Αλέξανδρος Νικολαΐδης: Νικητής είναι...

Να ξυπνάς μια πρωία και να μαθαίνεις ότι έχει πεθάνει από καρκίνο ένας γίγαντας δύο μέτρων, που όταν σήκωνε το πόδι του ο ήλιος έτριβε το μάγουλό του, ποτέ δεν θα σταματήσει να είναι παράλογο.

Αν είναι η εικόνα άτρωτου που σου προκαλεί η πληρότητα του κορμιού και η ενάργεια του βλέμματος, δεν έχει αποσαφηνιστεί, είναι σαν ένα ποίημα, όπως αυτό του Οδυσσέα Ελύτη, που η Δώρα Τσαμπάζη ανήρτησε για να αποχαιρετήσει το σύζυγό της και πατέρα των παιδιών της, Αλέξανδρο Νικολαΐδη.

Η θλίψη που απλώθηκε για το θάνατό του γιγαντώθηκε με την επιστολή του, η οποία ήταν η απόδειξη ότι η απώλειά του δεν ήταν ξαφνική. Ο Νικολαΐδης ήξερε ότι κάποτε θα πέθαινε, όχι με τη φιλοσοφική έννοια του όρου, και αν πέρασε από το μυαλό του εκείνη η στιγμή του σκληρού τραυματισμού στο Σίδνεϊ, το 2000, που έμεινε τέταρτος, δεν είναι γνωστό, αν και δεν θα ήταν υπερβολικό να υποτεθεί.

Ο Νικολαΐδης τότε, όπως μπορούν να επιβεβαιώσουν αυτόπτες, έκλαψε με λυγμούς στα αποδυτήρια. Φώναξε τη μάνα του, για να της πει ότι το πόδι του έσπασε. Φυσικά, ήθελε παραπάνω και το κάταγμα στην κνημιαία γαστρολοφία ήταν τόσο ισχυρό, που έμεινε δύο χρόνια εκτός δράσης.

Σε αντίθεση με τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο NUT, την πιο σημαντική της σύντομης ζωής του, ο Νικολαΐδης βίωνε ξαφνικούς θανάτους στο τατάμι, μέσω του τάε κβον ντο. Και ξαφνικούς θριάμβους, που τον κατέστησαν έναν εγνωσμένης αξίας αθλητή, καθώς τα προσόντα του ήταν αδιαμφισβήτητα. Συνέχισε να αγωνίζεται στο υψηλότερο επίπεδο και η μέγιστη τιμή, έτσι όπως την ένιωσε, ήταν η σημαία που κράτησε στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012, στο Λονδίνο.

Από τον αθλητισμό μπήκε στην πολιτική και ενώ θα περίμενε κάποιος να αποκτήσει μια μεγαλύτερη υφή στη διπλωματία, ο Νικολαΐδης διέσχισε τη δική του πορεία σιωπής σε ό,τι αφορά τον ίδιο και κραυγής για τα κακώς κείμενα. Διατήρησε την προσωπικότητά του αναλλοίωτη, στο χώρο που οι προσωπικότητες διαφημίζονται αενάως μεταβαλλόμενες σε ό,τι εξυπηρετεί.

Κάθε φορά σε κάτι διαφορετικό.

Οι ιστορίες έχουν αποκτήσει τη μορφή θρύλου, ειδικά για μία, που αφορά στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, δεν υπάρχει νόημα σπίλωσης, απλώς αναφέρεται για να αναδειχθεί η ίδια η φυσιογνωμία και η καλοσύνη του, η οποία τουλάχιστον στους κύκλους του σπορ είναι παροιμιώδης.

Όχι, όχι, δεν γίνεται αναφορά στους επικηδείους, αλλά σε ό,τι λεγόταν όταν ο Θεσσαλονικιός ήταν εν ζωή και προσέφερε στο αγώνισμά του και την πολιτική ζωή του τόπου. Σε ό,τι αναφερόταν. Ανήμερα του θανάτου του, τυχαίες ιστορίες που ακούγονταν σε σχολές τάε κβον ντο, για το ατόφιο της ύπαρξής του και τον τρόπο με τον οποίο έζησε, παίρνουν το δρόμο τους προς τη μυθολογία, την οποία μόνο η μνήμη μπορεί να φτιάξει.

