Ολυμπιακός: Μίτσελ, η μόνη επιλογή για να ξεπεράσει τη φουρτούνα που έχει μπροστά του!

Ομολογώ ότι όταν σκιαγραφούσα το πρωί της Δευτέρας το προφίλ που θα πρέπει να συνοδεύει τον νέο προπονητή του Ολυμπιακού, τον Μίτσελ είχα στο μυαλό μου, αλλά δεν πίστευα ότι θα ήταν ο ίδιος ο Ισπανός που θα επέστρεφε στο λιμάνι.

Πίστευα ότι, ενδεχομένως, ο Βαγγέλης Μαρινάκης να ήταν λίγο επιφυλακτικός σε μια επιλογή «ξαναζεσταμένου φαγητού» και ενδεχομένως να αναζητούσε έναν άλλον προπονητή με τα στοιχεία της προσωπικότητας της πάλαι ποτέ «σημαίας» της Ρεάλ Μαδρίτης. Θεωρώ ότι αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο ο ιδιοκτήτης της πειραϊκής ΠΑΕ είχε στο μυαλό του πολύ δυνατά την επιλογή Μαρθελίνο. 

Μίτσελ, λοιπόν! Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής, ευθύς και ξεκάθαρος για την επιλογή του διαδόχου του Κάρλος Κορμπεράν.

Διαφωνώ κάθετα με όσους τον θεοποιούν, διαφωνώ ακόμη πιο… κάθετα και οριζόντια με όσους τον υποτιμούν! Ο Μίτσελ ούτε ο καλύτερος προπονητής του κόσμου είναι, ούτε κάποιος ταβερνιάρης.

Αν όλοι οι ταβερνιάρηδες μπορούσαν να αναλάβουν μια ελληνική ομάδα και να μαζέψουν σε δύο σεζόν 19 πόντους σε ομίλους του Champions League απέναντι σε Παρί Σεν Ζερμέν, Μπενφίκα, Γιουβέντους και Ατλέτικο Μαδρίτης, να μου τους δείξετε να γίνω μόνιμος θαμώνας της… ταβέρνας τους! 

Ο καπετάνιος που έχει τις μεγαλύτερες πιθανότητες να σώσει το καράβι που μπάζει νερά τη δεδομένη χρονική στιγμή!

Τι είναι τελικά ο Μίτσελ; Ο μόνος καπετάνιος που θα μπορούσε αυτή τη στιγμή να διαχειριστεί το καράβι του Ολυμπιακού εν μέσω της χειρότερης αγωνιστικής τρικυμίας των τελευταίων ετών. Και θα σας απαριθμήσω τους λόγους για τους οποίους χρησιμοποιώ τον όρο «ο μόνος». 

1. Έχει κίνητρο και δίψα να δουλέψει στην ομάδα κάτω από τις υπάρχουσες εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Ο Μίτσελ είναι ένας άνθρωπος που εκ φύσεως θεωρεί ότι δεν υπάρχουν άλυτα προβλήματα. Έχει τεράστια εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και αυτοπεποίθηση που… ρέει από τα μπατζάκια του.
2. Δεδομένα διαθέτει μια προσωπικότητα και ένα επικοινωνιακό χάρισμα που μπορεί να εμπνεύσει ακόμη και τον… τελευταίο εργαζόμενο στις εγκαταστάσεις του Ρέντη, πόσο μάλλον τους ποδοσφαιριστές της ομάδας.
3. Είναι άνθρωπος που… δεν βλέπει κανέναν. Θα μπει στα αποδυτήρια και δεν θα χαμπαριάσει αν έχει απέναντι του τον Μαρσέλο ή τον Χάμες. Αντίθετα θα προσπαθήσει να τους κερδίσει και να τους εμπνεύσει με την παρουσία του.
4. Είναι προπονητής που δεν βάζει την ομάδα του σε αγωνιστικά καλούπια. Στηρίζεται περισσότερο στα ατομικά χαρίσματα των παικτών, που αφήνει ελευθερία στο παιχνίδι τους, επενδύοντας πολύ – εκτός των άλλων – στην πνευματική και ψυχολογική τους προετοιμασία. Αν υπήρχε ένα γνώρισμα του Ολυμπιακού στην πρώτη διετία του Μίτσελ, αυτή ήταν η… άγνοια κινδύνου με την οποία έμπαινε στα παιχνίδια ανεξαρτήτως αντιπάλου. 
5. Ο Ολυμπιακός καλείται αυτή τη στιγμή να διαχειριστεί ένα δίμηνο στο οποίο δεν έχει να πετάξει ούτε μισή μέρα στα σκουπίδια. Στο μυαλό της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών της οικογένειας του Ολυμπιακού βρίσκεται το όραμα του 50ού πρωταθλήματος το 2025 με τη συμπλήρωση ενός αιώνα ζωής του συλλόγου. Μόνο που για να μείνει ζωντανό αυτό το όνειρο, οι «ερυθρόλευκοι» πρέπει να επιβιώσουν μέχρι τη διακοπή του Μουντιάλ στα μέσα Νοεμβρίου. Έχουν να διαχειριστούν 12 τελικούς για να μείνουν ζωντανοί στο κυνήγι των στόχων τους, εντός και εκτός συνόρων.
6. Ο Μίτσελ ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά κάθε σπιθαμή των αποδυτηρίων του Ρέντη και του Καραϊσκάκη, άρα δεν χρειάζεται ούτε… μισή μέρα προσαρμογής. Οποιοσδήποτε προπονητής κι αν ερχόταν αυτή τη στιγμή στον Πειραιά (από τον Μαρθελίνο μέχρι τον Πάουλο Σόουζα) θα χρειαζόταν μίνιμουμ ένα με δύο μήνες προσαρμογής. Μην πάτε μακριά. Θυμάστε πόσους μήνες χρειάστηκε ο Ερνέστο Βαλβέρδε για να χτίσει την ομάδα-θαύμα που δημιούργησε; Ένα εξάμηνο! Όσο χρειάστηκε και ο Μπάγεβιτς στην πρώτη του σεζόν το 1996-97. Όσο χρειάστηκε ο Πέδρο Μαρτίνς στην πρώτη άτιτλη σεζόν του στο λιμάνι…

