Εθνική Ελλάδας: Ο Ιτούδης έφταιξε που δεν γίναμε Γερμανία;

Τώρα που τέλειωσε το Mundobasket και οι Γερμανοί πανηγυρίζουν (για πρώτη φορά) την κατάκτηση του τροπαίου με το 83-77 επί της Σερβίας στον τελικό, είναι η στιγμή του απολογισμού. Κυρίως για την Εθνική ομάδα που έφυγε από τη Μανίλα με τη 15η θέση – τη χαμηλότερη που έχει καταλάβει ποτέ στις εννέα διοργανώσεις που έλαβε μέρος από το 1986 ως το 2023.

Η ίδια η Ομοσπονδία έθεσε το ζήτημα των συμπερασμάτων διετίας. Μιας διετίας που, παρά την αλλαγή διοίκησης, βρήκε την «επίσημη αγαπημένη» (είτε παραμένει τέτοια είτε όχι) να παραμένει εκτός διακρίσεων από το μακρινό 2009 και το χάλκινο μετάλλιο στο Eurobasket.

Με Σπανούλη στο… Παρίσι;

Λογικό οπότε θα πεις το συμφωνημένο διαζύγιο με τον Δημήτρη Ιτούδη ένα χρόνο πριν από τη λήξη του συμβολαίου του και η ταυτόχρονη αναζήτηση του ανθρώπου που θα ηγηθεί προπονητικά στο προολυμπιακό τουρνουά.

Ο Βασίλης Σπανούλης παρουσιάζεται ήδη ως ο εκλεκτός για την επόμενη μέρα. Αρκεί φυσικά να θέλει ο ίδιος, όχι μόνο ν’ απαντά σε σχετικές ερωτήσεις αλλά και ν’ αναλάβει σε τόσο κομβική συγκυρία δεδομένου ότι η απόπειρα πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες θα είναι η πιθανόν τελευταία μάζωξη της γενιάς των 90άρηδων και των γύρω απ’ αυτούς.

Για τους πολλούς ο Ιτούδης είναι ο βασικός, ίσως και αποκλειστικός φταίχτης για τη μη εκπλήρωση στόχων και φιλοδοξιών. Ο Βαγγέλης Λιόλιος ανέλαβε όλη την ευθύνη, αλλά την ίδια ώρα κατέληξε πως είναι προτιμότερο να ολοκληρωθεί εδώ η συνεργασία με τον νυν εκλέκτορα και να πορευτεί διαφορετικά η Εθνική.

Πολύ ευγενικά και με τακτ αλήθεια είναι, αλλά πήρε κι αυτός την πέτρα για να… λιθοβολήσει τον Έλληνα κόουτς, κρίνοντας πως είναι προτιμότερη η αλλαγή σελίδας παρά η ολοκλήρωση του κύκλου που άνοιγε όταν ανακοινωνόταν η συνεργασία με την Ομοσπονδία.

Ήταν ο Ιτούδης ο μεγάλος φταίχτης;

Ο Ιτούδης λάθη έκανε σε αυτή τη διαδρομή του – κυρίως με δημόσιες τοποθετήσεις του. Όπως όμως λάθη έχει κάνει στα κλαμπ που τον εμπιστεύονται με τυφλά μάτια. Όπως ούτως ή άλλως θα έκανε κάθε άλλος στη θέση του. Όπως κάνει ο καθένας που εργάζεται, πόσο μάλλον αν αφοσιώνεται σ’ ένα πρότζεκτ. Κι ο προπονητής της Φενέρμπαχτσε τέτοιος επαγγελματίας είναι. Δεν θέλει ν’ αφήνει τίποτα στην τύχη και το παλεύει ως το τέλος.

Το τι συνέβη όμως έως τις ήττες από Λιθουανία και Μαυροβούνιο έχει τη σημασία του. Διότι ως «στρατηγός» κατέβηκε με το «στράτευμά» του ήδη πληγωμένο. Κι έκανε όλα όσα μπορούσε τηρουμένων των αναλογιών για να πέσει παλεύοντας στο πεδίο της μάχης.

Δεν ήθελε να παραδοθεί αμαχητί και το έδειξε, ανεξαρτήτως κατάληξης. Κι ας συνάντησε εμπόδια που δεν είχε υπολογίσει.

Η σφεντόνα κι ο Γουόκαπ

Με σφεντόνα βέβαια νίκησε μόνο ο Δαυίδ τον Γολιάθ. Η σύγχρονη εποχή του μπάσκετ επιτάσσει εντελώς άλλα, πολύ πιο εξελιγμένα, όπλα για ν’ αντέξεις. Σίγουρα η στρατηγική μετρά, αλλά έχει αξία πώς αυτή θα εκτελεστεί κι από ποιους, αν δεν διαθέτουν τα κατάλληλα στοιχεία.

Οι συνθήκες δεν ήταν εξ αρχής ευνοϊκές κι έγιναν ακόμη πιο δύσκολες, όταν ο Ντίνος Μήτογλου τέθηκε εκτός μάχης.

