Μαρκ Πλάτζες: Από την απομόνωση, στην κορυφή του κόσμου

Πώς μπορεί να αισθάνεται ένας άνθρωπος που έχει ταλέντο σε ένα άθλημα, αλλά δεν μπορεί να διαγωνιστεί κόντρα στους κορυφαίους στον κόσμο αν και ο ίδιος να φταίει σε τίποτα;

Είναι σκληρό, αλλά όχι περισσότερο από την πραγματικότητα που ζούσε ο Μαρκ Πλάτζες στα πρώτα χρόνια της καριέρας του ως δρομέας. Διότι είχε την ατυχία να είναι ένας μιγάς που γεννήθηκε στο Γιοχάνεσμπουργκ στις 2 Ιουνίου 1961, δηλαδή την εποχή του Απαρτχάιντ. Κάτι που σήμαινε ότι όχι μόνο βίωνε τον ρατσισμό στην καθημερινότητά του, αλλά δεν είχε δικαίωμα να συμμετάσχει ως αθλητής σε διεθνείς διοργανώσεις, μια και η Νότιος Αφρική ήταν αποκλεισμένη από παντού μέχρι το 1992 λόγω της πολιτικής των ρατσιστικών διακρίσεων.

Ως μιγάς, ο Πλάτζες είχε κάποια προνόμια παραπάνω από τους μαύρους συμπατριώτες του στο (αδιανόητο σήμερα) σύστημα του Απαρτχάιντ, όχι όμως όλα όσα απολάμβαναν οι λευκοί. Συν τοις άλλοις, η ενδιάμεση κατάστασή του τον είχε καταστήσει αντιπαθή και στις δύο κοινωνικές ομάδες της πατρίδας του: οι περισσότεροι λευκοί τον αντιμετώπιζαν όπως κάθε μαύρο, δηλαδή ως πολίτη δεύτερης κατηγορίας. Και πολλοί μαύροι τον κατηγορούσαν ως «πουλημένο», επειδή δεχόταν να παίρνει μέρος στους αγώνες που διοργάνωναν οι λευκοί!

Αυτή είναι η συγκλονιστική ιστορία του Πλάτζες, το κουβάρι της οποίας ξετυλίχθηκε ύστερα από την εκπληκτική νίκη του στον Μαραθώνιο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου της Στουτγάρδης, στις 14 Αυγούστου 1993. Τότε που αγωνιζόμενος πια με τη σημαία των ΗΠΑ, της χώρας στην οποία είχε μεταναστεύσει το 1988, ο 32χρονος δρομέας κάλυψε στα τελευταία χιλιόμετρα τη διαφορά που τον χώριζε από τον προπορευόμενο Λούκετς Σβαρτμπόι από τη Ναμίμπια και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο!

Ήταν η δικαίωση ενός σπουδαίου αθλητή, η παγκόσμια κλάση του οποίου είχε… φυλακιστεί για πολλά χρόνια στα στενά όρια της απομονωμένης απ’ τον υπόλοιπο κόσμο πατρίδας του. Χρειάστηκε, όμως, να ζει με την αγωνία για τη συμμετοχή του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μέχρι την ύστατη στιγμή, αφού η διαδικασία χορήγησης της αμερικάνικης υπηκοότητας ολοκληρώθηκε μόλις τρεις εβδομάδες πριν τη διεξαγωγή του Μαραθωνίου.

Ένας άνθρωπος που είχε περάσει όλη τη μέχρι τότε ζωή ως αποσυνάγωγος, μόνο και μόνο επειδή είχε την ατυχία να γεννηθεί σε λάθος χώρα, την λάθος εποχή, έφτασε μια μέρα σαν σήμερα να γευτεί τη διεθνή καταξίωση. Είχε υπερνικήσει όλα τα εμπόδια που η μοίρα είχε τοποθετήσει στον δρόμο του και η στάση του αποτελεί υπόδειγμα θέλησης και πίστης.

