Συνέντευξη Βασίλης Τζαλακώστας: «Ο Γκμοχ με έκοψε στα Γιάννινα... επειδή έχανα τα μαλλιά μου!»

18 Σεπτεμβρίου 1991!  31 χρόνια πριν! Ο Αθηναϊκός του Σαργκάνη, του Κόλεφ, του Σπίτσα, του Μπονγκ, του Χατζηαγγελή υποδέχεται στο «Απόστολος Νικολαϊδης» την φοβερή και τρομερή Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, του Σμάιχελ, του Ινς, του Χιουζ!

Ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα! Μια ομάδα που κινείτο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας στις χαμηλότερες κατηγορίες στα νταμάρια του Βύρωνα, κοιτούσε στα μάτια τους «κόκκινους διαβόλους» που μια φορά κι έναν καιρό χάζευε μπροστά σε ασπρόμαυρες τηλεοράσεις!

Εκείνο το θρυλικό 0-0 απέναντι στην αγγλική ομάδα, έχει πάρει ούτως ή άλλως τη θέση του στη βίβλο των μεγαλύτερων εκπλήξεων στην ιστορία των ευρωπαϊκών κυπέλλων.

Σε μια άλλη βίβλο, αυτή της ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου, αν ξεφυλλίσεις τις σελίδες της και αναζητήσεις το όνομα «Αθηναϊκός» είναι δεδομένο ότι θα βρεις σε πρώτο πλάνο μόνο μία φωτογραφία: Αυτή του Βασίλη Τζαλακώστα! Του παίκτη «τοτέμ» εκείνης της ομαδάρας, μιας από τις πιο καλτ και συμπαθείς φυσιογνωμίες που κοσμούσαν τα γήπεδα της Α’ Εθνικής τη δεκαετία του ’90.

31 χρόνια μετά από εκείνο το αξέχαστο απόγευμα στο γήπεδο του Παναθηναϊκό, ο ένας και μοναδικός Βασίλης Τζαλακώστας, παίρνει στα χέρια του το άλμπουμ των αναμνήσεων του sportday.gr και κολλάει το δικό του ιδιαίτερο χαρτάκι, καταλαμβάνοντας ξεχωριστή θέση στη συλλογή των παικτών που μας χάρισαν μοναδικές και σπάνιες ποδοσφαιρικές συγκινήσεις!

Photo Credits: Βασίλης Μπούρης | Eurokinissi

 

Κύριε Τζαλακώστα να πάρουμε την καριέρα σας από την αρχή της.

Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο στον Πυρσό Γοργομήλου, ένα χωριό που βρίσκεται στον νομό Πρεβέζης. Εκεί εντάχθηκα για πρώτη φορά σε ομάδα, σε ηλικία 16 ετών, το 1974-75.

Στην Αθήνα πως βρεθήκατε; Σας είδαν εκεί οι ομάδες;

Στην Αθήνα ήρθα το 1975 γιατί τότε είχα περάσει σε μια επιδοτούμενη σχολή της ΔΕΗ και έπρεπε να παρακολουθήσω τα μαθήματα. Παράλληλα όμως προσπάθησα να συνεχίσω την αγαπημένη μου ασχολία, το ποδόσφαιρο και πήρα το δελτίο μου και εντάχθηκα στο δυναμικό του Αγίου Θωμά.

Παράλληλα με τις σπουδές δηλαδή, συνεχίσατε να παίζετε ποδόσφαιρο.

Ακριβώς ήταν η ασχολία μου μετά τα μαθήματα. Έπαιξα στον Άγιο Θωμά για περίπου 4-5 χρόνια και από εκεί με είδαν οι παράγοντες του Ηλυσιακού.

Κάνατε λοιπόν το επόμενο βήμα στην καριέρα σας.

Πήγα στον Ηλυσιακό ο οποίος τότε είχε ανέβει στην Β’ Εθνική κατηγορία και οι προσδοκίες της ομάδας ήταν μεγάλες. Εγώ έφυγα ουσιαστικά από τις ερασιτεχνικές κατηγορίες και πλέον θα έπαιζα στην Β’ Εθνική. Μάλιστα η μετακίνησή μου έγινε με “υποσχετική”.

«Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης μου είχε πει να παίξω στον Αθηναϊκό κι αν όλα πήγαιναν καλά θα έβλεπε αν θα με έπαιρνε στον Παναθηναϊκό ή θα πήγαινα σε άλλη ομάδα»

Ο Αθηναϊκός πως προέκυψε στην πορεία;

Ο Αθηναϊκός από την επόμενη χρονιά με ήθελε, αλλά εγώ δεν ήθελα να πάω.

