Εθνική μπάσκετ: Να κλάψει, να τσαντιστεί, αλλά προς Θεού... να μην τα διαλύσει όλα!

Αν ο Σρέντερ και η παρέα του αποδείχτηκαν το βράδυ της Τρίτης ανίκητος αντίπαλος στο παρκέ, η εσωστρέφεια, η τάση του Έλληνα να ισοπεδώνει τα πάντα μετά από αποτυχίες και φυσικά η «διατεταγμένη υπηρεσία» αξιοποίησης αγωνιστικών αποτυχιών για την εξυπηρέτηση οποιασδήποτε μορφής προπαγάνδας, αποτελούν αυτή τη στιγμή ακόμη πιο δύσκολους αντιπάλους για το οικοδόμημα της εθνικής μας ομάδας.

Το εύκολο αυτή τη στιγμή είναι να τα ισοπεδώσουμε όλα. Να σβήσουμε… μονοκονδυλιά όσα ζήσαμε στο πλευρό αυτής της ομάδας τους προηγούμενους μήνες, να βγάλουμε «ταβερνιάρη» τον Ιτούδη, να θυμηθούμε ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν τα καταφέρνει τελικά απέναντι σε ευρωπαϊκές άμυνες, να… νοσταλγήσουμε τον Γιώργο Βασιλακόπουλο!

Ναι, εννοείται ότι και το τελευταίο θα συμβεί. Ήδη η προσπάθεια «δολιοφθοράς» της νέας διοίκησης της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης ξεκίνησε πριν καν ολοκληρωθεί ο προημιτελικός με τη Γερμανία. Ετοιμαστείτε να διαβάσετε… τέρατα τις επόμενες ώρες και μέρες!

Τώρα είναι η ώρα η εθνική ομάδα να παίξει… την άμυνα της ζωής της!

Υπό αυτό το καθεστώς κραυγών, κριτικής (καλόπιστης και κακόπιστης) και γκρίνιας, ο οργανισμός της εθνικής ομάδας καλείται να δείξει το σφυγμό, τη δύναμη και τη μαγκιά που δεν έδειξαν οι περισσότεροι Έλληνες διεθνείς στον προημιτελικό.

Τώρα, περισσότερο από ποτέ, η εθνική μπάσκετ καλείται να παίξει εκτός παρκέ άμυνα που τσακίζει κόκκαλα και όχι… αεράμυνα σαν αυτή που επέτρεψε στους Γερμανούς να βλέπουν το ελληνικό καλάθι σαν… βαρέλι μπύρας!

Ό,τι ξεκίνησε να χτίζεται τους προηγούμενους μήνες, πρέπει να θωρακιστεί ως κόρη οφθαλμού και όχι να ισοπεδωθεί. Το είπε ο Ιτούδης, το δήλωσαν οι Έλληνες διεθνείς με δάκρυα στα μάτια. «Το ταξίδι είναι στην αρχή του, όχι στο τέλος του». 

Εννοείται ότι αγωνιστικά πρέπει να γεμίσουμε τις αποσκευές στο Βερολίνο με όλα τα διδάγματα που μας άφησε το στραπάτσο από τους οικοδεσπότες της τελικής φάσης του Eurobasket. Σε όλους τους υπόλοιπους τομείς, όμως, πρέπει να πιστέψουμε σε μια προσπάθεια που αν προστατευτεί είναι σχεδόν… μαθηματικά βέβαιο ότι θα μας οδηγήσει ξανά σε επιτυχίες. Τι πρέπει να κάνουμε;

1. Να διατηρηθεί πάση θυσία ο Δημήτρης Ιτούδης στον πάγκο της ομάδας. Ναι, έκανε κι αυτός σημαντικά λάθη στο παιχνίδι με τους Γερμανός, ενδεχομένως το άγχος και η αναγκαιότητα της επιτυχίας στον πάγκο της εθνικής να αποδεικνύονται δυσβάσταχτα ακόμη και για τους κορυφαίους στο είδος τους (σκεφτείτε απλά τι τραβάει εδώ και εξήντα χρόνια ολόκληρη εθνική Αγγλίας στο ποδόσφαιρο), αλλά ο Ιτούδης είναι ακριβώς αυτό: Κορυφαίος στο είδος του…
2. Να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο το κίνητρο του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Τι να συζητάμε; Έχουμε το προνόμιο να διαθέτουμε στο ρόστερ έναν από τους τρεις κορυφαίους μπασκετμπολίστες του πλανήτη, αν όχι τον κορυφαίο. Όσο ο Γιάννης πιστεύει σε αυτή την ομάδα και η ομάδα πιστεύει στον Γιάννη, η δικαίωση είναι βέβαιο ότι θα έρθει…
3. Να μη χαθεί το δέσιμο των παικτών με την εθνική. Αν μείνουμε στο ποιος έπαιξε καλά και ποιος όχι… ζήτω που καήκαμε. Το βασικό στοιχείο είναι ότι είδαμε παιδιά να κλαίνε για την αποτυχία, να τα δίνουν όλα για το εθνόσημο, να ανταποκρίνονται άμεσα στο project που χτίζεται. Μετά από χρόνια είδαμε να ενεργοποιούνται «χρυσά παιδιά» του ελληνικού μπάσκετ (όπως ο Νίκος Ζήσης) σε θέσεις – κλειδιά και να δημιουργούν ένα ιδανικό περιβάλλον εθνικής αυταπάρνησης και πίστης.

Όλα αυτά είναι δεδομένα που δεν μπορούν να αλλοιωθούν με μια κακή βραδιά, μια ήττα, ένα αγωνιστικό χαστούκι. Αν το καταλάβουμε, τα δάκρυα απογοήτευσης της νύχτας της Τρίτης, θα γίνουν σύντομα δάκρυα χαράς, περηφάνιας και συγκίνησης. Αρκεί να μη χάσουμε την πίστη μας σ’ αυτό το νέο ξεκίνημα!

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News