Χοσέ Νασάτζι: Ο αμυντικός ογκόλιθος της Ουρουγουάης που κατέκτησε το πρώτο Μουντιάλ

Έχουν περάσει περισσότερα από πενήντα χρόνια από τον θάνατο του Χοσέ Νασάτζι και το πιθανότερο είναι ότι δεν βρίσκονται πια στη ζωή ούτε οι νεότεροι φίλαθλοι που είχαν προλάβει να τον δουν αγωνιζόμενο.

Κι όμως, ο αρχηγός της Εθνικής Ουρουγουάης που κατέκτησε το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο στις 30 Ιουλίου 1930, νικώντας με 4-2 επί της Αργεντινής στον τελικό του «Σεντενάριο», θεωρείται ακόμα από πολλούς συμπατριώτες του ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής που ανέδειξε ποτέ η χώρα. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι δεν ήταν κάποιος φαντεζί μέσος που ξεσήκωνε την κερκίδα με τις ενέργειές του ούτε κάποιος επιθετικός, που φόρτωνε με γκολ τις αντίπαλες εστίες. Απέκτησε τη φήμη του αγωνιζόμενος ως κεντρικός αμυντικός!

Και να πεις ότι δεν έχουν δει παικταράδες με τη φανέλα της «σελέστε» τα τελευταία χρόνια; Από τον Έντσο Φραντσέσκολι, έως τον Ντιέγκο Φορλάν ή τον Λουίς Σουάρες, οι επιλογές είναι πολλές. Προφανώς οι νεότεροι έχουν επηρεαστεί από τις νοσταλγικές διηγήσεις των παππούδων τους, αλλά και από τον μύθο που περιβάλλει καθετί παλιό. Ακόμα και συμπαίκτες του Νασάτζι, όπως ο Χοσέ Λεάντρο Αντράντε ή ο Έκτορ Σκαρόνε είχαν εξίσου μεγάλη φήμη.

Μια ματιά, ωστόσο, στο βιογραφικό του αρχηγού της πρώτης παγκόσμιας πρωταθλήτριας, πείθει ότι όσοι ισχυρίζονται ότι πρόκειται για τον κορυφαίο Ουρουγουανό ποδοσφαιριστή όλων των εποχών μπορεί να έχουν δίκιο. Κατ’ αρχάς έχει ανακηρυχθεί MVP του Μουντιάλ του 1930 από τρεις έρευνες που έχουν λάβει τη σφραγίδα εγκυρότητας της FIFA (της αργεντίνικης εφημερίδας Clarin, της ισπανόφωνης έκδοσης του ESPN και του Νιγηριανού ιστοριοδίφη Εζικέμε Ικούνζε).

Ήταν ακόμα βασικό στέλεχος της εθνικής ομάδας που κατέκτησε τα χρυσά ολυμπιακά μετάλλια το 1924 στο Παρίσι και το 1928 στο Άμστερνταμ. Η Διεθνής Συνομοσπονδία, μάλιστα, αναγνωρίζει τους δύο συγκεκριμένους τίτλους ως ισάξιους με τα Παγκόσμια Κύπελλα, μια και η ΔΟΕ είχε επιτρέψει τη συμμετοχή επαγγελματιών ποδοσφαιριστών. Άλλες τέσσερις φορές πανηγύρισε με τη «σελέστε» την κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα (1923, 1924, 1926, 1935), κερδίζοντας μάλιστα και τον τίτλο του πολυτιμότερου παίκτη στην πρώτη και την τελευταία διοργάνωση.

Το 1999 η Διεθνής Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου (IFFHS) τον συμπεριέλαβε στην κορυφαία εντεκάδα της Ουρουγουάης για τον 20ό αιώνα, τον κατέταξε όμως μόλις στην 26η θέση στη λίστα των κορυφαίων ποδοσφαιριστών της Νοτίου Αμερικής, χαμηλότερα από έξι συμπατριώτες του (οι δύο κορυφαίοι είναι οι πρωταγωνιστές της κατάκτησης του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1950, Χουάν Αλμπέρτο Σκιαφίνο και Ομπντούλιο Βαρέλα).

