Μίλαν-Μπαρτσελόνα: Ο «Μαραντόνα των Βαλκανίων» τιμώρησε την αλαζονεία στο ΟΑΚΑ

Ο πιο φανατικός «ροσονέρο», που φιλούσε τη φωτογραφία του Ντέγιαν Σαβίτσεβιτς πριν κοιμηθεί, δεν μπορούσε καν να διανοηθεί ότι ο τελικός του Champions League στις 18 Μαΐου του 1994, στο ΟΑΚΑ, θα ήταν τόσο συντριπτικά υπέρ της Μίλαν, που συνέτριψε 4-0 την τουλάχιστον αφελή, στην προσέγγισή της στο παιχνίδι, Μπαρτσελόνα. Η τέχνη μιμείται τη ζωή, αλλά κάποιες φορές η ζωή είναι… αμίμητη. 

Ο Μπαζίλ Μπολί είχε βάλει το γκολ, την προηγούμενη χρονιά, που έστεψε τη Μαρσέιγ πρωταθλήτρια Ευρώπης μέσα στο Μόναχο. Εκείνη η κεφαλιά στο 43’ του παιχνιδιού με τη Μίλαν έγινε η αφορμή για να «καεί» ο γαλλικός νότος. Ταυτοχρόνως, για τους «ροσονέρι» αυτό το παιχνίδι είχε όντως ένα έντονο άρωμα τέλους εποχής. Πριν καν αρχίσουν, σαν πνεύματα του Γραφείου Ξεχρεώματος Γραμματειών, να κυνηγούν τον Μπερνάρ Ταπί για τις συμφωνίες που έκανε κάτω από το τραπέζι, η Μίλαν έπρεπε να στερηθεί τις υπηρεσίες ενός εκ των κορυφαίων επιθετικών όλων των εποχών -και αυτό θα γινόταν οριστικά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Όταν η άσπρη βούλα στοιχειώνει το όνειρο…

Πέντε χρόνια πριν το μυστήριο με τον Ρονάλντο στον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου στο «Σταντ ντε Φρανς», ο Μάρκο φαν Μπάστεν σταμάτησε το ποδόσφαιρο απλώς και μόνο επειδή πιέστηκε να παίξει σε εκείνον τον τελικό στη Βαυαρία, κι αυτό δεν ήταν καν απόφαση του προπονητή της Μίλαν, Φάμπιο Καπέλο. Ήταν ο «καβαλιέρε», Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που πήρε την απόφαση να παίξει ο Ολλανδός επιθετικός, αν και ο αστράγαλός του δεν είχε πλήρως αποθεραπευθεί. Ένα τάκλιν του Μπολί κατέστησε εκείνο το παιχνίδι το τελευταίο του στο ποδόσφαιρο, αν και πρακτικά έμεινε στο Μιλανέλο ακόμα δύο χρόνια, με τους «ροσονέρι» να διατηρούν την ελπίδα να παίξει κάποια στιγμή.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: ΓΚΑΡΕΘ ΣΑΟΥΘΓΚΕΪΤ: Νέο ηγεμονικό συμβόλαιο με την εθνική Αγγλίας

Την επόμενη χρονιά, εκείνη η απόφαση έμοιαζε να κυνηγά τη Μίλαν. Σε όλη τη διαδρομή, η ομάδα του Καπέλο ήταν σχετικά άνετη, ενώ στο μονό ημιτελικό με τη Μονακό στο «Σαν Σίρο» πέρασε με ένα ξεκούραστο 3-0, το οποίο, πάντως, ήταν αρκετά ζημιογόνο: στο 38’ ο Φράνκο Μπαρέζι δέχθηκε την κίτρινη κάρτα και δύο λεπτά αργότερα, με το σκορ μόλις στο 1-0, ο Αλεσάντρο Κοστακούρτα είδε την κόκκινη. Μέσα σε ένα τρίλεπτο, ο Καπέλο είχε καταλάβει, και μάλιστα με την πρόκριση επισφαλή, ότι δεν θα είχε το βασικό δίδυμο των αμυντικών του στην Αθήνα για τον τελικό με την Μπαρτσελόνα, η οποία λογιζόταν ήδη ως η «Dream Team». Αλλά αυτή η πρώτη λέξη της φράσης έγινε ο λόγος της καταστροφής της.

Θανατηφόρα έπαρση   

Ο Γιόχαν Κρόιφ, ιδιοφυής το δίχως άλλο, έκανε ένα τακτικό λάθος και μισή ντουζίνα συμπεριφορισιακά. Η επιλογή να πάει χωρίς τον Μίκαελ Λάουντρουπ στον τελικό της Αθήνας, αλλά με τους Κρίστο Στόιτσκοφ και Ρομάριο, που τρομοκρατούσαν τις αντίπαλες άμυνες, μπορεί να έμοιαζε λογική για όλους, αλλά ο Φάμπιο Καπέλο μετά τον τελικό ομολόγησε ότι «όταν έμαθα ότι θα κρατούσε εκτός τον Λάουντρουπ, ηρέμησα. Ήταν ο μόνος που φοβόμουν». Αυτό έγινε εξ ανάγκης, μια και σε κάθε ομάδα επιτρέπονταν μόνο τρεις ξένοι -και ο Ολλανδός τεχνικός δεν θα παρέτασσε την ομάδα του χωρίς το συμπατριώτη του, και ήρωα στο «Γουέμπλεϊ» δύο χρόνια πριν, με το φάουλ στην παράταση επί της Σαμπντόρια, Ρόναλντ Κούμαν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Κρόιφ παραμένει το επώνυμο του παιχνιδιού

