Τζορτζ Φόρμαν: Ο γηραιότερος παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών στην Ιστορία

Χρειάζονταν δύο λέξεις. «It happened». Ο Τζιμ Λάμπλεϊ χρησιμοποίησε δέκα λατινικούς χαρακτήρες, για να δώσει το στίγμα της ιστορικής στιγμής. Δεν το ήξερε, αλλά ήταν ακριβώς οι μισοί στα ελληνικά. «Έγινε». Ο Τζορτζ Φόρμαν έριξε στο καναβάτσο τον Μάικλ Μούρερ, στον όγδοο γύρο, στις 5 Νοεμβρίου του 1994.

Ήταν ένας συνδυασμός. Ένα διερευνητικό τζαμπ με το αριστερό, συνοδευόμενο από ένα δεξιό χουκ. Ο Μούρερ είχε φτάσει στο σημείο να σαρκάζει τον Φόρμαν, αφού, παρ’ ότι ήταν πιο γρήγορος και πιο ικανός από αυτόν, υιοθέτησε μια σχεδόν δεινοσαυρική κίνηση.

Σχεδόν εξασφαλίζοντας τη νίκη στα σημεία, αφού είχε νικήσει άνετα στους προηγούμενους εφτά γύρους, μπήκε στο ρινγκ αποφασισμένος για toe to toe με τον παλαίμαχο της επαγγελματικής πυγμαχίας. Ο Φόρμαν καλοδέχθηκε το δώρο. Σεσημασμένος για τη δύναμη της μπουνιάς τους, ένιωσε ως ευλογία το γεγονός ότι δεν θα χρειαζόταν να δαπανήσει περαιτέρω ενέργεια στο κυνήγι.

Θα ήταν ακόμα πιο ζημιογόνο για τον 44 ετών και 299 ημερών πυγμάχο να κυνηγάει το φρέσκο αντίπαλό του στο ρινγκ. Όλα, για τον Φόρμαν, κρίνονταν στη μία γροθιά. Η τακτική του δεν αφορούσε μόνο στον ίδιο, αλλά και στον αντίπαλό του στο ρινγκ. Τα χαρακτηριστικά του Μούρερ καταδείκνυαν έναν πυγμάχο που δεν χαιρόταν να βρίσκεται εκεί.

Ο πρώτος συνδυασμός ήταν ίδιος με το δεύτερο. Ο Μούρερ δεν κουνήθηκε, αλλά ουδείς κατάλαβε αρχικά ότι πόνεσε. Όπως έλεγε και ο Χόλιφιλντ, «όταν πονάς, ξέρεις ότι είσαι ζωντανός. Όταν δεν πονάς, κάτι πάει πολύ στραβά».

Περιμετρικά του ρινγκ στο «MGM Grand», τα τύμπανα πάλλονταν από τα ντεσιμπέλ. Ήταν ο όγδοος γύρος και ο προπονητής του Μούρερ, Τέντι Άτλας, ήταν ιδιαιτέρως απογοητευμένος. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής της βαρέων βαρών στις WBA, IBF και Lineal ήταν απερχόμενος. Έχασε δικό του αγκόμα από επιπολαιότητα. Από τότε που ο Φόρμαν επέστρεψε στην ενεργό δράση, 10 χρόνια παρά οκτώ μέρες μετά την αποχώρησή του στις 17 Μαρτίου του 1977, ήταν ατραξιόν.

Ο σεβασμός προς το πρόσωπό του μεγάλωνε όσο εκείνος απαιτούσε να αγωνιστεί με τον Μάικ Τάισον και ο τελευταιος δεν ήθελε να βρεθούν στο ίδιο ρινγκ. Δεν αυξανόταν γι’ αυτό, βέβαια. Υπήρχε μια κλιμάκωση που την έφερναν νίκες, αλλά κυρίως οι δύο ήττες του.

Η πρώτη, από τον Εβάντερ Χόλιφιλντ στο «Convention Hall» της Ατλάντικ Σίτι, ήταν μείζονος σημασίας. Ο Φόρμαν είχε κλείσει τα 42 του, 99 μέρες αφού μπήκε στο ρινγκ για να παίξει με τον άτρομο Αμερικανό. Ο Χόλιφιλντ ήταν ο παγκόσμιος πρωταθλητής και ο γεννημένος στο Μάρσαλ Τεξανός, ο μοναδικός διαθέσιμος αντίπαλος.