Άρχισε να τρέχει… κατά τύχη

Τα πρώτα χρόνια της ζωής του Πλάτζες δεν διαφέρουν από εκείνα που έζησαν αθλητές της προπολεμικής περιόδου. Ο πατέρας του που ήταν τσαγκάρης και η μητέρα που ήταν μοδίστρα, δούλευαν ατελείωτες ώρες για να παρέχουν στα δέκα παιδιά τους όλα όσα χρειάζονταν, όχι πάντοτε με την ίδια επιτυχία.

Σε ηλικία τριών ετών ανέλαβε την ανατροφή του ο μεγάλος αδελφός του, Ραλφ, ο οποίος ήταν ήδη παντρεμένος. Εκείνος εμφύσησε στον μικρό Μαρκ τη νοοτροπία ότι δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από κανέναν κι ότι μπορούσε να υλοποιήσει όλα τα όνειρά του. Έστω κι αν το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωνε, δεν έδινε ίσες ευκαιρίες στους λευκούς και τους μαύρους.

Ο Πλάτζες πήγε κανονικά σχολείο και ήταν καλός μαθητής, όμως αντιλήφθηκε το ταλέντο του στο τρέξιμο μόλις στην τελευταία τάξη του λυκείου. Κατά τη διάρκεια κάποιων σχολικών αγώνων, η παρουσία μόνο τριών συμμετεχόντων στα 3.000 μ., ώθησε έναν καθηγητή να ζητήσει από τα παιδιά που βρίσκονταν στην κερκίδα να αναλάβουν τον ρόλο του «λαγού». Χωρίς να το σκεφτεί πολύ, ο Πλάτζες προσφέρθηκε να δώσει γρήγορο ρυθμό μέχρι τα μισά της κούρσας. Με τη συμπλήρωση, όμως, των πρώτων 1.500 μέτρων, διαπίστωσε ότι είχε αφήσει τα υπόλοιπα παιδιά πολύ πίσω πίσω του. Δεν εγκατέλειψε τον αγώνα και τον κέρδισε!

Έτσι άρχισε η πορεία του Πλάτζες ως δρομέα μεγάλων αποστάσεων. Το 1978 τερμάτισε πρώτος ανάμεσα στους έφηβους συμμετέχοντες του Μαραθωνίου του Γιοχάνεσμπουργκ, έχοντας προετοιμαστεί με έναν… πρωτόγονο τρόπο. Ο αδελφός του, Ραλφ, που είχε αναλάβει από μόνος του την πρωτοβουλία να τον προπονεί αν και δεν είχε σχέση με τον στίβο, τον πήγαινε με το αυτοκίνητό του σε ένα σημείο 30 χιλιόμετρα απ’ το σπίτι τους και του ζητούσε να επιστρέψει τρέχοντας. Τακτική που ο Μαρκ επανέλαβε για τρεις διαδοχικές μέρες!

Το τρέξιμο του έσωσε τη ζωή

Ο δρόμος του Πλάτζες μέχρι την καθιέρωση ως καλού μαραθωνοδρόμου δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Η καθημερινότητα στο Γιοχάνεσμπουργκ ήταν σκληρή και λίγο έλειψε να του στοιχίσει τη ζωή, όταν μια βόλτα για χαλαρό τρέξιμο με έναν φίλο του, τον έφερε αντιμέτωπο με τις ορδές διαδηλωτών που δολοφονούσαν απεργοσπάστες εργάτες πνίγοντάς τους (με την τακτική του «necklacing»). Ο Πλάτζες κι ο φίλος του βρέθηκαν κι αυτοί στο στόχαστρο, όμως έτρεξαν πιο γρήγορα από τους διώκτες τους και γλίτωσαν.

