Αντώνης Καρπετόπουλος: Οι διαφορές και η μεγάλη ομοιότητα των αγώνων Ολυμπιακού, ΠΑΟΚ και Άρη

Τα χθεσινά ματς του Ολυμπιακού με την Γκενκ (1-0), του Αρη με την Ντινάμο Ζάγκρεμπ (1-0) και του ΠΑΟΚ με την Χάιντουκ (0-0), έχουν αρκετές διαφορές, αλλά και μια ομοιότητα: οι τρεις ελληνικές ομάδες έπαιξαν για να μην δεχτούν γκολ και τα κατάφεραν. Με κάμποση τύχη, αλλά δείχνοντας και μεγάλη προσοχή. Θα προκριθούν; Δεν το ξέρω. Η δουλειά ήταν καλή αλλά μισή. Πρώτον γιατί αυτά τα ματς ήταν τα πρώτα κι ακολουθούν και οι ρεβάνς. Και δεύτερον γιατί και οι τρεις δεν πήραν σκορ πρόκρισης, αλλά απέκτησαν ένα απλό προβάδισμα – αν δεν βρήκαν γκολ που θα τους έδιναν τον τίτλο του φαβορί αυτό συνέβη γιατί οι επιθέσεις δεν δούλεψαν το ίδιο καλά.

Θα κάνω μερικές παρατηρήσεις: η εποχή, στην περίπτωση του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚ και του Αρη που θέλω να πιστεύω πως είναι ακόμα ημιτελείς (αντίθετα από τον ΠΑΟ πχ) δεν προσφέρεται για ακλόνητα συμπεράσματα.

Κέρδισε μετά από 14 ματς

Ο Ολυμπιακός κέρδισε την Γκενκ με 1-0 διατηρώντας την σε γενικές γραμμές καλή του παράδοση με τις βελγικές ομάδες στην Ελλάδα και πέτυχε δυο πράγματα που πέρυσι δεν είχε καταφέρει ποτέ: πήρε μια νίκη σε ενενηντάλεπτο και δεν δέχτηκε γκολ. Η νέα αρχή που επιχειρεί ο Ολυμπιακός του έκανε ένα καλό – κατά κάποιο τρόπο διέγραψε τα προηγούμενα: οι ερυθρόλευκοι δεν μπήκαν στο γήπεδο ως ομάδα που δεν είχε νίκη σε 14 ματς στην Ευρώπη, αλλά με διάθεση να δείξουν την πρόοδό τους. Το γκολ του Φορτούνη στα 25 δευτερόλεπτα, μετά την ωραία προσπάθεια του Ροντινέι και το άψογο τελείωμα του αρχηγού του Ολυμπιακού, δεν έδωσε απλά ένα προβάδισμα, αλλά καθόρισε σημαντικά την ίδια την εικόνα του ματς. Μετά από ένα καλό ξεκίνημα, ο Ολυμπιακός πρόσεξε κυρίως το πώς αυτό θα κρατήσει το 1-0, ο κόσμος το κατάλαβε και του συμπαραστάθηκε. Η αναζήτηση όμως ενός δεύτερου γκολ, έγινε με κάποιες σποραδικές αντεπιθέσεις κι όχι με συστηματική πίεση – σε λίγες από αυτές φάνηκε ότι γίνεται μια δουλειά στο άνοιγμα της αντίπαλης άμυνας, στις πιο πολλές απλά οι ικανότητες κάποιων παικτών ή η έλλειψή τους. Ευκαιρίες για το δεύτερο γκολ είχαν ο Μασούρας, ο Καρβάλιο και ο Μπιέλ, που μόλις μπήκε είχε ένα σπουδαίο σουτ αλά Ρομπέν (το ψάχνει σε κάθε ματς), βλέποντας τη μπάλα να βρίσκει στο δοκάρι, αλλά ευκαιρίες είχαν και οι Βέλγοι που κράτησαν περισσότερο τη μπάλα κι έδειξαν μεγαλύτερη αθλητική φρεσκάδα στο φινάλε, πράγμα που είναι κακό σημάδι για τη ρεβάνς.

