Κριστιάνο Ρονάλντο: Αξίζει όλο το… κράξιμο, αλλά πόσο εύκολο είναι να διαχειριστεί κανείς αυτό που ζει;

Δεν χωρά αμφιβολία ότι η μέχρις στιγμής εικόνα του Κριστιάνο Ρονάλντο στα γήπεδα του Κατάρ παραπέμπει σε έναν αλαζόνα ποδοσφαιριστή που ενδιαφέρεται αποκλειστικά για την ικανοποίηση του υπέρμετρου εγωισμού του, εξοργίζοντας ακόμη και ορισμένους από τους μεγαλύτερους θαυμαστές του.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι εφτά στους δέκα συμπατριώτες του δεν ήθελαν τον CR7 βασικό στην αναμέτρηση με τους Ελβετούς, ερχόμενοι να προστεθούν στην ατελείωτη λίστα όσων κρίνουν ότι ο 38χρονος θρύλος με την εν γένει συμπεριφορά του συνιστά περισσότερο πρόβλημα παρά λύση για οποιαδήποτε ομάδα. Πρώτος και καλύτερος ο προπονητής του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Έρικ Τεν Χαχ. 

Σκεφτείτε απλά τους τρεις βασικούς λόγους για τους οποίους έχει προκαλέσει θόρυβο μέχρι στιγμής ο Κριστιάνο με την παρουσία του στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Πρώτον, η θλιβερή και εξοργιστική προσπάθειά του να… κλέψει γκολ από συμπαίκτη του, «αναγκάζοντας» με τις πιέσεις του ακόμη και την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της χώρας να καταθέσει διάβημα στην FIFA ζητώντας να αφαιρεθεί το γκολ που πέτυχε ο Μπρούνο Φερνάντες στο παιχνίδι με την Ουρουγουάη και να κατοχυρωθεί στον ίδιο! Μια κίνηση που εκτός από το ότι εκθέτει τον Ρονάλντο, είναι δεδομένο ότι προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις στα αποδυτήρια των Πορτογάλων.

Δεύτερον για την τραγική και επιδεικτική αντίδρασή του τη στιγμή που ο Φερνάντο Σάντος αποφάσισε να τον αντικαταστήσει στην αναμέτρηση με τη Νότια Κορέα.

Και τρίτον για την εξευτελιστική εικόνα για το μέγεθός του, να φεύγει επιδεικτικά μόνος του για τα αποδυτήρια την ώρα που οι συμπαίκτες του πανηγύριζαν όλοι μαζί το θρίαμβο επί της Ελβετίας.

Απ’ όποια πλευρά κι αν εξετάσει κανείς την παρουσία του Πορτογάλου σούπερ σταρ στα γήπεδα του Κατάρ, πρώτον αποτελεί… ρωγμή στο είδωλό του και δεύτερον πιστοποιεί πόσο δύσκολη είναι η διαχείριση ενός ζωντανού θρύλου του παγκόσμιου ποδοσφαίρου που δεν μπορεί να τιθασεύσει το υπέρμετρο «εγώ» του και να αντιληφθεί ότι στα 38 του χρόνια δεν μπορεί να έχει ίδιο ρόλο σε οποιαδήποτε ομάδα με αυτόν που είχε τη μακρά περίοδο της βασιλείας του.

Πόσο εύκολο είναι να διαχειριστεί οποιοσδήποτε άνθρωπος τους τίτλους τέλους;

Από την άλλη, όσο κι αν δεν συγκαταλέγομαι στους παθιασμένους φαν του CR7, δυσκολεύομαι να συμμετάσχω σε ένα δημόσιο λιθοβολισμό άνευ… ελαφρυντικών. Επαναλαμβάνω, για να μην παρεξηγηθώ, η εικόνα του Ρονάλντο στο Κατάρ είναι επιεικώς απαράδεκτη. Θαρρείς και ο εγωισμός του Κριστιάνο, έχει αποφασίσει να… ισοπεδώσει το θρύλο που έχτισε ο Πορτογάλος σε ένα άτυπο ντέρμπι που μοιάζει εξαιρετικά άνισο.

Αναρωτιέμαι, όμως, πόσο δύσκολο πρέπει να είναι για αθλητές τέτοιου βεληνεκούς να διαχειριστούν το τέλος μιας εποχής που ουδείς άνθρωπος τολμά έστω να διανοηθεί στο ξεκίνημα της ζωής του.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι περισσότεροι αθλητές που εξελίσσονται σε θρύλους του παγκόσμιου αθλητισμού, κουβαλούν στις πλάτες τους πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια. Πρόκειται ουσιαστικά για παιδιά που βρήκαν μέσω του αθλητισμού διέξοδο από τις αδικίες και ανισότητες μιας άνισης κοινωνίας, και επέλεξαν να δώσουν στα γήπεδα έναν αγώνα επιβίωσης που θα τους προσέφερε εισιτήριο απόδρασης από τη φτώχια.

Παιδιά, λοιπόν, που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα σε ηλικία εφτά, δέκα ή δώδεκα ετών, ξαφνικά βρίσκονται σε ηλικία 20-25 ετών να διαχειρίζονται έναν κόσμο που προφανώς τους προσφέρει χρήματα και δόξα που οι περισσότεροι κοινοί θνητοί δεν γνωρίζουν ούτε σε… εκατό ζωές.

Πόσο εύκολο είναι να μην χάσουν τον προσανατολισμό τους στην πορεία της διαδρομής τους, να μην την… ψωνίσουν, να μην γίνουν άπληστοι και αχόρταγοι ζητώντας περισσότερη δόξα και περισσότερο χρήματα.

Πόσο εύκολο είναι να διαχειριστούν την προβολή, τα εκατομμύρια, την πίεση από ένα ολόκληρο σύστημα αδηφάγου μάρκετινγκ, όλα τα καλά και τα κακά που συνοδεύουν τα πιο ένδοξα χρόνια της καριέρας τους και ξαφνικά να συνειδητοποιήσουν ότι έφτασε το τέλος της βασιλείας τους;

Πόσο εύκολο είναι παιδιά που δεν είχαν τίποτα και απέκτησαν τα πάντα να μην χάσουν τον προσανατολισμό τους στην πορεία της διαδρομής τους, να μην την… ψωνίσουν, να μην γίνουν άπληστοι και αχόρταγοι ζητώντας περισσότερη δόξα και περισσότερο χρήματα;

Πόσο εύκολο είναι να αποδεχτούν ότι από πρωταγωνιστές καλούνται να γίνουν κομπάρσοι, όπως συμβαίνει με κάθε παλαίμαχο σε οποιοδήποτε σπορ, σε κάθε περίοδο της ιστορίας;

Δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω τον Ρονάλντο για τη συμπεριφορά του, αλλά παλεύω να αντιληφθώ πως βλέπουν τον κόσμο άνθρωποι που τον έχουν κατακτήσει, λίγο πριν ξεκινήσουν να προβάλλονται στην οθόνη οι τίτλοι τέλους.

Σε κάθε περίπτωση, θα είναι πραγματικά κρίμα πρώτα και πάνω απ’ όλα για τον ίδιο τον θρυλικό Πορτογάλο ο τελευταίος μουνταλικός χορός του να είναι πνιγμένος στην έπαρση και την αλαζονεία. Είναι άδικο κυρίως για τον ίδιο!

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News