Μέσι-Νεϊμάρ-Εμπαπέ: Το αφεντικό στο Παρίσι προσδιορίζεται από το Παγκόσμιο Κύπελλο
Η κατάκτηση του τίτλου του πρωταθλητή κόσμου είναι η προτεραιότητα στα μυαλά των Λιονέλ Μέσι, Νεϊμάρ και Κιλιάν Εμπαπέ, αλλά ο νικητής ίσως αποκτήσει ιεραρχικό προβάδισμα στην Παρί Σεν Ζερμέν.
Ούτε λόγος αυτήν τη στιγμή για τη Ligue 1 και το Champions League, αλλά από τους τέσσερις ποδοσφαιριστές που συγκεντρώνουν πάνω τους τα βλέμματα στο Παγκόσμιο Κύπελλο, οι τρεις παίζουν με τη φανέλα της Παρί Σεν Ζερμέν.
Είναι απίθανο τα κεντρικά εγκεφαλικά κύτταρα των Λιονέλ Μέσι, Νεϊμάρ και Κιλιάν Εμπαπέ να έχουν αυτήν τη στιγμή ως κέντρο επιχειρήσεων το Παρίσι, αλλά δεν γίνεται να αποκλειστεί ότι η ομάδα της πρωτεύουσας είναι στο πίσω μέρος του μυαλού τους.
Θα ήταν μια ελάχιστα αφελής υπόθεση εργασίας η αναφορά στο πώς το επιπλέον κίνητρο δίνεται αναλόγως της σειράς των παιχνιδιών. Σε όλη τη διάρκεια του Παγκόσμιου Κυπέλλου, ο Μέσι είναι εκείνος που κάνει πρώτος την προσπάθειά του, ο Εμπαπέ ακολουθεί, ο Νεϊμάρ είναι τελευταίος.
Και οι τρεις συνεχίζουν στο τουρνουά. Από τις αρχές της σεζόν, όταν έβαλαν την πρώτη προπονητική φανέλα για τη σεζόν 2022-23, το Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν ο στόχος.
Ό,τι προέκυψε σε αντίθεση, από τη λογομαχία του Εμπαπέ με τον Μέσι για το μέλλον του Νεϊμάρ στην Παρί μέχρι το σπρώξιμο του πρώτου στο δεύτερο ώμο με ώμο, αλλά και τη διαμαρτυρία του για το πέναλτι που πήρε ο τρίτος, και τα δύο περιστατικά στο ματς με τη Μονπελιέ τον Αύγουστο, έγκειντο στο πλαίσιο της προετοιμασίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Μέσι, Νεϊμάρ και Εμπαπέ πανηγυρίζουν στο παιχνίδι με τη Μακάμπι Χάιφα
Ήταν αναμφισβήτητο, σε όλη τη διάρκεια του πρώτου μισού της σεζόν και με όλο το θόρυβο που περιέκλειε τις κινήσεις τους, ότι τουλάχιστον για τον Αργεντινό και τον Βραζιλιάνο οι εθνικές ομάδες τους ήταν η προτεραιότητα. Ο Γάλλος, από τη μεριά του, έμοιαζε να έχει χαθεί κάπως στον κυκεώνα των λεπτομερειών ενός συμβολαίου που ναι μεν τον έκανε ζάπλουτο, αλλά του έδινε εξωαγωνιστική εξουσία.
Στα 23 του, ο Εμπαπέ δεν έμοιαζε να οιστρηλατείται από την εθνική ομάδα τόσο όσο από την ιεραρχία των αρσενικών στο δικό του σπίτι. Υπό μία έννοια, είχε δίκιο να νιώθει θιγμένος για το αβάντζο που έδειχναν οι Σαουδάραβες κυρίως στον Νεϊμάρ.
Ο ένας χρόνος που πέρασε μέχρι να ανανεώσει με τους Παριζιάνους, με τη Ρεάλ να περιμένει και να αποκλείει τη γαλλική ομάδα στη φάση των «16» του περυσινού Champions League είχε για κυρίως θέμα το πώς θα διαλυθεί η λατινοαμερικάνικη αποικία και πώς θα γίνει κατανοητό, ακόμα και στον τελευταίο τυχόντα, ότι ο ίδιος είναι το κέντρο της.
Αν σιγουρεύτηκε σε οποιοδήποτε σημείο της διαδρομής, ακόμα και όταν τον κάλεσε στο τηλέφωνο ο Πρόεδρος της χώρας, Εμανουέλ Μακρόν, για να υπερθεματίσει στην αξία του και την ανάγκη της παρουσίας του, ενδεχομένως και πολιτιστικά και κοινωνικά, στην πρωτεύουσα, δεν είναι εξακριβωμένο.
Το σίγουρο είναι πως, με όλη την ίντριγκα που παράχθηκε και έμοιαζε να μην αφήνει τους Παριζιάνους ήσυχους σε οποιοδήποτε μέρος της διαδρομής, ο Εμπαπέ φαινομενικά δεν σκεφτόταν το Παγκόσμιο Κύπελλο όσο έπρεπε.
Μέχρι που πήγε στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Και όλα άλλαξαν.
Ο Κιλιάν Εμπαπέ λογίζεται ως ο κορυφαίος παίκτης στο Παγκόσμιο Κύπελλο μέχρι τώρα
Ενώ η παγκόσμια προσευχή αφορά στον Μέσι και τις τελευταίες εμφανίσεις του με την εθνική Αργεντινής, ενώ η Βραζιλία, μια πολύ «δεμένη» ομάδα, έχει να κατακτήσει το τρόπαιο 20 χρόνια και ο Νεϊμάρ κινδυνεύει να… ξεμείνει με το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στο Ρίο και το Copa America του 2019 -όχι ακριβώς αμελητέα μπάζα, πάντως ελάχιστη για μια ομάδα με πέντε παγκόσμιους τίτλους- ο μιγάς από το Παρίσι είναι ο κορυφαίος παίκτης στο τουρνουά.
Δεν θα ήταν απαραίτητη αυτή η διαπίστωση αν απλώς είχε πέντε γκολ σε τέσσερα παιχνίδια. Τόσα είχε βάλει σε ένα, στο 6-1 της Ρωσίας επί του Καμερούν σε αδιάφορο ματς ομίλων στις ΗΠΑ, το 1994, ο Όλεγκ Σαλένκο. Ο Τοτό Σκιλάτσι στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, ο Πάολο Ρόσι το 1982, ο Μίρο Κλόζε το 2006, εδώ είχε βάλει εφτά ο Γκρέγκορζ Λάτο το 1974, 10 ο Σάντορ Κότσιτς το 1954 και 13 ο Ζιστ Φοντέν το 1958.
Ουδείς εξ αυτών ήταν ο κορυφαίος παίκτης του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Στην περίπτωση του Εμπαπέ, γίνονται πράγματα. Είναι ένα μάθημα για τον προπονητή του στην ομάδα του, Κριστόφ Γκαλτιέ, τι χάνει που τον έχει στο «1» της επίθεσης αντί να τον βάλει περιφερειακό κυνηγό και ας κάνει φορ τον… Νεϊμάρ.
Αυτή η έκδοση της Γαλλίας του Ντεσάμπ, παρόμοια με εκείνη του ’18, με σημαίνουσα αλλαγή τον Αντριέν Ραμπιό στη θέση του δημιουργικού χαφ αντί του Πολ Πογκμπά, είναι πιο εκρηκτική από την ομάδα που κατέκτησε τη διοργάνωση στη Ρωσία.
Ο Εμπαπέ, όμως, δεν γίνεται να μη σκέφτεται ότι η Γης ολάκερη κλίνει το γόνυ μπροστά στον Αργεντινό συμπαίκτη του στην Παρί και επιθυμεί γι’ αυτόν την κατάκτηση του τροπαίου του παγκόσμιου πρωταθλητή. Ο Μέσι απολαύει την καθολική λαχτάρα, την προτροπή σε θεούς και ανθρώπους για τη δική του πρόκριση.