Ο Κρόιφ ούτως ή άλλως δεν θα κρατούσε αυτά που σκεφτόταν έξω από τη συζήτηση, αλλά στην προετοιμασία για τον τελικό έλεγε και επαναλάμβανε στους παίκτες του ότι «αυτή η Μίλαν δεν είναι τίποτα». Κι αν τα εν οίκω έπρεπε να κρατιούνται εκεί, ο ίδιος φρόντισε να τα δημοσιοποιήσει. Μέχρι και για τη μεταγραφική λογική των «ροσονέρι» είχε να πει έναν «καλό» λόγο, αφού τόνισε ότι «εγώ πήρα στην Μπαρτσελόνα τον Ρομάριο, ενώ η Μίλαν με τα ίδια λεφτά πήρε τον Ντεσαγί». Ο Γάλλος αμυντικός ογκόλιθος, πάντως, είχε «γυαλίσει» στους ροσονέρι» από τον προηγούμενο χρόνο, καθώς έπαιζε στη Μαρσέιγ, και ο ίδιος ο Καπέλο δεν είχε οποιαδήποτε ένσταση για να τον αποκτήσει, ειδικά από τη στιγμή που η γαλλική ομάδα δεν μπορούσε να τον κρατήσει, μέσα στον κυκεώνα του σκανδάλου για τα στημένα παιχνίδια.

Ο «Μαραντόνα των Βαλκανίων»

Οι «μπλαουγκράνα», από τη μεριά τους, συνέχισαν το βιολί τους φτάνοντας στην Αθήνα, μάλιστα δεν έκαναν καν τον κόπο να βγουν από το χώρο του Ελληνικού ώστε να εκδηλώσουν τη σιγουριά τους. Εκεί ήταν που ο Ρομάριο είπε ότι «αυτό το τρόπαιο το αφιερώνω στον πατέρα μου».

O Καπέλο, πάντως, δεν ξέφυγε από τον κανόνα των… Λάουντρουπ. Ο αδελφός του Μίκαελ, Μπρίαν, σε μια χρονιά, άλλωστε, που δεν ήταν η κορυφαία του, έμεινε εκτός, ενώ το ίδιο συνέβη με τον άλλοτε ακριβοθώρητο Γάλλο Ζαν Πιέρ Παπέν και τον Ρουμάνο Φλορίν Ραντουτσόιου. Οι τρεις ξένοι που προτίμησε ήταν ο Μαρσέλ Ντεσαγί και οι δύο πρώην Γιουγκοσλάβοι, ο Κροάτης Ζβόνιμιρ Μπόμπαν και ο Μαυροβούνιος Ντέγιαν Σαβίτσεβιτς. Ο τελευταίος, καθαρόαιμο άτι με το έμφυτο ταλέντο που συνήθως είναι εκθαμβωτικό στη χώρα, την ταχεία σκέψη και ένα υπέροχο αριστερό πόδι έκανε τη διαφορά στον τελικό. Η ασίστ του στο ένα από τα δύο γκολ που έβαλε ο φορ της Μίλαν, Ντανιέλε Μασάρο, και βέβαια το εκπληκτικό ψηλοκρεμαστό στον Άντονι Θουμπιθαρέτα, ένα γκολ για το οποίο ο προπονητής του είπε ότι «οι περισσότεροι παίκτες θα προχωρούσαν με την μπάλα», κατέστησαν την παράστασή του ξεχωριστή. Η «Ελευθεροτυπία» τον αποκάλεσε «Μαραντόνα των Βαλκανίων».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Φράνκο Μπαρέζι: Το δάκρυ του Διαβόλου στης μοίρας το γραμμένο

Η Μπαρτσελόνα δεν ηττήθηκε μόνο 4-0 από τους «ροσονέρι», αλλά ουδόλως απειλητική υπήρξε. Όταν ο Μαρσέλ Ντεσαγί πέτυχε το τελευταίο γκολ της αναμέτρησης και ο Ιταλός σχολιαστής φώναξε με εκείνο τον ήχο που μπορείς να διακρίνεις στις κωμωδίες της χώρας «σόνο κουάτρο, σόνο κουάτρο», δηλαδή «είναι τέσσερα», ο Κρόιφ πρέπει να κατάλαβε ότι είχε συνθλιφθεί τακτικά. Εκείνος ο τελικός ήταν ο τελευταίος Champions League στην καριέρα του. Δύο χρόνια αργότερα, ευτυχισμένος κόουτς με το νεαρό Ρονάλντο στη σύνθεση της Μπαρτσελόνα, κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων απέναντι στην Παρί Σεν Ζερμέν και σύλλογο δεν ξαναπροπόνησε. Η δε Μίλαν θα έφτανε σε ακόμα έναν τελικό, τον τρίτο διαδοχικό, με τον Άγιαξ τον επόμενο χρόνο, θα ηττάτο 1-0 και θα έκανε να φτάσει σε τέτοιο ματς οκτώ χρόνια, μέχρι δηλαδή το 2003 και το παιχνίδι με τη Γιουβέντους, το οποίο κατέκτησε στα πέναλτι, στο «Ολντ Τράφορντ». Τα υψίπεδα εκείνης της νύχτας στην Αθήνα δεν θα τα έφτανε ξανά. Σε ένα ματς, μόνο, φαινόταν ότι μπορεί να προσέφερε την ίδια ή ακόμα πιο όμορφη παράσταση, και σε αυτό αρκούσε ένα εξάλεπτο και ένας… μπεκρής τερματοφύλακας, για να προσυπογράψουν μια από τις πιο σπουδαίες ανατροπές στην Ιστορία του θεσμού.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News