Νώντας Σαμαρτζίδης: Όταν κέρδισε το σπριντ από τον Ματ Μπιόντι

Για το ελληνικό πόλο, η 22η Ιουνίου θα συμβολίζει πάντα την ημερομηνία μιας μαύρης μέρας. Τα μαντάτα ήρθαν από την Επίδαυρο, εκεί που η μορφή του θεατρικού δράματος και της τραγωδίας είναι η ύψιστη ανά την υφήλιο, μόνο που όπως παρουσιάστηκαν έμοιαζαν με φαρσοκωμωδία. Ο Νώντας Σαμαρτζίδης πνίγηκε στα μόλις 31 του!

Αυτό δεν έμοιαζε δυνατόν να συμβαίνει. Ο Σαμαρτζίδης είχε τιθασεύσει το νερό και υπήρξε κολυμβητής δεινός. Όχι μόνο αυτό, αλλά ήταν και ειδικός στις καταδύσεις, αν και μία εξ αυτών υπήρξε η μοιραία για τον ίδιον. Τέλη Ιουνίου του 1996 στην Επίδαυρο, με τους Βαλκανικούς Αγώνες να συμβαίνουν και την εθνική πόλο Ανδρών να παίρνει μέρος, κοιτάζοντάς τους ως μια πρόβα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, σημαίνε ότι δεν βρισκόταν στις υπηρεσίες της εθνικής ομάδας, για την οποία έδινε συνεχώς το «παρών», και του ομοσπονδιακού προπονητή Κούλη Ιωσηφίδη. Ο λόγος ήταν ένας τσακωμός τρικούβερτος τον προηγούμενο χρόνο, ο οποίος τον κατέστησε persona non grata στις τάξεις της ΚΟΕ, που πήρε την απόφαση να τον αφήσει εκτός εθνικής ομάδας, όπως φαίνεται εσαεί. Αυτός συνέβη στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Βιέννης, που έλαβε χώρα από τις 18 έως τις 27 Αυγούστου του 1995 και που η Εθνική, ειρήσθω εν παρόδω, πέρασε και δεν ακούμπησε, χάνοντας, δύσκολα πάντως, τα δύο παιχνίδια της από τη μέλλουσα πρωταθλήτρια Ευρώπης Ιταλία και τη Γερμανία, αλλά νικώντας, για την κατάταξη, την Ολλανδία, τη Ρουμανία και την Αυστρία.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Πόλο: Τα γκολ του Βλαχόπουλου δεν έφταναν για τη νίκη της Εθνικής επί της Κροατίας

Τότε, ο νεαρός Θοδωρής Καλακώνας μπήκε στο νοσοκομείο με σοβαρό πρόβλημα και ο Σαμαρτζίδης απαίτησε να πάει. Στην ιστορία αναφέρεται πως ο αρχηγός αποστολής της Εθνικής, Δημήτρης Σαρακατσάνης, δεν του έδωσε το ΟΚ να φύγει, οπότε και ο Θεσσαλονικιός, που είχε ήδη συμπληρώσει μια δεκαετία στον Εθνικό, αφού κατέβηκε στην Αθήνα, πήρε άδεια κυριολεκτικά από τη σημαία και μετέβη στο νοσοκομείο. Η παρακοή στην απαγόρευση κρίθηκε πειθαρχικό παράπτωμα. Ο Σαμαρτζίδης έφυγε από το ξενοδοχείο της Εθνικής και όταν οι δύο τερματοφύλακες της γαλανόλευκης, ο Βαγγέλης Πάτρας και ο Μάκης Βολτυράκης, έριξαν την ιδέα να αποχωρήσει η ομάδα της διοργάνωσης, ο ίδιος ο Νώντας τούς απέτρεψε, προκειμένου να μη διαταραχθεί το κλίμα. Το εσωτερικό επεισόδιο ήταν πολύ σοβαρό και το κακό αίμα κράτησε ως τον επόμενο χρόνο, αφού δεν έγινε δεκτό το αίτημα των παικτών της Εθνικής να μεταβούν στην κηδεία του.