Οι δύο μποξέρ πήγαν όλη την πορεία. Ο Φόρμαν έβαζε φαινομενικά άγαρμπα τα χέρια του μπροστά στο πρόσωπό του για να αντιμετωπίσει τον πάντα έτοιμο 28χρονο αντίπαλό του. Ο Χόλιφιλντ, που είχε πάρει τις ζώνες των WBA, WBC και IBF στον αγώνα με τον Μπάστερ Ντάγκλας -ένα όνομα που θα μείνει για πάντα στην Ιστορία επειδή συμβολίζει την παρακμή του Τάισον- έκανε την πρώτη υπεράσπισή του.

Όμως ο Φόρμαν έμεινε όρθιος. Το έκανε όταν το κοντέρ έγραψε 19 διαδοχικές γροθιές. Σε όλες τις επιθέσεις του Χόλιφιλντ, η βάση του ήταν σταθερή. Δεν νίκησε σε ένα γύρο σε εκείνο τον αγώνα. Αλλά ήταν σαν να να νίκησε στον αγώνα.

Ο Φόρμαν είχε μία εντυπωσιακή νίκη έως εκείνο το σημείο. Το τρομερό άπερκατ στο δεύτερο γύρο με τον Τζέρι Κούνεϊ, που συνοδεύτηκε με ένα δεξί τζαμπ, τον Ιανουάριο του 1990, ήταν αρκετό για να δείξει τη ζωντάνια του. Δίχως μαλλιά και με κοιλιά που παρέπεμπε σε σκανδαλώδη καλοπέραση, ο «Big George» είχε μετατραπεί σε «Very Fat George».

Λίγες μέρες αργότερα, ενώπιον του Ντέιβιντ Λέτερμαν, είχε ομολογήσει τη λαχτάρα του να αντιμετωπίσει τον Μάικ Τάισον και υπήρξε αμετάπειστος σε ό,τι αφορούσε τα κιλά του: «Θέλω να είμαι ο βαρύτερος μποξέρ στον αγώνα. Έχεις δει κάποιο λιοντάρι να ανησυχεί, επειδή είναι το πιο δυνατό και να θέλει να χάσει κιλά;»

Αυτά τα κιλά συνόδεψαν τη ζωή του μετά το μποξ. Όχι, όχι στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Αν ο αναγνώστης έχει ακούσει μία φορά το ονοματεπώνυμο Τζορτζ Φόρμαν, αυτό έχει συμβεί εξαιτίας του αγώνα της 30ης Οκτωβρίου του 1974, στην Κινσάσα του Ζαΐρ, νυν Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό. Το περίφημο «Rumble in the Jungle».

Αλλά στις 18 Μαρτίου του 1977 συνέβη κάτι απείρως πιο σημαντικό από το νοκ άουτ που τον έβγαλε ο Μοχάμεντ Αλί 2,5 χρόνια νωρίτερα. Έπαθε καρδιακή προσβολή.

Και τον επισκέφθηκε ο Θεός.

 

Ο πάστορας με τις φτερούγες κοτόπουλου

 

Ο Τζορτζ Φόρμαν ήταν φονικό όπλο. Ο ίδιος –όπως και ο Αλί– έχει ομολογήσει ότι η μπουνιά του δεν ήταν κάτι σημαντικό σε δύναμη μπροστά στο Έρνι Σέιβερ. Πάντως τη δουλειά της την έκανε καλύτερα από το 99% των μποξέρ σε όλον τον πλανήτη.

Ο Φόρμαν κομμάτιαζε όποιον πήγαινε δίπλα του. Μετά τα χουκ του στα πλευρά ακούγονταν ήχοι λες και έπαιζαν σε άνιμε. Ο Τζο Φρέιζερ, που δεν ξάπλωνε ούτε όταν κοιμόταν, έπεσε έξι φορές κάτω στον αγώνα τους το 1973. Ο Φόρμαν διέλυσε τον Κεν Νόρτον και το 1976, όταν πια το αήττητό του ήταν επί ξύλου κρεμάμενο, έγινε το ένα δεύτερο σε έναν από τους πιο βίαιους αγώνες ποτέ στην Ιστορία.

Όπως δεν έχει δει στιγμιότυπα από το κωμειδύλλιο με τον Ρον Λάιλ, παραύτα πρέπει να το κάνει. Είναι σκάρτοι πέντε γύροι. Ο Χάουαρντ Κοσέλ, ο δημοσιογράφος που έφερε το γλωσσικό εκλεπτυσμένο στην πυγμαχία, δεν πίστευε στα μάτια του. Ειρήσθω εν παρόδω, μία από τις κωμικές ρουτίνες του Αλί ήταν να τον αποκαλεί ο Κοσέλ με έναν εξεζητημένο επιθετικό προσδιορισμό και τον ίδιο να απαντά: «Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό που μου λες, αλλά αν είναι καλό, τότε είμαι».