Τούτο, πάντως, δεν μπορεί να μειώσει τον θρύλο του Νασάτζι, στον οποίο ο Τύπος και οι Ουρουγουανοί φίλαθλοι είχαν αποδώσει το παρατσούκλι «ο μεγάλος στρατάρχης» (El Gran Mariscal). Κανένας άλλος ποδοσφαιριστής της «σελέστε» δεν ασκούσε τόσο μεγάλη επιρροή στους συμπαίκτες του όσο εκείνος και είναι μάλλον απίθανο να βρεθεί στο μέλλον κάποιος άλλος που θα κατακτήσει τόσους πολλούς τίτλους με τη φανέλα της.

Σαν δεύτερος τερματοφύλακας

Ο Χοσέ Νασάτζι γεννήθηκε στην Μπέλα Βίστα του Μοντεβιδέο στις 24 Μαρτίου 1901. Ο πατέρας του ήταν πρόσφυγας από την Ιταλία και η μητέρα του είχε μεταναστεύσει στην Ουρουγουάη από την Ισπανία και, πιο συγκεκριμένα, από τη Χώρα των Βάσκων.

Άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο το 1918 στη Λίτο και παράλληλα εργαζόταν ως μαρμαράς, για να βγάζει τα προς το ζην. Ύστερα από ένα σύντομο πέρασμα από τη Ρόλαντ Μουρ, εντάχθηκε το 1921 στην Μπέλα Βίστα όπου μεγαλούργησε. Αν και η ομάδα του βρισκόταν στη σκιά της Νασιονάλ, της Πενιαρόλ και της ισχυρής τότε Ράμπλα Τζούνιορς, ξεχώριζε για τις αμυντικές του ικανότητες και καθιερώθηκε στην Εθνική Ουρουγουάης.

Όντας αρκετά ψηλός (1.82 μ.), ο Νασάτζι διέπρεψε στον ρόλο του ελεύθερου αμυντικού, τον οποίο ευνοούσε ο διαφορετικός κανονισμός που ίσχυε για το οφσάιντ. Σήμερα, ένας επιτιθέμενος βγαίνει «εκτός παιδιάς» αν καλύπτεται μόνο από έναν αμυνόμενο, ο οποίος συνήθως είναι ο τερματοφύλακας. Μέχρι το 1925, όμως, έπρεπε να καλύπτεται από τουλάχιστον τρεις αντιπάλους (συμπεριλαμβανομένου του γκολκίπερ) για να βρίσκεται «εντός παιδιάς».

Αυτό επέτρεπε σε κάθε ομάδα να έχει εγκατεστημένο στη μικρή της περιοχή έναν από τους δύο αμυντικούς της, ο οποίος έπαιζε ουσιαστικά σαν δεύτερος τερματοφύλακας που δεν είχε δικαίωμα να χρησιμοποιήσει τα χέρια του. Ο Νασάτζι ήταν εξαιρετικός σ’ αυτόν τον ρόλο, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε αν κάνετε τον κόπο να παρακολουθήσετε τα στιγμιότυπα του τελικού των Ολυμπιακών Αγώνων του 1924, κόντρα στην Ελβετία (3-0).

Δεδομένου ότι ήταν ψηλότερος από τον γκολκίπερ, Αντρές Μαζάλι, ο Νασάτζι αναλάμβανε να «καθαρίζει» όλες τις σέντρες των αντιπάλων προς τη μικρή περιοχή. Γι’ αυτόν τον λόγο αγωνιζόταν φορώντας μπερέ, ώστε να περιορίζει τον πόνο από τις επαφές με τις σκληρές δερμάτινες μπάλες της εποχής – και ιδίως το κορδόνι με το οποίο έκλεινε το στόμιο απ’ το οποίο τις φούσκωναν.

