Γιώργος Δεληκάρης: Η μεταγραφή που σήμανε το τέλος των χρόνων της αθωότητας

Έχει χαρακτηριστεί ως το τέλος των χρόνων της αθωότητας. Άλλοι λένε ότι αποτελεί το «σημείο μηδέν» για τη μετάβαση του ελληνικού ποδοσφαίρου στον πλήρη επαγγελματισμό.

Όπως και να το πεις, η μεταγραφή του Γιώργου Δεληκάρη από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό, η οποία ολοκληρώθηκε στις 10 Ιουλίου 1978, δεν παύει να είναι συνταρακτικό γεγονός στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αν και ο διεθνής μεσοεπιθετικός βρισκόταν ήδη σε ρήξη με τους «ερυθρόλευκους», οι οποίοι τον είχαν τιμωρήσει με διετή αποκλεισμό λόγω πειθαρχικών παραπτωμάτων (αφορμή αποτέλεσε η καθαίρεσή του από την αρχηγία στα τέλη του 1977), η είδηση της μετακίνησης στο «τριφύλλι» και η παρουσία του στην επίσημη «πρώτη» εκείνης της σεζόν, προκάλεσε πρωτοφανή σάλο.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που κάποιος ποδοσφαιριστής έπαιρνε μεταγραφή από τον έναν «αιώνιο» στον άλλο. Μόλις δύο χρόνια νωρίτερα είχε ακολουθήσει το αντίστροφο δρομολόγιο ο Χάρης Γραμμός, ενώ το 1965 ο Κώστας Παπάζογλου είχε δοκιμάσει την τύχη του στο «τριφύλλι», μετά την αποχώρησή του από τον Ολυμπιακό. Αμφότεροι, όμως, βρίσκονταν τότε σε προχωρημένη ποδοσφαιρικά ηλικία, ενώ ούτε στην ακμή τους είχαν τη λάμψη του Δεληκάρη. Γι’ αυτό οι μεταγραφές τους είχαν περάσει στα «ψιλά».

Εδώ, όμως, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ο Δεληκάρης ήταν το απόλυτο «είδωλο» για τους οπαδούς του Ολυμπιακού, ο ηγέτης της μεγάλης ομάδας του Νίκου Γουλανδρή που είχε σαρώσει τους τίτλους την τριετία 1973-75. Στη συνείδηση πολλών φιλάθλων ήταν ο κορυφαίος Έλληνας ποδοσφαιριστής της εποχής και παρά τα προβλήματα που δημιουργούσε στις διοικήσεις των «ερυθρόλευκων» (ιδίως αφότου ο Γουλανδρής έπαψε να χρηματοδοτεί το ποδοσφαιρικό τμήμα), επικρατούσε η πεποίθηση ότι δεν θα έπαιρνε μεταγραφή.

Άλλωστε, τον Ιανουάριο εκείνου του έτους ο γενικός αρχηγός του Ολυμπιακού, Λεωνίδας Θεοδωρακάκης, είχε εξασφαλίσει τη διαβεβαίωση του Αντώνη Μαντζεβελάκη, ότι ο Παναθηναϊκός δεν θα έκανε κίνηση για την απόκτηση του μεγάλου του «αστέρα», όπως και για κανέναν άλλο παίκτη που συμπλήρωνε οκταετία. Το αυτό υποσχέθηκαν και οι «ερυθρόλευκοι», οι οποίοι είχαν πετύχει νωρίτερα ανάλογη συμφωνία και με την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ. 

Εντέλει ο εξωδιοικητικός (τότε) παράγοντας του «τριφυλλιού» ήταν εκείνος που συνόδευσε τον Δεληκάρη κατά την είσοδό του στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας στις 10 Ιουλίου 1978. Ο διεθνής άσος είχε ενημερώσει μερικές ημέρες νωρίτερα τους Πειραιώτες με εξώδικο ότι θα έκανε χρήση της οκταετίας του: Ο κανονισμός εκείνος προέβλεπε ότι όποιος σύλλογος ήθελε έναν παίκτη που είχε συμπληρώσει οκταετία, θα μπορούσε να τον αποκτήσει να καταθέσει ένα συγκεκριμένο ποσό στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων (στην περίπτωση του Δεληκάρη ήταν 4,6 εκατ. δρχ., που θα κατέληγαν στο ταμείο του Ολυμπιακού).

