Έλινορ Χολμ: Η ολυμπιονίκης που αποβλήθηκε εν πλω από τους αγώνες του Χίτλερ

Γνωρίζετε, ασφαλώς, το μότο για τη δημοσιότητα που είναι καλή για όποιον την κερδίζει, ακόμα κι όταν αυτή είναι αρνητική («any publicity is good publicity» αγγλιστί).

Σίγουρα το γνώριζε ή, πιο σωστά, το πίστευε η Έλινορ Χολμ, η Αμερικανίδα κολυμβήτρια που αναδείχθηκε χρυσή ολυμπιονίκης στα 100 μέτρα ύπτιο στις 11 Αυγούστου 1932 στο Λος Άντζελες. Τουλάχιστον αυτό έδειξε με τη στάση που κράτησε το 1936, ύστερα από την απόφαση της ολυμπιακής επιτροπής των ΗΠΑ να την αποβάλει από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου. Αιτία; Το γεγονός ότι είχε μεθύσει κατά τη διάρκεια ενός πάρτι στο υπερωκεάνιο με το οποίο ταξίδευε η αποστολή των Ηνωμένων Πολιτειών για τη Γερμανία.

Μετά το αρχικό σοκ και τις δηλώσεις μεταμέλειας προς τον Έιβερι Μπραντέιτζ, τον υπερσυντηρητικό πρόεδρο της επιτροπής που δεν άλλαξε την απόφασή του να την αποκλείσει, η Χολμ δεν είχε άλλη επιλογή απ’ το να απολαύσει τους αγώνες απ’ την κερκίδα του Ολυμπιακού Σταδίου της γερμανικής πρωτεύουσας. Γοήτευσε με την ομορφιά της τον Χέρμαν Γκέρινγκ, ουσιαστικό υπαρχηγό των Ναζί (που είχαν μετατρέψει τους αγώνες σε ξεδιάντροπη επιχείρηση προπαγάνδας του καθεστώτος), ενώ γνώρισε και τον ίδιο τον Αδόλφο Χίτλερ.

Αν και είχε ήδη μπει στον χώρο της σόου μπιζ, μια και από το 1933 ήταν παντρεμένη με τον τραγουδιστή, Αρτ Τζάρετ, η περιπέτεια του 1936 της άνοιξε πολύ περισσότερες πόρτες. Κι όπως δήλωσε σε συνέντευξη που έδωσε πολλά χρόνια αργότερα, «θα ήμουν απλώς μία από τις πολλές κολυμβήτριες που συμμετείχαν στο ύπτιο αν δεν υπήρχε ο Μπραντέιτζ. Εκείνος με έκανε διάσημη».

Δίχως άλλο, η Χολμ μπορούσε να καυχιέται ότι δεν συγκαταλεγόταν ανάμεσα στους αμέτρητους ολυμπιονίκες που η φήμη τους ξεθώριασε με το πέρασμα του χρόνου. Κι ας συνέβη αυτό σε βάρος των αθλητικών της επιδόσεων, μια και περισσότεροι τη θυμούνται για την εξωτερική της εμφάνιση και το σκάνδαλο του 1936, παρά για το χρυσό μετάλλιο που κέρδισε το 1932.

Η κορυφαία κολυμβήτρια της γενιάς της

Κι όμως, Χολμ θα μπορούσε να είχε γίνει διάσημη και χωρίς τον Μπραντέιτζ, αφού το ταλέντο της στην κολύμβηση ήταν σπάνιο. Οι ειδικοί τη χαρακτήριζαν κορυφαία κολυμβήτρια της γενιάς της, όπως αναφέρει ο Τζο Λέιντεν στο βιβλίο του, «Women In Sports» (General Pub Croup, 1997).