Η αλλαγή του κανονισμού του οφσάιντ ανάγκασε τις ομάδες να εγκαταλείψουν αυτήν την αμυντική τακτική (άλλωστε σκοπός των ιθυνόντων που την αποφάσισαν ήταν να κάνουν το ποδόσφαιρο πιο επιθετικό), όμως ο Νασάτζι δεν αντιμετώπισε κάποιο πρόβλημα. Προσαρμόστηκε γρήγορα στα νέα δεδομένα και συνέθεσε ένα ισχυρό αμυντικό δίδυμο με παρτενέρ αρχικά τον Εμίλιο Ρεκόμπα (καμία συγγένεια με τον γνωστό μας, Άλβαρο) και κατόπιν με τον Ερνέστο Μασκεράνο.

Τότε οι ομάδες παρατάσσονταν με σύστημα 2-3-5, με τους δύο αμυντικούς να είναι συμπτυγμένοι στον άξονα. Μην μπερδευτείτε, λοιπόν, αν δείτε τον Νασάτζι να μνημονεύεται ως «right-back» σε κάποιες ξένες πηγές. Αγωνιζόταν ως δεξιός στόπερ, όχι ως δεξιός μπακ, όπως γνωρίζουμε τον όρο σήμερα (δηλαδή του ακραίου αμυντικού). Πιο κοντά στη γραμμή έπαιζαν οι μέσοι.

Ο θρίαμβος στο πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο

Με τον Νασάτζι ηγέτη στην άμυνα, οι επιδόσεις της Ουρουγουάης ήταν εντυπωσιακές. Το 1924 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Παρίσι με πέντε νίκες σε ισάριθμους αγώνες και συνολική διαφορά τερμάτων 20-2. Το 1928 στο Άμστερνταμ κέρδισε τέσσερις αγώνες, έστω κι αν στον τελικό με την Αργεντινή χρειάστηκε την παράταση και τα γκολ ήταν 10-4.

Με 4×4 νίκες και 17-2 τέρματα είχε αναδειχθεί πρωταθλήτρια Νοτίου Αμερικής το 1926 και μάλλον δεν ήταν τυχαίο ότι στη διοργάνωση που ακολούθησε, το 1927, περιορίστηκε στη δεύτερη θέση απόντος του μεγάλου αρχηγού της. Το 1930, όμως, ο Νασάτζι ήταν κανονικά παρών στο μεγάλο ραντεβού του πρώτου Παγκοσμίου Κυπέλλου, το οποίο φιλοξενήθηκε στα γήπεδα της Ουρουγουάης – και πιο συγκεκριμένα, του Μοντεβιδέο.

Η άνετη πρωτιά στον όμιλο με τις νίκες επί του Περού (1-0) και της Ρουμανίας (4-0), ακολουθήθηκε από το επιβλητικό 6-1 επί της Γιουγκοσλαβίας στον ημιτελικό. Αντίπαλος στον τελικό της 30ής Ιουλίου 1930 ήταν η Αργεντινή, γεγονός που είχε δυναμιτίσει το κλίμα. Όχι μόνο λόγω της παραδοσιακής αντιπαλότητας των δύο γειτονικών χωρών, αλλά και εξαιτίας των παρατράγουδων που είχαν προκαλέσει οι παίκτες της «αλμπισελέστε» νωρίτερα στη διοργάνωση – κυρίως στο ματς με τη Γαλλία.

Ένταση προκλήθηκε και από το γεγονός ότι κάθε φιναλίστ ήθελε να διεξαχθεί ο αγώνας με τη δική του μπάλα. Αν και οι Αργεντινοί υποστηρίζουν ότι είχαν ευνοηθεί στο κέρμα που έστριψε ο Βέλγος διαιτητής, Τζον Λανζενούς, για να λύσει τη διαμάχη, τελικά χρησιμοποιήθηκε διαφορετική μπάλα σε κάθε ημίχρονο. Στο πρώτο εκείνη των Αργεντινών, οι οποίοι ευνοημένοι από το γεγονός πήραν προβάδισμα με 2-1 (20′ Πεουσέλε, 37′ Στάμπιλε/12′ Ντοράδο).

