Ολυμπιακός: Η κομψότητα επιστρέφει με τον Μίτσελ

Η θεωρία του ντόμινο είναι ευρέως διαδεδομένη στο δυτικό κόσμο. Όταν, ανά περιπτώσεις, τα θεμέλια δεν είναι ισχυρά, αρκεί να πέσει η κορυφή για να αρχίσει η κατάρρευση όλου του οικοδομήματος.

Η ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού από το 2018 και έπειτα είχε βρει την ηρεμία της, μέσω της απόφασης να διατηρηθεί ο Πέδρο Μαρτίνς στον πάγκο μετά τη σεζόν που τελείωσε με την εύκολη κατάκτηση του πρωταθλήματος από τον ΠΑΟΚ.

Δεν χρειάζεται, έτσι, απαραιτήτως επιστημονική γνώση για να φανταστεί κάποιος ότι σε έναν κόσμο που υπάρχει άφθονο έμψυχο δυναμικό, η σταθερότητα στο κλαμπ, μέσω της κορωνίδας του, θα διοχέτευε μια ενέργεια που, όταν τελείωνε η θητεία του Πορτογάλου τεχνικού, θα χρειαζόταν να εξαχθεί.

Η τάση να φεύγουν προπονητές στο Λιμάνι νωρίς ή μεσούσης της σεζόν δεν είναι τωρινή. Μετά τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, που απολύθηκε αδόκητα έπειτα από ένα ματς με τον ΠΑΟΚ που ο Ολυμπιακός επικράτησε 4-1 (!), ανήμερα της Συνάξεως των Αρχαγγέλων και των Αγγέλων, ο Σωκράτης Κόκκαλης απέλυε προπονητές όταν… άλλαζε ο καιρός.

Την εποχή του Βαγγέλη Μαρινάκη, δηλαδή από το 2010 και έπειτα, υπάρχει το αθωωτικό στοιχείο πως… δεν θέλουν να γίνεται αυτό. Ο Μαρτίνς είναι ο μακροβιότερος προπονητής στην Ιστορία του Ολυμπιακού. Όμως, συμβαίνει και όταν ένας κόουτς κάθεται στον πάγκο της ομάδας για αρκετό χρονικό διάστημα, μετά, λες και το φέρνει το υποσυνείδητο, η ταραχή επηρεάζει τον πάγκο.

Όταν έφυγε ο Ερνέστο Βαλβέρδε το 2012, παραδείγματος χάρη, ο Λεονάρντο Ζαρντίμ απέτυχε να πείσει για το αμυντικό σχέδιό του, αν και ο Ολυμπιακός υπήρξε κυρίαρχος εκείνη τη σεζόν στο πρωτάθλημα και πέρασε ως τρίτος στον όμιλό του στο Champions League στη φάση των «32» του Europa League.

Ήταν τέτοια η κυριαρχία του εν Ελλάδι, που όταν τον Ιανουάριο του 2013 έπιασε στασίδι ο Μίτσελ, η ομάδα μπόρεσε να διώξει τα απόνερα. Μάλιστα, ο Ολυμπιακός τελείωσε πρώτος στη Super League, με διαφορά 15 βαθμών από το δεύτερο ΠΑΟΚ και έκανε τη μόνη ήττα του με τον Ατρόμητο στο Καραϊσκάκη, 2-3, τη μέρα πριν ο Ισπανός αναλάβει την ομάδα, δηλαδή στις 3 Φεβρουαρίου.

Ο Μίτσελ είχε την ευχέρεια να προετοιμάσει τον Ολυμπιακό της επόμενης σεζόν, αλλά τον άφησαν κιόλας. Οι λόγοι που αυτό έγινε, δεν είναι απόλυτο αλλά, έχουν να κάνουν με την αισθητική.

Ο Ολυμπιακός των Μίτσελ, Καρεμπέ και ο Ρούι Κόστα

Ενώ, δηλαδή, δεν είναι παράλογο να αφήσεις έναν προπονητή που προσέλαβες τον Ιανουάριο να χτίσει την ομάδα σου για τη νέα σεζόν, η λογική καταστρατηγείται ανά περιπτώσεις.

Δηλαδή, μετά τον αποκλεισμό στα παιχνίδια με τη Λεβάντε για τους «32» της δεύτερης τη τάξει ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης, κάποιος τεχνικός θα μπορούσε να βρίσκεται υπ’ ατμόν.

Όχι ο Μίτσελ. Ο Ισπανός απορρόφησε τους κραδασμούς δίχως να το ξέρει, επειδή ήταν ένας θρύλος της Ρεάλ Μαδρίτης, προφανώς ήταν φαεινό ότι δεν αδιαφορούσε, ενώ η κομψότητά του υπήρξε παροιμιώδης.

Ουδείς προπονητής στην Ελλάδα αναβάθμισε τόσο το προϊόν σε άλλη διάσταση από την αγωνιστική όσο ο Ισπανός. Ο Μίτσελ υπήρξε χαρά για τα μάτια στον πάγκο του Ολυμπιακού.

