Χάρολντ Έιμπραχαμς: Η πραγματική ιστορία του ήρωα των «Δρόμων της Φωτιάς»

Απώτερος σκοπός κάθε αθλητή που επιδιώκει τη διάκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι η αθανασία. Να τον θυμάται, δηλαδή, ο κόσμος μετά τον αναπόφευκτο σωματικό θάνατό του.

Αυτό που πέτυχε, δηλαδή, ο Βρετανός σπρίντερ, Χάρολντ Έϊμπραχαμς, ο οποίος βέβαια στάθηκε και λίγο… τυχερός. Τρία χρόνια μετά τον θάνατό του, η πορεία του προς το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο που κατέκτησε στα 100 μέτρα, στις 7 Ιουλίου 1924 στο Παρίσι, αποτυπώθηκε με αριστουργηματικό τρόπο στην κλασική πια ταινία του 1981, «Οι Δρόμοι της Φωτιάς».

Το αριστούργημα που σκηνοθέτησε ο Χιου Χάντσον είναι ευρύτερα γνωστό στη χώρα μας λόγω της εμβληματικής μουσικής του Βαγγέλη Παπαθανασίου, που τιμήθηκε και με βραβείο Όσκαρ. Και αρκετοί το έχουν παρακολουθήσει χωρίς πιθανότατα να γνωρίζουν ότι βασίζεται στην αληθινή ιστορία των δύο βασικών ηρώων, του Έιμπραχαμς και του Έρικ Λίντελ, που άφησαν έντονο το αποτύπωμά τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924.

Όπως κάθε ταινία που σέβεται τον εαυτό της δεν έχει αποτυπώσει με απόλυτη ακρίβεια τα ιστορικά γεγονότα. Έτσι είναι η τέχνη, όμως, και τέτοιες παρεκκλίσεις δεν πρέπει να αποτελούν ποτέ κριτήριο για την αξία της. Σαφώς και οι μικροαλλαγές δεν θα στενοχωρούσαν ούτε τους δύο μεγάλους Βρετανούς αθλητές, αν είχαν ζήσει μέχρι την κυκλοφορία της για να την παρακολουθήσουν. Ίσα-ίσα, θα καταλάβαιναν ότι συνέβαλε τα μέγιστα ώστε η φήμη τους να φτάσει και σε κοινό που δεν τους γνώριζε, είτε επειδή τα επιτεύγματά τους είχαν σημειωθεί πολύ παλιά είτε επειδή δεν ασχολούνται φανατικά με τον αθλητισμό.

Ειδικά ο Έιμπραχαμς, η ζωή του οποίου μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 ήταν λιγότερο συναρπαστική από εκείνη του Λίντελ (που συνέχισε την υπηρεσία του ως ιεραπόστολος στην Κίνα και πέθανε αιχμάλωτος στην Ιαπωνία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου), δύσκολα το όνομά του θα ήταν γνωστό στις μέρες μας αν δεν υπήρχαν οι «Δρόμοι της Φωτιάς» κι ο αείμνηστος Μπεν Κρος, ο οποίος τον υποδύθηκε με υποδειγματικό τρόπο στην ταινία.

Η συνεργασία με τον Μουσαμπίνι

Ο Χάρολντ Έιμπραχαμς γεννήθηκε στο Μπέντφορντ της Αγγλίας στις 15 Δεκεμβρίου 1899 από Εβραίους γονείς που είχαν γεννηθεί στη Λιθουανία (ο πατέρας, ο οποίος εργαζόταν ως οικονομικός σύμβουλος) και την Ουαλία (η μητέρα).

Ήταν αρκετά χρόνια μικρότερος από τα άλλα δύο αδέλφια του, τα οποία επίσης σχετίστηκαν με τον αθλητισμό. Ο πρεσβύτερος Άντολφ (γεννηθείς το 1883) θεωρείται ο πατέρας της αθλητιατρικής επιστήμης στη Βρετανία, ενώ ο Σίντνεϊ (γεννηθείς το 1885) ήταν πρωταθλητής της χώρας στο μήκος και μάλιστα είχε λάβει μέρος στους Μεσοολυμπιακους Αγώνες του 1906 στην Αθήνα και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1912 στη Στοκχόλμη.