Στο δεύτερο μέρος, όμως, η μπάλα της Ουρουγουάης άλλαξε τα δεδομένα. Με αντεπίθεση διαρκείας η «σελέστε» νίκησε 4-2, χάρη τέρματα των Πέδρο Σέα (57′), Σάντος Ιριάρτε (68′) και Έκτορ Κάστρο (89′). Καθοριστικό ρόλο λέγεται ότι έπαιξε και η εμψυχωτική ομιλία που έδωσε στην ανάπαυλα ο Νασάτζι, ο οποίος ώθησε τους συμπαίκτες του στη μεγάλη ανατροπή.

Ο μόνος αρχηγός που δεν σήκωσε το τρόπαιο

Ο Νασάτζι θα μνημονεύεται για πάντα ως ο αρχηγός της πρώτης παγκόσμιας πρωταθλήτριας, όμως όσο κι αν ψάξετε, δεν θα βρείτε φωτογραφία του με το τρόπαιο στα χέρια. Όχι επειδή κοντεύει να συμπληρωθεί ένας αιώνας από τότε και τα φιλμ έχουν καταστραφεί. Αλλά επειδή δεν πραγματοποιήθηκε απονομή με τον τρόπο που γνωρίζουμε σήμερα.

Δεν είχαμε παράταξη των νικητών και των ηττημένων στον αγωνιστικό χώρο ή στην κερκίδα ούτε το γνωστό τελετουργικό για την απονομή των μεταλλίων και του τροπαίου. Για την ακρίβεια δεν είχε προβλεφθεί καν να δοθούν μετάλλια (αυτό αποφασίστηκε κάποιους μήνες μετά το τέλος της διοργάνωσης) και ο πρόεδρος της FIFA, Ζιλ Ριμέ, παρέδωσε το χρυσό τρόπαιο στον πρόεδρο της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Ουρουγουάης, Ραούλ Χούδε, στα αποδυτήρια του «Σεντενάριο».

Το τρόπαιο που πήρε αργότερα το όνομα του Ριμέ, δεν έχει φυσικά καμία σχέση με αυτό με το οποίο έκαναν τον γύρο του θριάμβου οι παίκτες της Ουρουγουάης μετά τη λήξη του τελικού (θα το δείτε στο 12:40 του βίντεο που παραθέτουμε πιο πάνω). Η FIFA έδωσε μεγαλύτερη σημασία στην απονομή από το επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά η απουσία του τελετουργικού ελάχιστα πρέπει να απασχόλησε τον Νασάτζι. Όπως προαναφέραμε, άλλωστε, κανείς δεν αμφισβητεί το γεγονός ότι ήταν ο αρχηγός των πρωταθλητών.

Ο ικανότατος αμυντικός δεν ευτύχησε να παίξει με τη «σελέστε» το 1934 στην Ιταλία, μια και η ομοσπονδία της πατρίδας του μποϊκόταρε το δεύτερο Παγκόσμιο Κύπελλο σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη μικρή συμμετοχή των ευρωπαϊκών χωρών στο τουρνουά που είχε διοργανώσει η ίδια το 1930. Ο Νασάτζι συνέχισε να αγωνίζεται στην Εθνική Ουρουγουάης, αφού στο μεταξύ είχε μεταγραφεί από τα τέλη του 1932 στη Νασιονάλ Μοντεβιδέο, με την οποία πανηγύρισε τους πρώτους του εγχώριους τίτλους.

Μετά την κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα του 1935, έπαιξε για άλλον έναν χρόνο με τη «σελέστε» και κρέμασε οριστικά τα παπούτσια του στο τέλος του 1937, σε ηλικία 36 ετών. Αν και δεν είχε διάθεση να ασχοληθεί με την προπονητική, η δημοφιλία του ήταν τέτοια που οι ιθύνοντες της ομοσπονδίας του ανέθεσαν την τεχνική ηγεσία της εθνικής ομάδας το 1942, στη θέση του παλιού του συμπαίκτη, Σέα, που την είδε αναδείξει πρωταθλήτρια Νοτίου Αμερικής λίγους μήνες νωρίτερα.

