ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΡΑΪΝΔΡΟΣ: Ο άτολμος και ηττημένος Ζαγοράκης

Το Euro 2004 δεν ήταν τίποτα μπροστά στην αποστολή (αυτοκτονίας ίσως) αναλαμβάνοντας τον προεδρικό θώκο της ΕΠΟ. Ο Θοδωρής Ζαγοράκης, περί ου ο λόγος, γνώριζε καλά πως αναλαμβάνοντας αυτόν τον δύσκολο ρόλο είτε θα έβγαινε χαμένος είτε θα έγραφε μία νέα σελίδα στην ποδοσφαιρική του ιστορία. Τελικά ο ίδιος επέλεξε το πρώτο: αποχωρεί ηττημένος, με σκυμμένο το κεφάλι και δίχως να μας κάνει σοφότερους ως προς την επιλογή της παραίτησής του στην περιβόητη επιστολή που είδε το απόγευμα της Πέμπτης το φως της δημοσιότητας.

Το τι ακριβώς είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο και ποια είναι η κατάστασή του δεν περιμέναμε κανέναν Ζαγοράκη να μας το πει. Από τον Ζαγοράκη περιμέναμε να μας δείξει το δρόμο για ένα καλύτερο αύριο. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσει. Μέσα σε αυτούς τους λίγους μήνες που βρέθηκε στην προεδρία της ΕΠΟ φάνηκε πλέον ξεκάθαρα πως το μόνο που έκανε ήταν να κρατιέται για να μην παραιτηθεί από την πρώτη μέρα.

Φεύγει και τι αφήνει πίσω του; Την περίφημη ολιστική μελέτη που πέρασε και εξασφάλισε το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου ως προς τη χρηματοδότησή του. Και από εκεί και πέρα… το χάος. Αντιστρόφως ανάλογη η προσωπικότητά του ως πρόεδρος με αυτή ως ποδοσφαιριστής. Αρχηγικός με την φανέλα, μία τεράστια προσωπικότητα της Εθνικής ομάδας. Άτολμος, άνευρος και μεμψίμοιρος με το κοστούμι του προέδρου της ΕΠΟ.

Δεν ήξερε που πήγαινε να μπλέξει; Δεν ήξερε ποιο είναι το στάτους του ελληνικού ποδοσφαίρου; Δεν ήξερε ότι η αποστολή που αναλάμβανε ήταν η πιο δύσκολη της καριέρας του; Ή μήπως περίμενε ότι με την ανάληψη της προεδρίας της ΕΠΟ θα τον περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες και ξάφνου οι “μεγάλοι” θα αποφάσιζαν να κρύψουν στο χώμα τα “μαχαίρια”;

“Προφανώς, υπάρχει μια διαφορά αντίληψης για το ποδόσφαιρο και για το πως πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά”, αναφέρει μεταξύ άλλων στην προσωπική του δήλωση και ουσιαστικά βροντοφωνάζει πως “εγώ με αυτούς δεν μπορώ να συνεργαστώ”. Πότε ακριβώς συνειδητοποίησε ότι στη θάλασσα που αποφάσισε να κολυμπήσει υπάρχουν καρχαρίες; Και πότε σταμάτησε να είναι ονειροπόλος;

Ο Θοδωρής Ζαγοράκης δεν τόλμησε να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι. Δεν τόλμησε να βάλει βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο. Πίστευε ότι με τη διπλωματία που του χάρισε η πορεία του ως ποδοσφαιριστής θα ξεπεράσει τα όποια προβλήματα. Δεν πίστευε ποτέ ότι το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο που εκτόξευσε αυτός και η γενιά του 2004 θα τον “καταπιεί”.

Και είναι κρίμα γιατί πολλοί ρομαντικοί του ποδοσφαίρου πίστευαν πως αυτή η φουρνιά των παικτών ίσως να αποτελέσει το έναυσμα για ένα καλύτερο και διαφορετικό αύριο. Για ένα συσπειρωμένο μέλλον δίχως τις εσωστρέφειες και τις αγκριστρώσεις που το κρατούν στο βάλτο.

Θοδωρή, όλοι ξέρουμε πως έχουμε ευθύνες για την κατάντια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μόνο εσύ, όμως, είχες τη δύναμη -ή έτσι πιστέψαμε τουλάχιστον- να προσπαθήσεις να αλλάξεις την κατάσταση. Το μόνο που άλλαξες ήταν τον τρόπο που θα σε κοιτάζουμε πλέον. Δεν είσαι ο Ζαγοράκης που έσκισε τους Γάλλους σαν σαρδέλες και σήκωσες στον 7ο ουρανό την Εθνική. Είσαι ο Θοδωρής που στην πρώτη ντρίμπλα ζήτησες αλλαγή για να πας στα αποδυτήρια. Μα περισσότερο είσαι ο Θοδωρής που με τη στάση σου φρέναρες οποιονδήποτε άλλον πρώην συμπαίκτη σου να πάρει μία τέτοια θέση ευθύνης.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News