Δεν πέρασε ένας χρόνος. Στο «Ρομπέρτο Κλεμέντε» του Σαν Χουάν ο Φόρμαν ηττήθηκε από έναν πυγμάχο που δεν ήταν γνωστός. Ο Τζίμι Γιανγκ πέτυχε έναν άθλο, τον οποίο θα μπορούσε να αφηγείται στα παιδιά και τα εγγόνια του. Νίκησε ένα κτήνος μέσα στο ρινγκ, το οποίο, όμως, κάλλιστα θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ήταν σε νάρκη.

Ο Φόρμαν ένιωθε δυσφορία κατά τη διάρκεια του αγώνα του. Στα αποδυτήρια, η ήττα ήταν το τελευταίο που τον απασχολούσε. Είχε αυτήν την αίσθηση ότι διέβαινε τις τελευταίες στιγμές του στον κόσμο. Δεν επρόκειτο για μεταφυσική: είχε πάθει καρδιακή προσβολή. Χωρίς να είναι ιδιαιτέρως θρήσκος, ζήτησε τη βοήθεια του Θεού.

Κρατήθηκε στη ζωή και, φυσικά, η ένταση της στιγμής τού έδωσε το έναυσμα να πιστέψει ενεργά. Αναβαπτίστηκε Χριστιανός και έγινε πάστορας. Αυτό δεν τον εμπόδιζε να γεννοβολά όποτε του δινόταν η ευκαιρία. Ο Φόρμαν έχει 12 παιδιά, πέντε γιους, που τους ονόμασε Τζορτζ Έντουαρντ, και εφτά κόρες. Ή, μάλλον, είχε: η Φρίντα φέρεται να αυτοκτόνησε το 2019, στα 42 της. Ήταν για λίγο επαγγελματίας μποξέρ.

Η μία από τις κόρες του, Ισαμπέλα, είναι υιοθετημένη.

Επιπλέον, μια άλλη μεγάλη αγάπη του ήταν και μάλλον παραμένει το φαγητό. Μετά την ήττα του από τον Τόμι Μόρισον, στις 7 Ιουνίου του 1993, στον τελευταίο αγώνα του πριν παίξει για τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή με τον Μούρερ, ο Φόρμαν είπε στη συνέντευξη με το δημοσιογράφο ότι «τώρα έχω ραντεβού με φτερούγες κοτόπουλου».

Σε αυτό το πλαίσιο, λάνσαρε την τοστιέρα με το όνομά του, μία μάρκα που παρέπεμπε σε καλοπέρασε. Από το 1994, που πρωτοπαρουσιάστηκε, ως τώρα έχουν πουληθεί πάνω από 100.000.000 από δαύτες.

Αποχώρησε 28 χρόνων και 67 ημερών, μπαίνοντας στα καλύτερα χρόνια του ως πυγμάχου. Αργότερα, απέδειξε ότι δεν είναι αργά. Η πίστη κρατάει ως και σήμερα, στα 81 του, που είναι πια ένας μειλίχιος άνθρωπος στην τρίτη ηλικία, ο οποίος μιλάει με τα καλύτερα λόγια για όλους τους πυγμάχους που αντιμετώπισε, εκείνους της σειράς του με τους οποίους δεν βρέθηκε στο ρινγκ, αλλά και τους νεότερους.

Το… παιδομάνι και οι υποχρεώσεις του ως πάστορα έκαναν την ανάγκη για χρήματα ενεργή. Στα 38 του, το 1986, πήρε την απόφαση να επιστρέψει στη δράση. Στις 9 Μαρτίου του 1987, ένας Φόρμαν χωρίς την παλιά αφάνα, που τον καθιστούσε ακόμα πιο τρομακτικό, δίχως τρίχα στην κεφαλή, νίκησε τον Στίβεν Ζούσκι στον τέταρτο γύρο με τεχνικό νοκ άουτ.

Σε αυτήν την επιστροφή, που κράτησε ως τις 22 Νοεμβρίου του 1997, μέχρι την ήττα του από τον Σάνον Μπριγκς και τρεις υπερασπίσεις τίτλου, στις οποίες πήρε και τη ζώνη WBU, ο Φόρμαν δεν έπεσε ποτέ κάτω. Είχε ρεκόρ 45-2 μέχρι την πρώτη αποχώρησε και αναμετρήθηκε, παρά την ηλικία του, άλλες 34 φορές με πυγμάχους, με κανέναν δύο φορές.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News