Ένας γίγαντας

Όσοι μιλούν για τον Σαμαρτζίδη, κάνουν λόγο για εκείνον τον άντρακλα, τον πελαγίσιο, που τραγουδούσε ο Μάνος Λοΐζος, με την καρδιά του μαρουλιού και την αλλεργία στην απαγόρευση. Στα 26 χρόνια που έχουν παρέλθει, ο Σαμαρτζίδης γιορτάζεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα ως λαϊκός ήρωας. Η αλεγρία και η τεστοστερόνη, η διάθεση να τα βάλει με όλους, όπως στο πρώτο ντέρμπι που έχασε ο Εθνικός από τον Ολυμπιακό ύστερα από 19 χρόνια, το 1990, με τον ίδιο να ανεβαίνει στην κερκίδα για να τσακωθεί με τους οπαδούς των «ερυθρόλευκων», η επιθυμία να βοηθήσει τους πάντες, ειδικά τους νεαρούς συμπαίκτες του. Για τον Σαμαρτζίδη δεν υπήρχε παλιός και νέος στην ομάδα και δεν περιφερόταν με το τουπέ του βετεράνου μπροστά στους νεόκοπους πρωταθλητές, ακόμα κι αν είχε κάθε λόγο να το κάνει. Αντιθέτως, έβγαζε νύχια όταν εντόπιζε τέτοια συμπεριφορά από άλλους και όταν του έλεγες ότι κάτι δεν γινόταν.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Μ’ ένα όνειρο τρελό… φέρτε μας και το χρυσό!

Παραδείγματος χάρη, να κερδίσει ένα σπριντ από έναν «χρυσό» ολυμπιονίκη της κολύμβησης στις μικρές αποστάσεις.

Αυτήν την ιστορία γράφει ο γενικός γραμματέας Αθλητισμού, Γιώργος Μαυρωτάς, που πήρε το περιβραχιόνιο του αρχηγού της Εθνικής όταν ο Σαμαρτζίδης αποχώρησε, στο βιβλίο του «Το θεώρημα της επτάδας». Ο Ματ Μπιόντι δεν ήταν… αστεία περίπτωση, μαζί με τον Μίκαελ Γκρος θεωρείτο ο κορυφαίος κολυμβητής του κόσμου στα 80s. Τότε ο Αμερικανός πεντάκις «χρυσός» ολυμπιονίκης στη Σεούλ το 1988, στις τρεις σκυτάλες (4X100μ. ελεύθερο, 4Χ200μ., 4Χ100μ. μικτή ομαδική) και τα δύο σπριντ, τα 50μ. ελεύθερο και τα 100μ. ελεύθερο, που είχε πάρει ακόμα δύο μετάλλια και είχε γίνει ο πρώτος ύστερα από τον Μαρκ Σπιτς στο Μόναχο το 1972, που πήρε εφτά σε μία διοργάνωση, έπαιζε περιστασιακά πόλο με την εθνική ομάδα των ΗΠΑ. Συνήθως χρησιμοποιούνταν για να παίρνει τα σπριντ και έμοιαζε με business as usual σε ένα φιλικό με την Εθνική, στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Ο Σαμαρτζίδης, όμως, δεν αστειευόταν, κολύμπησε και έφτασε πρώτος στην μπάλα. Αυτή η στιγμή θεωρείται και η ύστατη του Μπιόντι στο πόλο, αφού από εκεί και έπειτα ουδείς τον ξαναείδε να παίζει.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Έφυγε από τη ζωή ο «Εθνικάρας» Γιάννης Ματζουράνης

Ο Σαμαρτζίδης πήρε δύο πρωταθλήματα με τον Εθνικό, ένα το 1988 και ένα το 1994. Ήταν, όμως, εκείνο του 2006, δέκα χρόνια μετά το θάνατό του, που έδειξε την ισχύ του στη μνήμη των ανθρώπων. Σύσσωμοι οι «κυανόλευκοι» αφιέρωσαν σε εκείνον τον ντόμπρο τύπο με το αρχαιοελληνικό κορμί, που αδόκητα χάθηκε στα νερά της θάλασσας στην Παλαιά Επίδαυρο, το πρωτάθλημα. Ο Σαμαρτζίδης υπάρχει αυτούσιος στα μυαλά των φίλων του και των συμπαικτών του: οι παλιές φωτογραφίες και η συγκίνηση στην αφήγηση των ιστοριών αποδεικνύουν του λόγου το ασφαλές.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News