ΖΟΣΕ ΜΟΥΡΙΝΙΟ: Ο ομοσπονδιακός προπονητής

Στην τούρτα-έκπληξη από τη Ρόμα προς το πρόσωπό του, ο 59χρονος, πια, Ζοσέ Μουρίνιο εμφανίστηκε με φούτερ και την μπλούζα εργασίας από μέσα. Παρά τη σχεδόν κοινή πεποίθηση ότι το ποδόσφαιρο τον έχει ξεπεράσει, ο Πορτογάλος τεχνικός είναι όντως έτοιμος για δουλειά. Κάθε μέρα.

Όταν ο Φάμπιο Καπέλο προσελήφθη στην εθνική Αγγλίας, τον Νοέμβριο του 2007, μετά την κασκαρίκα που σκάρωσαν ο Μλάντεν Πέτριτς και οι συμπαίκτες του της εθνικής Κροατίας στην Αγγλία μέσα στο Γουέμπλεϊ (3-2), ήταν 61 ετών. Ο Ιταλός, τον οποίο η «Daily Mail» παρότρυνε να μην κρατήσει ποτέ ομπρέλα, ακόμα και όταν βρέχει, διακωμωδώντας το στιγμιότυπο με τον άρτι αναχωρήσαντα ομοσπονδιακό, Στιβ ΜακΚλάρεν, να παρακολουθεί το ματς με τους Κροάτες προστατευμένος από μία ομπρέλα που είχε τα χρώματα των «τριών λιονταριών», δεν είχε δουλέψει ποτέ σε εθνική ομάδα.

Το συμβόλαιο στον Καπέλο ήταν αναντίρρητα ηγεμονικό, οι όροι της αποζημίωσης εξόχως θελτικοί, τουλάχιστον όσο και το ίδιο το βδομαδιάτικό του, όμως το πρόβλημα ήταν ότι για μία 15ετία ο Ιταλός καθόταν στο τιμόνι ομάδων που απαιτούνταν, όχι μόνο καθημερινή τριβή αλλά και, επίτευξη στόχων.

Κι αν για κάποιους η πορεία ήταν ευθύβολη και δεν ενείχε πολλές περιπέτειες, όπως, παραδείγματος χάρη, οι περιπτώσεις των Άλεξ Φέργκιουσον και Αρσέν Βενγκέρ, άλλοι, εξίσου καλοί προπονητές, γίνηκαν γυρολόγοι. Ο Ζοσέ Μουρίνιο, παραδείγματος χάρη, έχει ήδη δουλέψει σε εφτά κλαμπ ως πρώτος προπονητής: την Πόρτο, την Τσέλσι (δις), την Ίντερ, τη Ρεάλ Μαδρίτης, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την Τότεναμ και τώρα τη Ρόμα. Παρά την εμφανή έκπτωση στην ποιότητα, αυτή, από το 2002 και έπειτα, όταν ανέλαβε τους «δράκους» έπειτα από ελάχιστο καιρό στην Μπενφίκα και μία στη Λεϊρία, είναι αξιομνημόνευτη.

Τα… λερωμένα ρούχα του Μουρίνιο

Η ενέργεια ενός προπονητή στην άψη της μάχης

Καταρχάς, στο βίντεο που ανέβηκε με την τούρτα για τα 59α γενέθλιά του, γίνεται εμφανής ο συναισθηματικός σεβασμός που του έχουν οι παίκτες του. Η Ρόμα ρεζιλεύτηκε στους ομίλους του European Conference League, το 6-1 από την Μπόντο Γκλιμτ ήταν από τις πιο βαριές ήττες στην ιστορία της και ο κραδασμός που δημιούργηθηκε –πελώριος. Ακόμα και μετά το ματς, όπως και μετά την ήττα από τη Γιουβέντους στο «Ολίμπικο» στις 9 Ιανουαρίου, όταν το 3-1 μετατράπηκε σε 3-4, ο Μουρίνιο έχει φτάσει στα άκρα και, παρά το τρελάδικο που θα μπορούσε να υποπτευθεί κάποιος ότι είναι η Ρόμα, δεν έχει ανοίξει ρουθούνι.

Ο Πορτογάλος έχει κατηγορήσει τους ποδοσφαιριστές του για έλλειψη σε κότσια, ο θρύλος της ομάδας, ο ανεπανάληπτος Φραντσέσκο Τότι, έχει τεθεί πολλάκις υπέρ του και παρά τα σκαμπανεβάσματα, τα οποία είναι παροιμίωδη, μοιάζει να έχει πιθανότητες ακόμα και να τελειώσει τη χρονιά. Οι «τζιαλορόσι», ειρήσθω εν παρόδω, είναι έκτοι στη Serie A, με δύο βαθμούς πάνω από την έβδομη Φιορεντίνα, η οποία βρίσκεται στα αίματα με την επικείμενη μεταγραφή του Ντούσαν Βλάχοβιτς στη Γιουβέντους, και πέντε κάτω από την τέταρτη Αταλάντα, η οποία συν τω χρόνω θα ανταμώσει, ως φαβορί, με τον Ολυμπιακό για τα μπαράζ πριν τους «16» του Europa League.

