Αντώνης Καρπετόπουλος: Όλες οι λάθος συζητήσεις για την Εθνική μπάσκετ...

Yπάρχει ένα αναντίρρητο δεδομένο: οι παίκτες της Εθνικής έδωσαν ό,τι είχαν στα ματς και σε κάποιες περιπτώσεις υπερέβαλαν εαυτούς. Δεν υπήρχε καμία χαλαρότητα στην προσέγγιση. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο παιχνίδι με τη Λιθουανία που η Εθνική μας αποκλείστηκε, ένα λεπτό πριν απ’ το τέλος του τρίτου δεκαλέπτου, η στατιστική έγραφε ότι δεν υπήρχε παίκτης της ελληνικής ομάδας που να έχει κάνει ένα έστω λάθος, μολονότι η ομάδα έχανε! Οσο για την αυταπάρνηση στην άμυνα, στο ματς με τους Λιθουανούς, την είδαμε πραγματικά.

Υπήρξε μία μοναδική γενναιοψυχία: ο Μωραΐτης π.χ., που αγωνίστηκε συνολικά ελάχιστα, έπαιξε στο ματς αυτό 3-4 άμυνες γι’ ανθολογία που έκαναν τον Ιτούδη να πανηγυρίζει. Η συγκέντρωση είναι απαραίτητη. Η γενναιοψυχία συγκινητική. Αλλά χωρίς ταλέντο δεν υπάρχει επίθεση. Και χωρίς επίθεση δεν μπορεί να διακριθεί ομάδα στο σύγχρονο μπάσκετ. Αλλά δεν το ξέρουμε αυτό; Πώς κάνουμε συγκρίσεις με τους Λιθουανούς π.χ., οι οποίοι στο ματς με τους Αμερικανούς έβαλαν 100 πόντους;

Εισιτήριο

Το θέμα είναι τι κάνουμε στη συνέχεια. Η αλήθεια είναι πως νόμιζα πως όλοι έχουν επιτέλους καταλάβει ότι αν δεν υπάρξει παραγωγή παικτών δεν μπορεί να υπάρξουν επιτυχίες. Αλλά δεν ισχύει. Μετά τον αποκλεισμό άρχισαν συζητήσεις που δεν έχουν νόημα. Ο Ιτούδης π.χ. είπε ότι ο Σλούκας έμεινε στην Αθήνα για να «χτίσει» το σώμα του δουλεύοντας εν όψει των ματς που θα παίξει με τον Παναθηναϊκό. Πολύ ωραίο ως παράπονο. Αλλά ο Σλούκας είναι 33 χρονών και του χρόνου θα είναι 34. Κι ο Καλάθης το ίδιο. Τι να περιμένει μία Εθνική ομάδα από παίκτες τέτοιας ηλικίας; Να ξανανιώσουν;

Ακόμα πιο αστεία είναι η συζήτηση που άρχισε για το αν πρέπει να παραμείνει προπονητής ή όχι ο Δημήτρης Ιτούδης ή αν πρέπει να αντικατασταθεί από κάποιον άλλον: κυκλοφορεί το όνομα του Βασίλη Σπανούλη. Αυτή κι αν είναι ανόητη συζήτηση: ασχολούμαστε πολύ με το δέντρο και καθόλου με το δάσος. Νομίζουμε πως κάποιος μπορεί να φτιάξει μια Εθνική που να κερδίζει με παίκτες χωρίς επιθετικό ταλέντο. Πρόκειται γι’ αστεία πράγματα.

Αυτονόητα

Πολύ φοβάμαι πως σύντομα, ακόμα και αυτονόητα για το ελληνικό μπάσκετ πράγματα, όπως η συμμετοχή στο Μουντομπάσκετ π.χ., θα γίνονται ολοένα και πιο δύσκολα. Ηδη όλοι αναρωτιούνται τι μπορεί να κάνει η Εθνική μας στο Προολυμπιακό τουρνουά που θα πάρει μέρος το επόμενο καλοκαίρι για να διεκδικήσει εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς της Γαλλίας. Χωρίς δημοσίως να λέγεται οι πάντες ανησυχούν για το τι θα αποφασίσει του χρόνου το καλοκαίρι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Χωρίς τον Γιάννη και στο Προολυμπιακό τουρνουά θα δούμε ό,τι είδαμε και στο Μουντομπάσκετ. Δηλαδή μία ομάδα που θα προσπαθήσει να φανεί αξιοπρεπής. Χάνοντας όμως, όχι κερδίζοντας.

Γι’ αυτό αντί να συζητάμε για την επάρκεια του Ιτούδη, ας συζητήσουν σοβαρά με τον Γιάννη. Νωρίς όμως. Κι ας τον ρωτήσουν τι θέλει. Διότι χωρίς αυτόν δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Δεν χρειάζεται να συζητάμε για πράγματα που δεν έχουν νόημα. Και του χρόνου η Εθνική θα έχει τον Λούντζη, τον Γουόκαπ ή τον Ντόρσεϊ, τον Παπαπέτρου, τον Μήτογλου, τον Παπανικολάου αν τον σηκώνουν τα πόδια του, τον Κώστα Αντετοκούνμπο, τον Λαρεντζάκη, τον Θανάση που δεν λείπει ποτέ. Και θα έχει και δυο-τρεις ρολίστες. Αν δεν υπάρχει ο Γιάννης αυτή η ομάδα θα δώσει πάλι ένα άψογο τακτικά ματς για δύο-τρία δεκάλεπτα και θα το χάσει.

Πολύ

Το Μουντομπάσκετ αποδείχτηκε πολύ δύσκολο. Στους «16» έφυγαν μαζί με την Εθνική μας οι πρωταθλητές Ευρώπης Ισπανοί, που χωρίς τη βοήθεια του μεγάλου Λορένζο Μπράουν είχαν προβλήματα καθοδήγησης. Πιο νωρίς είχαν φύγει οι Γάλλοι, δεύτεροι πέρυσι στο Πανευρωπαϊκό. Κανείς δεν μοιάζει ανίκητος. Οι Σέρβοι ξανάχασαν από τους Ιταλούς, οι Αμερικανοί έχασαν απ’ τη Λιθουανία: οι ήττες τους δεν στοίχισαν, αλλά δείχνουν αδυναμίες που ήταν κρυμμένες. Ολες οι ομάδες έχουν τέτοιες.

Πολύ φοβάμαι όμως πως καμία απ’ αυτές δεν έχει αδυναμίες ανάλογες με της Εθνικής μας. Οι Γάλλοι θα έχουν τον Γουεμπανιάμα – Νο 1 του ντραφτ. Οι μικροί των Ισπανών θα μεγαλώσουν. Ολοι παίζουν για να κερδίσουν σκοράροντας. Δείτε τα ζευγάρια των προημιτελικών. ΗΠΑ-Ιταλία, Σερβία-Λιθουανία, Καναδάς-Σλοβενία και Λετονία-Γερμανία. Με την εξαίρεση των εντυπωσιακών Λετονών, που είναι η κλασική έκπληξη, οι άλλες είναι όλες επιθετικές. Με πολλούς παίκτες επιθετικά ταλαντούχους. Που δεν έχουμε εμείς.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News