Η αποτυχία στο Κόπα Αμέρικα του 1945 (τέταρτη θέση) τον έπεισε ότι «δεν το ‘χε» με την προπονητική. Γι’ αυτό περιόρισε έκτοτε τη σχέση του με το ποδόσφαιρο εργαζόμενος ως σχολιαστής αγώνων για το ραδιόφωνο. Πέθανε στις 17 Ιουνίου 1968 στο Μοντεβιδέο και η Μπέλα Βίστα έχει τιμήσει τη μνήμη του δίνοντάς του όνομά του στο γήπεδό της.

Πηγές: Chris Hunt: World Cup Stories – Η ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου (εκδ. Sportday Books, 2010), Jonathan Wilson: Αντιστρέφοντας την Πυραμίδα (εκδ. Polaris, 2010), Wikipedia («Jose Nasazzi», «1930 World Cup»), pesmitidelcalcio.com («Jose Nasazzi 1924-30»), fifamuseum.com (“El Gran Mariscal”: when Jose Nasazzi won the World Cup).

Άλλα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο στις 30 Ιουλίου

2021: Ο Γιαννιώτης κωπηλάτης, Στέφανος Ντούσκος, κατακτά το χρυσό μετάλλιο στον τελικό του μονού σκιφ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο με νέο ολυμπιακό ρεκόρ 6:40.45.

2012: Η 15χρονη Λιθουανή Ρούτα Μεϊλουτίτε κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα ύπτιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, νικώντας οριακά την Αμερικανίδα Ρεμπέκα Σόνι. Πρόκειται για τη νεότερη χρυσή ολυμπιονίκη στην ιστορία της πατρίδας της.

2010: Η Ρωσίδα Σβετλάνα Φεοφάνοβα κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στο επί κοντώ του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος της Βαρκελώνης με 4.75 μ.

2005: Η Εθνική Ανδρών του πόλο κατακτά το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μόντρεαλ, όταν επικρατεί στην παράταση της Κροατίας με 11-10. Το νικητήριο γκολ πετυχαίνει ο Γιώργος Αφρουδάκης έντεκα δευτερόλεπτα πριν τη λήξη. Το χρυσό μετάλλιο κερδίζει η Σερβία-Μαυροβούνιο, που επικρατεί στον μεγάλο τελικό της Ουγγαρίας με 8-7.

1998: Αρχίζει το 13ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μπάσκετ στην Αθήνα. Προπονητής της Εθνικής Ελλάδας είναι ο Παναγιώτης Γιαννάκης ενώ από την παλαιά φρουρά του 1987 παίζει μόνο ο Παναγιώτης Φασούλας. Οι ΗΠΑ κατεβάζουν κολεγιακή ομάδα, αφού οι επαγγελματίες του ΝΒΑ έχουν κηρύξει απεργία (λοκ άουτ) για να διεκδικήσουν εργασιακά τους δικαιώματα.

1996: Οι ΗΠΑ κερδίζουν το χρυσό μετάλλιο στο σόφτμπολ, το οποίο κάνει την πρώτη του εμφάνιση ως ολυμπιακό άθλημα μόνο για τις γυναίκες στην Ατλάντα.

1992: H Γιαέλ Άραντ κερδίζει το πρώτο ολυμπιακό μετάλλιο για το Ισραήλ, το ασημένιο στα 61 κιλά του τζούντο.

1984: O Δυτικογερμανός κολυμβητής, Μίχαελ Γκρος, γίνεται ο πρώτος αθλητής των Ολυμπιακών Αγώνων του Λος Άντζελες που κατακτά δύο χρυσά μετάλλια. Κερδίζει τα 100 μέτρα πεταλούδα με νέο παγκόσμιο ρεκόρ (53.08), μία ημέρα μετά τη νίκη του στα 200 μέτρα ελεύθερο. Θα κερδίσει και δύο ασημένια, στα 200 μέτρα πεταλούδα και στη σκυταλοδρομία 4×200 ελεύθερο.

1980: Ο Πολωνός Βλάντισλαβ Κοζακίεβιτς κατακτά το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας με νέο παγκόσμιο ρεκόρ (5.78 μ.). Αίσθηση ωστόσο προκαλεί ο πανηγυρισμός του με απρεπή χειρονομία προς το σοβιετικό κοινό μετά το επιτυχημένο άλμα που του εξασφάλισε τη νίκη και ο οποίος δημιούργησε διπλωματικό επεισόδιο.