Το 1981 ο Πλάτζες βρέθηκε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ, αποδεχόμενος την πρόταση για υποτροφία στο Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια, όπου οι προπονητές αναζητούσαν δρομείς μεγάλων αποστάσεων από το εξωτερικό για να βελτιώσουν τις επιδόσεις των φοιτητών τους. Εκεί ο νεαρός Νοτιοαφρικανός γράφτηκε στην ιατρική σχολή και συνειδητοποίησε ότι η ζωή για τους μαύρους δεν ήταν ίδια με αυτή που είχε μάθει στην πατρίδα του. Αν και ο ρατσισμός δεν είχε εκλείψει ολοκληρωτικά ούτε στην Αμερική, ένιωσε για πρώτη φορά ισότιμος με τους συμφοιτητές του.

Το 1983, όμως, μια σοβαρή ασθένεια του πατέρα του (που οδήγησε στον θάνατό του) τον υποχρέωσε να διακόψει τις σπουδές του και να επιστρέψει στο Γιοχάνεσμπουργκ. Εκεί συνέχισε να διακρίνεται στις εθνικές διοργανώσεις, αλλά και να υφίσταται τις ίδιες φυλετικές διακρίσεις. Το 1985, ύστερα από τη νίκη του τον Μαραθώνιο του Πορτ Ελίζαμπεθ με τον εκπληκτικό χρόνο 2 ώρες 08:58 (ο εντέκατος καλύτερος όλων των εποχών μέχρι εκείνη τη στιγμή), υποχρεώθηκε να αναζητήσει τουαλέτα μόνο για μαύρους για να κάνει την ανάγκη του.

Οι λευκοί αθλητές ενοχλούνταν από το γεγονός ότι ένας μιγάς έπαιρνε τα χρήματα που η κυβέρνηση προόριζε για εκείνους (λόγω του αποκλεισμού από τις διεθνείς διοργανώσεις, το κράτος πριμοδοτούσε, ως αντάλλαγμα, τους διακεκριμένους αθλητές). Παράλληλα, όμως, η συμμετοχή του Πλάτζες στις εθνικές διοργανώσεις τον είχε βάλει στο στόχαστρο των μαύρων. Οι οργανώσεις κατά του Απαρτχάιντ τον κατηγορούσαν ότι έπαιζε το παιχνίδι των λευκών και του είχαν εκτοξεύσει μέχρι και απειλές για τη ζωή του.

Ο ίδιος, όμως, πίστευε ότι o καλύτερος τρόπος για να αποδείξει στους λευκούς ότι ήταν ίσος μ’ εκείνους, ήταν να συμμετέχει στους αγώνες τους και να τους νικά. «Αυτό ακριβώς είναι ο ρατσισμός. Η άγνοια», έλεγε ο Πλάτζες και πρόσθετε: «Οι άνθρωποι θα αλλάξουν όταν τους δείξεις όσα δεν γνωρίζουν. Κάλεσα λευκούς στο σπίτι μου για να τους δείξω ότι κοιμόμαστε κι εμείς σε κρεβάτια κι όχι στους βράχους. Ότι τρώμε το ίδιο φαγητό με εκείνους. Δεν λύνεις μια διαμάχη γυρίζοντας το κεφάλι απ’ την άλλη. Πρέπει να κοιτάς τους αντιπάλους σου στα μάτια».

Ο άδικος θάνατος που τον έστειλε στις ΗΠΑ

Όταν ο Πλάτζες παντρεύτηκε την αγαπημένη του, Σίρλεϊ, και απέκτησαν την πρώτη τους κόρη, άρχισε να αισθάνεται άβολα στη σκέψη ότι δεν θα ήξερε τι να της απαντήσει όταν θα τον ρωτούσε για τη διαφορά της αντιμετώπισης των μαύρων και των λευκών.

Ωστόσο, το πιο καθοριστικό γεγονός που τον ώθησε να εγκαταλείψει τη Νότιο Αφρική, ήταν ο άδικος θάνατος του μαύρου συναθλητή του, Κένι Τζέικομπς. Ο τελευταίος επέστρεφε σπίτι του όταν είδε έναν ληστή να έχει εισβάλει σπίτι του. Κατά τη διάρκεια της πάλης, το όπλο που κρατούσε ο κακοποιός εκπυρσοκρότησε και τραυμάτισε τον άτυχο αθλητή στο πόδι.

