Γιώργος Χελάκης: Ας μιλήσουμε για αστυνομική βία και προληπτική καταστολή

Tην ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές είναι πολύ πιθανό να έχουν γίνει γνωστά τα μέτρα που θα  πάρει η κυβέρνηση για τη βία στα γήπεδα. Εδώ κι ορισμένο καιρό έχει επικρατήσει ο όρος «οπαδική βία».  Τον χρησιμοποιούν κατά κόρον τα κυβερνητικά στελέχη.

Eίναι όρος που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και πολλές φορές λειτουργεί παραπλανητικά. Δεν υπάρχει οπαδική βία, αλλά βία που εκδηλώνεται μέσα κι έξω απ’ τους αθλητικούς χώρους. Δεν την  προκαλεί μόνο ένα είδος οπαδικής αντιπαλότητας.

Είναι περίπλοκο φαινόμενο, που δεν σχετίζεται μόνο με τη συλλογικές προτιμήσεις. Εχει κυρίως να κάνει  με την κοινωνική πραγματικότητα, με τους κάθε είδους αποκλεισμούς που υφίσταται η νεολαία. Αν η απόφαση είναι να κλείσουν οι αθλητικοί χώροι αυτό δεν σημαίνει ότι θα σταματήσει να εκδηλώνεται η  βία. Αλλωστε όταν έγινε η ενέδρα και σκοτώθηκε ο Αλκης Καμπανός δεν υπήρχε κάποια αγωνιστική  δραστηριότητα. Τον τελευταίο καιρό εκδηλώνεται βία σε βάρος των αστυνομικών. Είναι η γενικότερη  συμπεριφορά της αστυνομίας, ο αυταρχισμός, η αυθαιρεσία, αλλά κι η βία που χρησιμοποιούν οι αστυνομικές δυνάμεις μία απ’ τις αιτίες που οδηγούν στην εκδήλωση τέτοιων φαινομένων. Δυστυχώς απ’  την πλευρά της κυβέρνησης δεν έχει σωστά αντικριστεί αυτή η κατάσταση.

Eίναι κι η βία της αστυνομίας γενναία βία. Το να κλείσουν οι αγωνιστικοί χώροι δεν σημαίνει αυτόματα ότι  θα αποφευχθούν τα επεισόδια. Η εμπειρία της Μεγάλης Βρετανίας το 1980, όταν η Μάργκαρετ Θάτσερ  έκλεισε τα γήπεδα, είναι χαρακτηριστική. Η βία έφυγε προσωρινά απ’ τις εξέδρες, αλλά μετακόμισε στους  γύρο χώρους και στις παμπ. Μία κοινωνία που βίωνε τις δραματικές συνέπειες της πλήρους  ιδιωτικοποίησης και της μεγάλης ανεργίας ήταν λογικό ανάμεσα σε όλα τα άλλα να έχει και τυφλά  ξεσπάσματα οργής κι αγανάκτησης. Καλό θα είναι να λάβουν υπόψη τους οι κυβερνητικοί παράγοντες ότι  τηρουμένων των αναλογιών βρισκόμαστε σε μία ανάλογη κοινωνική κατάσταση. Η κυβέρνηση νιώθει την επικοινωνιακή πίεση να κάνει κάτι για να αποκρούσει τα φαινόμενα βίας μετά τις  επαναλαμβανόμενες διακηρύξεις της που αποδείχτηκαν αναποτελεσματικές.

Η λογική «πονάει κεφάλι, κόβουμε κεφάλι» δεν οδηγεί πουθενά. Eχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να  μάθουμε ποιοι είναι αυτοί που όπλισαν το χέρι του 18χρονου, ο οποίος ευθύνεται για την κρίσιμη  κατάσταση, στην οποία βρίσκεται ο άτυχος αστυνομικός. Να μάθουμε ποιοι τον όπλισαν με τη ναυτική  φωτοβολίδα, ποιοι είναι αυτοί που οργάνωσαν τη σύγκρουση μιας ελάχιστης μερίδας νεαρών με τις  αστυνομικές δυνάμεις. Να δούμε, δηλαδή, αν συνδέονται με συνδέσμους οπαδών και με συγκεκριμένους  πολιτικούς χώρους.

Να καταδικαστεί βεβαίως ο νεαρός για την πράξη του, αλλά να μάθουμε τα πώς και τα γιατί των επεισοδίων, που απ’ ό,τι φαίνεται ήταν προσχεδιασμένα. Οι χιλιάδες φίλαθλοι που πηγαίνουν στα γήπεδα  για να παρακολουθήσουν την ομάδα τους είναι φανερό πως δεν έχουν καμία σχέση με τέτοιου είδους  καταστάσεις. Δεν ανήκουν σε οργανωμένους οπαδικούς ή άλλους στρατούς. Το θέμα δεν είναι οι  απαγορεύσεις που απ’ ό,τι φαίνεται απασχολούν την κυβέρνηση και προκαλούν ήδη αντιδράσεις.

Είναι να βρεθεί ο ομφάλιος λώρος, που συνδέει όσους πάνε στο γήπεδο με πυρομαχικά με εκείνους που  τους καθοδηγούν αλλά κι εκείνους που υποθάλπουν τους καθοδηγητές.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News