Γιατί;

Γιατί τότε ο Αθηναϊκός ήταν στην Γ’ Εθνική, αλλά εγώ δεν ήθελα να πάω να παίξω στην Γ’ Εθνική. Ήθελα να μείνω στον Ηλυσιακό. Τότε είχε αναλάβει μόλις τον Αθηναϊκό, ο Σπύρος Καλογιάννης και είχε προοπτική να τον ανεβάσει, όπως και τα κατάφερε.

Πήγατε τελικά όμως.

Πήγα με την προτροπή του τότε προπονητή μου, του Δημήτρη Θεοφάνη. Ο Καλογιάννης ήταν πολύ φίλος με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη και ο Θεοφάνης με πήρε και με πήγε στο γραφείο του. Ο “καπετάνιος” μου είπε τότε να πάω στον Αθηναϊκό να παίξω και αν όλα πάνε καλά, θα δει αν θα με πάρει στον Παναθηναϊκό ή θα πάω σε κάποια άλλη ομάδα.

Ουσιαστικά δηλαδή εσείς είχατε συμφωνήσει με τον Παναθηναϊκό πλέον, ο οποίος θα είχε τον πρώτο λόγο για μελλοντικές μεταγραφές σας.

Ναι ουσιαστικά αυτό είχε γίνει. Όμως τα χρόνια πέρασαν στη συνέχεια, εγώ είχα δεθεί με την ομάδα και έτσι έκανα την καριέρα μου στον Αθηναϊκό. Έζησα μεγάλες στιγμές με τον Αθηναϊκό, μέχρι και το 1987 όταν έφυγα για τη Λιβαδειά.

Γιατί φύγατε;

Έφυγα γιατί τότε ήμουν 27-28 χρονών και πίστευα ότι αφού μέχρι τότε δεν είχα καταφέρει να παίξω στην Α’ Εθνική δεν θα το κατάφερνα ποτέ. Όμως ένας τραυματισμός δεν με άφησε να παίξω περισσότερο στον Λεβαδειακό και έτσι γύρισα πίσω στον Αθηναϊκό που πλέον ήταν το “σπίτι” μου όπως λέμε.

«Όταν ανεβήκαμε για πρώτη φορά στην Α’ Εθνική, κανείς δεν μας περίμενε. Αιφνιδιάσαμε τους πάντες!»

Η συγκυρία αυτή όμως, δεν σας άφησε παραπονεμένο, καθώς ζήσατε τις μεγάλες στιγμές της ομάδας.

Πραγματικά γύρισα στον Αθηναϊκό όταν ήταν στην Β’ Εθνική και κατάφερα να ανέβω με την ομάδα στην Α’ Εθνική. Προπονητής μας ήταν ο Στολίγκας και μετέπειτα στην μεγάλη κατηγορία ήταν ο Πρόκοπ.

Κάναμε μια πρώτη χρονιά φανταστική, όταν και αιφνιδιάσαμε όλες τις ομάδες. Ήμασταν στις πρώτες θέσεις μέχρι τις τελευταίες αγωνιστικές και όχι μόνο αυτό, αλλά παίξαμε και στον τελικό του κυπέλλου. Επειδή μάλιστα ο Παναθηναϊκός είχε κάνει το νταμπλ, βγήκαμε εμείς στο τότε κύπελλο Κυπελλούχων και αντιμετωπίσαμε την μεγάλη Μάντσεστερ.

Με πήγατε κατευθείαν σε εκείνες τις αναμετρήσεις. Πώς τις βιώσατε;

Ανεπανάληπτη εμπειρία. Εμείς ήμασταν μια ομάδα που μόλις 2-3 χρόνια πριν έπαιζε στις ερασιτεχνικές κατηγορίες και σε ξερά γήπεδα. Ξαφνικά βρεθήκαμε να παίζουμε σε ένα από τα πλέον γνωστά γήπεδα του κόσμου, με έναν τεράστιο αντίπαλο, όπως ήταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Εμπειρία ζωής.

Είχατε και τις ευκαιρίες σας για να σκοράρετε.

Ναι δύο στο πρώτο ημίχρονο, αλλά ήταν σχετικά νωρίς στον αγώνα, οπότε και το γκολ να έμπαινε δεν ήταν σίγουρο ότι θα καταφέρναμε κάτι.

Πώς ήταν ο Σμάιχελ ως αντίπαλος;

Θηρίο. Έβγαινε και έκλεινε όλο το τέρμα. Πως να μπορέσεις να τον νικήσεις; Πραγματικά ήταν εντυπωσιακός κάτω από τα δοκάρια του, αλλά και όταν έκανε έξοδο ήξερες ότι θα τελείωνε και τη φάση. Σου “έκρυβε” τον ήλιο.

Φαντάζομαι ότι αυτή η εμπειρία ήταν η καλύτερη της ζωής σας.