Ο Χάρολντ έδειξε από μικρός την κλίση του στους αγώνες ταχύτητας και στο μήκος, αλλά ασχολήθηκε πιο συστηματικά με τον στίβο μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου υπηρέτησε ως λοχίας του βρετανικού στρατού το 1918. Την ίδια εποχή άρχιζε και τις σπουδές του στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ.

Ο ρατσισμός που βίωνε λόγω της εβραϊκής καταγωγής του, δεν τον εμπόδισε να διακριθεί τόσο στα μαθήματα όσο και στον αθλητισμό και το 1920 κέρδισε την πρόκριση σε τρία αγωνίσματα των Ολυμπιακών Αγώνων της Αμβέρσας (100 μ., 200 μ. και άλμα εις μήκος). Όμως, δεν κατάφερε να διακριθεί σε κανένα από αυτά. Έφτασε κοντά στο μετάλλιο μόνο με την ομάδα σκυταλοδρομίας της Βρετανίας στα 4×100 μ., που τερμάτισε στην τέταρτη θέση στον τελικό.

Οι πρώτες του μεγάλες εθνικές διακρίσεις ήρθαν το 1921, με την κατάκτηση των δεύτερων θέσεων στις 100 και τις 220 γιάρδες των αγώνων της Ερασιτεχνικής Ένωσης Στίβου (ΑΑΑ Championships) πίσω από τον χάλκινο ολυμπιονίκη της Αμβέρσας, Χάρι Έντουαρντ. Το 1923 κέρδισε την πρωτιά στο μήκος στους ίδιους αγώνες, όμως ο μεγάλος του καημός ήταν τα σπριντ και ειδικά το «κατοστάρι».

Γι’ αυτό την ίδια χρονιά, αφού στο μεταξύ είχε αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο, προσέλαβε τον επαγγελματία προπονητή, Σαμ Μουσαμπίνι (ο ρόλος του αξέχαστου Ίαν Χολμ στους «Δρόμους της Φωτιάς»), ο οποίος είχε οδηγήσει παλιότερα πολλούς αθλητές, ανάμεσά τους και τον Έντουαρντ, στο ολυμπιακό βάθρο. Ο Μουσαμπίνι θεωρούσε ότι ο Έιμπραχαμς έκανε κάποια λάθη τεχνικής που δεν του επέτρεπαν να πιάσει το μέγιστο των δυνατοτήτων του στους αγώνες και προσφέρθηκε μόνος του να τον αναλάβει για να τα διορθώσει.

Ο Έιμπραχαμς βελτιώθηκε πράγματι στις κούρσες της μιας ανάσας, όπως πιστοποιεί και η πρωτιά του στις 100 γιάρδες στα ΑΑΑ Championships του 1924, όμως συνέχισε να διακρίνεται και στο μήκος. Έναν μήνα πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, μάλιστα, έκανε άλμα στα 7.38 μ., που έμελλε να αντέξει ως ρεκόρ Βρετανίας για 32 ολόκληρα χρόνια!

Η επιστολή που τον άφησε εκτός μήκους

Η βρετανική ολυμπιακή επιτροπή δήλωσε τον Έιμπραχαμς στα 100 μέτρα, στα 200 μέτρα, στη σκυταλοδρομία 4×100 και στο άλμα εις μήκος. Το τελευταίο προβλημάτισε έντονα τον Μουσαμπίνι, ο οποίος θεωρούσε ότι θα αποσπούσε την προσοχή του αθλητή του από την καλύτερη προετοιμασία του για το «κατοστάρι».

