115 χρόνια Παναθηναϊκός: Εγώ θα σ' αγαπώ και μη σε νοιάζει...

Πράσινο. Τριφύλλι. Έρωτας. Περηφάνια. Ανιδιοτελής αγάπη. Είναι αυτή η ανεξήγητη έλξη και συνάμα ακατανίκητη δύναμη που ασκεί ο Παναθηναϊκός στα εκατομμύρια των οπαδών του, των φιλάθλων και σε όσους τον θαυμάζουν επειδή γνωρίζουν την ιστορία του.

Μία ιστορία 115 ετών, με αναρίθμητες «χρυσές» σελίδες, εντός και εκτός γηπέδων, που πέφτουν επιβλητικά σαν ένα διάφανο αλλά τόσο προστατευτικό πέπλο, επισκιάζοντας οποιαδήποτε αρνητική περίοδο στην πάροδο του χρόνου. Γιατί τα χρόνια είναι πολλά. Πολλά και γεμάτα.

115 χρόνια γεμάτα ήθος, πρωτοποριακές κινήσεις, κοινωνική δράση και fair play, εντός και εκτός συνόρων. Δεν είναι μόνο το έπος του Γουέμπλεϊ, σε εποχές που αποτέλεσε έναν πραγματικό άθλο με την υπογραφή αγαπημένων ηρώων της στρογγυλής θεάς. Δεν είναι οι χιλιάδες τίτλοι, ποτέ δεν ήταν.

Δεν είναι μόνο οι αδιανόητες αγωνιστικές υπερβάσεις και επιτυχίες με «πράσινες» ποδοσφαιρικές ομάδες να αγγίζουν την κορυφή της Ευρώπης, το γκολ του Κριστόφ Βαζέχα στο Άμστερνταμ, τα ιστορικά «διπλά» στο Μιλάνο κ.ά. κόντρα στις πιο φορμαρισμένες ή ακόμα και αήττητες ομάδες την εποχή που τις αντιμετώπισε ο Παναθηναϊκός, οι αξέχαστες εκδρομές και οι μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου που χάζεψαν από την παρουσία των οπαδών του στην κερκίδα, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων.

Δεν είναι μόνο οι μπασκετικοί άθλοι, ο τεράστιος Δημήτρης Διαμαντίδης, η δημιουργία ενός μεγαθήριου και η συλλογή των 6 ευρωπαϊκών Κυπέλλων. Δεν είναι οι αναρίθμητες διακρίσεις σε όλα τα τμήματα του συλλόγου. Δεν είναι μόνο η φλογερή Λεωφόρος και οι εμβληματικοί Γεώργιος Καλαφάτης και Απόστολος Νικολαΐδης, Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος ή ο συγκλονιστικός Ζαχαρίας Πιτυχούτης. Και τόσοι ακόμα.

Είναι η ίδρυση και ο τρόπος που λειτουργούν τα τμήματα ΑμεΑ του συλλόγου, που αν κάποιος που… κατέβαινε από τον πλανήτη Άρη, ρωτούσε «τι εστί Παναθηναϊκός», ίσως αυτή να ήταν η πιο περιεκτική απάντηση.

Είναι το fair play κόντρα στη μεγάλη Γιουβέντους, είναι τα πρώτα «όλε» παικτών που έγιναν «ένα» με τον κόσμο μπροστά στο πέταλο, είναι η κοινωνική δράση και η έκφραση θέσεων σε κάθε σημαντικό ζήτημα, είναι η μετάδοση των αρχών και του ήθους που έχουν ως πρώτο μέλημα να περάσουν στις νέες γενιές οι προπονητές των τμημάτων υποδομής του συλλόγου.

Είναι η Ακρόπολη, τα στενά της Λεωφόρου, της Αθήνας, η θέα από το «Απόστολος Νικολαΐδης», τα μικρά παιδάκια στον «Τάφο του Ινδού», η πανίσχυρη επαρχία, η λατρεία για τα ερασιτεχνικά τμήματα και η επιβλητική παρουσία και έμπρακτη στήριξη του κόσμου σε κάθε άθλημα, σε κάθε γήπεδο, σε όποιον φοράει το τριφύλλι στο στήθος, ό,τι κι αν κρίνεται.

Είναι ο σεβασμός στον σύλλογο, στον αντίπαλο και η παρακαταθήκη που έχουν αφήσει με γενναιοδωρία αξιοσέβαστοι παράγοντες και αθλητές σε βάθος 115 ετών. Γιατί οι σύλλογοι είναι η ιστορία τους, από την πρώτη ημέρα της ίδρυσής τους…

Είναι αυτό το «εγώ θα σ’ αγαπώ και μη σε νοιάζει»…

Είναι αυτό το μαγικό που συμβαίνει και εκείνο το δίωρο ενός αγώνα του Παναθηναϊκού είναι τόσο ιερό, ο χρόνος σταματάει και λειτουργεί ως βάλσαμο σε κάθε πληγή της ζωής εκτός γηπέδου. Είναι αυτή η μεταφορά σε έναν άλλο καταπράσινο κόσμο.

Είναι η επόμενη ημέρα μετά από μία μεγάλη νίκη και αυτό το χαμόγελο που δεν σβήνει για ώρες. Ή ακόμα και η στεναχώρια μετά από ήττες. Όλα μέσα στο παιχνίδι είναι.

Είναι ένα μεγάλο «ευχαριστώ»…

 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News