Οι διακρίσεις της μιλούν από μόνες της. Το 1926 ήταν μόλις 13 ετών (γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1912 στο Μπρούκλιν) όταν κέρδισε τον πρώτο της εθνικό τίτλο και στα 15 της επιλέχθηκε στην εθνική ομάδα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Άμστερνταμ, όπου κατέλαβε την άκρως τιμητική πέμπτη θέση στον τελικό των 100 μέτρων ύπτιο. Το μέλλον ήταν όλο δικό της και το απέδειξε τα χρόνια που ακολούθησαν εδραιώνοντας την κυριαρχία της στους αγώνες που διεξάγονταν στην πατρίδα της. Μέχρι την κορύφωση που ήλθε στους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες.

Στον τελικό των 100 ύπτιο που διεξήχθη στις 11 Αυγούστου 1932, η Χολμ κέρδισε με άνεση το χρυσό μετάλλιο (ο χρόνος της ήταν 1:19.4 έναντι 1:21.3 της δεύτερης, της Αυστραλής Μπόνι Μίλινγκ), ενώ στον προκριματικό είχε βελτιώσει και το ολυμπιακό ρεκόρ  (1:18.3, μόλις ένα δέκατο πιο κάτω απ’ το παγκόσμιο ρεκόρ που είχε σημειώσει η ίδια έναν μήνα νωρίτερα).

Η νίκη της Αμερικανίδας, πάντως, συνοδεύτηκε από «σκιές». Η βασική αντίπαλός της για το χρυσό, η Ολλανδή Μαρί Μπράουν, δεν μπόρεσε να κατέβει στον τελικό επειδή το προηγούμενο βράδυ είχε προσκομιστεί στο νοσοκομείο με υψηλό πυρετό.

Η επίσημη αιτιολογία ήταν ότι είχε πάθει αλλεργία από τσίμπημα εντόμου, αργότερα όμως η Μπράουν κατήγγειλε ότι την ώρα που παρακολουθούσε τους αγώνες απ’ την κερκίδα, ένιωσε ξαφνικά έναν δυνατό πόνο στο πόδι κι έχασε τις αισθήσεις της. Λίγα λεπτά νωρίτερα, είχε προσέξει ότι δύο νεαροί Αμερικανοί που κάθονταν κοντά της, συμπεριφέρονταν με έναν τρόπο που της προκαλούσε υποψίες.

Η Ολλανδή κολυμβήτρια άφησε υπονοούμενα ότι είχε πέσει θύμα υποστηρικτών της Χολμ που είχαν βάλει σκοπό να την εξοντώσουν. Ένα άλλο σενάριο που αναπτύχθηκε, απέδωσε την αλλεργία της Μπράουν σε σαμποτάζ από ανθρώπους που μετείχαν σε κύκλωμα παράνομου στοιχηματισμού και ήθελαν οπωσδήποτε την ήττα της. Τίποτε, πάντως, δεν αποδείχθηκε.

Η είσοδος στη σόου μπιζ

Η Χολμ είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον ανθρώπων της σόου μπιζ από το 1930, όταν ήταν ακόμα ανήλικη. Τότε είχε αρνηθεί την πρόταση να συμμετάσχει σε θεατρικές παραστάσεις στο Μπρόντγουεϊ, όμως μετά το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο δεν γινόταν να πει «όχι» στην προσφορά της Warner Bros για συμβόλαιο που θα της απέφερε 500 δολάρια την εβδομάδα.

Όπως είχε δηλώσει μεταξύ σοβαρού και αστείου, πριν καλά-καλά προλάβει να… στεγνώσει απ’ τη συμμετοχή της στους αγώνες, βρέθηκε να πηγαίνει από το ένα στούντιο στο άλλο για να κάνει δοκιμαστικά. Η εξωτερική της εμφάνιση δεν γινόταν να περάσει απαρατήρητη από τους παραγωγούς του χώρου του θεάματος και αποτελούσε μόνιμο θέμα σχολιασμού και στις αθλητικές της στήλες, που την είχαν χαρακτηρίσει «βασίλισσα του νερού».

«Η Έλινορ Χολμ έχει υπέροχα πόδια. Όταν κάθεται κάτω απ’ τον ήλιο, με τις σταγόνες του νερού να κυλούν πάνω της, νιώθεις λες και τα πόδια της είναι σμιλεμένα από ελεφαντόδοντο», είχαν γράψει κάποτε οι Los Angeles Times.