Ο Έιμπραχαμς πείστηκε από τον προπονητή του ότι δεν έπρεπε να κατέβει στο μήκος και σκαρφίστηκε ένα πρωτότυπο τέχνασμα για να πείσει την επιτροπή να αποσύρει τη συμμετοχή του. Συνέταξε ο ίδιος μια επιστολή, την οποία υπέγραψε ως «διάσημος διεθνής αθλητής» και την έστειλε στη μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα «Daily Express». Στην επιστολή εξηγούσε ότι ήταν πρακτικά αδύνατη η συμμετοχή του Έιμπραχαμς στον αγώνα του μήκους επειδή άρχιζε στις 14:30 της 8ης Ιουλίου 1924, την ίδια ώρα που διεξάγονταν και οι προκριματικές σειρές των 200 μέτρων.

Υπήρχε, δηλαδή, πρακτικό πρόβλημα για την παρουσία και στα δύο αγωνίσματα, το οποίο έλαβε υπόψη της η επιτροπή και έκανε δεκτό το αίτημα του ανώνυμου επιστολογράφου, χωρίς να γνωρίζει ότι ήταν ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος! Έτσι, ο Έιμπραχαμς συνέχισε απρόσκοπτα την προετοιμασία του για τα 100 μέτρα, όπου έδειξε τα δόντια του απ’ τον προκριματικό. Ούτε η απουσία του Μουσαμπίνι από το στάδιο (του απαγορεύτηκε η είσοδος επειδή ήταν επαγγελματίας), τον εμπόδισε να αποδείξει ότι ήταν ο πιο γρήγορος άνθρωπος στον κόσμο.

Στον προημιτελικό της 6ης Ιουλίου ισοφάρισε το ολυμπιακό ρεκόρ με επίδοση 10.6, αλλά πραγματοποίησε την καλύτερη του εμφάνιση στον ημιτελικό της επομένης. Παρά την κακή εκκίνηση που πραγματοποίησε, κατάφερε να καλύψει το χαμένο έδαφος και να τερματίσει πρώτος, μπροστά από τους Αμερικανούς Τσαρλς Πάντοκ (χρυσό νικητή το 1920 στην Αμβέρσα) και Τσέστερ Μπόουμαν, ισοφαρίζοντας ξανά την κορυφαία ολυμπιακή επίδοση (10.6)!

Λίγες ώρες αργότερα, ο Έιμπραχαμς κατέβηκε γεμάτος αυτοπεποίθηση στον τελικό και δεν πτοήθηκε από το γεγονός ότι είχε να αντιμετωπίσει άλλους δύο κορυφαίους Αμερικανούς σπρίντερ, τον Τζάκσον Σολζ και τον Λόρεν Μέρτσισον. Ξεκινώντας αυτήν τη φορά εξαιρετικά, τερμάτισε πρώτος ξανά με 10.6, αφήνοντας δεύτερο τον Σολζ (10.7) και τρίτο τον Νεοζηλανδό Άρθουρ Πόριτ (10.8). Έγινε έτσι ο πρώτος Βρετανός χρυσός ολυμπιονίκης στα 100 μέτρα, επίτευγμα που έχουν επαναλάβει έκτοτε μόνο ο Άλαν Γουέλς το 1980 (χωρίς αντιπάλους απ’ τις ΗΠΑ λόγω μποϊκοτάζ) και ο Λίνφορντ Κρίστι το 1992!

Πολλά χρόνια μετά την επιτυχία του, ο Έιμπραχαμς παραδέχθηκε ότι ο καλύτερος αγώνας του στο Παρίσι ήταν ο ημιτελικός, απ’ τον οποίο έλεγε ότι θυμόταν κάθε χιλιοστό που έτρεξε απ’ την εκκίνηση μέχρι τον τερματισμό. Αρνήθηκε όμως ότι θα είχε σημειώσει ακόμα καλύτερο χρόνο αν είχε φύγει καλύτερα απ’ τον βατήρα, «διότι έβγαλα από μέσα μου κάτι που δεν θα είχα καταφέρει, αν δεν είχα μείνει τόσο πίσω στα πρώτα μέτρα».