Αυτό ακριβώς σκόπευε να κάνει ο Παναθηναϊκός, μόλις συμφώνησε με τον παίκτη. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκαν στις Ιουλίου 1978 (στις εφημερίδες «Αθλητική Ηχώ», «Φως των Σπορ» και «Απογευματινή»), ο Δεληκάρης θα εισέπραττε από 5 έως 7 εκατ. δρχ. απ’ τον Παναθηναϊκό σε βάθος τριετίας, ενώ υπήρχαν πληροφορίες ότι οι «πράσινοι» του είχαν δώσει ήδη προκαταβολή 500.000 δρχ. (σημαντικότατο ποσό για την εποχή).

«Πάντοτε εκτιμούσα τον Παναθηναϊκό»

Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ούτε διαδίκτυο ούτε αθλητικά ραδιόφωνα και οι αθλητικές ειδήσεις περιορίζονταν σε ένα ολιγόλεπτο ένθετο στο βραδινό δελτίο. Επομένως, η έκπληξη που θα αισθάνθηκαν οι φίλοι του Παναθηναϊκού όταν είδαν τον Δεληκάρη στην «πρώτη» της ομάδας τους πρέπει να ήταν τεράστια.

Ο διεθνής μεσοεπιθετικός έγινε δεκτός με επευφημίες από τον κόσμο, αλλά και από τους νέους του συμπαίκτες, ορισμένοι εκ των οποίων τον γνώριζαν από την κοινή τους παρουσία στην Εθνική Ελλάδας. Ο Άνθιμος Καψής, ο Κώστας Ελευθεράκης, ο Μήτσος Δημητρίου και ο Σπύρος Λιβαθηνός, καλωσόρισαν τον Δεληκάρη, ο οποίος προοριζόταν για αντικαταστάτης του Μίμη Δομάζου. Ο «στρατηγός» και ο Αντώνης Αντωνιάδης είχαν μόλις «φαγωθεί» από τον τότε προπονητή του «τριφυλλιού», τον καταξιωμένο Πολωνό Κάζιμιρ Γκόρσκι.

Αίσθηση προκάλεσε και η γραπτή δήλωση του καταξιωμένου άσου, στην οποία εξέφραζε την ικανοποίησή του για το γεγονός ότι μεταγράφηκε σ’ έναν σύλλογο που πάντοτε εκτιμούσε, ακόμα και ως αντίπαλος. «Καίτοι είχα πολλές προτάσεις από πολλούς συλλόγους, ο συναισθηματισμός μου και μόνο αυτός είναι η αιτία που σήμερα φοράω την πράσινη φανέλα», πρόσθετε.

Την ίδια ώρα που στον Παναθηναϊκό πανηγύριζαν για τη μεγάλη μεταγραφή, ο κόσμος του Ολυμπιακού «έβραζε». Το ίδιο κιόλας βράδυ της 10ης Ιουλίου 1978, το νέο είχε αρχίσει να διαδίδεται απ’ όσους είχαν παρευρεθεί στη Λεωφόρο και είχε προκαλέσει τις αντιδράσεις των «ερυθρόλευκων» οπαδών. Ο Δεληκάρης κατήγγειλε ότι δέχθηκε απειλητικά τηλεφωνήματα στο σπίτι του στην Πεντέλη, για τα οποία ενημέρωσε τον Μαντζεβελάκη το πρωί της 11ης Ιουλίου. Ο τελευταίος έστειλε λοιπόν ως φρουρούς δύο στελέχη των «πρασίνων» για να τον φυγαδεύσουν στο ξενοδοχείο «St. George Lecabettus», που ήταν δικής του ιδιοκτησίας.

Η… απαγωγή από τους «ερυθρόλευκους»

Το σίριαλ, όμως, δεν είχε τελειώσει. Στις 18 Ιουλίου 1978 η «Απογευματινή» δημοσιεύει ρεπορτάζ (με την υπογραφή του αείμνηστου Χρήστου Ράπτη) που αποκαλύπτει ότι ο Δεληκάρης είχε βρεθεί την προηγούμενη ημέρα στο σπίτι του προέδρου του Ολυμπιακού, Ηρακλή Τσιτσαλή με παρόντα και τον Θεοδωρακάκη, στους οποίους δήλωνε μετανιωμένος για την εξέλιξη!