Ίσως οι εμφανίσεις της στον κινηματογράφο και τα νυχτερινά κλαμπ να σκανδάλισαν την αθλητική ηγεσία των ΗΠΑ και να έπαιξαν ρόλο ώστε να τιμωρηθεί τόσο σκληρά για την απερισκεψία της κατά τη διάρκεια του ταξιδιού για το Βερολίνο. Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι η Χολμ δεν παραμέλησε ποτέ τις προπονήσεις όλα αυτά τα χρόνια και παρέμενε ανίκητη στους αγώνες της στα 100 μέτρα ύπτιο. Γι’ αυτό όλοι θεωρούσαν βέβαιη τη νίκη της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936.

Το πάρτι που στοίχισε τον αποκλεισμό της

Περισσότεροι από 300 Αμερικανοί αθλητές όλων των σπορ μπήκαν στις 15 Ιουλίου 1936 στο υπερωκεάνιο «SS Manhattan», για το μακρύ ταξίδι προς τη Γερμανία. Ανάμεσά τους και η Χολμ, η οποία αν και ήταν μόλις 22 ετών, φάνταζε ώριμη δίπλα στις υπόλοιπες κολυμβήτριες της εθνικής ομάδας με τις οποίες μοιραζόταν τις καμπίνες της γ’ θέσης.

Ο Μπραντέιτζ είχε ανακοινώσει ότι οι αθλητές κι οι αθλήτριες της αποστολής μπορούσαν να τρώνε και πίνουν ό,τι ήθελαν, ήταν όμως υποχρεωμένοι να μαζεύονται για ύπνο στις 9 το βράδυ. Δεν πέρασαν, όμως, παρά μόνο δύο ημέρες από την αναχώρηση, όταν η Χολμ αποδέχθηκε την πρόταση κάποιων φίλων της δημοσιογράφων να τραγουδήσει σε ένα πάρτι στο κατάστρωμα της α’ θέσης. Αυτό ήταν και το μοιραίο λάθος της. Ήρθε στο κέφι πίνοντας πολλά ποτήρια σαμπάνια και δεν έφυγε από το γλέντι μέχρι πολύ αργά.

Γύρω στις 10:30, μία απ’ τις πολλές συνοδούς της αποστολής που είχαν καθήκον να επιτηρούν την τήρηση του νυχτερινού ωραρίου, είδε την ολυμπιονίκη του υπτίου εμφανώς μεθυσμένη, να παραπατάει στο κατάστρωμα αγκαζέ με έναν νεαρό άνδρα. Η Χολμ θυμόταν ότι της είχε απαντήσει ειρωνικά, ύστερα από την παρατήρησή της για την περασμένη ώρα: «Αλήθεια, είναι ώρα για ύπνο; Μήπως έχεις μπει εσύ στην ολυμπιακή ομάδα κι όχι εγώ;».

Αυτή ήταν και η τελευταία της ανάμνηση από εκείνο το βράδυ, μια και λίγο αργότερα έπεσε σε λήθαργο. Ο γιατρός της αποστολής την εξέτασε στα πεταχτά ενώ εκείνη ήταν ακόμα κοιμισμένη και την έβγαλε «αλκοολική». Τα μέλη της ολυμπιακής επιτροπής συσκέφθηκαν επιτόπου και λίγες ώρες αργότερα αποφάσισαν την αποβολή της από τους αγώνες. Θεώρησαν ότι το σκάνδαλο ήταν τεράστιο παρότι η εποχή της ποτοαπαγόρευσης είχε τελειώσει, μερικά χρόνια νωρίτερα.

Η Χολμ πληροφορήθηκε την τιμωρία της όταν ξύπνησε από τον ίδιο τον Μπραντέιτζ, ο οποίος φέρεται να της είπε «εδώ δεν κάνουμε πλάκα». Το σοκ ήταν μεγάλο για την 22χρονη κολυμβήτρια, η οποία ζήτησε συγγνώμη για να γίνει ξανά δεκτή στην ομάδα. Περισσότεροι από 200 συναθλητές της έβαλαν τις υπογραφές τους ζητώντας το ίδιο. Όλες οι προσπάθειες, όμως, να αλλάξει γνώμη ο επικεφαλής της ολυμπιακής επιτροπής, έπεσαν στο κενό.

Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, της επιβλήθηκε και η ποινή του ισόβιου αποκλεισμού απ’ όλες τις ερασιτεχνικές διοργανώσεις, κάτι που πρακτικά σήμανε το τέλος της καριέρας της. «Ήμουν ό,τι απεχθανόταν ο Μπραντέιτζ», δήλωσε πολλά χρόνια αργότερα η Χολμ. «Είχα κάποια χρήματα στην άκρη, ενώ οι αθλητές έπρεπε να είναι άφραγκοι. Δούλευα στα νυχτερινά κλαμπ, κάτι που ήταν αδιανόητο για μια αθλήτρια. Δεν ταίριαζα με το πρότυπο αθλητή που είχε στο μυαλό του».

Το ενδιαφέρον του Χίτλερ και το δώρο του Γκέρινγκ

Το «SS Manhattan» δεν μπορούσε φυσικά να γυρίσει πίσω μόνο για τη Χολμ. Η 22χρονη κολυμβήτρια συνέχισε το ταξίδι με την υπόλοιπη αποστολή, γνωρίζοντας ότι με την άφιξη στη Γερμανία, το πιθανότερο ήταν να μπει στο πρώτο πλοίο που θα την πήγαινε πίσω στη Νέα Υόρκη.

Τη λύση έδωσαν τελικά οι δημοσιογράφοι που ευθύνονταν εμμέσως για τον αποκλεισμό της. Εξασφάλισαν τη συνεργασία της με το Διεθνές Πρακτορείο Ειδήσεων, με τη συμφωνία να συντάσσουν οι ίδιοι τα κείμενα που θα υπέγραφε εκείνη. Έτσι, η Χολμ μπόρεσε να πάει στο Βερολίνο για να παρακολουθήσει τους αγώνες. Τούτο, ωστόσο, δεν μετρίασε την πικρία της όταν είδε απ’ τα δημοσιογραφικά θεωρεία τους συναθλητές και τις συναθλήτριες της να παρελαύνουν στο Ολυμπιακό Στάδιο, κατά τη διάρκεια της Τελετής Έναρξης.

Το σκάνδαλο της Χολμ είχε γίνει θέμα στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων των ΗΠΑ και τα νέα έφτασαν και στη Γερμανία. Μέχρι κι ο ίδιος ο Χίτλερ ζήτησε να τη γνωρίσει για να μάθει από πρώτο χέρι τι είχε συμβεί στο υπερωκεάνιο. Ο δε Γκέρινγκ γοητεύτηκε τόσο πολύ απ’ την όμορφη εμφάνισή της, που την κάλεσε σε διάφορες εκδηλώσεις των Ναζί και της έκανε δώρο μια ασημένια σβάστικα (το σύμβολο του Γ’ Ράιχ).

Η ολυμπιονίκης της κολύμβησης απόλαυσε όλες τις μέρες της διαμονής της στο Βερολίνο, αλλά δεν είχε συνειδητοποιήσει με τι ανθρώπους συναναστρεφόταν. Ήταν ένα κορίτσι 22 χρόνων που είχε ταλέντο στο κολύμπι και καταλάβαινε λίγα πράγματα απ’ την πολιτική. Αφήστε που και τα εγκλήματα του Γ’ Ράιχ δεν είχαν πάρει ακόμα την έκταση που θα έπαιρναν αργότερα.

Στα τέλη του 1939, όταν παντρεύτηκε τον εβραϊκής καταγωγής θεατρικό επιχειρηματία, Μπίλι Ρόουζ (και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε στο μεταξύ ξεσπάσει), η Χολμ πήγε τη σβάστικα που της είχε χαρίσει ο Γκέρινγκ σε ένα αργυροχοείο και ζήτησε να τη μετατρέψουν στο άστρο του Δαυίδ. Ο προηγούμενος γάμος της είχε λήξει άδοξα το 1938, μια και ο Τζάρετ είχε δηλώσει θιγμένος από τις μαρτυρίες ότι κάποιος ξένος άνδρας τη συνόδευε στο περιβόητο πάρτι του «SS Manhattan».