Οι γείτονες κάλεσαν ασθενοφόρο, το οποίο όμως ανήκε σε νοσοκομείο που εξυπηρετούσε μόνο λευκούς. Όταν οι διασώστες που έφτασαν στο σημείο διαπίστωσαν ότι ο τραυματισμένος ήταν μαύρος, μπήκαν πίσω στο ασθενοφόρο τους κι έφυγαν! Και στα δεκαπέντε λεπτά που μεσολάβησαν μέχρι να φτάσει το ασθενοφόρο του νοσοκομείου των μαύρων, ο Τζέικομπς είχε χάσει πάρα πολύ αίμα και ήταν πλέον αδύνατο να σωθεί.

Αν και είχε δικό του, άνετο σπίτι στο Φλέρχοφ, τη συνοικία των μαύρων του Γιοχάνεσμπουργκ και ενεργό συμβόλαιο χορηγίας από μεγάλη εταιρία αθλητικών ειδών, ο Πλάτζες δεν άντεχε άλλο μια ζωή γεμάτη φυλετικούς διαχωρισμούς. Έτσι, όταν τον Ιανουάριο του 1988 έφυγε οικογενειακώς για διακοπές στις ΗΠΑ, αποφάσισε να εγκατασταθεί μόνιμα εκεί ζητώντας πολιτικό άσυλο.

Η καθιέρωση και η δικαίωση

Η δουλειά του Πλάτζες ως φυσικοθεραπευτή που του είχε εξασφαλίσει ο Γκλεν Λάτιμερ, μία από τις ηγετικές φυσιογνωμίες των αγώνων Μαραθωνίου στις ΗΠΑ, τον βοήθησε να λάβει πιο γρήγορα πολιτικό άσυλο από την κυβέρνηση. Και η τρίτη θέση που κατέλαβε στον Μαραθώνιο του Λος Άντζελες, τον Μάρτιο του 1988, τον έκανε να νιώσει ότι ανήκε στη νέα του πατρίδα.

Η προσαρμογή, όμως, στο νέο περιβάλλον ήταν δύσκολη. Η σύζυγός του δεν ένιωθε καλά για τα αγαπημένα πρόσωπα που είχε αφήσει πίσω, ενώ οι συχνές μετακομίσεις τους από πόλη σε πόλη δεν τους επέτρεπαν να έχουν σταθερές παρέες. Από κει που ο Πλάτζες βρισκόταν στην αθλητική απομόνωση, τη βίωνε πλέον σε οικογενειακό επίπεδο.

Οι διακρίσεις, όμως, γλύκαιναν τη μοναξιά. Το 1990 ο Πλάτζες τερμάτισε τέταρτος στον Μαραθώνιο του Λος Άντζελες και το 1991 κέρδισε την πρώτη θέση με χρόνο 2 ώρες 10:29. Αν ήταν Αμερικανός υπήκοος, θα είχε εξασφαλίσει θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Τόκιο, που διεξαγόταν λίγους μήνες αργότερα. Ήξερε, όμως, ότι για να συμβεί κάτι τέτοιο θα έπρεπε να περιμένει μέχρι το 1993, δηλαδή θα έχανε και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 στη Βαρκελώνη. Κι όλα αυτά, ενώ η ΔΟΕ είχε μόλις αποδεχθεί τη Νότιο Αφρική στους κόλπους της για πρώτη φορά μετά τον αποκλεισμό της, το 1964, αφού οι αγώνες του Νέλσον Μαντέλα για άρση των φυλετικών διακρίσεων είχαν αρχίσει να πιάνουν τόπο.

