Αλμπέρτο Χουαντορένα: Το ιστορικό νταμπλ του «αλόγου» της Κούβας στο Μόντρεαλ

Αυτό που συμβαίνει με τον Αλμπέρτο Χουαντορένα είναι πρωτοφανές. Μισό αιώνα μετά τον άθλο του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ, παραμένει αναγνωρίσιμος από τους περισσότερους φιλάθλους ανά τον κόσμο, ακόμα κι αν δεν τον έχουν προλάβει αγωνιζόμενο!

Μια αχλή μύθου συνοδεύει τον Κουβανό αθλητή, ο οποίος στις 29 Ιουλίου 1976 ολοκλήρωσε ένα σπάνιο όσο και ιστορικό νταμπλ χρυσών ολυμπιακών μεταλλίων. Χωρίς να πάρει ανάσα από τον θρίαμβό του στα 800 μέτρα επί του Βέλγου Ίβο Βαν Ντάμε, τέσσερις ημέρες νωρίτερα, έφτασε στον τελικό και στο αγώνισμα των 400 μέτρων όπου πρώτευσε ξανά, παρά τον μεγάλο ανταγωνισμό με τρεις σπουδαίους Αμερικανούς αθλητές!

Ήταν η πρώτη φορά που ένας αθλητής κέρδισε χρυσά μετάλλια στα 400 και τα 800 μέτρα στην ίδια διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων. Το είχε καταφέρει και ο Αμερικανός Πολ Πίλγκριμ, στους Μεσοολυμπιακούς του 1906 στην Αθήνα, όμως εκείνοι οι αγώνες δεν λογίζονται ως επίσημοι – παρά την αίγλη που τους έχει αποδοθεί λόγω της άρτιας οργάνωσής τους. Ο Χουαντορένα είχε γράψει Ιστορία!

Κοντά στο σπάνιο επίτευγμα είχε φτάσει το 1948 στο Λονδίνο μόνο ο Αμερικανός Μαλ Γουίτφιλντ, όμως μετά την οριακή νίκη του στα 800 μέτρα επί του Τζαμαϊκανού Άρθουρ Γουίντ (1:49.2 έναντι 1:49.5), αρκέστηκε στο χάλκινο μετάλλιο στα 400 – όπου ο Γουίντ πήρε τη ρεβάνς κερδίζοντας το χρυσό. Αυτοί οι δύο αθλητές μαζί με τον Νοτιοαφρικανό Μπέβιλ Ραντ (ο οποίος το 1920 στην Αμβέρσα κέρδισε το χρυσό στα 400 μέτρα, μετά το χάλκινο που είχε κερδίσει νωρίτερα στα 800) είναι οι μόνοι, μαζί φυσικά με τον Χουαντορένα, που έχουν ανέβει στο βάθρο των δύο αρκετά διαφορετικών αγωνισμάτων, στους ίδιους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πόσο σπουδαίο ήταν να κερδίσει δύο χρυσά ο χαρισματικός Κουβανός αθλητής, ο οποίος είχε ουσιαστικά μετατρέψει το «οχτακοσάρι» από αγώνισμα ημιαντοχής και τακτικής, σε κούρσα παρατεταμένης ταχύτητας. Δεν ήταν τυχαίο ότι οι συμπατριώτες του είχαν αποδώσει το παρατσούκλι «El Caballo», δηλαδή «άλογο», το οποίο τον ακολούθησε σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Ο διασκελισμός του έφτανε τα 2.70 μέτρα (!) και έμοιαζε με καλπασμό, ενώ το στιλ του ήταν αρχοντικό.

Όπως είχε πει κατά την περιγραφή του στον τελικό των 400 μέτρων στο Μόντρεαλ ο σπουδαίος Βρετανός σπορτκάστερ, Ρον Πίκερινγκ, «και να ο Χουαντορένα, ανοίγει τα πόδια του (σ.σ. επί λέξει μετάφραση της φράσης «opening his legs», που όμως αποδίδεται ορθότερα ως «ανοίγει τον διασκελισμό του») και δείχνει την κλάση του».