Σκάνδαλο με κοινωνικές και ρατσιστικές προεκτάσεις

Η αιτία του αποκλεισμού της Χολμ από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 φαντάζει υπερβολική σήμερα και μας θυμίζει τη διαφορά αντιλήψεων που υπήρχε τότε για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Διότι εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς αν η ποινή θα ήταν ίδια για κάποιον άνδρα που θα υπέπιπτε στο ίδιο παράπτωμα. Δύσκολα ο Μπραντέιτζ, τον οποίο ορισμένοι αποκαλούσαν «Αμερικανο Ναζί», θα το θεωρούσε εξίσου ντροπιαστικό.

Το σκάνδαλο, όμως, είχε λάβει και ρατσιστικές προεκτάσεις. Η «Negro Star», εφημερίδα των Αφροαμερικανών του Κάνσας, ισχυρίστηκε σε κεντρικό της άρθρο ότι «αν ο Τζέσι Όουενς ή κάποιος άλλος σπουδαίος μαύρος αθλητής είχε παρόμοια συμπεριφορά με της Χολμ, είναι εξαιρετικά πιθανό ότι πολλοί λευκοί αθλητικοί συντάκτες θα εκλάμβαναν το γεγονός ως απόδειξη ότι οι έγχρωμοι δεν ανήκουν στην κοινωνία κι ότι είναι ανώριμοι και αναξιόπιστοι ως φυλή. Τώρα, όμως, έχουν σπάσει τις γραφομηχανές τους στην πρεμούρα τους να την υπερασπιστούν».

Το τέλος της αθλητικής καριέρας της Χολμ σήμανε την αφοσίωσή της στον χώρο του θεάματος. Το 1938 πρωταγωνίστησε στην ταινία «Η Εκδίκηση του Ταρζάν», δίπλα στον ολυμπιονίκη του δεκάθλου, Γκλεν Μόρις. Έναν χρόνο αργότερα έδινε 39 μουσικοχορευτικές παραστάσεις κάθε εβδομάδα (!) στο πλαίσιο της Διεθνούς Έκθεσης της Νέας Υόρκης, έχοντας στο πλευρό της αρχικά τον Τζόνι Βαϊσμίλερ κι ύστερα τον Μπάστερ Κρεμπ, επίσης ολυμπιονίκη της κολύμβησης.

Ήταν ένα σόου που λάμβανε χώρα σε πισίνα και αποτελούσε έμπνευση του Ρόουζ, με τον οποίο δεν είχαν ακόμα παντρευτεί (η ερωτική περιπέτεια τους αποτελεί μέρος του σεναρίου της ταινίας «Παράξενη Κυρία», με τον Τζέιμς Κάαν και την πρωταθλήτρια της συγχρονισμένης κολύμβησης Χάιντι Ο’Ρουρκ να υποδύονται το διάσημο ζεύγος). Τα εγκαίνια έκανε η Χολμ σπάζοντας ένα μπουκάλι σαμπάνια, γεγονός που έδωσε αφορμή για λογοπαίγνια που θύμιζαν την περιπέτεια που είχε βιώσει το 1936. Η ίδια το αντιμετώπισε με χιούμορ.

Ύστερα από το εξαντλητικό πρόγραμμα της Διεθνούς Έκθεσης, η Χολμ δεν μπήκε σε πισίνα για τα επόμενα πέντε χρόνια. Θεωρούσε βαρετό το κολύμπι απ’ τη στιγμή που δεν διεκδικούσε πια νίκες και προτιμούσε να παίζει τένις στον ελεύθερο χρόνο της. Το 1954 πήρε διαζύγιο από τον Ρόουζ και έμεινε ελεύθερη για είκοσι χρόνια, εωσότου παντρεύτηκε τον επιχειρηματία Τόμας Τζόζεφ Γουόλεν (ο οποίος πέθανε το 1984). Δεν απέκτησε παιδιά από κανέναν γάμο, αλλά έζησε ευτυχισμένη μέχρι τις 31 Ιανουαρίου 2004, οπότε και άφησε την τελευταία της πνοή σε ηλικία 91 ετών.