Το θέμα, βέβαια, είναι η ίδια η εικόνα: ο Μουρίνιο δέχθηκε χαμογελαστός την έκπληξη και την τούρτα, προσέφερε το πρώτο κομμάτι στον αρχηγό της ομάδας, τον Λορέντσο Πελεγκρίνι, ο οποίος το αποδέχθηκε με συστολή, και φώναξε «πάμε να δουλέψουμε». Δεν θύμισε καθόλου, δηλαδή, έναν κόουτς που οι καλύτερες μέρες του έχουν παρέλθει, η παρουσία του στον πάγκο, ανεξαρτήτως αν κρίνεται επιτυχημένη ή όχι, «φωνάζει» για έναν προπονητή που όσες φορές έκανε το σαββατικό του το πλήρωσαν… άλλοι, μέσω παχυλών αποζημιώσεων από την Τσέλσι το 2007 και το 2015 και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 2018, αλλά και που μάζευε ενέργεια για να επιστρέψει δριμύτερος. Φέτος, άλλωστε, κλείνει 20 χρόνια ως τεχνικός ομάδας που κάνει πρωταθλητισμό και το πάθος του περιττεύει να αναφερθεί. Είναι κάποιος, εν πάση περιπτώσει, που δεν φοβάται να λερώσει τα ρούχα του στο γήπεδο. Ή να τα… δώσει.

Η… ανάπαυση του «Special one»

Ο ευσεβής πόθος και η καλοκαιρινή προοπτική

Πάει καιρός που λογιζόταν, πάντως, ο απόλυτος θύτης στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, εκείνος που ακόμα και η θωριά του στο πούλμαν, όπως ένα πλάνο της ισπανικής τηλεόρασης τον έπιασε την Καθαρά Δευτέρα του 2006, μία μέρα πριν το δεύτερο ματς με την Μπαρτσελόνα για τη φάση των «16» του Champions League.

Μια και αναφέρθηκε η Μπαρτσελόνα, σε κάποιο μελλοντικό memoir ενδέχεται να παραδεχθεί ότι αυτή η ομάδα είναι το απωθημένο του, εκείνη που ήθελε να κοουτσάρει και δεν τα κατάφερε. Πιθανότατα μέσα του το γνώριζε χρόνια, το έδαφος του «Καμπ Νου» άλλωστε του ήταν γνώριμο από τη… μεταφραστική περίοδο με τον Μπόμπι Ρόμπσον και τον Λουίς φαν Χάαλ, για αυτό και γινόταν τόσο εχθρικός, κάτι που διογκώθηκε το 2010, όταν μπήκε στον αγωνιστικό χώρο για να πανηγυρίσει την πρόκριση της Ίντερ στον τελικό του Champions League, αλλά κρατήθηκε ζεματιστό και την επόμενη τριετία, όσο δηλαδή κάθισε στον πάγκο της Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία αναγκάστηκε, παρά τη λογική που θέλει τους προπονητές της σχετικά κομπάρσους, να τον αποκτήσει ως αντίδοτο στην… μπλαουγκράνα πανδημία που ερχόταν.

Τότε, ο λόγος γινόταν για ένα τέρας, έναν άνθρωπο που είχε ήδη καθορίσει την προπονητική, είχε δώσει πρωταγωνιστικό ρόλο στους χαφ του, είχε βασιστεί στα τρεξίματα και στην κατοχή της μπάλας για την κατοχή, έμοιαζε ασεβής απέναντι στους θεσμούς και μπορούσε να στηρίζει κάθε λέξη του, η οποία βρομούσε έπαρση.

Το ζήτημα που ανάγεται τώρα, βεβαίως, σε μια ηλικία που ακόμα και οι προπονητές αρχίζουν να σκέφτονται τη συνταξιοδότηση, είναι αν θα επιδιώξει να τελειώσει την καριέρα του μάχιμος, σε ένα σύλλογο, ή θα προσπαθήσει να βρει δίοδο για μία εθνική ομάδα.

Ο μάχιμος Μουρίνιο

Η μηχανική κίνηση και η ανάπαυση

Αυτήν τη στιγμή, ο 59χρονος Πορτογάλος, ένα χρόνο πριν συμπληρώσει εφτά δεκαετίες ζωής σε αυτόν τον έρμο τον πλανήτη, δεν μοιάζει να έχει διάθεση να αφήσει το… μεροδούλι μεροφάι. Πιθανώς πρόκειται για τα χαρακτηριστικά γνωρίσματά του ή τη μηχανική κίνηση, δηλαδή την επανάληψη των πράξεων που αποκαλούνται συνήθεια. Αν ο Μουρίνιο είναι ακόμη κάτι που ουδείς άλλος προπονητής στο ποδόσφαιρο μπορεί ακριβώς να κάνει κάθε αγωνιστική, πρόκειται για το μόνο τεχνικό που ένας οπαδός της αντίπαλης ομάδας, γηπεδούχου στο συγκεκριμένο ματς, θα πλήρωνε ένα μέρος του εισιτηρίου του για να δει.

Από την άλλη μεριά, το μεγάλο ταξίδι που έκανε θα είναι ελλιπές αν δεν δοκιμάσει τη χαρά του πάγκου μίας εθνικής ομάδας, τους προκριματικούς για ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, όλο αυτό το concept στο οποίο θα μπορεί να σχεδιάζει και να προσφέρει. Και για εκείνον, αλλά και όλο το ποδόσφαιρο, ουδεμία καλύτερη της εθνικής Αγγλίας υπάρχει για να αναλάβει. Ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ, βεβαίως, κρατά γερά τη θέση του, έφτασε τα «τρία λιοντάρια» στον ημιτελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου 2018 και στον τελικό του Euro 2021, όμως με κάποιον τρόπο οι Άγγλοι ακούνε και πραγματοποιούν τις καλοκαιρινές ευχές. Σίγουρα, το να κάτσει ο Πορτογάλος στον πάγκο τους είναι μία από αυτές.