Νίκος Σαρίδης: Πως να εξηγήσεις στον... Γιαννάκη για τον Γκάλη

Βρισκόμαστε στα «νάιντιζ» (που λένε και στο Μανχάταν) και στην εφημερίδα που δουλεύω έρχεται η είδηση του θανάτου του πατέρα του Νίκου Γκάλη και μαζί κι η παραγγελία του διευθυντή μου για (να κάνω) ένα θέμα στα «ίχνη της διαβάσεως» του Γιώργου Γεωργαλή, που στον Μεσοπόλεμο, μ’ ένα ιταλικό διαβατήριο στο χέρι, άφησε τα ιταλοκρατούμενα Δωδεκάνησα και ξενιτεύτηκε στην Αμερική.

Είχα μιλήσει, θυμάμαι, με τον κοινοτάρχη του χωριού του, του Αγίου Ισιδώρου… μέχρι και με τον Γιώργο Γεωργαλή, τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή της Ρόδου και του Εθνικού Πειραιά, συγγενή των Γκάληδων.

Σχεδόν ολόκληρο αφιέρωμα. Κανονικά, δεν θα έπρεπε να συγκεντρώνει το παραμικρό δημοσιογραφικό ενδιαφέρον η εκδημία ενός ανθρώπου ο οποίος «έφυγε πλήρης ημερών», έλα όμως που επρόκειτο για
τον πατέρα του Γκάλη. Κι άλλοι τρανοί αστέρες των γηπέδων έχασαν γονείς, αλλά ούτε κατά διάνοια αφιέρωμα, διότι απλώς δεν ήταν οι ανιόντες του Γκάλη.

Είναι μία ιστοριούλα που συνηθίζω να επικαλούμαι, όποτε η Generation Z, οι διάφοροι Κωστάκηδες,
Γιαννάκηδες κι Αντωνάκηδες, ρωτάει απορημένη για τον Γκάλη, όπως ρώτησε και προχθές, πριν απ’ το
φιλικό με τη Σλοβενία, στην τελετή προς τιμήν του Νικ, προς τι το νέο… ταρατατζούμ. Εκτός απ’ αυτό, το αφιέρωμα δηλαδή στον μπαμπά Γκάλη, επικαλούμαι και τις Πέμπτες. Τα ευρωπαϊκά βράδια του Αρη με τον Γκάλη, όταν νέκρωναν τα… σύμπαντα. Το να καταλάβουν πόσο (πολύ ή λίγο) σπουδαίος αγωνιστικά
υπήρξε ο Γκάλης, είναι εύκολο, βλέπουν στο διαδίκτυο τα βιντεάκια του καιρού εκείνου, συνεκτιμώντας παράλληλα τις διαφορές του μπάσκετ τού τότε με του σήμερα

 

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News