Οι ιστορικές ανακρίβειες της ταινίας

Όπως μόλις διαβάσατε, οι προκριματικοί των 200 μέτρων διεξήχθησαν μία ημέρα μετά τον τελικό των 100 μέτρων. Αυτή είναι μία από τις ιστορικές ανακρίβειες στο σενάριο των «Δρόμων της Φωτιάς», όπου το «διακοσάρι» υποτίθεται ότι έχει διεξαχθεί νωρίτερα και ο Έιμπραχαμς (που τερμάτισε έκτος και τελευταίος στον τελικό) παρουσιάζεται αποφασισμένος να πάρει ρεβάνς από τους Αμερικανούς αντιπάλους του στα 100 μέτρα.

Άλλη μία σημαντική διαφοροποίηση της ταινίας απ’ την πραγματικότητα αφορά την ήττα του Έιμπραχαμς από τον Λίντελ σε κούρσα 100 μέτρων που είχε λάβει χώρα στο Λονδίνο, έναν χρόνο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όπως έχουν επιβεβαιώσει μεταγενέστερες έρευνες, οι δύο αθλητές δεν είχαν αναμετρηθεί στην κούρσα της μιας ανάσας: ο Έιμπραχαμς δεν μετείχε στον αγώνα των 100 γιάρδων των ΑΑΑ Championships του 1923, όπου πρώτευσε ο Λίντελ.

Ούτε ο βαθιά θρησκευόμενος Σκωτσέζος πληροφορήθηκε στο πλοίο για το Παρίσι ότι οι προκριματικοί των 100 μέτρων των Ολυμπιακών Αγώνων είχαν προγραμματιστεί Κυριακή (όπως αναφέρεται στην ταινία). Το είχε μάθει από τον Ιανουάριο του 1924, γι’ αυτό και είχε αποσύρει από τότε τη συμμετοχή του στο αγώνισμα ώστε να αφοσιωθεί στα 200 και στα 400 μέτρα, όπου κέρδισε το χάλκινο και το χρυσό μετάλλιο αντίστοιχα. Στο «διακοσάρι» τέθηκε πράγματι αντιμέτωπος με τον Έιμπραχαμς και τον νίκησε.

Τα επισημαίνουμε όλα αυτά για να γνωρίζετε τι πραγματικά συνέβη κι όχι φυσικά για να ψέξουμε τον σκηνοθέτη Χιου Χάντσον και τον σεναριογράφο Κόλιν Γουέλαντ, οι οποίοι βασίστηκαν σε μια αληθινή ιστορία για να δημιουργήσουν ένα έργο τέχνης όπως εκείνοι έκριναν καλύτερα. Σκοπός τους, άλλωστε, ήταν να γυρίσουν ταινία κι όχι δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ.

Το περιστατικό με τον Χίτλερ

Ο Έιμπραχαμς κέρδισε και ένα ασημένιο μετάλλιο στο Παρίσι, με την ομάδα σκυταλοδρομίας 4×100 της Βρετανίας, αλλά δεν ευτύχησε να συνεχίσει να αγωνίζεται για πολύ καιρό ακόμη. Ένα κάταγμα που υπέστη στο πόδι, στη διάρκεια μιας προσπάθειάς του στο μήκος, έδωσε πρόωρο τέλος στην αθλητική του καριέρα.

Πήγε, πάντως, στο Άμστερνταμ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1928 ως αρχηγός της ομάδας στίβου της Βρετανίας, ενώ παράλληλα άρχισε και την πορεία του ως σχολιαστής αγώνων στο ραδιόφωνο του BBC, την οποία συνέχισε για τα επόμενα σαράντα χρόνια, παράλληλα με τη δικηγορία. Μία από τις πιο ιστορικές περιγραφές του ήταν εκείνη στη νίκη του Τζακ Λάβλοκ στον τελικό των 1.500 μ. στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο. Ήταν τόσο εκστασιασμένος βλέποντάς τον να τερματίζει πρώτος, που εκνεύρισε τον Αδόλφο Χίτλερ, ο οποίος καθόταν λίγα μέτρα πιο δίπλα και φέρεται να είπε «θα τον σκοτώσω»!