Ξεκίνησε από το μπάσκετ

Ο Αλμπέρτο Χουαντορένα γεννήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 1950 στο Σαντιάγο της Κούβας και το πρώτο άθλημα με το οποίο ασχολήθηκε ήταν το μπάσκετ. Σε ηλικία 14 ετών είχε ύψος 1.88 μ., κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να σταλεί σε ειδική σχολή εκμάθησης του αθλήματος της καλαθοσφαίρισης.

Ωστόσο, αν και ήταν αλτικός και ταχύς, δεν είχε έμφυτο ταλέντο στο άθλημα. Όσο κι αν δούλεψε για να βελτιώσει την τεχνική του στο σουτ, καταφέρνοντας να κληθεί στην εθνική ομάδα της Κούβας, δεν ήταν ικανοποιημένος από τον τρόπο με τον οποίο αγωνιζόταν. Ήθελε να δοκιμάσει την τύχη του στον στίβο, μια και το αθλητικό του ίνδαλμα ήταν ο Ενρίκε Φιγκερόλα, ασημένιος ολυμπιονίκης των 100 μέτρων το 1964 στο Τόκιο.

Η μοίρα του άλλαξε το 1971, όταν ο Πολωνός Ζίγκμουντ Ζαμπιεζόφσκι, προπονητής της εθνικής ομάδας στίβου της Κούβας, πίστεψε ότι ο Χουαντορένα θα μπορούσε να γίνει ένας καλός δρομέας 400 μέτρων. Ήταν ήδη 20 ετών, δηλαδή πολύ μεγάλος ακόμα και τα δεδομένα εκείνης της εποχής για να κάνει τέτοια μετάβαση, όμως οι επιδόσεις του ήταν εντυπωσιακές από την αρχή.

Το 1972, μόλις έναν χρόνο μετά την πρώτη κούρσα 400 μέτρων που έτρεξε, μετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου και έχασε στις λεπτομέρειες την πρόκριση στον τελικό. Το 1973 σημείωσε την πρώτη του διεθνή νίκη, στην Πανεπιστημιάδα της Μόσχας και παρέμεινε αήττητος σε όλους τους αγώνες που έδωσε στην απόσταση κατά τη διάρκεια του 1974.

Το σερί του έσπασε στους Παναμερικανικούς Αγώνες του 1975 ο Αμερικανός Ρόνι Ρέι. Όμως, η κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου δεν ήταν μικρή υπόθεση αν αναλογιστεί κανείς ότι νωρίτερα μες στη χρονιά είχε υποβληθεί σε δύο χειρουργικές επεμβάσεις στον αστράγαλο. Αυτός ο τραυματισμός έπαιξε ρόλο ώστε να αρχίσει να τρέχει και 800 μέτρα, μια και ο Ζαμπιεζόφσκι θεώρησε ότι το αγώνισμα θα τον βοηθούσε να βελτιώσει την αντοχή του.

Το έπος του Μόντρεαλ

Ο Χουαντορένα ήταν απολύτως καλά όταν έφτασε η ώρα των Ολυμπιακών Αγώνων του Μόντρεαλ, λογιζόταν όμως ως φαβορί μόνο στο «τετρακοσάρι». Δεν είχε υψηλές προσδοκίες από τη συμμετοχή του στα 800 μ., τις δημιούργησε όμως ο ίδιος στους συμπατριώτες του ύστερα από τη νίκη του στον ημιτελικό επί του Βαν Ντάμε και του ανερχόμενου Βρετανού, Στιβ Όβετ. Η απουσία του Κενυάτη Μάικ Μπόιτ και των υπόλοιπων Αφρικανών αθλητών λόγω του μποϊκοτάζ των χωρών τους, άνοιγε τον δρόμο για το βάθρο.

