Μαρόκο: Μέρες ανεξαρτησίας

Ο συμβολισμός της Ουκρανίας ως συμμετέχουσας διοργανώτριας χώρας για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2030 σε συνυποψηφιότητα με την Ισπανία και την Πορτογαλία, που αποτελούσε πράξη υποστήριξης για τη χώρα η οποία βρίσκεται σε καθεστώς άμυνας μετά τη ρωσική εισβολή, έπρεπε να φτάσει στο τέλος του όταν το ζήτημα έγινε πρακτικό.

Δηλαδή, όταν την κλεψύδρα για τις επίσημες υποψηφιότητες της διοργάνωσης που θα σηματοδοτήσει έναν αιώνα από την έναρξή της θα γυρνούσε ανάποδα ο ίδιος ο χρόνος, ο οποίος ακριβώς σε τέτοιες περιπτώσεις παραθέτει το στοιχείο του αμείλικτου.

Η αντικατάσταση είχε ακριβώς την ίδια συμβολική δυναμική. Αυτήν τη στιγμή, οι δύο σίγουρες υποψηφιότητες αναδίδουν άρωμα ρομαντισμού. Στη μία πλευρά, η Ουρουγουάη, η Αργεντινή, η Χιλή και η Παραγουάη ενδιαφέρονται να διοργανώσουν μαζί το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Η συγκεκριμένη υποψηφιότητα θα έπρεπε να είναι το φαβορί, καθώς η πρώτη διοργάνωση έγινε τον Ιούλιο του 1930 στο Μοντεβιδέο και οι τρεις επίδοξες συνδιοργανώτριες ήταν μέσα στις 13 ομάδες που πήραν μέρος.

Στην άλλη, η Ισπανία, η Πορτογαλία και το Μαρόκο ενώνονται για τον ίδιο σκοπό. Αυτή η περίπτωση δεν έχει να κάνει απλώς με δύο χώρες που οι εθνικές ομάδες τους είναι ισχυρές ούτε είναι απλώς θελκτική επειδή θα γινόταν, για πρώτη φορά, να φιλοξενηθεί η διοργάνωση από δύο ηπείρους.

Υπάρχει και μία τρίτη, η οποία έχει καθυστερήσει κι άντε να αποφευχθούν τα αστεία περί κωλυσιεργίας από τη στιγμή που η Ελλάδα εμπλέκεται σε αυτήν. Οι φορείς βρίσκονται ακόμη σε συζητήσεις με τη Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο, προκειμένου η συνυποψηφιότητα να γίνει επίσημη.

Αυτή η σύμπραξη είναι και εκείνη που θα προτιμούσε η FIFA. Αν ρωτάτε, πρέπει να λογίζεται ως σκανδαλώδες, μόλις οκτώ χρόνια μετά τη διεξαγωγή του Παγκόσμιου Κυπέλλου από το Κατάρ να δίνεται το χρίσμα στη Σαουδική Αραβία, αλλά από όλες τις παγκόσμιες ομοσπονδίες Αθλητισμού στον πλανήτη, μόνο εκείνη του ποδοσφαίρου δείχνει να αδιαφορεί, και μάλιστα πλήρως, για όποιον ηθικό φραγμό μπαίνει στο δρόμο της προς χάριν του κέρδους.

Προφανώς, επειδή πρόκειται για επιχειρηματικό κόσμο, οι επικερδείς συμφωνίες είναι απαραίτητες, αλλά στη FIFA (πάντα, όταν γράφεται αυτή η λέξη, προφέρεται με το ύφος που την έλεγε ο Ντιέγκο Μαραντόνα) δεν κάνουν καν τον κόπο να ψάξουν τρόπους ώστε να φτάσουν στο ίδιο αποτέλεσμα μέσα από μια λείανση στις συνειδήσεις των ποδοσφαιρόφιλων. Να δείξουν ότι κάνουν κάτι και για εκείνους, οι οποίοι σποραδικά και πού πρέπει να νιώθουν μέρος μιας ιστορικής συγκυρίας.

Να δοθεί η διοργάνωση στην Ουρουγουάη, είναι το δέον. Αυτό θα τιμήσει και την ίδια τη FIFA, που όταν σχεδίαζε το Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν βέβαιο ότι το πείραμα δεν θα πετύχαινε, η Αγγλία είχε αρνηθεί οποιαδήποτε σχέση με την ίδια την Ομοσπονδία και το ταξίδι ήταν μακρινό, και κατάφερε να το καταστήσει κάτι σαν την απόλυτη (ποδοσφαιρική) διοργάνωση στον πλανήτη, έναν τόπο ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Θεό.

Η δεύτερη επιλογή πρέπει να είναι το τρίπτυχο. Η Ισπανία έχει φιλοξενήσει ξανά Παγκόσμιο Κύπελλο, το 1982, η Πορτογαλία έχει διοργανώσει ΤΟ Euro, το 2004, το Μαρόκο, όμως, έχει υπάρξει φτωχός συγγενής αυτού του αποικιακού κόσμου, που έχει καθιερωθεί ως δεδομένος.

Ο σεβασμός από τους δυνάστες

Η Ισπανία και η Πορτογαλία, συγγενείς γεωγραφικά της χώρας, έχουν υπάρξει μάστιγα για τους Μαροκινούς.