Ο Ολυμπιακός είχε κορυφαίο τον Πασχαλάκη που σταμάτησε με καθοριστικές επεμβάσεις τους Βέλγους τρεις φορές, είχε πολύ καλό το Ρέτσο που έδειξε ότι έχει κάνει καλή προετοιμασία και ήταν συγκεντρωμένος και χρήσιμος σε αυτό το παιγνίδι αναμονής και κυρίως είχε ξανά τον Μαντί Καμαρά, που έκανε τα πάντα, επιβεβαιώνοντας πως κάθε δική του εμφάνιση είναι θέμα διάθεσης κυρίως. Γενικά έκανε ως ομάδα ό,τι μπορούσε κι αυτό είναι ένα καλό σημάδι, διότι το πιο σπουδαίο για ένα προπονητή είναι να έχει παίκτες με αγωνιστική θέληση. Ομως μοιάζει με το συγκεκριμένο υλικό να είναι αδύνατο να εμφανίσει μια ενδεκάδα ικανή να πρεσάρει ψηλά, δεν πήρε σχεδόν τίποτα από τον πάγκο του (ίσως και γιατί κάποιοι από αυτούς που μπήκαν δεν έχουν κλείσει ούτε μια εβδομάδα στο Ρέντη) και η αδυναμία του στο τέλος να κρατήσει στοιχειωδώς σωστά τη μπάλα θα μπορούσε να του στοιχίσει ακριβά.

Ακούω και διαβάζω πολλά περί ανετοιμότητας: είναι σωστά, αλλά μόνο εν μέρει. Το να περιμένεις ότι κάποια στιγμή θα είναι έτοιμοι για να παίξουν σωστά ως εξτρέμ (δηλαδή γυρίζοντας και πρεσάροντας) ο Φορτούνης και ο Μπιέλ είναι το ίδιο ανώφελο όσο το να περιμένεις πως ο Ελ Αραμπί θα ξαναγίνει 32 χρόνων και ότι ο καλός Ιμπόρα θα τρέχει για 90 λεπτά όσο έτρεχε χθες στο πρώτο ημίχρονο. Παρεμπιπτόντως η τακτική παιδεία του είναι σπουδαία: ο τύπος πήρε κίτρινη κάρτα στο 3΄ και νομίζεις ότι δεν έκανε άλλο φάουλ μέχρι το τέλος του ματς! Προσωπικά δεν βρίσκω πολύ νόημα στην επιλογή να παίζει ο Φορτούνης στο πλάι κι ο Καρβάλιο «δεκάρι», αλλά δεν πιστεύω πως θα προέκυπτε και κάτι πολύ θεαματικό στην αντίθεση περίπτωση: και οι δυο παίζουν μόνο με τη μπάλα στα πόδια χρόνια τώρα.

Σε μια πρώτη ματιά ο Ολυμπιακός μου φάνηκε ενισχυμένος κυρίως στην άμυνα όπου πλην του Ρέτσου έκανε μια τίμια εμφάνιση και ο Φρέιρε κι έδειξε κάμποσο επαγγελματισμό ο Κίνι που βέβαια κουράστηκε στο τέλος: στην επίθεση ωστόσο μοιάζει να χρειάζεται πολλά – κυρίως ταχυδυναμικούς παίκτες. Στο μεταξύ σαν να μην αρκούσαν οι μεταγραφικές του δυσκολίες προέκυψε και το θέμα Χουάνκ, η αντικατάσταση του οποίου θα είναι δύσκολη. Θα γράψω προσεχώς.