Σε περιόδους αγωνιστικής κρίσης δεν ψάχνεις απαραίτητα τον καλύτερο. Ψάχνεις τον δικό σου Ντι Ματέο, τον δικό σου Ζιντάν, τον  δικό σου Ρότσα, τον δικό σου Λεμονή…

Κι άλλη μια τελευταία παρατήρηση, που αφορά συνολικά το παγκόσμιο ποδόσφαιρο και όχι μόνο τον Ολυμπιακό.

Όταν μια ομάδα καλείται να επιλέξει καινούργιο προπονητή σε δύσκολες αγωνιστικές συνθήκες (εν μέσω μιας σεζόν που κινδυνεύει άμεσα με εκτροχιασμό), πολλές φορές δεν καταφεύγει στην επιλογή του καλύτερου βιογραφικού, ή της καλύτερης καριέρας, αλλά στην επιλογή που κρίνεται πιο ασφαλής και πιο ικανή να διαχειριστεί τη συγκεκριμένη περίσταση. 

Η Τσέλσι πανηγύρισε το 2012 το Champions League επειδή την κατάλληλη στιγμή ο Ρομάν Αμπράμοβιτς έκρινε σκόπιμο να δώσει τα ηνία της ομάδας στον Ρομπέρτο Ντι Ματέο.

Όταν η Ρεάλ αντιμετώπισε τεράστια αγωνιστικά προβλήματα τον Ιανουάριο του 2016 (με την απομάκρυνση του Μπενίτεθ) η διοίκηση της βάφτισε πρώτο προπονητή τον Ζινεντίν Ζιντάν αγνοώντας όλους τους τεχνικούς παγκόσμιου βεληνεκούς που μπορούσαν να καθίσουν στον πάγκο της «βασίλισσας». Και… δικαιώθηκε πανηγυρικά σαρώνοντας τους τίτλους τα χρόνια που ακολούθησαν.

Καλά, για τον Ολυμπιακό το παράδειγμα του Τάκη Λεμονή είναι το πιο χαρακτηριστικό. Από τα εκπαιδευτήρια Κωστέα Γείτονα βρέθηκε στον «ερυθρόλευκο» πάγκο ο Έλληνας τεχνικός και οδήγησε τους «ερυθρόλευκους» σε ορισμένες από τις πιο «χρυσές» στιγμές της σύγχρονης ιστορίας τους εντός και εκτός συνόρων.

Μήπως δεν υπάρχει κι άλλο τρανταχτό εγχώριο παράδειγμα, αυτό του Χουάν Ραμόν Ρότσα στον Παναθηναϊκό; Τι έκανε ο Χουάν μετά την εκτόξευση του Παναθηναϊκού στα δικά του χέρια; Κατάφερε να πραγματοποιήσει κάποια καριέρα αντάξια της επικής παρουσίας του «τριφυλλιού» στα ημιτελικά του Champions League;

Ο χρόνος θα δείξει αν η επιλογή Μίτσελ αποδειχτεί πετυχημένη. Σίγουρα όμως είναι μια από τις ελάχιστες που – υπό τις υπάρχουσες συνθήκες – θα είχαν τύχη να πετύχουν…

Το κατά πόσο θα πετύχει ο Μίτσελ στην εξαιρετικά δύσκολη αποστολή που αναλαμβάνει, θα το δείξει ο χρόνος. Το ότι ο Μίτσελ έχει περισσότερες πιθανότητες να πετύχει (επαναλαμβάνω τη δεδομένη χρονική στιγμή και με τις υπάρχουσες συνθήκες) σε σχέση με έναν προπονητή που δεν θα γνώριζε πρόσωπα και καταστάσεις στου Ρέντη και στο ελληνικό ποδόσφαιρο και θα χρειαζόταν αρκετό χρόνο προσαρμογής σε μια ιδιαίτερη ποδοσφαιρική πραγματικότητα, γι’ αυτό… βάζω το χέρι μου στη φωτιά! 

Γιατί, επαναλαμβάνω στο μυαλό του Βαγγέλη Μαρινάκη προέχει αυτή τη στιγμή να διατηρηθεί ζωντανό το όραμα της κατάκτησης του 50ού πρωταθλήματος το 2025. Καμιά φορά για να χτίσεις το μέλλον πρέπει πρώτα να σώσεις το παρόν. Και για να το πράξεις χρειάζεσαι συνεργάτες που θα διαθέτουν την προσωπικότητα και τα ιδιαίτερα γνωρίσματα που θα αυξάνουν τις πιθανότητες να το πετύχεις. Δεν χρειάζεται απαραίτητα να είναι οι καλύτεροι στο είδος τους… 

Όπως δεν ήταν ούτε ο Ντι Ματέο, ούτε ο Ζιντάν, ούτε ο Λεμονής, ούτε ο Ρότσα… 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News