Φυσικά και ήταν και θα είναι πάντοτε στη μνήμη μου. Δεν πρόκειται να ξεχαστούν εκείνες οι στιγμές. Είχαμε πάει σε εκείνα τα παιχνίδια με στόχο να τα ευχαριστηθούμε. Θυμάμαι μάλιστα ότι στο πρώτο ματς λέγαμε να προσπαθήσουμε να μην “φάμε” πολλά γκολ και τελικά πήραμε ισοπαλία 0-0. Αλλά και στο δεύτερο ουσιαστικά πήγαμε για εκδρομή, αλλά μάλλον υπερίσχυσε η δίψα για τη διάκριση.

Ο Σμάιχελ έβγαινε και έκλεινε όλο το τέρμα. Πως να μπορέσεις να τον νικήσεις; Πραγματικά ήταν εντυπωσιακός κάτω από τα δοκάρια του, αλλά και όταν έκανε έξοδο ήξερες ότι θα τελείωνε και τη φάση. Σου «έκρυβε» τον ήλιο!

Η συμμετοχή νωρίτερα στον τελικό του κυπέλλου, είναι άλλη μια ιστορική στιγμή για εσάς.

Σαφέστατα και αυτή. Όταν μια ομάδα έρχεται από την Β’ Εθνική και καταφέρνει να κάνει την έκπληξη, τα μέλη της μόνο περηφάνεια μπορούν να νιώσουν. Ζήσαμε ωραίες στιγμές εκείνη τη χρονιά και θα τις θυμόμαστε για πάντα.

Ποιο ήταν το μυστικό εκείνης της ομάδας;

Τότε στο ποδόσφαιρο τα πράγματα δεν ήταν όπως τώρα. Τότε ο βασικός κορμός έμενε για χρόνια, καθώς τα συμβόλαια ήταν πενταετίες και επταετίες. Οπότε έρχονταν λίγοι και καλοί ξένοι κι εμείς είχαμε ευτυχήσει να έχουμε τον Μπονγκ και τον Κόλεφ. Είχαν έρθει και ο Σαργκάνης με τον Χρήστο Δημόπουλο και φτιάξαμε μια πολύ καλή ομάδα, με κορμό και ομοιογένεια.

«Στο Καραϊσκάκη με τους… επιστήμονες του Σαλιαρέλη, έμεινα ακίνητος. Όταν αρχίζεις να τρέχεις σε κυνηγάνε»

Ποιο άλλο παιχνίδι σας έχει μείνει στη μνήμη;

Αρκετά ματς. Όπως με την ΑΕΚ στον Βύρωνα που είχαμε κερδίσει, αλλά φυσικά και με τον Ολυμπιακό. Στην ιστορία βέβαια έμεινε και εκείνο το ματς με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη, που είχαμε ισοφαρίσει με γκολ δικό μου και μετά με τον Δημόπουλο. Τότε που μπήκανε οι “επιστήμονες του Σαλιαρέλη” στο γήπεδο.

Εσείς τι κάνατε τότε;

Εγώ έμεινα ακίνητος στο κέντρο και δεν με πείραξε κανείς. Άλλωστε όταν αρχίζεις να τρέχεις σε κυνηγάνε. Εγώ όμως δεν έπαθα τίποτα γιατί έμεινα ακίνητος (γέλια).

Μια τελευταία ερώτηση, είχατε ποτέ προτάσεις να φύγετε από τον Αθηναϊκό;

Για να μην τα παραλέμε, προτάσεις πολλές δεν είχα. Βέβαια όταν έγινε μια από τον Λεβαδειακό πήγα, αλλά προτάσεις πολλές δεν είχα. Ίσως να έφταιγε και το… μαλλί που ήταν λίγο και όλοι με θεωρούσαν μεγαλύτερο σε ηλικία.

Τόσο πολύ;

Αρκεί να σας πω ότι στο ξεκίνημα της καριέρας μου και πριν έρθω στην Αθήνα πήγα να δοκιμαστώ στον ΠΑΣ Γιάννινα. Εκεί προπονητής ήταν ο Γκμοχ και όταν τον ρώτησαν για μένα είπε: “Καλός παίκτης, αλλά μεγάλος ρε παιδιά, τι μου τον φέρατε”;. Εγώ τότε ήμουν 21 χρονών και ήδη είχα αρχίσει να χάνω μαλλιά και ο Γκμοχ με θεωρούσε μεγαλύτερο (γέλια).

Μιλάτε σοβαρά;

Ναι! Μετά από χρόνια μάλιστα που βρεθήκαμε στον Αθηναϊκό, θυμόταν το περιστατικό και μου ζήτησε συγνώμη!

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News