Λαμίν Γιαμάλ: Απόψε βγαίνουμε... μετά τις 22:00
Ένα παιδί μετράει τα (κ)άστρα και ο ποδοσφαιρικός πλανήτης προσεύχεται – Ο Λαμίν Γιαμάλ προκαλεί… ιεροσυλίες.
Πόσες ελπίδες μπορούν να βασίζονται σε ένα 17χρονο χαμόγελο από σίδερο κι ατσάλι; Τόσες, που αν κανείς απαντήσει «ολόκληρης της Μπαρτσελόνα», θα είναι τραγικά φειδωλός.
Προσοχή, οι ιεροσυλίες ξεκινούν: Κάποιες φορές, η μπάλα πάει στο αριστερό του Λαμίν Γιαμάλ κι ο νους κατεβάζει τον τελευταίο στίχο από το χορωδιακό ρεφρέν εκείνης της τραγουδάρας του Ροντρίγκο, του «la mano de dios». Αναφερόμενος στον… «Μαραντό – Μαραντό», λέει το εξής: «Llevó alegría en el pueblo / Regó de gloria este suelo» ή ελληνιστί «έφερε χαρά στην πόλη, πότισε με δόξα αυτό το χώμα».
Ο καλλιτέχνης μιλούσε για την Αργεντινή και τα μουντιαλικά κατορθώματα του Ντιέγκο των λαών. Δυόμιση δεκαετίες μετά την κυκλοφορία του τραγουδιού και σχεδόν τέσσερις από τα γεγονότα που αφηγείται, ένας Ισπανός πιτσιρικάς με αίμα από το Μαρόκο και την Ισημερινή Γουινέα, χαϊδεύει τη μπάλα με τη στοργή του κάποτε 17χρονου Μαραντόνα στην Αρχεντίνος. Μόνο που «pueblo» στο παγκσμιόσφαιρο του 2024, είναι κάθε σπίτι που αγαπά το σπορ. Ουσιαστικά ολόκληρος ο πλανήτης.
Ας αλλάξουμε μια λέξη: «ποτίζει με τέχνη αυτό το χώμα». Προσθέτει όμορφες αποχρώσεις σε έναν ασπρόμαυρο καμβά. Βεβαίως, αξιοσέβαστοι και δουλεμένοι οι ασπρόμαυροι πίνακες του Μαλέβιτς, όμως κάτι τους λείπει. Ωραίο το γρήγορο, δυναμικό ποδόσφαιρο, η ρομποτική αρτιότητα του Εμπαπέ ή του Χάλαντ, όμως… κάτι τους λείπει.
Είναι αυτή η αόριστη έννοια, που βαφτίζουμε «τέχνη», χάριν ευκολίας. Αυτό το θέαμα που κάνει τα μάτια να χαίρονται και τη φαντασία να οργιάζει. Είναι ο λόγος που κάποτε σημείωνες στο ημερολόγιό σου ότι εκείνη τη μέρα έχει Μπαρτσελόνα και έλεγες «να δούμε τον Μέσι». Είναι ο λόγος που τώρα ενεργοποιείς τις ειδοποιήσεις για να σου υπενθυμίζονται οι αγώνες της ίδιας ομάδας. Γιατί… «απόψε έχει Γιαμάλ».
Προϊδεάσαμε πως αυτό το κείμενο περιλαμβάνει ιεροσυλίες. Συγγνώμη, αλλά φταίει εκείνος. Φταίει, που μέρα με τη μέρα μας ψήνει και λίγο παραπάνω. Φταίει, που μπροστά στα μάτια μας έχει γίνει πέντε φορές καλύτερος από ό,τι ήταν και είναι ακόμα 17 ετών και δύο μηνών. Φταίει, που έχει γίνει ήδη ουσιαστικός και – τι να κάνουμε – φταίει που φοράει αυτή τη φανέλα. Τη φανέλα του Λίο, του Ρόνι, του Ντιέγκο, του Γιόχαν… Τη φανέλα που δεν έχει πάρει 15 Τσάμπιονς Λιγκ, όμως έχει πάνω της τον ιδρώτα των καλύτερων και κυρίως των πιο «ωραίων».
Στον πράσινο καμβά, το μέτριο αθλητικά κορμί του, εκπέμπει σιγουριά, λέει «αφήστε το πάνω μου». Στην τελική δεν έχει κάνει και λίγα… Τα ταχύρρυθμα θερινά μαθήματα που έκανε στα γήπεδα της Γερμανίας, είναι σα να του χάρισαν τρεις τάξεις. Από το Βερολίνο έφυγε πρωταθλητής Ευρώπης και κορυφαίος ποδοσφαιριστής. Πήγε ως «next big thing» και αποχωρώντας άφησε πίσω του το «next». «Big thing», σκέτο.
Είναι ελάχιστα τα «φρούρια» που παραμένουν απόρθητα για εκείνον. Από τα 16 του είναι ένα παιδί που μετράει τα (κ)άστρα και μετά τα κατακτά. Μέσα σε μήνες έγινε επαγγελματίας, έκανε ντεμπούτο, έγινε διεθνής, έγραψε το πρώτο του έπος κόντρα στη Γερμανία, κατέκτησε την Ευρώπη, έγινε ηγέτης της Μπαρτσελόνα, βρήκε την «ουσία», που κάποιοι έλεγαν ότι του λείπει, βρήκε τη σταθερότητα, άνοιξε λογαριασμό στο Τσάμπιονς Λιγκ… Είναι τόσα πολλά, που απλά μοιάζουν ψεύτικα, ειδικά σε συνδυασμό με αυτά που προσφέρει στο μάτι.
Προσευχές
Η ζωή, ευτυχώς, δεν είναι αλγόριθμοι και μαθηματικές πράξεις. Δυστυχώς, αυτό σημαίνει ότι για κάθε Μέσι, που κατάφερε εκατό φορές περισσότερα από όσα προσδοκούσαν οι πιο αισιόδοξοι, υπάρχει και ένας Φάτι, που είδε το άστρο του να καταστρέφεται όπως ο μηνίσκος του. Και σίγουρα υπάρχουν περισσότεροι, που απλά συμβιβάστηκαν με τη μετριότητα.
Οι πιστοί της στρογγυλής Θεάς έχουν πολλούς λόγους να προσεύχονται για τον μικρό. Να προσεύχονται να μείνει μακριά από τον χειρότερο εχθρό του αθλητή, τους τραυματισμούς, και να βρει έναν δρόμο με εμπόδια που ο καλύτερος εαυτός του μπορεί να ξεπεράσει. Να μην επηρεαστεί από συμβάντα εκτός των δυνατοτήτων του, ώστε να ακολουθήσει την «καμπύλη» της μοίρας του. Βλέπετε, μέχρι κι ο Κριστιάνο Ρονάλντο είπε ότι ο Γιαμάλ είναι καλύτερος από ότι ήταν ο ίδιος κι ο Μέσι στα 17. Αυτό, βέβαια, δεν αποτελεί εγγύηση για τα 18, τα 19, τα 29 και τα 39…
Να μη χαμηλώσει ποτέ η γραμμή στο γράφημα της καριέρας του. Να φτάσει εκεί που μπορεί και να μείνει όσο τον βγάζει η σπουδαιότητά του. Για εκείνο, μα κυρίως – και εντελώς εγωιστικά – για το ποδόσφαιρο. Για τα μάτια μας, για το μυαλό μας, για τη φαντασία μας, για την τέχνη.
«Απόψε βγαίνουμε μετά τις 10. Εχει Γιαμάλ».