ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ: Ο δικός μας Γκάλης...

Οι γεννηθέντες στα μέσα των 90’s αλλά και οι λίγο μικρότεροι, έχουμε τον δικό μας Γκάλη. Τον Βασίλη Σπανούλη!

Μην τρέξετε να με… λιθοβολήσετε εσείς οι πρεσβύτεροι. Δεν συγκρίνω τον Σπανούλη με τον Γκάλη. Αν και είναι σχεδόν νομοτελειακό, ο κόσμος να επιλέγει στρατόπεδα, στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορεί να γίνει. Αυτά τα μεγέθη δεν μπορούν να μπουν σε συγκρίσεις.

Μιλάω για το αντίκτυπο που είχαν, έχουν και θα έχουν!

Άραγε, σε πόσα ανοικτά γηπεδάκια της Ελλάδας και όχι μόνο, έχει ακουστεί από κάποιον πιτσιρικά «Σπανούλης για τρείς;»

Άραγε, πόσες φορές ένας μπουχτισμένος, πιεσμένος έφηβος έχει ερωτευτεί το μπάσκετ λόγω του V-Span;

Όπως κάποτε, με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φάνη ή τώρα με τον Γιάννη. Αυτό είναι το μεγαλύτερο τρόπαιο στην τροπαιοθήκη αυτού του σπουδαίου Έλληνα αθλητή. Για αυτό είναι ο δικός μας Γκάλης. Ο άνθρωπος που πήγαινες στο γήπεδο απλά και μόνο να τον χαζέψεις. Να τον δεις με τη φόρμα του να κάνει ζέσταμα, να τον δεις να ντριπλάρει ή να σουτάρει με τη γλώσσα έξω.

Για εμάς είναι ο «Βασίλης», δικός μας άνθρωπος, οικογένεια

Έτσι τον ξέρουμε, με το μικρό του. Αυτό που ποτέ δεν κατάλαβε και ίσως δεν θα καταλάβει ποτέ, είναι πως με την προσωπικότητά του, την Kill Bill Mentality, δεν καθοδηγούσε μόνο τους συμπαίκτες του. Αλλά και εμάς, τους φιλάθλους του μπάσκετ. Όχι μόνο εκείνους του Ολυμπιακού.

Βλέποντας τον Σπανούλη να αγωνίζεται, ήταν ένα μικρό σχολείο. Αντιλαμβανόσουν την αυταπάρνηση, το πάθος, την πίστη για νίκη και ήθελες να του μοιάσεις. Ήξερε ότι ήταν ο καλύτερος και το μετέφερε σε συμπαίκτες και αντιπάλους. Το ένιωθε ένα ολόκληρο γήπεδο. Το ένιωθε ο κόσμος στη ραχοκοκαλιά του, ένα ρίγος σα να σε χτυπάει ρεύμα.

Δεν ήταν ο καλύτερος του κόσμου, πιθανότατα ούτε της Ελλάδας. Ήταν ημίθεος, είχε τις αδυναμίες του. Όπως ο Αχιλλέας τη φτέρνα του. Η φτέρνα του Βασίλη, ήταν ο εγωισμός του, ζούσε και πέθαινε με αυτόν. Αυτός και η ομάδα του. Αν είχε χάσει δέκα σουτ, θα επιχειρούσε και το ενδέκατο κι αυτό είναι που τον έκανε τον άνθρωπο που είναι σήμερα αλλά και τον αθλητή που δεν μπόρεσε ποτέ να φτάσει. Παράξενο ε; Σαν αρχαία τραγωδία. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό σου, εκείνο που σου χάρισε όλους σου τίτλους, να είναι κι αυτό που σου στέρησε άλλους τόσους!

Δεν είναι ώρα για κλάματα Βασίλη, είναι ώρα για χαρές. Είναι η στιγμή να καθίσεις σε μια ωραία, άνετη πολυθρόνα, να ανάψεις ένα πούρο, να βάλεις λίγο ουίσκι και να δεις όλα αυτά που άφησες πίσω σου. Όλη την κληρονομιά σου. Να την αγκαλιάσεις σαν να είναι το έβδομο παιδί σου και να ρουφήξεις κάθε στιγμή, κάθε λεπτό.

Είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου. Απόλαυσέ το!

Και αν σου λείψει τόσο πολύ, το ξέρεις, δεν χρειάζεσαι πολλά. Μία «σπυράρια» και ένα γήπεδο με μια μπασκέτα, κατά προτίμηση με διχτάκι για να κάνει… χλατς. Αλλά μην τρομάξεις όταν δεις κόσμο μαζεμένο γύρω σου, δεν βλέπεις κάθε μέρα έναν Θρύλο να παίζει μπάσκετ.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News