Νίκος Σαρίδης: Ο Ολυμπιακός, οι ακαδημίες και το... «αν δεν μ’ έτρωγαν τα κυκλώματα…»!

Oλοι μας έχουμε πέσει κάποια στιγμή σε ταξιτζή που μοιράστηκε μαζί μας την προσωπική του αλήθεια, για «τα κυκλώματα που μ’ έφαγαν, διότι εμένα που με βλέπεις έπαιζα μπάλα…».

Από παλαιοτάτων ετών, η ιστόρηση μίας φαντασιακής νιότης ξέχειλης ποδοσφαιρικού ταλέντου αποτελούσε ένα απ’ τα προσφιλέστερα θέματα των Ελλήνων τερατολόγων, όχι μόνο της συμπαθούς «κίτρινης φυλής», αλλά όλων των επαγγελμάτων.

Πάντως, αν σας τύχει αυτές τις μέρες κανένας παρόμοιος τύπος, στο ταξί, στο γραφείο, στο καφενείο, πριν σας κάνει κουδούνι το κεφάλι με το τι αναξιοκρατία επικρατούσε ανέκαθεν στις ποδοσφαιρικές ακαδημίες και το τι αδηφάγα χώρα είναι η Ελλάδα που -και καλά- τρώει τα χαρισματικά παιδιά της, αφήνοντας χώρο μόνον στα «βύσματα», επικαλεστείτε τούς Νέους του Ολυμπιακού που κατέκτησαν το Youth League.

Ο Ολυμπιακός στην κορυφή της Ευρώπης

Που βγήκαν πρώτοι στην Ευρώπη, υποσκελίζοντας τη Μίλαν και τις αντίστοιχες ομάδες των άλλων τοπ συλλόγων της Ιταλίας, της Αγγλίας, της Ισπανίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ολλανδίας.

Πιθανόν τα δύο παιδιά του Θανάση Κωστούλα, ή ο Χρήστος Γατόπουλος (γιος του Νίκου, του παλιού παίκτη της Καστοριάς), που σήκωσαν το τρόπαιο, να είχαν ένα πλεονέκτημα στην εκκίνησή τους, ότι οι μπαμπάδες ήξεραν τα κατατόπια καλύτερα από κάποιους άλλους γονείς.

Ομως, ειλικρινά, πιστεύει κανείς ότι αν ήταν άμπαλοι, αυτοί ή κάποιοι άλλοι, θα έφτανε η πειραϊκή ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης; Τι νομίζουμε, δηλαδή, ότι ήταν αυτό στη Νιόν τις προηγούμενες ημέρες;

Καμιά σύναξη «μυρωδιάδων»; Βολικά, ασφαλώς, τα κρεμαστάρια γι’ αυτά που δεν μπορεί να φτάσει η αλεπού, αλλά διόλου πειστικά. Προφανώς, υπάρχουν, και θα υπάρχουν, αδικίες στις αθλητικές ακαδημίες – στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, στο βόλεϊ οπουδήποτε.

Η οργάνωση που έχει ο Ολυμπιακός

Σε κάθε τομέα, οπουδήποτε άνθρωποι κι όχι θεοί αξιολογούν άλλους ανθρώπους, θα γίνονται λάθη, ενίοτε και σκόπιμα (το -κατά Αριστοτέλη- ατελές της ανθρώπινης φύσης). Και ναι, το καθ’ ημάς ποδόσφαιρο κουβαλάει ένα σωρό αμαρτίες, εγγενείς κι επίκτητες, κάθε λογής.

Αλλά, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι στις τοποθετήσεις μας κι όχι να μηδενίζουμε τα πάντα, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια στα ποδοσφαιρικά φυτώρια οι συνθήκες δεν έχουν σχέση με το παρελθόν· τμήματα σκάουτινγκ, σύγχρονες υλικοτεχνικές υποδομές, στελέχωση με ειδικούς και γενικά ένα πλαίσιο που δεν θυμίζει σε τίποτα το παρελθόν.

Για την οργάνωση και το level του Ολυμπιακού δεν συζητούμε, είναι αυτονόητη, τα λέει όλα το φετινό success story. Το δε προχθεσινό τρόπαιο, όπως όλα τα τρόπαια, είναι η επιβράβευση μίας διαδρομής.

Ομως, καλή δουλειά γίνεται και στον ΠΑΟΚ, για παράδειγμα, αλλά και σε μικρότερες ΠΑΕ, εννοείται στον βαθμό που επιτρέπει το μέγεθός τους, όπως στον Παναιτωλικό και στον Αστέρα Τρίπολης.

Δεν θα πέσουμε έξω…

Οι υπόλοιπες ακαδημίες, οι ερασιτεχνικού επιπέδου, που φύονται σαν μανιτάρια ανά την επικράτεια και τα σωματεία τις διατηρούν για να έχουν απ’ τις συνδρομές των παιδιών μία κύρια πρόσοδο, είναι μία άλλη υπόθεση, διαφορετική απ’ τα τμήματα υποδομής των ΠΑΕ της Super League 1, όπου η λειτουργία έχει ξεφύγει και βρίσκεται πολλές ταχύτητες μπροστά.

Ακόμη κι απ’ τους νυν παίκτες της Κ-19 του Ολυμπιακού, πιθανότατα κάποιος να καταλήξει στο μέλλον ταξιτζής ή έμπορος. Αλλά όχι επειδή θα φταίνε σώνει και καλά τα «κυκλώματα», διότι έτσι συμβαίνει, στην Μπαρτσελόνα, στον Αγιαξ… παντού.

Δεν γίνεται όλοι να προωθηθούν στην πρώτη ομάδα, ούτε απαξάπαντες να κάνουν καριέρα. Οπως και να ’χει, το ενδιαφέρον με τις διάφορες «under… κάτι», ειδικά μετά από κάποια σπουδαία επιτυχία τους, είναι το ποιοι ποδοσφαιριστές θα μας απασχολήσουν και στο μέλλον. Ως προς αυτό, πάντα θα κάνουμε προβλέψεις και πάντα θα πέφτουμε έξω. Γι’ αυτό, ανοιχτά τουλάχιστον, λέω τούτη τη φορά να το αποφύγω…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News