Στον τελικό που διεξήχθη στις 25 Ιουλίου 1976, ο Κουβανός δρομέας πήρε κεφάλι από το ξεκίνημα δίνοντας πολύ γρήγορο ρυθμό στην κούρσα. Ο Βαν Ντάμε αιφνιδιάστηκε από  αυτή την τακτική, μια και συνήθιζε να κρατάει δυνάμεις και να κάνει επίθεση στα τελευταία μέτρα. Ο Χουαντορένα, όμως, δεν έριξε το τέμπο του ούτε στον δεύτερο γύρο και τερμάτισε πρώτος με νέο παγκόσμιο ρεκόρ (1:43.50 έναντι 1:43.70 του Ιταλού Μαρτσέλο Φιασκονάρο από το 1973). Ο Αμερικανός Ρικ Γουολχούτερ που τον ακολουθούσε στο μεγαλύτερο μέρος της κούρσας δεν τον απείλησε ποτέ σοβαρά και στο τέλος έχασε και τη δεύτερη θέση από τον Βαν Ντάμε.

Ήταν το πρώτο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο που κέρδισε Κουβανός αθλητής στον στίβο και είχε έρθει μάλλον ανέλπιστα. Ο Χουαντορένα ήθελε ένα ακόμα στο «καλό» του αγώνισμα, είχε όμως αντίπαλο και τον προγραμματισμό των διοργανωτών. Το πρωί της επομένης του θριάμβου στα 800 μ., έπρεπε να τρέξει στον προκριματικό των 400 μ. και το απόγευμα στον προημιτελικό. Δεν είχε άλλη επιλογή από το να τρέξει συντηρητικά, μόνο και μόνο για να πάρει την πρόκριση. Κι αυτό έκανε.

Το ρεπό της 27ης Ιουλίου του έδωσε τις απαιτούμενες ανάσες και στον ημιτελικό της 28ης έδειξε τα δόντια του στους Αμερικανούς, που ήταν οι βασικοί αντίπαλοί του για το χρυσό. Κέρδισε τη σειρά του με 45.10 χαλαρώνοντας στα τελευταία μέτρα κι έδειχνε έτοιμος για τον τελικό, όπου σημαντικότερος αντίπαλός του θεωρούταν ο Φρεντ Νιουχάουζ.

Ο Αμερικανός κατάφερε πράγματι να ξεκινήσει καλύτερα την κούρσα και να μπει πρώτος στην τελική ευθεία, όμως ο Χουαντορένα είχε περισσότερες δυνάμεις και με ένα εντυπωσιακό φίνις πήρε τη νίκη με 44.26. «Ήταν ο καλύτερος αγώνας της ζωής μου. Ήταν ο καλύτερος χρόνος που έκανα ποτέ στα 400 μέτρα. Όμως όλα αυτά δεν ήταν αρκετά», δήλωσε σε πρόσφατη κοινή συνέντευξή του με τον Χουαντορένα ο Νιουχάουζ, ο οποίος κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο με 44.40.

Το δεύτερο χρυσό μετέτρεψε τον Χουαντορένα σε εθνικό ήρωα της Κούβας. Το γεγονός ότι είχε νικήσει τους «εχθρούς» από τις ΗΠΑ, τον είχε ανεβάσει πολύ ψηλά στη συνείδηση των συμπατριωτών του. Κυνήγησε και τρίτη πρωτιά στη σκυταλοδρομία 4×400, όμως οι συναθλητές του δεν βρίσκονταν στο ίδιο υψηλό επίπεδο κι όταν παρέλαβε τη σκυτάλη, οι ελπίδες για το βάθρο είχαν χαθεί (τερμάτισε τελικά στην έβδομη θέση). Αυτό, όμως, δεν είχε καμία σημασία.

Οι τραυματισμοί και το τέλος

Ο Χουαντορένα επανέλαβε το νταμπλ στα 400 και τα 800 μέτρα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1977 στο Ντίσελντορφ, ενώ την ίδια χρονιά βελτίωσε το παγκόσμιο ρεκόρ του στο «οχτακοσάρι», όταν κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στην Πανεπιστημιάδα της Σόφιας (1:43.44).

Συνέχισε την κυριαρχία του το 1978 με άλλα δύο χρυσά στους Αγώνες Κεντρικής Αμερικής και Καραϊβικής, όμως στους Παναμερικανικούς του 1979 είδε την πλάτη αθλητών από τις ΗΠΑ και στα δύο αγωνίσματα. Οι μυϊκοί τραυματισμοί που συχνά αντιμετώπιζε άρχισαν να επιδρούν αρνητικά στις επιδόσεις του, με συνέπεια να δηλώσει συμμετοχή μόνο στα 400 μ. στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1980 στη Μόσχα. Αν και δεν υπήρχαν Αμερικανοί λόγω του μποϊκοτάζ, δεν κατάφερε να ανέβει στο βάθρο μια και τερμάτισε τέταρτος στον τελικό.