Ο εξαντλημένος Μέσι κάνει την τελευταία προσπάθειά του για έναν παγκόσμιο τίτλο με την εθνική Αργεντινής
Οι χαμένες ευκαιρίες του Λαουτάρο Μαρτίνες -ο οποίος είναι και άτυχος, να του κόψει ο VAR τρία γκολ στην ήττα από τη Σαουδική Αραβία, 2-1 στην πρεμιέρα, μαζί με τόνους κεκτημένης αυτοπεποίθησης- με την Αυστραλία συνοδεύονται από ένα παγκόσμιο «αχ».
Η απαίτηση προ οκταετίας να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, έχει μετατραπεί σε ευχή. «Μακάρι να πάρει» το τρόπαιο ο Μέσι, αλλά «πώς να το πάρει» με τέτοιους συμπαίκτες. Όσο περισσότερο ο χρόνος δείχνει προς τη 18η Δεκεμβρίου τόσο πιο πολύ προάγεται η ανιδιοτέλεια στην ευχή. Μοιάζει κακό, ούτως ειπείν, να υποστηρίζεις φανατικά την Ολλανδία στον προημιτελικό της 9ης Δεκεμβρίου (21:00).
Τι στο καλό, λες, δεν χάθηκε ο κόσμος αν οι Ολλανδοί δεν κατακτήσουν κάτι που δεν έχουν πάρει ποτέ και που, μεταξύ μας, λες, δεν πρόκειται να το πάρουν. Ενώ ο Μέσι; Έχει τη Βραζιλία στον ημιτελικό, που αυτόφωτο, αυτό, είναι μια τόνωση της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ο Εμπαπέ βλέπει. Ο Εμπαπέ ξέρει. Ξέρει ότι αν δεν ήταν αυτός, θα ήταν η απόλυτη ιστορία του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Ξέρει ότι ο μόνος δρόμος, φυσικά και για τη μυθολογία του αλλά και, για το νέο έτος είναι να επιστρέψει στο Παρίσι και να περάσει κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου.
Ξέρει ότι η δική του νίκη θα κάνει τους δύσπιστους, εκείνους που του αποδίδουν ελαφρότητα και έλλειψη σεβασμού απέναντι στο δεύτερο θεό του ποδοσφαίρου, αυτούς που μιλάνε για ιεροσυλία και βεβήλωση, να αναθεωρήσουν και να δικαιολογήσουν τη δυνητικά αλαζονική συμπεριφορά του.
Η Βραζιλία του Νεϊμάρ μοιάζει ως τώρα με την πιο στιβαρή ομάδα του τουρνουά
Ξέρει, επίσης, ότι ένα δεύτερο διαδοχικό τρόπαιο θα τον βάλει από τώρα στη συζήτηση για τους κορυφαίους όλων των εποχών. Ο Μέσι, με καταχωρημένη τη θέση του, θα αναγκάζεται να βλέπει το πρόσωπο, όχι απλώς ενός πρωταθλητή κόσμου αλλά, του αρχιστράτηγου της ομάδας που κατέκτησε την υφήλιο. Ότι οι Σαουδάραβες δεν θα τον συγχαρούν απλώς, αλλά θα αναγκάζονται σε υπαναχώρηση κάθε φορά που θα χρησιμοποιεί τα ανδραγαθήματά του στη διοργάνωση του Κατάρ ως επιχείρημα.
Κι ενώ η οικουμένη μοιάζει να έχει αγκαλιάσει τον Μέσι, κι ενώ ακόμα κι ο Νεϊμάρ θέλει αν δεν είναι αυτός να είναι ο φίλος του, για τον Εμπαπέ άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Πράττει ως εκείνος που αμφισβητεί την αυτοκρατορική πρωτοκαθεδρία του συμπαίκτη του, όλον τον καιρό.
Ήρθε η ώρα να αποδείξει το γιατί. Στο Παρίσι, στην Ευρώπη, στον πλανήτη ολόκληρο.