Αφού εξασφάλισε τη συμμετοχή του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1993 με τα χρώματα των ΗΠΑ χάρη στην έκτη θέση που κατέλαβε στον Μαραθώνιο της Βοστώνης, ο Πλάτζες έπρεπε να περιμένει να λάβει επίσημα την αμερικάνικη υπηκοότητα. Κάτι που συνέβη στις 24 Ιουλίου και του επέτρεψε να συνεχίσει την προετοιμασία του. Ο 32χρονος δρομέας γνώριζε ότι η πρώτη του ευκαιρία για διάκριση σε μια διεθνή διοργάνωση, θα ήταν λογικά και η τελευταία.

Λυπήθηκε που τον προσπέρασε

Ο Πλάτζες δεν συγκαταλεγόταν ανάμεσα στα φαβορί για τη νίκη στη Στουτγάρδη, όμως οι ειδικοί γύρω από τον Μαραθώνιο τον θεωρούσαν δυνατό αουτσάιντερ για μια θέση στο βάθρο. Κατάφερε, πάντως, να κρατηθεί στο γκρουπ των πρωτοπόρων μέχρι και λίγο μετά τα μισά της κούρσας, όταν o Λούκετς Σβαρτμπόι από τη Ναμίμπια απέκτησε σημαντικό προβάδισμα.

Στο 33ο χιλιόμετρο πέρασε στη δεύτερη θέση, αφήνοντας τρίτο τον Νοτιοκορεάτη Κιμ Τζάε-Ριόνγκ. Βρισκόταν ακόμα ενενήντα δευτερόλεπτα πίσω απ’ τον Σβαρτμπόι κι εκείνη τη στιγμή ένιωθε ικανοποιημένος με την προοπτική να κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο. Έτρεχε, όμως, αρκετά γρήγορα και χωρίς να το καταλαβαίνει, μάζευε τη διαφορά.

«Στο 38ο χιλιόμετρο μου είπαν ότι ο Λούκετς βρισκόταν 50 δευτερόλεπτα μπροστά μου. Στο 39ο μου είπαν ότι η διαφορά μας είχε πέσει στα 40 δευτερόλεπτα», είχε δηλώσει ο Πλάατζες μετά τον τραυματισμό, περιγράφοντας τον αγώνα. Ο Σβαρτμπόι δεν είχε άλλες δυνάμεις και η διαφορά καλύφθηκε πιο γρήγορα στη συνέχεια. «Τον προσπέρασα στα 41,5 χιλιόμετρα», συνέχισε ο Αμερικανός. «Στενοχωρήθηκα γι’ αυτό, μια και είχε ορίσει τον ρυθμό της κούρσας. Ήταν τόσο τολμηρός και γενναίος. Δυστυχώς, όμως, υπάρχει μόνο ένας νικητής και χαίρομαι που ήμουν εγώ».

Ο Πλάτζες τερμάτισε πρώτος σε 2 ώρες 13:57 και γνώρισε την αποθέωση από χιλιάδες θεατές που βρίσκονταν στο «Νεκαρστάντιον». Αποδείχθηκε πράγματι η πρώτη και τελευταία του διεθνής διάκριση, μια και δεν μπόρεσε τα επόμενα χρόνια να κερδίσει την πρόκριση σε άλλη μεγάλη διοργάνωση. Η ιστορία του, όμως, παραμένει συναρπαστική κι ας είναι λιγότερο γνωστή σε σχέση με άλλων αθλητών – ίσως επειδή δεν περιλαμβάνει ολυμπιακό μετάλλιο.

«Όλα… Το πώς πήρα την υπηκοότητα, το πώς μπήκε στην ομάδα για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κι ύστερα ο τρόπος με τον οποίο κέρδισα τον αγώνα… Μοιάζει με ένα έπος που ήταν τόσο ξεχωριστό. Δεν μπορούσα να το εξηγήσω τότε ούτε μπορώ να το εξηγήσω τώρα. Το πώς ένιωθα πάνω στο βάθρο, με το μετάλλιο στο στήθος ενώ ακουγόταν ο εθνικός ύμνος», συμπληρώνει ο Πλάτζες, ο οποίος διατηρεί εδώ και χρόνια τη δική του επιχείρηση αθλητικών ειδών στο Μπόουλντερ του Κολοράντο, αλλά δεν έχει ξεχάσει τη γενέτειρά του. «Ήταν μεγάλη στιγμή για τις ΗΠΑ, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπήρχε η σκέψη ότι πέτυχα κάτι σπουδαίο και για τη Νότιο Αφρική».