Η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος της καριέρας του τεράστιου αυτού αθλητή είχε αρχίσει. Οι επιτυχίες του σε αγώνες της Κεντρικής Αμερικής το 1981 και το 1982 δεν τον καθιστούσαν φόβητρο για τους αντιπάλους του στα 800 μ. (όπου είχε πλέον επικεντρωθεί) στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Ελσίνκι, το 1983. Η τύχη, όμως, του έπαιξε ξανά άσχημο παιχνίδι. Λίγο αφότου τερμάτισε στην προκριματική σειρά του έχοντας πάρει το εισιτήριο για τον ημιτελικό, πάτησε άσχημα το δεξί του πόδι στο ταρτάν και υπέστη ρήξη συνδέσμων.

Αν και ήταν έτοιμος μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες, τον Αύγουστο του 1984, το μποϊκοτάζ της Κούβας δεν του επέτρεψε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του εκεί. Κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στους Αγώνες Φιλίας που οργάνωσαν οι Σοβιετικοί, για τις χώρες που μποϊκόταραν τους αγώνες (για την ακρίβεια το μοιράστηκε με τον Πολωνό Ρίσαρντ Οστρόφσκι), όμως γνώριζε ότι η καριέρα του είχε πια τελειώσει.

Υπουργός Αθλητισμού και φίλος του Κάστρο

Η στενή φιλία που είχε αναπτύξει ο Χουαντορένα με τον ηγέτη της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο, τον έφερε σε κυβερνητικές θέσεις σχεδόν αμέσως μετά το τέλος της καριέρας του στον στίβο. Για πολλά χρόνια διατέλεσε Υπουργός Αθλητισμού της Κούβας και επισκέφτηκε με αυτήν την ιδιότητα πολλές φορές και την Ελλάδα.

Από τότε που άρχισε να τρέχει, άλλωστε, είχε εκφράσει την πίστη του στον Κάστρο και το κίνημα της Επανάστασης του 1959, όπου αφιέρωνε τις νίκες του. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Βρετανός σκηνοθέτης Μαρκ Κρέιγκ γύρισε το 2020 ντοκιμαντέρ με τίτλο «Running for the Revolution» («Τρέχοντας για την Επανάσταση»), το οποίο αναλύει το επιπλέον κίνητρο που έδινε στον Χουαντορένα ο στενός δεσμός του με τον Κάστρο.

Λίγο προτού κλείσει τα 75 του χρόνια και αφού ξεπέρασε μια περιπέτεια με τον Covid-19 που απείλησε τη ζωή του τον Αύγουστο του 2022 (νοσηλεύτηκε για αρκετό καιρό διασηλωνημένος προτού αναρρώσει), ο Χουαντορένα παραμένει πρότυπο για τις νεότερες γενιές Κουβανών αθλητών. Και το μεγάλο ερώτημα, αν θα βρεθεί αθλητής απ’ οποιαδήποτε γωνιά της Γης που θα επαναλάβει κανείς το κατόρθωμά του το 1976 στο Μόντρεαλ, δεν έχει ακόμα απαντηθεί.

Πηγές: Wikipedia («Alberto Juantorena», «Zygmunt Zabierzowski»), worldathletics.org («’Friends forever’ Juantorena and Newhouse were once 400m foes», «Olympic legend Juantorena’s ‘Running for the Revolution’ released»), centrocaribesports.org (Golden Footprint: Alberto Juantorena), olympics.com («Juantorena floats to historic double – Athletics»), britannica.com («Alberto Juantorena»).

Άλλα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο στις 29 Ιουλίου

2021: Η Λετονία κατακτά το χρυσό μετάλλιο στο Ολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ 3Χ3 των ανδρών, επικρατώντας με 21-18 της Ρωσίας στον τελικό. Αυτό είναι και το πρώτο χρυσό μετάλλιο που απονέμεται στο άθλημα, το οποίο κάνει την παρθενική του συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στον μικρό τελικό η Σερβία επικρατεί του Βελγίου με 21-10 και κερδίζει το χάλκινο μετάλλιο.

