EURO 2020: It’s coming home! Is it though?
Ο Θεολόγος Αλεξανδράτος γράφει για την μεγαλύτερη ευκαιρία στη σύγχρονη ιστορία της Εθνικής Αγγλίας να φτάσει για πρώτη φορά στην ιστορία της στην κορυφή της Ευρώπης.
Η Αγγλία (πρέπει να) είναι η δεύτερη σε δημοφιλία εθνική ομάδα ανάμεσα στους Ελληνες ποδοσφαιρόφιλους. Η ευθύνη για αυτό έγκειται στο ότι γενιές ολάκερες μεγαλώσαμε βλέποντας παιχνίδια του αγγλικού πρωταθλήματος στις (πάλαι ποτέ) ασπρόμαυρες οθόνες και ονόματα όπως του Μπόμπι Μουρ, του Κέβιν Κίγκαν, του Τζεφ Χαρστ και άλλων μεγάλων μορφών των δεκαετιών του ’60 και του ’70 φάνταζαν στα μάτια μας ως υπεράνθρωποι. Η, έστω, υπερπαίκτες.
Οι νεότερες γενιές έχουν γαλουχηθεί με την Πρέμιερ Λιγκ- το πιο στολισμένο πρωτάθλημα του πλανήτη δημιουργεί συνεχώς νέους φίλους του αγγλικού φουτμπόλ έστω κι αν οι μεγαλύτεροι αστέρες του είναι αλλοδαποί.
Η Αγγλία άργησε πολύ να προσαρμοστεί στις επιταγές των καιρών και στις απαιτήσεις του σύγχρονου ποδοσφαίρου και παρότι οι ομάδες της κυριαρχούν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, η Εθνική της ξεκινά με όνειρα χίλια και καταλήγει να βλέπι χιλιάδες εφιάλτες.
Δεν είχα γεννηθεί όταν τα λιοντάρια έζησαν την μεγαλύτερη στιγμή τους οπότε δεν έζησα τον θρίαμβο στο «ναό» του Ουέμπλεϊ το 1966. Εζησα όμως μπόλικες απογοητεύσεις. Το 1980 στο ευρωπαϊκό της Ιταλίας διακριθήκαμε για τις ασχήμιες των χουλιγκάνων που έκαναν επίδειξη δύναμης και αλητείας.
Δύο χρόνια μετά ξεκινήσαμε με το δεξί (και τον «Κάπτεν Μάρβελ» ηγέτη) στο Μουντιάλ της Ισπανίας αλλά οι Γερμανοί αποδείχθηκαν καλύτεροι.
Τέσσερα χρόνια αργότερα πέσαμε θύματα της απάτης του Μαραντόνα (και της απαράμιλλης μαγείας του λίγο αργότερα) αλλά στο μεγάλο ραντεβού του 1990 στην Ιταλία, είχα πιστέψει πως είχε έρθει η στιγμή.
Περάσαμε δύσκολα τον όμιλο, υποφέραμε με το Βέλγιο, ζοριστήκαμε με το Καμερούν αλλά στον ημιτελικό με τους άσπονδους φίλους μας είμασταν άτυχοι. Θύματα της επιμονής του αείμνηστου Μπόμπι Ρόμπσον στον υπέργηρο (ποδοσφαιρικά) και δυσκίνητο Πίτερ Σίλτον και της παροιμοιώδους ανικανότητάς μας στα πέναλτι.
Αυτό πληρώσαμε στον ημιτελικό του EURO 96 κόντρα (ξανά) στη Γερμανία και σκέφτηκα «αφού δεν ήρθε τώρα το κύπελλο στο σπίτι, δεν θα έρθει ποτέ».
Η Αγγλία συνέχισε να πηγαίνει με φιλοδοξίες σε κάθε μεγάλη διοργάνωση και έβρισκε πάντα ευφάνταστους και καινούργιους τρόπους για να αποκλειστεί. Ακόμη και σε εποχές που είχε στο κέντρο Μπέκαμ, Σκόουλς, Τζέραρντ και Λάμπαρντ, όλο και κάτι παράξενο (μα τόσο αγγλικό) θα γινόταν.
Οι απογοητεύσεις διαδέχονταν η μία την άλλη αλλά το μιοναδικό βρετανικό χιούμορ παρέμενε κεφάτο, ζωντανό και to the point.
Surprise, surprise… Tο χιούμορ είναι ένας έξοχος και εξόχως αποτελεσματικός μηχανισμός να αντιμετωπίσεις τις όποιες δυστυχίες σου και η σύγχρονη ιστορία της Εθνικής Αγγλίας είναι γεμάτη από δαύτες
Θυμάμαι στο ευρωπαίκό του 1992 στη Σουηδία τους ακριβοπληρωμένους σταρ της Εθνικης να μένουν άσφαιροι στα δύο πρώτα ματς αλλά να έχουν ελπίδες πρόκρισης με νίκη κόντρα στη διοργανώτρια. Οι Σουηδοί άνοιξαν το σκορ και όταν μετά από λίγο (επιτέλους) η Αγγλία έστειλε την μπάλα στα δίχτυα ο σπίκερ του BBC αναφώνησε το αμίμητο «and surprise, surprise… it’s a goal for England».
Το χιούμορ είναι ένας έξοχος και εξόχως αποτελεσματικός μηχανισμός να αντιμετωπίσεις τις όποιες δυστυχίες σου και η σύγχρονη ιστορία της Εθνικής Αγγλίας είναι γεμάτη με δαύτες.
Φέτος έχει την μεγαλύτερη ευκαιρία των τελευταίων 25 ετών να πάει (επιτέλους!) σε έναν τελικό. Η δική της πλευρά του ταμπλό δεν έχει μεγαθήρια, αυτά στριμώχθηκαν στην απέναντι όχθη.
Με εξαίρεση τον προημιτελικό στη Ρώμη, τα άλλα ματς είναι στο Λονδίνο. Οι οιωνοί είναι άριστοι αλλά επειδή έχουμε πολάκις καεί στο χυλό, φυσάμε και το γιαούρτι.
Κρατάμε μικρό καλάθι και ελπίζουμε ότι οι θεοί του ποδοσφαίρου θα χαμογελάσουν στο έθνος που έκανε το όμορφο παιχνίδι το πιο δημοφιλές στον κόσμο.