Πηγές: youtube.com («Paul Shippey of REZILEANT.com checks in with Mark Plaatjes, 1993 World Marathon Champion»), worldathletics.org («Plaatjes – indomitable spirit, exceptional talent»), immotionrunning.com («Mark Plaatjes: A Remarkable Journey in Running»), modernathlete.co.za («He Made His Mark»), latimes.com («FREEDOM TO TRAIN : Marathoner Leaves His South African Home to Try to Forge a New Beginning in America»), Wikipedia («1993 World Championships in Atletics», «Mark Plaatjes»).

Άλλα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο στις 14 Αυγούστου

2020: Η Μπάγερν συντριβεί με 8-2 την Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νου, στον προημιτελικό του Champions League, υποχρεώνοντας την στη βαρύτερη εντός έδρας ήττα της στα Κύπελλα Ευρώπης.

2016: Ο Νοτιοαφρικανός Γουέιντ Φαν Νίκερκ κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα 400 μ. στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, καταρρίπτοντας μάλιστα με 43.03 το παγκόσμιο ρεκόρ του Μάικλ Τζόνσον, που άντεχε από το 1999 (43.18).

2016: Ο Γιουσέιν Μπολτ γίνεται ο πρώτος σπρίντερ στην ιστορία που κατακτά τρίτο διαδοχικό χρυσό μετάλλιο στα 100 μ. (9.81).

2008: Ο Γάλλος Αλέν Μπερνάρ κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα ελεύθερο των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου με χρόνο 47.21. Ο Ολλανδός Πίτερ Φαν Ντεν Χούγκενμπαντ, νικητής των δύο προηγούμενων διοργανώσεων, μένει στην πέμπτη θέση.

2005: Ο Ρασίντ Ραμζί από το Μπαχρέιν κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα 800 μ. του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του Ελσίνκι, λίγες ημέρες μετά την πρωτιά του και στα 1.500 μ. Πρόκειται για το πρώτο νταμπλ χρυσών μεταλλίων στις μεσαίες αποστάσεις σε διοργάνωση παγκόσμιας εμβέλειας, μετά από εκείνο του Νεοζηλανδού, Πίτερ Σνελ, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964.

2004: Ο 19χρονος Μάικλ Φελπς κερδίζει το πρώτο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο της καριέρας του, όταν τερματίζει πρώτος στον τελικό των 400 μέτρων μικτής στους αγώνες της Αθήνας, με νέο παγκόσμιο ρεκόρ (4:08.26). Στον τελικό έχει προκριθεί και ο Έλληνας, Γιάννης Κοκκώδης, ο οποίος καταλαμβάνει την έκτη θέση.

2003: Πεθαίνει σε ηλικία 73 ετών ο παλαίμαχος Γερμανός ποδοσφαιριστής, Χέλμουτ Ραν. Έχει μείνει στην Ιστορία για τα δύο γκολ που πέτυχε για λογαριασμό της Δυτικής Γερμανίας στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1954 κόντρα στην Ουγγαρία.

1994: Τρεις Ισπανοί μοιράζονται τα μετάλλια στον Μαραθώνιο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Στίβου του Ελσίνκι. Το χρυσό κατακτά ο Μάρτιν Φιζ, το ασημένιο ο Ντιέγκο Γκαρθία και το χάλκινο ο Αλμπέρτο Χουζδάδο.

1988: Πεθαίνει σε ηλικία 90 ετών ο Έντσο Φεράρι, ιδρυτής της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας.