Το μοναδικό παράπονο με το οποίο έφυγε, το είχε απ’ τον Μπραντέιτζ, ο οποίος διατέλεσε και πρόεδρος της ΔΟΕ από το 1952 έως το 1972 (ανάμεσα στα πολλά, αποφάσισε το 1968 την αποβολή των νικητών των 200 μ. για τη δήλωση στήριξής τους προς τη «Μαύρη Δύναμη»). Όπως είχε εκμυστηρευθεί η Χολμ: «Με έκανε διάσημη κι έβγαλα εξαιτίας του πολλά χρήματα, που μάλλον δεν θα μπορούσα να είχα κερδίσει αλλιώς. Ενδόμυχα, όμως, ξέρω ότι θα είχα κατακτήσει εκείνο το δεύτερο χρυσό μετάλλιο – και πόσο πολύ το ήθελα…».

Πηγές: Daniel James Brown: «The Boys In the Boat» (Penguin Books, 2013), lookingbackward.substack.com («Water Queen: The scandalous suspension of olympic swimmer Eleanor Holm»), Wikipedia («Eleanor Holm», «1932 Summer Olympics»), thevintagenews.com («Gold Medalist Record-Breaking Swimmer Kicked out of 1936 Olympics for Partying»), theolympians.co («Eleanor Holm Part 2: Avery Brundage’s Bane at the 1936 Berlin Olympics»), latimes.com («Eleanor Holm Whalen, 90; Olympic Star Lost Swim Team Spot for Carousing»), olympics.org («Eleanor Holm», «Maria Johanna Philipsen-Braun»).

Άλλα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο στις 11 Αυγούστου

2018: Η Μαρία Μπελιμπασάκη κατακτά το ασημένιο μετάλλιο στα 400 μ. στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στίβου του Βερολίνου, με νέο πανελλήνιο ρεκόρ 50.45.

2016: Τα Νησιά Φίτζι πανηγυρίζουν το πρώτο μετάλλιο της ιστορίας τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες, το οποίο μάλιστα είναι χρυσό. Το κατακτά η εθνική ομάδα ράγκμπι, συντρίβοντας στον τελικό τη Βρετανία με 43-7.

2013: Με χρόνο 9.77, ο Γιουσέιν Μπολτ κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Μόσχας, αφήνοντας ελάχιστα πίσω του τον Τζάστιν Γκάτλιν (9.85).

2012: Η ομάδα σκυταλοδρομίας 4×100 της Τζαμάικας, αποτελούμενη από τους Κάρτερ, Φρέιτερ, Μπλέικ και Μπολτ, κερδίζει το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στο Λονδίνο με χρόνο 36.84 και καταρρίπτει το δικό της παγκόσμιο ρεκόρ (37.04) από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2011.

2008: Ο Ιάπωνας χρυσός ολυμπιονίκης της Αθήνας στο πρόσθιο, Κοσούκε Κιτατζίμα, κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα και στη διοργάνωση του Λονδίνου, βελτιώνοντας το παγκόσμιο ρεκόρ (58.91). Τρεις μέρες αργότερα θα επαναλάβει το νταμπλ, μια και θα πρωτεύσει και στα 200.

1999: Ο Γρηγόρης Γεωργάτος μεταγράφεται στην Ίντερ έναντι του ποσού των 2.5 δις δραχμών. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη μέχρι τότε μεταγραφή Έλληνα ποδοσφαιριστή στο εξωτερικό.