2017: Η Εθνική μπάσκετ γυναικών κατακτά το χρυσό μετάλλιο στους 23ους Ολυμπιακούς Αγώνες Κωφών που διεξάγονται στην Σαμψούντα της Τουρκίας νικώντας στον μεγάλο τελικό τη Λιθουανία με 67-50.

2011: Η εθνική ομάδα πόλο γυναικών με προπονητή τον Γιώργο Μορφέση νικά με 9-8 την οικοδέσποινα Κίνα στον τελικό του 14ου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος και κατακτά τον τίτλο. Πρόκειται για το πρώτο χρυσό μετάλλιο του ελληνικού αθλητισμού σε παγκόσμιο πρωτάθλημα ομαδικού αθλήματος, σε επίπεδο ανδρών ή γυναικών.

2007: Ολοκληρώνεται στην Κρήτη το 19ο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Μπάσκετ Νέων (Κ-16) το οποίο είχε αρχίσει στις 20 Ιουλίου. Η Σερβία αναδεικνύεται πρωταθλήτρια Ευρώπης καθώς νικά στον τελικό την Ισπανία με 56-55.

2001: Η Κολομβία νικά το Μεξικό με 1-0 στο στάδιο «El Campin» της Μπογκοτά και κατακτά το Κόπα Αμέρικα για πρώτη φορά στην ιστορία της. Οι ολονύχτιοι πανηγυρισμοί αμαυρώνονται από τον θάνατο τριών ατόμων, δυο εκ των οποίων είναι ανήλικα παιδιά.

1999: Ο Παναγιώτης Φασούλας δηλώνει σε συνέντευξή του ότι βάζει τέλος στην επιτυχημένη καριέρα του στο μπάσκετ, που είχε αρχίσει το 1981.

1996: Ο Νίκος Κακλαμανάκης κατακτά το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στην ιστιοσανίδα Mistral, στους αγώνες που διεξάγονται στη θάλασσα της Σαβάνα. Πρόκειται για το τέταρτο χρυσό της Ελλάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, ύστερα από εκείνα του Πύρρου Δήμα και του Κάχι Καχιασβίλι στην άρση βαρών και του Ιωάννη Μελισσανίδη στην ενόργανη γυμναστική.

1996: Ο Καρλ Λιούις κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στο άλμα εις μήκος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα με 8.50 μ. και γίνεται μόλις ο δεύτερος αθλητής που ανεβαίνει στο πρώτο σκαλί του βάθρου στο ίδιο αγώνισμα στίβου για τέταρτη διαδοχική διοργάνωση (μετά το 1984, το 1988 και το 1992). Ο προηγούμενος ήταν ο Αμερικανός δισκοβολος, Αλ Έρτερ (1956, 1960, 1964, 1968).

1992: Ο Αμερικανός Μάικ Μπάροουμαν κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα 200 μέτρα πρόσθιο των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελώνης με νέο παγκόσμιο ρεκόρ (2:10.16 έναντι 2:10.60 που είχε σημειώσει ο ίδιος), που θα αντέξει δέκα χρόνια.

1994: Ο Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου υποβάλλει την παραίτησή του από την τεχνική ηγεσία της Εθνικής Ελλάδας λίγες ημέρες πριν την έναρξη του Μουντομπάσκετ του Καναδά. Αιτία είναι το «άδειασμά» του από τον πρόεδρο της ΕΟΚ, Γιώργο Βασιλακόπουλο, σε μία διαμάχη του με τον Παναγιώτη Φασούλα. Τον Κιουμουρτζόγλου θα διαδεχθεί ο μέχρι εκείνη τη μέρα συνεργάτης του, Μάκης Δενδρινός.

1989: Ο Κουβανός Χαβιέ Σοτομαγιόρ βελτιώνει το παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα εις ύψος με 2.44 μ., κατά τη διάρκεια του Πρωταθλήματος Καραϊβικής στο Πουέρτο Ρίκο. Το προηγούμενο ρεκόρ κατείχε ο ίδιος με 2.43 μ.