1983: Ο Σεργκέι Μπούμπκα κατακτά το χρυσό μετάλλιο στο 1ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου που διεξάγεται στο Ελσίνκι, με άλμα στα 5.70 μ. Πρόκειται για το πρώτο από τα έξι χρυσά που θα κατακτήσει ο Μπούμπκα στις ισάριθμες πρώτες διοργανώσεις του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος.

1981: Ο Γιούρκας Σεϊταρίδης, μία από τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες στην ιστορία της Προοδευτικής (ως ποδοσφαιριστής και προπονητής), φεύγει από τη ζωή σε βαθιά γεράματα. Μόλις δύο μήνες νωρίτερα είχε γεννηθεί ο εγγονός του που έμελλε να πάρει το όνομά του και να κάνει μεγάλη καριέρα ως ποδοσφαιριστής στον Παναθηναϊκό και το εξωτερικό, φτάνοντας και στην κατάκτηση του Euro 2004 με την Εθνική Ελλάδας.

1971: Η Δυτικογερμανίδα χρυσή ολυμπιονίκης του πεντάθλου το 1968 στο Μεξικό, Ίνγκριντ Μίκλερ, κατακτά το χρυσό μετάλλιο στο μήκος στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Ελσίνκι με νέο ατομικό ρεκόρ που είναι παράλληλα και ρεκόρ αγώνων (6.76 μ.).

1948: Ολοκληρώνονται στο Λονδίνο οι 14οι Ολυμπιακοί Αγώνες, στους οποίους μετείχαν 3.714 αθλητές και 390 αθλήτριες από 59 χώρες. Οι ΗΠΑ σαρώνουν τα μετάλλια με 38 χρυσά, 27 ασημένια και 19 χάλκινα, με δεύτερη τη Σουηδία (17 χρυσά, 11 ασημένια, 18 χάλκινα).

1936: Η ομάδα των ΗΠΑ στην οκτάκωπο με πηδαλιούχο κατακτά το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου, νικώντας με ελάχιστη διαφορά τις βάρκες της Ιταλίας και της Γερμανίας. Η ιστορία των εννέα μελών του αμερικάνικου πληρώματος, από τα πρώτα τους βήματα στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον μέχρι την κατάκτηση της κορυφής, καταγράφεται λεπτομερώς στο βιβλίο «The Boys In the Boat» του Ντάνιελ Τζέιμς Μπράουν, το οποίο έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο από τον Τζορτζ Κλούνεϊ.

1936: Στον τελικό του πρώτου τουρνουά μπάσκετ σε Ολυμπιακούς Αγώνες, οι ΗΠΑ επικρατούν του Καναδά με 19-8. Το χρονόμετρο των τριάντα δευτερολέπτων για την εκδήλωση επίθεσης δεν έχει εισαχθεί ακόμη κι αυτό έχει ως συνέπεια το μπάσκετ να παίζεται με σκοπιμότητα και το σκορ να μένει σε χαμηλά επίπεδα.

1932: Ολοκληρώνονται οι 10οι Ολυμπιακοί Αγώνες που φιλοξενούνται στο Λος Άντζελες. Οι ΗΠΑ κερδίζουν την πρώτη θέση στον πίνακα των μεταλλίων με 44 χρυσά, 36 ασημένια και 30 χάλκινα, έναντι 12 χρυσών, 12 ασημένιων και 12 χάλκινων της δεύτερης Ιταλίας.

1920: Αρχίζουν οι 7οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αμβέρσα, με τη συμμετοχή 2.561 αθλητών και 65 γυναικών από 29 χώρες του κόσμου. Για πρώτη φορά εκφωνείται κατά τη διάρκεια της Τελετής Έναρξης ο όρκος των αθλητών και γίνεται έπαρση της ολυμπιακής σημαίας. Τα λευκά περιστέρια που αφήνονται στον ουρανό συμβολίζουν την ειρήνη ύστερα από την αιματοχυσία του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και θα καθιερωθούν και στις επόμενες Τελετές Έναρξης.