Με μεγαλύτερη ένταση όμως

Ο Αρης κέρδισε τη Ντιναμο Κιέβου που είναι ένα πραγματικό εργαστήρι πιο πολύ από ποδοσφαιρική ομάδα. Ο γερό Μιρτσέα Λουτσέσκου εμπιστεύεται υποχρεωτικά πολλά νέα παιδιά, αλλά δεν του λείπει η αισιοδοξία κι αυτό φάνηκε και στο γήπεδο: οι Ουκρανοί έκαναν ένα παιγνίδι με αρκετό κουράγιο κι είχαν και τις ευκαιρίες τους, πράγμα που κάνει την νίκη του Αρη πιο σημαντική. Το πιο σπουδαίο είναι ότι αυτή τη φορά κάποιοι από τους νεοφερμένους του Αρη κάτι έδειξαν. Ο Μοντόγια, με δυο μόνο προπονήσεις, όσο άντεξε ήταν πολύ καλός. Ο Ζουλς έτρεξε πιο πολύ από όλους. Ο Κάρλσον έχασε μια τεράστια ευκαιρία, αλλά τουλάχιστον η άμυνα της Ντινάμο τον κατάλαβε. Ο Μορόν ήταν πάλι μαχητικός: η ερώτηση είναι αν μπορεί να βάλει και γκολ. Ο Αρης επανέλαβε το ματς με την Αραράτ: είχε λίγες ευκαιρίες στο πρώτο ημίχρονο, ήταν πιο πιεστικός στο ξεκίνημα του δεύτερου, βρήκε γκολ από στημένη φάση, τελείωσε το ματς με χαμένες ευκαιρίες, αλλά χρειάστηκε και τον Κουέστα και την άμυνα του συνολικά που ήταν και η καλύτερη γραμμή του. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι χθες όλα έγιναν με μεγαλύτερη ένταση από ό,τι στο ματς με τους Αρμένιους: η ομάδα του Τερζή εξελίσσεται. Τη νίκη την έδωσε ο Πάλμα χάρη σε ένα πέναλτι-γκολ που κέρδισε ο ΜVP του αρειανού καλοκαιριού Φαμπιάνο: το χτύπησε άσχημα αλλά το πανηγύρισε καταπληκτικά υψώνοντας την φανέλα της ΑΕΚ με το όνομα «Μιχάλης».

Το καλύτερο αποτέλεσμα από τους τρεις

Ο ΠΑΟΚ νομίζω ότι πήρε το καλύτερο αποτέλεσμα από τους τρεις παίζοντας σε μια σκληρή έδρα: όπως και οι άλλοι δυο για προκριθεί χρειάζεται να κάνει αποτέλεσμα στη ρεβάνς – αυτός μάλιστα μόνο νίκη – όμως είναι ευκολότερο να ψάχνεις μια νίκη στην έδρα σου από το να πάρεις μια πρόκριση μη χάνοντας εκτός έδρας.

Το ΠΑΟΚ – Χάιντουκ ήταν ένα καλό ματς και το τελικό 0-0 δεν αντικατοπτρίζει τα όσα έγιναν. Οι Κροάτες είχαν με πρωταγωνιστή στην επίθεση τον Λιβάγια δυο δοκάρια (με τον Σιγκούρ και τον Μπλακάρ) και τρεις μεγάλες ευκαιρίες, αλλά δεν σφυροκόπησαν τον ΠΑΟΚ κι απλά έδειξαν ότι είναι ομάδα με ομοιογένεια κι οργάνωση. Ο Ρασβάν Λουσκέσκου προτίμησε αυτή τη φορά τον Κουλιεράκη αντί του Μιχαηλίδη και ξεκίνησε τον Κωνσταντέλια αντί του Τάισον: ο στόπερ ήταν προσεχτικός (αν όχι κι αψεγάδιαστος) αλλά ο Κωνσταντέλιας κάπου χάθηκε. Ο Ρουμάνος κόουτς πρέπει να αποφασίσει αν θα φτιάξει μια μεσαία γραμμή στα μέτρα του μικρού ή αν θα τον φέρνει στα ματς από τον πάγκο ζητώντας του ατομικές προσπάθειες απέναντι σε κουρασμένες άμυνες, όπως έγινε με την Μπεϊτάρ.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο karpetshow.gr

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News