1979: Συστήνεται η ΠΑΕ ΑΕΚ με πρώτο πρόεδρο τον Λουκά Μπάρλο.

1976: Ο Φινλανδός δρομέας, Λάσε Βίρεν, επαναλαμβάνει το νταμπλ χρυσών μεταλλίων στις μεγάλες αποστάσεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ, αφού μετά τα 10.000 μ. κερδίζει την πρωτιά και στα 5.000 μ. Είχε πετύχει κάτι αντίστοιχο και το 1972 στο Μόναχο.

1976: Ο Αμερικανός Μπρους Τζένερ κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στο δέκαθλο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ με νέο παγκόσμιο ρεκόρ (8.618 βαθμοί).

1975: Ο Παναθηναϊκός προσλαμβάνει στην τεχνική του ηγεσία τον καταξιωμένο Βραζιλιάνο, Αϊμορέ Μορέιρα, ο οποίος είχε κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1962 με την εθνική της πατρίδας του.

1966: Η Αγγλία κατακτά το Παγκόσμιο Κύπελλο που διοργανώνεται στα εδάφη της, αφού νικά στον τελικό του «Γουέμπλεϊ» τη Δυτική Γερμανία με 4-2 στην παράταση. Το περιβόητο γκολ-φάντασμα του Τζεφ Χαρστ με το οποίο οι Άγγλοι πήραν προβάδισμα με 3-2 στο 101′ δεν έπρεπε να μετρήσει, αφού η μπάλα δεν πέρασε ποτέ τη γραμμή του τέρματος. Ο Χαρστ σημειώνει χατ τρικ στον τελικό και παραμένει ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που καταφέρνει κάτι τέτοιο σε τελικό Μουντιάλ, μέχρι να επαναλάβει το κατόρθωμά του ο Κιλιάν Εμπαπέ το 2022.

1961: Ο 22χρονος Αριστείδης Καμάρας μεταγράφεται από τον Απόλλωνα Σμύρνης στον Παναθηναϊκό.

1958: Ο Ολυμπιακός συντρίβει με 5-1 τη Δόξα Δράμας στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας και κάνει το νταμπλ για δεύτερη σερί χρονιά και πέμπτη στην ιστορία του. Δύο γκολ πετυχαίνει ο Κώστας Πολυχρονίου (63′, 87′) κι από ένα οι Σωτήρης Γκαβέζος (23′), Θανάσης Μπέμπης (43′) και Ηλίας Υφαντής (89′). Για τη Δόξα είχε μειώσει προσωρινά ο Αλέκος Ναλμπάντης (52′).

1948: Ο Τσεχοσλοβάκος Εμίλ Ζάτοπεκ κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα 10.000 μ. στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Πρόκειται για το πρώτο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο που κερδίζει ο Ζάτοπεκ, ο οποίος αφήνει σχεδόν ένα λεπτό πίσω του τον Γάλλο, Αλέν Μιμούν (29:59.6, που είναι και ολυμπιακό ρεκόρ, έναντι 30:47.4).

1932: Αρχίζουν στο Λος Άντζελες των ΗΠΑ οι 10οι Ολυμπιακοί Αγώνες, με τη συμμετοχή 1.206 αθλητών και 126 αθλητριών.

1928: Ο Βρετανός λόρδος, Ντέιβιντ Μπέργκλεϊ, κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα 400 μέτρα με εμπόδια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Άμστερνταμ, ισοφαρίζοντας το ολυμπιακό ρεκόρ (53.4).

1884: Ο Τζακ Ντέμσι ανακηρύσσεται παγκόσμιος πρωταθλητής στα μεσαία βάρη της πυγμαχίας, όταν νικά με νοκ-άουτ στον 22ο γύρο τον Τζορτζ Φουλτζέιμς, στον πρώτο αγώνα που διεξάγεται κάτω από τους κανόνες του Κουίνσμπερι.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News