Σκαπανείς του τάε κβον ντο μιλούν για ένα λεβέντη που η τάση του για βοήθεια δεν ήταν προεκλογικό σλόγκαν, αλλά υφίστατο τω όντι. Συναθλητές του μοιράζονται ιστορίες για να αναδείξουν την ακεραιότητά του και τον τρόπο με τον οποίο υπερπηδούσε τα εμπόδια, ακόμα και αν τον ζημίωναν προσωπικά με τρόπο που προσιδιάζει σε καταστροφή.

Ήταν σεμνός, ταπεινός, μαχητής, νικητής, που έγραψε ο προπονητής του πόλο, Νικόλας Δεληγιάννης, στο facebook του. Η επιστολή του, που κατέκλυσε τα social media εν τη οριστική απουσία του, είναι το πλέον συγκλονιστικό παράδειγμα ανθρωπιάς και γενναιότητας. Ναι, για τη συντριπτική πλειονότητα εκείνων που άφησαν αυτόν τον κόσμο, μια καλή κουβέντα γίνεται να ειπωθεί.

Αλλά εδώ πρόκειται για ένα κατευόδιο που επικρατεί καθ’ ολοκληρίαν, χωρίς οποιαδήποτε αντίρρηση. Όχι για κάποιον που συμπαθείς ή αντιπαθείς, αλλά για έναν άνθρωπο με πράξεις καθημερινού μεγαλείου, από εδώ και από εκεί. Μοιάζει με αγιογραφία, δεν είναι τέτοια.

Όταν τα εμπόδια δεν έχουν σημασία

Στη δυτική αυλή, τα αγόρια που πλήττονται ψυχολογικά από αποτυχίες, είναι πάρα πολλά. Οι όροι που χρησιμοποιούνται για να προσδιορίσουν τον επιτυχημένο και τον αποτυχημένο, το νικητή και το χαμένο, δημιουργούν απλώς ένα χάος, ένας μπαλτάς καθημερινά μαχαιρώνει τα ζωτικά ανόργανα.

Σε πραγματικό χρόνο, το κόνσεπτ είναι να υπάρχουν συμβουλευτικές γραμμές για την ψυχική υγεία, την ώρα που οι προσανατολισμοί για το τι σημαίνει νικητής και τι χαμένος γίνονται όλο και πιο βίαιοι.

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης δεν πήρε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Έχασε σε δύο τελικούς, αλλά μόνο η πορεία του αναδεικνύει το ποιόν του. Τι έκανε αφού ηττήθηκε, πώς αντεπεξήλθε, αν επέστρεψε, πόση κακία έβγαλε, αν έχασε την πορεία του και αν πλήγηκε το αξιακό σύστημά του.

Μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του, δεν υπάρχει η παραμικρή υποψία ότι παρέκκλινε. Σίγουρα χόρευε τρελά φλαμένγκο με τα υπαρξιακά του, ψάχνοντας απαντήσεις για την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη, όμως συνέχιζε το δρόμο του και υπέδειξε τις αξίες του σε όποιον θαρρετά καθόταν να τον ακούσει, διότι οι αξίες, ειδικά όταν πρέπει να αντιπαρέρχεσαι νοσηρές επιρροές, είναι δύσκολο εργάκι.

Μετά το θάνατό του, το ταξίδι του έβγαλε ένα νόημα που αν χαρακτηριζόταν απόλυτο, δεν θα ήταν υπερβολή. Νικητής είναι εκείνος που δεν περισπάται, που συνεχίζει το δρόμο του, ακόμα και σκυφτός, μετά το αφόρητο πνευματικό μαρτύριο, που εμπνέει τους γύρω του με την άρνηση απέναντι στην ευκολία, που μιλάει όταν πραγματικά μετράει.

Νικητής είναι αυτός που αγαπάει ό,τι τον πρόδωσε, επειδή υποσυνείδητα είχε υποσχεθεί στον εαυτό του να αγαπάει άνευ όρων ό,τι τον ανύψωσε.

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, όπως όλοι όσοι στηλώνουν τα ποδάρια εναντίον ενός κόσμου που δεν κινείται όπως τον έχουν στο μυαλό τους, είναι νικητής. Ο ενεστώτας είναι εκείνος που τον συνοδεύει στο ταξίδι του στις μεγάλες θάλασσες. Το κληροδότημά του δεν θα εξηγηθεί ακριβώς, με τον ίδιο τρόπο που η ανάλυση πρέπει να μένει στα μικρά, διότι τα μεγάλα δεν την χρειάζονται.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News