SD BLOG: Το Νο1 κάθεται στην άκρη του πάγκου

Διάβασα με προσοχή το blog του Αλέξανδρου Σόμογλου και δε γίνεται παρά να συμφωνήσω για το Γιώργο Μασούρα. Αλλά ταυτόχρονα και θα διαφωνήσω. Ο Νο1 στο ματς του Ολυμπιακού με τη Φενέρ, και συχνά ο Νο1 του Ολυμπιακού αυτή την 4ετία, κάθεται στην άκρη του πάγκου. Πέδρο Μαρτίνς λέγεται. Και το γράφω αυτό γιατί όλοι, μα όλοι οι ποδοσφαιριστές όσο ταλαντούχοι κι αν είναι, στα χέρια λάθος προπονητών χαντακώνονται. Πιστεύει κανείς ότι ο Μασούρας αν ήταν σ’ αυτόν τον Παναθηναϊκό ή ακόμα και σ’ αυτή την ΑΕΚ θα ήταν ίδιος παίκτης;

Την αξία του θα την είχε αλλά πιστεύετε ότι θα είχε δουλευτεί τόσο σωστά και θα είχε εξελιχθεί σ’ αυτό που βλέπουμε σήμερα; Ή μήπως θα είχε την ίδια άνεση σε δυσλειτουργικά σύνολα; Πιστεύετε επίσης ότι ο Μαντί Καμαρά, αν εκείνο το καλοκαίρι δεν τον αποκτούσε ο Ολυμπιακός και πήγαινε στον Παναθηναϊκό ή την ΑΕΚ, θα ήταν αυτό που θαυμάζουμε σήμερα; Βάλτε και όποιον άλλο θέλετε και είμαι βέβαιος ότι θα απαντήσετε το ίδιο: όχι! Δεν θα ήταν οι ίδιοι παίκτες. Πιθανώς ν’ αποτελούσαν ήδη παρελθόν με γκρίνια και αμφισβήτηση και θα είχαν αναζητήσει την τύχη τους αλλού. Ή (για να μη λέω για άλλες ομάδες και παρεξηγηθώ) μήπως πιστεύετε ότι σε κακές χρονιές του Ολυμπιακού, π.χ. εκείνη που άρχισε με Μπέσνικ Χάσι στον πάγκο, δεν είχε καλούς παίκτες στο ρόστερ της η ομάδα που έφυγαν ως… άχρηστοι γιατί δεν υπήρχε ένας σωστός προπονητής να τους δουλέψει σωστά ατομικά και ως σύνολο και να τους αναδείξει;

Απόλυτα χαρακτηριστικό παράδειγμα για την προπονητική ικανότητα και τα… άντερα του Πέδρο Μαρτίνς αποτελεί ο Αγκιμπού Καμαρά. Ποιός άλλος προπονητής θα έβαζε διαρκώς βασικό αυτό το άγουρο παιδί σε ματς που καίνε και έχει τη… μουρμούρα μέσα στα αυτιά του; Πείτε μου έστω και έναν. Δε νομίζω ότι υπάρχει άλλος. Οι περισσότεροι θα πήγαιναν σε πιο σίγουρες επιλογές ώστε στη στραβή να μπορούν να πουν: έβαλα ό,τι καλύτερο είχα, δεν απέδωσαν οι παίκτες.

Πόσα άντερα αλήθεια δείχνει ο Μαρτίνς που έχει ακόμα στον πάγκο τον Κούντε και βάζει διαρκώς τον Αγκιμπού; Ο Μαρτίνς δήλωσε μετά το ματς με τη Φενέρ ότι ο Ολυμπιακός άγγιξε την τελειότητα. Την τελειότητα την άγγιξε ο ίδιος στον τρόπο που διάβασε και προσέγγισε το ματς. Η τακτική του ήταν αψεγάδιαστη. Δεν θυμάμαι άλλο εκτός έδρας ευρωπαϊκό ματς με τόσο σημαντική ομάδα που να το έχει κερδίσει τόσο… σβηστά ο Ολυμπιακός.

ΥΓ: Όσοι μπαίνετε στον κόπο να διαβάσετε τα blog που γράφω εδώ θα θυμάστε ότι δεν είμαι μετά αλλά προ Χριστόν «προφήτης». Μετά από δύσκολα ματς και προβληματικές φετινές εμφανίσεις του Ολυμπιακού έβαζα το χέρι μου στην φωτιά πως εκείνος δεν ήταν ο πραγματικός Ολυμπιακός αλλά ο εύλογα και δικαιολογημένα προβληματικός ως αποτέλεσμα της πανδημίας covid και τραυματισμών που έπληξε το καλοκαίρι το Ρέντη και τον οδήγησε μισό στα ματς με Νέφτσι και Λουντογκόρετς. Και ακόμα, είμαι σίγουρος, ότι δεν έχουμε πλήρεις τις δυνατότητες της ομάδας. Υπάρχουν σημαντικά περιθώρια βελτίωσης. Επίσης, για να είμαι σωστός, δεν θεωρώ ότι πια όλα έχουν λυθεί. Θα υπάρξουν κι άλλες δύσκολες μέρες για την ομάδα των πρωταθλητών. Πιθανώς την Κυριακή κόντρα στον ξεκούραστο και δίχως τίποτα να χάσει ΠΑΟ…

ΥΓ2: Πόσο ωραία δικαιούται να αισθάνεται με τον εαυτό του ο Βαγγέλης Μαρινάκης για την επιλογή και κυρίως τη στήριξη στον Πέδρο Μαρτίνς; Το αξίζει κι εκείνος γιατί στις δύσκολες μέρες / βραδιές έκλεισε τα αυτιά του στη μουρμούρα και έκανε αυτό που έπρεπε…

SD BLOG: Το Νο1 κάθεται στην άκρη του πάγκου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