Σ’ όλο αυτό ο Ιτούδης έμεινε σχεδόν απροστάτευτος. Ο Γιάννης και ο Κώστας Αντετοκούνμπο «κλήθηκαν» στην εθνική τραυματισμένοι, τη στιγμή που οι σχέσεις με τους Μπακς είχαν διαταραχθεί, οι Σλούκας, Καλάθης και Ντόρσεϊ δεν κατέβηκαν καν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας τους.

Μονάχα η ελληνοποίηση του Γουόκαπ βοήθησε και προσέφερε μια μικρή θωράκιση το πλάνο του τιμ. Αν έλειπε κι ο Αμερικανός του Ολυμπιακού, η πρόκριση στη β’ φάση θα είχε τεθεί σε αμφιβολία. Ήταν λεπτό, πάντως, το περίβλημα κι αρκετά εύθραυστο όπως αποδείχθηκε, δίχως την αντοχή να εξοστρακίσει τα διαδοχικά χτυπήματα που εξαπολύονταν πανταχόθεν.

Του Ιτούδη η δουλειά ήταν να προετοιμάσει ένα σύνολο για κάθε παιχνίδι ξεχωριστά. Το προσπάθησε πολύ. Τα αποτελέσματα είναι αυτά που τον οδηγούν στην έξοδο. Ας αποδεχθούμε ότι αυτό συμβαίνει δικαιολογημένα.

Βολικό το διαζύγιο ΕΟΚ – Ιτούδη

Κακά τα ψέματα όμως, περισσότερο με άλλοθι μοιάζει αυτή η απομάκρυνση. Είναι βολική, αφού θα υπάρξει μια θεωρητική επανεκκίνηση, μια επαναπροσέγγιση, άρα μια νέα αόρατη πίστη και στήριξη για την επόμενη μέρα. Όπως ισχύει σταθερά.

Αλήθεια όμως, θ’ αλλάξει κάτι ο επόμενος προπονητής; Θα εμπνεύσει διαφορετικά, αν δεν οριστεί και τηρηθεί ένα πλάνο;

Ο Γκόρντον Χέρμπερτ είναι ευλογημένος που την τελευταία διετία δουλεύει με αυτό το πιστό, συμπαγές και γεμάτο ταλέντο γκρουπ παικτών. Παιδιών που φεύγουν στις ΗΠΑ νωρίς και μαθαίνουν αλλιώς το μπάσκετ. Προηγήθηκε παρόλα αυτά μια ολόκληρη διεργασία προκειμένου η Γερμανία να φτάσει σε αυτό το επίπεδο. Σταθερά μαζί αυτό το γκρουπ παικτών, έφτασε στην κορυφή του κόσμου διότι χώρεσε την τεχνογνωσία με το συναίσθημα στο ίδιο κατσαρόλι.

Μην ξεχνάμε πως είναι η ομάδα την οποία… αποτύχαμε ν’ αποκλείσουμε πέρυσι στο Eurobasket!

Ο Σβέτισλαβ Πέσιτς μπορεί να λογίζεται ως παρωχημένος για έναν σύλλογο, εξαιτίας της καθημερινής τριβής του με το σπορ, και να του έλειψε σε αυτό το τουρνουά ο μέγκα-σταρ Γιόκιτς ή ο πολύτιμος Μίτσιτς, αλλά το σέρβικο μπάσκετ δεν έχει πάψει να εξελίσσει το δικό του μοντέλο παράγοντας διαρκώς παίκτες υψηλού επιπέδου που είναι ικανοί ν’ ανταποκριθούν στο υψηλό επίπεδο.

Η Λετονία, η Λιθουανία, η Ιταλία ακόμη και η Σλοβενία του ηγετικού Ντόντσιτς βασίστηκαν στην ομοιογένεια για να φτάσουν τουλάχιστον στην οκτάδα και να διεκδικήσουν ό,τι καλύτερο μετά.

Πώς θα γίνουμε… Γερμανία;

Ομολογουμένως απαιτείται μια καθοδήγηση από τον πάγκο, αλλά στο τέλος της ημέρας μετά από ένα μήνα προετοιμασίας και σε τουρνουά – εξπρές όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο αυτοί που κάνουν τη διαφορά παίρνοντας τις αποφάσεις είναι οι παίκτες. Το ταλέντο, η δέσμευση και η μεταξύ τους χημεία δημιουργούν τις συνθήκες. Ας μπει μια αφετηρία σε όλο αυτό κι εκάστοτε προπονητής θ’ ακολουθήσει.

Όλοι περνούν κρίσεις, αρκεί να διδκάσκονται, να τις ξεπερνούν βρίσκοντας τον δρόμο τους και να επιστρέφουν. Να είσαι βέβαιοι πως και ο Σπανούλης ν’ αναλάβει δεν θα το κάνει χωρίς δεσμεύσεις και προϋποθέσεις.