«Είμαι ξένο σώμα στον Παναθηναϊκό. Δεν έτυχε να συναντηθούμε όπως έπρεπε και πήραν τα πράγματα αυτήν την εξέλιξη. Δεν έχω υπογράψει δελτίο», φέρεται να είχε εκμυστηρευθεί, προσθέτοντας ότι το μόνο που τον «έδενε» ήταν η υπογραφή μιας επιταγής 7 εκατ. δρχ. (ποσό που θα του χρέωναν οι «πράσινοι» αν δεν υπέγραφε δελτίο μέχρι τις 26 Ιουλίου).

Στο ίδιο ρεπορτάζ, ωστόσο, αναφέρεται ότι λίγες ώρες αργότερα ο Δεληκάρης κατήγγειλε αργότερα στην προπόνηση του Παναθηναϊκού ότι είχε απαχθεί έξω απ’ το ξενοδοχείο όπου διέμενε από τρεις οπαδούς του Ολυμπιακού, οι οποίοι τον μετέφεραν με το… έτσι θέλω στο σπίτι του Τσιτσαλή στην Καστέλλα!

«Ήρθα στον Παναθηναϊκό, θα μείνω εδώ και εδώ θα τελειώσω την καριέρα μου», δήλωσε την ίδια μέρα στους δημοσιογράφους, διαψεύδοντας ουσιαστικά το περιεχόμενο της συζήτησης με τους «ερυθρόλευκους» που είχε διαρρεύσει. Ο Τσιτσαλής, απ’ την πλευρά του, δήλωνε ότι δεν γνώριζε πώς βρέθηκε ο Δεληκάρης στο σπίτι του και διαβεβαίωνε ότι ίσχυαν όσα είχαν γραφτεί για τη συνομιλία τους. Στην «Απογευματινή» μίλησαν (επώνυμα) και οι «απαγωγείς», οι οποίοι διέψευσαν κατηγορηματικά ότι είχαν βάλει με τη βία τον παίκτη στο αυτοκίνητό τους.

Αργότερα οι «πράσινοι» εξέδωσαν ανακοίνωση με την οποία διαβεβαίωναν ότι έχουν στα χέρια τους υπογεγραμμένο δελτίο του παίκτη και ζητούσαν από τους Πειραιώτες να μην τον ενοχλήσουν ξανά. Αυτό ακριβώς συνέβη. Στις 21 Ιουλίου 1978 ο Παναθηναϊκός κατέθεσε το δελτίο του Δεληκάρη στην ΕΠΟ και αντιπροσωπεία του αποτελούμενη από δέκα στελέχη, μετέβη στη Λέσχη του Ολυμπιακού στο Πασαλιμάνι, όπου κατέθεσε τα 4,6 εκατ. δρχ. και παρέλαβε την ελευθέρα του παίκτη υπογεγραμμένη από τον Τσιτσαλή.

Η ιστορική μεταγραφή είχε ολοκληρωθεί και τυπικά, αν και υπήρχε ένα ακόμα «αγκάθι». Η ποινή που είχε επιβάλει ο Ολυμπιακός στον Δεληκάρη και στο μεταξύ είχε μειωθεί στο ένα έτος, τον ακολουθούσε και στον νέο του σύλλογο. Παρά τις προσπάθειες που κατέβαλε ο Παναθηναϊκός για την άρση της, δεν απέκτησε δικαίωμα να τον χρησιμοποιήσει πριν τον Απρίλιο του 1979!

Ο Ιούλιος της… κοσμογονίας

Μάλλον δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε παραπάνω γιατί εκείνη η μεταγραφή σήμανε το τέλος της εποχής της αθωότητας στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Όμως, συνέβησαν κι άλλες συνταρακτικές μετακινήσεις εκείνον τον Ιούλιο, που εδραιώνουν τον χαρακτηρισμό.