Από δημοσιογραφικής πλευράς, πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις ως επικοινωνιακός τύπος, ενώ η γοητεία που ασκούσε δεν χρειαζόταν να αναλυθεί. Ένας ευθυτενής άντρας, που έπαιζε με τους όρους της ψυχολογίας υπέρ του.

Ο Μίτσελ ήταν αναμφισβήτητα ένα πρότυπο στο πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι στη δουλειά σου στον καπιταλιστικό κόσμο. Ουδείς τον έπιασε απροετοίμαστο, ουδείς αισθάνθηκε ότι του συμπεριφέρθηκε ως παρακατιανός. Ο σεβασμός για το συζητητή του ήταν εμφανής, το ίδιο, όμως, και τα όρια που έθετε ώστε να περιφέρει τον εαυτό του όπως ήθελε.

Με τον Ισπανό στον πάγκο, άλλωστε, ο Ολυμπιακός είδε τον Κώστα Μήτρογλου να φτάνει στο απώτατο σημείο απόδοσης -ποιος δεν θυμάται το αριστούργημα στις Βρυξέλλες με την Άντερλεχτ, που έστειλε το βασιλιά Μποντουέν στην τουαλέτα με… παρέα, στις 2 Οκτωβρίου του 2013;

Τον έδωσε με μεταγραφή στη Φούλαμ ακριβώς όταν ο διεθνής επιθετικός έκανε αποκατάσταση για έναν τραυματισμό του, ενώ φρόντισε αθέλητα για την εικόνα του Ολυμπιακού στον ευρωπαϊκό… περίγυρο.

Μια συγκεκριμένη εικόνα είναι αποκαλυπτική σε επίπεδο εντυπώσεων. Περίπου μισή ώρα πριν αρχίσει το παιχνίδι με την Μπενφίκα στο Καραϊσκάκη, μια κρίσιμη αναμέτρηση για την 4η αγωνιστική του Champions League, ο Μίτσελ, ο Κριστιάν Καρεμπέ και ο τεχνικός διευθυντής, νυν πρόεδρος, των «αετών», Ρούι Κόστα, συζητούσαν, πιθανότατα περί ανέμων.

Η εικόνα δεν ερχόταν στους τηλεοπτικούς δέκτες από το «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» ή το «Σαν Σίρο». Η συνάντηση έγινε στο Φάληρο. Το γεγονός ότι τρεις από τους σεβαστούς βετεράνους του παγκόσμιου ποδοσφαίρου συνομιλούσαν στο Καραϊσκάκη, ήταν αυτομάτως αναβάθμιση για τον Ολυμπιακό.

Δεν είναι καν τυχαίο το γεγονός ότι ανήμερα του πρώτου ματς της φάσης των «16» στο Champions League με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ εγκαινιάστηκαν οι νέοι χώροι του φαληρικού γηπέδου. Όταν η αισθητική απολαμβάνεται, υπάρχει η λαχτάρα της διατήρησής της.

Θα θυμάται κάποιος ότι η ανανέωση του Ρομπέρτο έγινε στις 5 Φεβρουαρίου 2014, κατά τη διάρκεια ενός ματς με τον Πανιώνιο, το οποίο έληξε 2-0, στο Καραϊσκάκη.

Επιπλέον, το παιχνίδι με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν το μοναδικό στο Champions League που έγινε στις 25 Φεβρουαρίου, οπότε η Ευρώπη δεν εξεπλάγην, απλώς, με την «ερυθρόλευκη» νίκη με σκορ 2-0, αλλά συντονίστηκε μαζί της.

Εκείνο το χρονικό διάστημα, ο Ολυμπιακός έμοιαζε να βρίσκεται σε έναν ονειροκόσμο. Όμως, τα όνειρα τελειώνουν με πτώση που κάνει γδούπο. Αυτό ήταν κυριολεκτική στην περίπτωση. Όταν ο Μάικλ Ολαϊτάν παραλίγο να πεθάνει στις 2 Μαρτίου του 2014, πέφτοντας στο χορτάρι του φαληρικού γηπέδου κατά τη διάρκεια του θριαμβευτικού για τον Παναθηναϊκό ντέρμπι (0-3), η εποχή της μαγείας είχε τελειώσει.

Ο αποκλεισμός στο «Ολντ Τράφορντ», με το 3-0 της 19ης Μαρτίου, ήταν η επιστροφή στον πραγματικό κόσμο, το τέλος ενός ειδυλλιακού καλοκαιριού. Ο Ολυμπιακός έγινε ξανά μια κανονική ομάδα με υπέροχες στιγμές που διεκδίκησε και πήρε λόγω της αξίας του, όπως οι νίκες επί των Ατλέτικο Μαδρίτης και Γιουβέντους το φθινόπωρο του 2014, και ο Μίτσελ κράτησε ακόμη 10 μήνες έως ότου έφυγε, για λόγους που ακόμη δεν έχουν γίνει γνωστοί, στις 6 Ιανουαρίου 2015.

Σχεδόν οκτώ χρόνια μετά, θα είναι έως απίθανο να επαναληφθεί αυτή η περίοδος. Όμως θα είναι ωραίος ένας τύπος που τόσο του πήγαιναν το κοστούμι και η γραβάτα στην άκρη του πάγκου του Ολυμπιακού.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News