσει μια αίθουσα την Northwest Bowling, που έχει άδεια αθλητικής εγκατάστασης. Για εμένα πλέον αποτελεί έμπνευση να παίρνω αρχάριους αθλητές και να τους φτάνω σε ένα καλό επίπεδο και μετά να γίνονται πρωταθλητές».

Φαίνεται ότι η Πρέβεζα και η αίθουσα του μπόουλινγκ είναι η Ιθάκη του πολυπράγμονα ηρωά μας.