1984: Οι Αμερικανίδες κολυμβήτριες, Νάνσι Χόγκσχεντ και Κάρι Σταϊνσάιφερ, τερματίζουν ταυτόχρονα στην πρώτη θέση στον τελικό των 100 μέτρων ελεύθερο και μοιράζονται το χρυσό μετάλλιο.

1980: Η Ελλάδα πανηγυρίζει την κατάκτηση δύο χάλκινων μεταλλίων στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας. Την αρχή κάνει ο ιστιοπλόος, Τάσος Μπουντούρης, ο οποίος με πλήρωμα τους Τάσο Γαβρίλη και Άρη Ρεπανάκη τερματίζει τρίτος στην κατηγορία σκαφών «Σόλινγκ». Λίγες ώρες αργότερα, επαναλαμβάνει το επίτευγμα ο παλαιστής της κατηγορίας των 62 κιλών της ελευθέρας, Γιώργος Χατζηιωαννίδης.

1976: Με άλμα στα 8.35 μ. από την πρώτη προσπάθεια, ο Αμερικανός Άρνι Ρόμπινσον κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στο μήκος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ.

1967: Πεθαίνει από καρδιακή προσβολή ο Ανδρέας Βγενόπουλος, πρόεδρος της ΕΠΣΑ και γενικός αρχηγός του Παναθηναϊκού. Είναι ο παππούς του μετέπειτα προέδρου της MIG και μετόχου του Παναθηναϊκού με το ίδιο ονοματεπώνυμο.

1963: Αρχίζει η τελική φάση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος καλαθοσφαίρισης, του τελευταίου που διεξάγεται υπό την αιγίδα του ΣΕΓΑΣ λίγο πριν από την καθιέρωση της Α’ Εθνικής. Τα αποτελέσματα είναι: ΑΕΚ-Ανατόλια 53-51, Τρίτων–Άρης 89-80 και Παναθηναϊκός-Πανελλήνιος 95-85. Πρωταθλήτρια θα αναδειχτεί η ΑΕΚ με 16 βαθμούς.

1959: Ο Ολυμπιακός αποκτά τον ταλαντούχο επιθετικό του Ατρόμητου Πειραιά, Γιώργο Σιδέρη, ύστερα από σκληρή μάχη με τον Παναθηναϊκό.

1952: Η Ουγγαρέζα Εύα Σέκελι κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα 200 μέτρα πρόσθιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνκι, βελτιώνοντας το ολυμπιακό ρεκόρ (2:51.7).

1948: Αρχίζουν οι 14οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Λονδίνο, οι πρώτοι μετά τη διακοπή της διοργάνωσης λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν προσκαλούνται οι ηττημένες χώρες του πολέμου, Γερμανία και Ιαπωνία, ενώ η Σοβιετική Ένωση εμμένει στην απόφαση της να μην εισέλθει στους κόλπους της ΔΟΕ και δεν λαμβάνει μέρος. Οι αγώνες μεταδίδονται από την τηλεόραση και γυρίζεται έγχρωμη ταινία με τις κορυφαίες στιγμές τους.

1928: Ο Πάαβο Νούρμι κατακτά το χρυσό μετάλλιο στα 10.000 μ. των Ολυμπιακών Αγώνων του Άμστερνταμ. Είναι το ένατο και τελευταίο χρυσό του θρυλικού δρομέα, ο οποίος τις μέρες που θα ακολουθήσουν θα κατακτήσει δύο ασημένια στα 5.000 μ. και στα 3.000 μ. στιπλ.

1874: Ο Άγγλος ταγματάρχης Γουόλτερ Κόπτον Γουίνφιλντ πατεντάρει το γήπεδο του τένις.

1751: Ο πρώτος διεθνής αγώνας πυγμαχίας για τον παγκόσμιο τίτλο διεξάγεται στο Νόρφολκ της Αγγλίας. Ο Άγγλος πρωταθλητής Τζακ Σλακ νικά τον Γάλλο Ζαν Πετί μέσα σε 25 λεπτά.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News