Γιώργος Χελάκης: Oπως το 'πε ο Παπανικολάου - Αρχή για κάτι καινούργιο!
Οσοι έπαιξαν έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους κι είναι άδικο οι… εραστές της νίκης να τους απαξιώνουν.
Eτσι να το δούμε. Ως μία αρχή για κάτι καινούργιο. Δεν είναι για πανηγυρισμούς ότι μπήκαμε στην οκταδα. Ναι, ικανοποίηση, αλλά μέχρι εκεί. Κάποτε ήμαστε στην αφρόκρεμα του παγκοσμίου μπάσκετ. Να το παραδεχτούμε ότι τώρα δεν είμαστε. Εδώ και περίπου δεκαπέντε χρόνια είμαστε μακριά από εκείνα που είχαμε συνηθίσει. Αξιέπαινη η προσπάθεια των διεθνών κόντρα στην υπερδύναμη του μπάσκετ, που είναι πια η Γερμανία. Αξιέπαινος ο κόουτς Σπανούλης και τα τρικ που βρήκε για να βγάλει ως ένα σημείο εκτός ρυθμού τους Γερμανούς.
Να ξέρουμε όμως τι συζητούμε. Δεν είναι Σρέντερ ο μαχητικός Γουόκαπ, ούτε ο Μήτογλου είναι Βάγκνερ, όπως και να το κάνουμε. H Εθνική έπαιξε φοβερή άμυνα, αλλά το σουτ απ’ την περιφέρεια την πρόδωσε. Οταν κοντά στο καλάθι έχεις έναν παίκτη σαν τον Αντετοκούνμπο, που τραβάει όλη την άμυνα πάνω του, θες αξιόπιστο σουτ απ’ την περιφέρεια. Η Εθνική δεν το είχε.
Ο Σλούκας, που θα βοηθούσε τρομερά σε τέτοιες καταστάσεις, έβλεπε τα ματς απ’ την τηλεόραση. Το ελληνικό μπάσκετ δεν διαθέτει κάποιον άλλον.
Είναι ζήτημα φτωχής παραγωγής, πώς να το κάνουμε; Κάποτε βγάζαμε. Τώρα, δυστυχώς, δεν βγάζουμε. Οι παίκτες που διαθέτουμε είναι μαχητές, καλοί αμυντικοί, άψογοι τακτικά, αλλά μας λείπει η επιθετική ποιότητα. Θυμηθείτε τους παίκτες που είχε στη διάθεσή του ο Παναγιώτης Γιαννάκης πριν από περίπου είκοσι χρόνια και θα καταλάβετε. Οσοι έπαιξαν έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους κι είναι άδικο οι… εραστές της νίκης να τους απαξιώνουν.
Ωστόσο το θέμα παραμένει κι έχει να κάνει με το πού βαδίζει το ελληνικό μπάσκετ ή πού βάδιζε εδώ και τόσα χρόνια. Στο διάστημα αυτό οι χθεσινοί μας αντίπαλοι έκαναν άλματα μπροστά, ενώ εμείς πήγαμε πίσω. Εχουμε στις τάξεις μας έναν απ’ τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο, αλλά τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που μας δίνει δεν μπορέσαμε να τα εκμεταλλευτούμε. Βαυκαλιζόμαστε με τις επιτυχίες του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού στην Ευρώπη, αλλά δεν βλέπουμε την ένδεια που μας δέρνει στην παραγωγή νέων σπουδαίων παικτών, αλλά και στην εξέλιξή τους. Δεν αναρωτιόμαστε γιατί δεν εξελίχτηκαν π.χ. ο Σαμοντούροβ κι ο Μαντζούκας, γιατί δεν πήγαν τόσο ψηλά όσο έδειχναν ότι θα πάνε όταν ήταν δεκαοκτάχρονοι, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος κι ο Γιώργος Παπαγιάννης. Τέτοια θέματα δεν λύνονται φυσικά απ’ τη μία στιγμή στην άλλη. Πρέπει πρώτα να τα αναγνωρίζεις και μετά να σχεδιάζεις την αντιμετώπισή τους. Επ’ αυτού θα είχε ενδιαφέρον να ξέραμε την άποψη της Ομοσπονδίας…
Σε κάθε περίπτωση τιμή και δόξα στους διεθνείς μας και τον Βασίλη Σπανούλη. Με δεδομένη τη δυναμικότητα των αντιπάλων, πέτυχαν το καλύτερο δυνατό. Ο αρχηγός της Εθνικής, Κώστας Παπανικολάου, το έθεσε πολύ σωστά. Να το δούμε σαν αρχή για κάτι καινούργιο. Εχει δίκιο. Ετσι να το δούμε. Να μείνει η… φλόγα που διακρίναμε σε όλους τους διεθνείς και να προσπαθήσουν όλοι για κάτι καλύτερο στο άμεσο μέλλον.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί