Νίκος Σαρίδης: Η κουραστική επίκληση της Θάτσερ

Eίναι σαν την 28η Οκτωβρίου, με τους υμνητές του Ιωάννη Μεταξά, που ρυπαίνουν τις δημόσιες συζητήσεις με τις ανοησίες τού στυλ «τα “ΟΧΙ” θέλουν Μεταξάδες».

Την επομένη κάθε αιματοκυλίσματος με ποδοσφαιρικό πρόσημο, το φαν κλαμπ της Μάργκαρετ Θάτσερ ξυπνάει απ’ τον χειμέριο ύπνο του κι εν είδει μνημοσύνου στη «σιδηρά κυρία» μηρυκάζει τον μύθο της Μάγκι της… μάγκισσας. Που ξερίζωσε, υποτίθεται, τον χουλιγκανισμό. Αναμενόμενο, συνεπώς, ότι οι διακινητές της σαχλαμάρας πως η συχωρεμένη κατείχε κι εφάρμοσε τη μαγική συνταγή, θα έβρισκαν πάλι την ευκαιρία με τη δολοφονία του Μιχάλη Κατσουρή.

Καταντάει κουραστικό, ωστόσο θα το επαναλάβουμε: η Θάτσερ απεχθανόταν το ποδόσφαιρο. Τη δε βρετανική εργατιά, που τα έτσουζε και τα έσπαγε εν ονόματι μίας ποδοσφαιρικής θρησκείας, την είχε γραμμένη στις παλιές της τίς γόβες, στη λογική άσ’ τους να αλληλοεξοντώνονται. Καρφί δεν της καιγόνταν για τα πώς και γιατί. Επρεπε να παραγίνει το κακό για να ταρακουνηθεί, αν κι ό,τι προσεγγίσεις είχε κάνει για την επιβολή της τάξης, ήταν από εξωφρενικές έως απλώς κυνικές (π.χ. εγκατάσταση ηλεκτροφόρων συρμάτων έξω απ’ τα γήπεδα, περιστολή των κονδυλίων για ποδοσφαιρική εκπαίδευση στα σχολεία).

Ενίοτε οι εμπνεύσεις ήταν αστείες, όπως εκείνη η φαεινή ιδέα με τον τερματοφύλακα να στρέφεται στο «πέταλο» και να βγάζει λόγους, να εκφωνεί κάτι δηλαδή, δεκάρικους στους θερμόαιμους οπαδούς (προφανώς όχι όταν του έκανε σουτ ο αντίπαλος!). Ακόμη και μετά την εκατόμβη του Χέιζελ, η απόφαση της αποβολής των αγγλικών ομάδων απ’ τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, την οποία είχε πιστωθεί η τότε πρωθυπουργός της χώρας, τυπικά η ΟΥΕΦΑ την είχε λάβει – προσυπογράφοντάς την, πάντως, η Βρετανή πρωθυπουργός.

Επίσης, επί των ημερών της Θάτσερ, η αστυνομία έβγαινε πάντοτε λάδι όπως πήγε να γίνει και με το Χίλσμπορο, ενώ το γεγονός ότι κάποια στιγμή το αγγλικό ποδόσφαιρο άλλαξε μορφή σε όλα τα επίπεδα οφειλόταν κατά μείζονα λόγο στον αρχιδικαστή Τέιλορ (εμπνευστής μίας δέσμης μέτρων, όπως η κατάργηση της κερκίδας των ορθίων κ.λπ.) και στον Μέρντοχ που επένδυσε στο προϊόν.

Δεν θα ξεδιπλώσουμε εδώ όλη την ιστορία, αλλά όποιος ενδιαφέρεται ειλικρινά να μάθει τι έγινε στην Αγγλία, ας το ψάξει λίγο παραπάνω. Πάντως, μέχρι να συμφωνήσουμε -αν θα συμφωνήσουμε ποτέ- στις πολιτικές, για το ποιόν του ποδοσφαιρικού υποκόσμου και πώς αντιμετωπίζεται στις διάφορες εκφάνσεις της δράσης του, είναι πιο εύκολο να ομονοήσουμε σε αυτό που έχουμε τώρα μπροστά μας: να εντοπιστεί ο δράστης του φονικού στη Νέα Φιλαδέλφεια, να τιμωρηθεί όπως πρέπει, αλλά και ν’ αποδοθούν οι ευθύνες σε όλους όσοι διευκόλυναν, εκόντες-άκοντες, τη συμμορία των Κροατών νεοναζί.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News