Την επόμενη κιόλας μέρα της παρουσίας του Δεληκάρη στην «πρώτη» του Παναθηναϊκού, έσκασε η είδηση της υπογραφής του Μίμη Δομάζου στην ΑΕΚ. Ο Λουκάς Μπάρλος, ο οποίος μερικούς μήνες νωρίτερα είχε διαψεύσει το ενδιαφέρον του για τον 37χρονο «στρατηγό» με την ιστορική ατάκα «η ΑΕΚ δεν είναι γηροκομείο», καμάρωνε πλέον δίπλα του.

Στις 14 Ιουλίου 1978 έσκασε κι άλλη «βόμβα». Ο Αντώνης Αντωνιάδης, ο οποίος επίσης είχε αποχωρήσει απ’ τον Παναθηναϊκό, κατέληξε στον Ολυμπιακό! Ήταν μια μικρή ρεβάνς των «ερυθρόλευκων» για την απώλεια του μεγάλου τους ηγέτη, μαζί με την απόκτηση του νεαρού μέσου του Αττικού, Τάκη Λεμονή (ο οποίος είχε παρευρεθεί στην «πρώτη» του Παναθηναϊκού στις 10 του μήνα, όπου η μεταγραφή του Δεληκάρη είχε επισκιάσει τα πάντα).

Όλοι, βέβαια, εμφανίστηκαν αργότερα μετανιωμένοι. Ιδίως ο Δεληκάρης έχει τονίσει στις λίγες συνεντεύξεις που έχει δώσει τα τελευταία χρόνια ότι η μετακίνησή του στον Παναθηναϊκό ήταν ένα λάθος για το οποίο έχει μετανιώσει – και ίσως στοίχισε το πρόωρο τέλος της καριέρας του, το 1981. Στην πρώτη του εμφάνιση ως αντίπαλος στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», τον Μάιο του 1979, άκουσε τα μύρια όσα από τους οπαδούς που μέχρι πριν λίγο καιρό τον αποθέωναν κι αυτό συνεχίστηκε (όχι με την ίδια ένταση) και τις επόμενες φορές που τον αντιμετώπισε.

Το ποδόσφαιρο όδευε ολοταχώς προς τον επαγγελματισμό, ο οποίος επικυρώθηκε το καλοκαίρι του 1979. Σήμερα το τοπίο έχει αλλάξει ολοκληρωτικά, όμως οι φωνές περί «προδοσίας» δεν έχουν εκλείψει εντελώς, σε περιπτώσεις μετακίνησης κάποιου «αστέρα» από τη μία μεγάλη ομάδα στην άλλη.

Άλλα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο στις 10 Ιουλίου

2021: Ο Χρήστος Βολικάκης κατακτά το χάλκινο μετάλλιο στον αγώνα εξάλειψης (elimination) στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδηλασίας Πίστας που διεξάγεται στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας.

2018: Με γκολ του Σαμουέλ Ουμτιτί στο 51′ η Γαλλία νικά με 1-0 το Βέλγιο και προκρίνεται στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ρωσίας.

2016: Η Πορτογαλία στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ποδόσφαιρο, μια και νικά στον τελικό του Παρισιού τη γηπεδούχο Γαλλία με 1-0 στην παράταση παρά το γεγονός ότι χάνει από το 25′ τον Κριστιάνο Ρονάλντο που αποχωρεί τραυματίας. Το γκολ σημειώνει στο 109′ ο Έντερ, η «χρυσή» αλλαγή του Φερνάντο Σάντος.

2014: Ο Απόστολος Χρήστου κατακτά το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα ύπτιο, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κολύμβησης εφήβων-νεανίδων που διεξάγεται στο Ντόρντρεχτ της Ολλανδίας με νέο παγκόσμιο ρεκόρ εφήβων (54.03, έναντι 54.41 που είχε κάνει ο ίδιος στον ημιτελικό).

2010: Η Γερμανία νικά με 3-2 την Ουρουγουάη στον μικρό τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Νοτίου Αφρικής. Από ένα γκολ πετυχαίνουν ο Τόμας Μίλερ και ο Ντιέγκο Φορλάν, οι οποίοι φτάνουν τα πέντε στη διοργάνωση και θα μοιραστούν τον τίτλο του πρώτου σκόρερ με τους φιναλίστ Γουέσλι Σνάιντερ (Ολλανδία) και Νταβίδ Βίγια (Ισπανία).