1984: Ο Καρλ Λιούις επαναλαμβάνει τον άθλο που είχε πετύχει ο Τζέσι Όουενς στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936, μια και κερδίζει τέσσερα χρυσά μετάλλια στα ίδια αγωνίσματα στο Λος Άντζελες. Τελευταία χρονικά έρχεται η πρωτιά στη σκυταλοδρομία 4×100, ύστερα από εκείνες στα τα 100 μ., τα 200 μ. και το μήκος.

1984: Ο Βρετανός Σεμπάστιαν Κόου νικά τον συμπατριώτη του, Στιβ Κραμ, στον τελικό των 1.500 μ. στο Λος Άντζελες και γίνεται ο μοναδικός αθλητής που υπερασπίζεται τον τίτλο του στο συγκεκριμένο αγώνισμα, στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων.

1984: Ο Αμερικανός παλαιστής Μαρκ Σουλτς κατακτά το χρυσό μετάλλιο στα 82 κ. της ελευθέρας πάλης, νικώντας στον τελικό τον Ιάπωνα Χιντεγιούκι Ναγκασίμα. Μία ημέρα νωρίτερα, ο αδελφός του, Ντέιβ Σουλτς, είχε κερδίσει κι εκείνος το χρυσό στα 74 κ. της ελευθέρας. Έως και σήμερα παραμένουν τα μοναδικά αδέλφια από τις ΗΠΑ που έχουν κατακτήσει ολυμπιακές πρωτιές στην ίδια διοργάνωση.

1984: Ο Ιάπωνας πρωταθλητής του τζούντο, Γιασουχίρο Γιαμάσιτα, κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες παρότι αγωνίζεται τραυματισμένος στο γόνατο από τα προημιτελικά. Πραγματικός θρύλος του τζούντο, ο Γιαμάσιτα θα παραμείνει αήττητος για επτά χρόνια σημειώνοντας ένα σερί 198 νικών.

1979: Τα αδέλφια Άρης και Χρήστος Καραγιώργος κόβουν μαζί το νήμα του τερματισμού στον αγώνα των 20 χλμ. βάδην των Βαλκανικών Αγώνων που φιλοξενούνται στο «Γ. Καραϊσκάκης». Νικητής αναδεικνύεται τυπικά ο Άρης με διαφορά ενός δευτερολέπτου.

1971: Ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος κατακτά το χάλκινο μετάλλιο στα 100 μ. του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Στίβου Ελσίνκι με χρόνο 10.6 (10.56 με ηλεκτρονικό χρονόμετρο). Νικητής αναδεικνύεται ο Σοβιετικός, Βαλέρι Μπορζόφ, με 10.3.

1953: Ο 17χρονος μέσος, Κώστας Πολυχρονίου, μεταγράφεται από τον Παλληνιακό στον Ολυμπιακό.

1948: Ο Αμερικανός, Τζον Ντέιβις, κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα βαρέα βάρη της άρσης βαρών (τότε μόλις στα +82,5 κ.) στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, σηκώνοντας 452,5 κιλά στο σύνολο.

1932: Ο ηλικίας 14 ετών και 309 ημερών Ιάπωνας, Κουσούο Κιταμούρα, κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα 1.500 μέτρα ελεύθερο των Ολυμπιακών Αγώνων του Λος Άντζελες. Παραμένει έως και σήμερα ο νεότερος άνδρας που έχει αναδειχθεί χρυσός ολυμπιονίκης.

1928: Ο Αμερικανός κολυμβητής, Τζόνι Βαϊσμίλερ, ο οποίος θα γίνει αργότερα γνωστός από τον ρόλο του ως «Ταρζάν» στον κινηματογράφο, κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα ελεύθερο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Άμστερνταμ, επαναλαμβάνοντας την επιτυχία του 1924 στο Παρίσι.

1711: Δίνεται η εκκίνηση στην πρώτη κούρσα του Royal Ascot, της μετέπειτα πιο φημισμένης ιπποδρομιακής συνάντησης του κόσμου. Η βασίλισσα Άννα επέλεξε τυχαία τον χώρο κοντά στο χωριό East Cote, μετέπειτα Ascot, και ο δούκας του Somerset χάραξε τη διαδρομή.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News