Με τους Ισπανούς έχει μπλεχτεί σε αμέτρητους πολέμους, ποικίλων διαστημάτων, μέσα σε μία χιλιετία. Από το 1086 και τη μάχη του Σαγράχας έως το 2012 και τη σύγκρουση του Πενιόλ ντε Βελέζ ντε λα Γκομέρα, έχουν γίνει τουλάχιστον 37 μάχες μεταξύ Μαροκινών και Ισπανών, κάτι που πρακτικά σημαίνει μία κάθε περίπου 25 χρόνια.

Οι Πορτογάλοι, από τη μεριά τους, ως το 1774 που υπεγράφη σύμφωνο φιλιάς μεταξύ των δύο χωρών και παραδόξως έχει τηρηθεί, έκαναν διάφορες επιχειρήσεις στη χώρα της bόρειας Αφρικής από το 1415 έως το 1541, σε έξι πόλεις.

Το Μαρόκο περιήλθε σε πορτογαλική κατοχή, ενώ και η Ισπανία και η Αγγλία… άπλωσαν τα χέρια τους με βάση συμφωνίες που έκαναν με τους κατακτητές. Από το 1541 έως το 1769 κράτησε ο αγώνας για την ανάκτηση των εδαφών τους και ολοκληρώθηκε με τη φυγή των Ιβήρων από το Μαγκαζάν.

Είναι πρόσφατα και ενδεχομένως να θυμάται κάποιος τα επεισόδια που έκαναν οι Μαροκινοί στις Βρυξέλλες, το βράδυ του τελευταίου Σαββάτου του Νοεμβρίου, όταν άφησαν εκτός συνέχειας του Παγκόσμιου Κυπέλλου του Κατάρ το Βέλγιο.

Η πορεία τους υπήρξε παραμυθένια και θα ήταν δόκιμο να ειπωθεί ότι ούτε ρεαλιστικά θα μπορούσες να διαφωνήσεις μαζί τους αν διατυμπάνιζαν την πίστη τους στην ειμαρμένη: έβγαλαν Ισπανία και Πορτογαλία εκτός διοργάνωσης και πάλεψαν με τη Γαλλία. Τρία κράτη που είχαν συμφέροντα στη χώρα και τα αξιοποιούσαν ανά καιρούς, όπως πάντα αποικιακά.

Μόλις το 2011, ύστερα από διαμαρτυρίες του κόσμου, δόθηκαν κάποια δικαιώματα από το Βασίλειο στον πρωθυπουργό -και αυτό, τουλάχιστον ποδοσφαιρικά, έγινε η αντίστροφη μέτρηση προκειμένου οι Μαροκινοί που γεννήθηκαν στο εξωτερικό, όπως είναι ο Χακίμ Ζίγες και ο Ασράφ Χακίμι, να έχουν δικαίωμα συμμετοχής στην εθνική ομάδα.

Στο δημοψήφισμα του 2011, που αφορούσε στον όρκο του πρωθυπουργού στο Παλάτι, τη μεταβίβαση κάποιων δικαιωμάτων, μεταξύ αυτών τη διάλυση του Κοινοβουλίου, την αμνηστία και στους βουλευτές εκτός από μέλη του Παλατιού και στο να γίνουν επίσημη γλώσσα τα αμαζίγκ, πλην των αραβικών, ψήφισαν 9.800.210 Μαροκινοί. Από αυτούς, οι 9.653.492 ψήφισαν ναι, ένα εκπληκτικό 99,17%, και οι 146.718 ψήφισαν όχι.

Το πολίτευμα, πάντως, παραμένει Συνταγματική Μοναρχία.

Όταν ο βασιλιάς Μοχάμεντ ΣΤ’ μίλησε για μια σπάνια γεωγραφική ένωση, ανακοινώνοντας την υποψηφιότητα του Μαρόκου, είπε τη μισή αλήθεια. Η άλλη μισή κρύβεται στην καρδιά των γηγενών, τις ιστορίες που έχουν ακούσει, την ίδια την ύπαρξή τους.

Η συνυποψηφιότητα με την Ισπανία και την Πορτογαλία τούς κάνει να νιώθουν ισοϋψείς με τους άλλοτε (επίδοξους) κατακτητές τους. Είναι ένας σεβασμός που κερδήθηκε και μέσα από το ποδόσφαιρο, αλλά και την πολυπολιτισμικότητα, που ακόμα κι αν την διέπει υποκρισία στη διάσταση της ανοχής, εξ υπαρχής δεν επιτρέπει καρατόμηση πολιτισμών προς χάρη ιδίων συμφερόντων.

Και μπορεί η συμφωνία και η υποψηφιότητα να σηματοδοτούν πολλά περισσότερα συμφέροντα, που πλέουν στα ρηχά της θάλασσας της φαντασίας, αλλά αυτό δεν αλλάζει το ίδιο το αίσθημα. Μια χώρα από την πιο κατακτημένη ήπειρο στον πλανήτη, που οι κάποτε δυνάστες της την βλέπουν ως ισότιμη, σε σημείο να την κάνουν συνυποψήφια για ένα από τα δύο, το άλλο είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες, πιο σημαντικά φεστιβάλ στον πλανήτη.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News