1999: Η εθνική ποδοσφαιρική ομάδα γυναικών των ΗΠΑ κατακτά για πρώτη φορά στην ιστορία της το Παγκόσμιο Κύπελλο νικώντας στον τελικό με 5-4 στα πέναλτι την Κίνα, μπροστά σε 90.000 θεατές στο Ρόουζ Μπόουλ της Πασαντίνα.

1994: Η Βουλγαρία προκρίνεται στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου των ΗΠΑ μια και νικά με 2-1 την κάτοχο του τίτλου Γερμανία στη Νέα Υόρκη. Τα «πάντσερ» ανοίγουν το σκορ με πέναλτι του Λόταρ Ματέους στο 48′, όμως οι Βούλγαροι φτάνουν στην ανατροπή με γκολ των Χρίστο Στοΐτσκοφ (75′) και Γιορντάν Λέτσκοφ (78′). Στον άλλο προημιτελικό της ημέρας η Σουηδία αποκλείει τη Ρουμανία με 5-4 στα πέναλτι (κανονικός αγώνας 1-1, παράταση 2-2).

1993: Ο Κενυάτης Γιόμπες Οντίκι γίνεται ο πρώτος δρομέας που σπάει το φράγμα των 27 λεπτών στα 10.000 μ., όταν τρέχει την απόσταση σε 26:58.38 στο διεθνές μίτινγκ του Όσλο.

1978: Πεθαίνει σε ηλικία 77 ετών ο επαγγελματίας παίκτης του σνούκερ και του μπιλιάρδου, Τζο Ντέιβις. Ο Ντέιβις θεωρείται ο πατέρας του σύγχρονου σνούκερ μια και κατέκτησε το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην ιστορία, το 1927, επιτυχία που επανέλαβε άλλες 14 φορές.

1960: Η Σοβιετική Ένωση κατακτά το πρώτο Κύπελλο Εθνών Ευρώπης, νικώντας στον τελικό τη Γιουγκοσλαβία με 2-1 στην παράταση. Οι «πλάβι» ανοίγουν το σκορ με τον Μίλαν Γκάλιτς στο 43′, ο Σλάβα Μετρεβέλι ισοφαρίζει στο 49′ και ο Βίκτορ Πονεντέλνικ χαρίζει το τρόπαιο στους Σοβιετικούς με το γκολ που σημειώνει στο 113′.

1951: Ο Ράντολφ Τέρπιν γίνεται ο πρώτος Άγγλος από τον Μπομπ Φιτζσίμονς στα τέλη του προηγούμενο αιώνα, που κερδίζει τον τίτλο στην κατηγορία των μεσαίων βαρών, όταν υποχρεώνει τον Σούγκαρ Ρέι Ρόμπινσον στη δεύτερη μόλις ήττα του σε 133 αγώνες.

1932: Ο Άρης συντρίβει με 7-3 τον Ηρακλή με πέντε γκολ του Νίκου Κίτσου και αναδεικνύεται πρωταθλητής Ελλάδας για δεύτερη φορά στην ιστορία του (η πρώτη το 1928).

1924: Ο Φινλανδός δρομέας Πάαβο Νούρμι πετυχαίνει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού το σπουδαιότερο κατόρθωμα στην ιστορία του αθλητισμού. Κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα 1.500 μ. και τα 5.000 μ. μέσα σε χρονικό διάστημα 45 λεπτών!

1912: Ο Φινλανδός Χάνες Κολεμάινεν κάνει το νταμπλ στις μεγάλες αποστάσεις των Ολυμπιακών Αγώνων της Στοκχόλμης, αφού μετά τα 10.000 μ. κερδίζει το χρυσό και στα 5.000 μ. με νέο παγκόσμιο ρεκόρ (14:36.6).

1884: Ο Αμερικάνος σκακιστής, Πολ Μόρφι, ο επονομαζόμενος «η Περηφάνια και η Θλίψη του Σκακιού», πεθαίνει από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία 47 ετών στη Νέα Ορλεάνη. Θεωρείται ο μεγαλύτερος σκακιστής της εποχής του και ανεπίσημος παγκόσμιος πρωταθλητής.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News