Γιώργος Χελάκης: Κι όμως, τίποτα δεν χάθηκε ακόμα…

Aν οι μέρες λέγανε ιστορίες, προχθές η «ερυθρόλευκη» ομάδα γράφτηκε στην πιο φωτεινή σελίδα της εδώ και καιρό. Ο Ολυμπιακός δεν παρουσιάστηκε σε κάποιο υποτονικό ευρωπαϊκό ματς, εμφανίστηκε ως μια ομάδα περήφανη, αποφασιστική, χωρίς φόβο, απέναντι στην Αϊντχόφεν που κατέβηκε στο γήπεδο με ταχύτητα, ποιότητα και επιθετικές διαθέσεις.

Kαι ο Θρύλος φάνηκε από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό, δεν σπατάλησε ούτε μέτρο γηπέδου, ούτε στιγμή, ούτε μπάλα που να μη διεκδικήσει. Από τη στιγμή που ο Τσικίνιο «κίνησε» μια χαμένη μπαλιά με πάθος (ό,τι άλλοι θα άφηναν να περάσει) άνοιξε ο δρόμος. Πίεσε, κέρδισε τη μονομαχία, πάλεψε με την  πλατφόρμα, και εκεί ξεκίνησε η αντεπίθεση. Και ήρθε ο Ζέλσον Μαρτίνς όχι μόνο με όνομα που προκαλεί σεβασμό, αλλά με ψυχραιμία, ποιότητα και αυτοπεποίθηση ενός παίκτη που ξέρει ποιος είναι για να «σπρώξει» το γκολ-ποίημα. Ο συνδυασμός του Ποντένσε, του Μαρτίνς, της σπίθας -αν δεν ήταν για τους τραυματισμούς που του στέρησαν καλύτερες στιγμές- θα μας είχε μιλήσει πολύ πιο δυνατά για  ποδοσφαιρικό «βάρος».

Κι όμως, αυτό που έκανε εντύπωση δεν ήταν απλά η ποιότητα, αλλά το DNA της ομάδας: δεν κλείστηκε μετά το προβάδισμα. Αντίθετα, συνέχισε να πιέζει, να δημιουργεί, να αναζητά φάσεις ως το 90’. Δεν υπήρχε κανένας συμβιβασμός, καμιά λογική «τρέχουμε το σκορ». Mία ομάδα που έμοιαζε με αυτή που γράφτηκε στις ευρωπαϊκές βραδιές της ιστορίας της – με ρυθμό, με ταυτότητα, με πίστη σ’ ό,τι κάνει. Οι οπαδοί είδαν ξανά αυτό που είχαν καιρό να δουν: έναν Ολυμπιακό ευρωπαϊκό, μαχητικό, με πάθος που ξεχειλίζει, με «μπέσα» – να κουβαλάει τη φανέλα σαν βάρος τιμής. Και γι’ αυτό η απογοήτευση στο φινάλε ήταν καθαρή. Το ποδόσφαιρο δεν συγχωρεί τη στιγμή απροσεξίας κι όταν στην καθυστερήσεις έρχεται όπως λέμε το «σοκ», ένας λάθος ρυθμός, μία αίσθηση χαλάρωσης, η ισορροπία μπορεί να γκρεμιστεί. Ο Τζολάκης έχει μερίδιο ευθύνης για το γκολ της Αϊντχόφεν κι όσο κι αν έχει μας έχει χαρίσει όμορφες σελίδες στο παρελθόν, η φετινή του πορεία δείχνει πως δεν είναι η καλύτερή του χρονιά.

Και είναι κρίμα γιατί αυτός ο Ολυμπιακός άξιζε τη νίκη όσο ποτέ. Αν είχε πάρει το τρίποντο στην πρεμιέρα με την Πάφος, σήμερα η κατάσταση θα ήταν σαφώς διαφορετική. Τώρα όμως το ταμείο λέει: 9 βαθμοί σε 4 ματς για πρόκριση απέναντι σε Ρεάλ Μαδρίτης, Καϊράτ, Αγιαξ και Λεβερκούζεν, μια αποστολή δύσκολη, σχεδόν ακατόρθωτη με βάση τα περσινά στάνταρντς.

Oμως (και τούτο είναι το πιο σημαντικό) υπάρχουν ακόμα ελπίδες. Αν συνεχίσει αυτή η νοοτροπία, αν συνεχίσει αυτό το πνεύμα, αν η ομάδα παίζει όπως προχθες, με αυτοπεποίθηση, πάθος, χωρίς φόβο για το όνομα του αντιπάλου, τότε τίποτα δεν έχει τελειώσει. Τα μεγάλα ματς δεν σου χαρίζουν μόνο βαθμούς, σου δίνουν πίστη. Και προχθές είδαμε έναν Ολυμπιακό ζωντανό που μας έκανε να ουρλιάζουμε από περηφάνια και από οργή στην ίδια ανάσα. Εναν Θρύλο που μπορεί και πάλι να σταθεί παντού. Ας είναι λοιπόν αυτό το δείγμα και ας μετατραπεί σε πρότυπο. Γιατί αν από εδώ και πέρα η ομάδα δείξει τέτοια εικόνα κάθε φορά, τότε η υπόθεση «Ευρώπη» είναι ζωντανή.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News