Ο ηγέτης των Ναζί δεν γνώριζε προφανώς την εβραϊκή καταγωγή του σχολιαστή του BBC, ο Εϊμπραχαμς όμως δεν τον φοβόταν. Ήταν μάλιστα ένας από τους Βρετανούς που είχαν ταχθεί ενάντια στο μποϊκοτάζ εκείνων των αγώνων, παρότι γνώριζε ότι θα εξελίσσονταν σε απροκάλυπτη προπαγάνδα του Γ’ Ράιχ και των θεωριών περί «άριας φυλής». Λέγεται μάλιστα ότι δεν ήταν ιδιαίτερα φανατικός με τα θρησκευτικά του καθήκοντα – αντίθετα ήταν ενεργός ελευθεροτέκτονας – αλλά είχε βιώσει από μικρός στο πετσί του τον αντισημιτισμό.

Παρέμεινε κοντά στον στίβο ως κριτής και χρονομέτρης (ήταν παρών και στο «τέλειο μίλι» του Ρότζερ Μπάνιστερ το 1954, χωρίς πάντως να είναι επίσημος χρονομέτρης του αγώνα) και έγραψε βιβλία για την ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά και την αθλητική κόντρα των Πανεπιστημίων του Κέιμπριτζ και της Οξφόρδης.

Το δείπνο με τον Πόριτ κάθε 7η Ιουλίου

Από το 1934 συνδέθηκε αισθηματικά με την τραγουδίστρια και ηθοποιό Σίμπιλ Έβερς, την οποία παντρεύτηκε τον Δεκέμβριο του 1936. Πρόκειται για άλλη μία ανακρίβεια των «Δρόμων της Φωτιάς», όπου οι δημιουργοί θέλοντας προφανώς να προσθέσουν ρομάντσο στην ήδη ενδιαφέρουσα ιστορία, παρουσιάζουν τον Έιμπραχαμς να έχει δεσμό πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 με τη σοπράνο Σίμπιλ Γκόρντον, η οποία ήταν επίσης υπαρκτό πρόσωπο.

Με την Έβερς υιοθέτησαν δύο παιδιά, τον Άλαν και τη Σούζαν, ενώ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου ανέλαβαν την αναδοχή δύο εβραιόπουλων, ενός αγοριού από τη Γερμανία κι ενός κοριτσιού από την Αυστρία. Ο θάνατός της, το 1963, του στοίχισε πολύ, τίμησε όμως τη μνήμη της θεσμοθετώντας δύο βραβεία, ένα για την καλύτερη τραγουδίστρια κι ένα για την καλύτερη αθλήτρια της Βρετανίας.

Ο Έιμπραχαμς δεν ξέχασε ποτέ το Παρίσι. Η στενή φιλία που ανέπτυξε με τον τρίτο νικητή των 100 μέτρων, τον Νεοζηλανδό, Άρθουρ Πόριτ, είχε ως αποτέλεσμα να οργανώνουν από το 1925 κιόλας ένα κοινό δείπνο κάθε 7η Ιουλίου, στις 7 το βράδυ (ημέρα και ώρα που είχε διεξαχθεί ο αγώνας τους το 1924). Η παράδοση τηρήθηκε απαρέγκλιτα κάθε χρόνο μέχρι και το 1977, αφού στις 24 Ιανουαρίου 1978 o Έιμπραχαμς έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 77 ετών.

Με τη σκηνή της κηδείας του αρχίζουν και οι «Δρόμοι της Φωτιάς». Το βρετανικό κράτος απένειμε τις δέουσες τιμές στον μεγάλο ολυμπιονίκη, αυτή η κλασική ταινία όμως (με τις όποιες ιστορικές ανακρίβειές της) θα κρατήσει ζωντανή τη μνήμη του για πολλές δεκαετίες ακόμη.

Πηγές: olympics.com («The story of Abrahams and Liddell at Paris 2024»), zsidokivalosagok.hu («Harold Abrahams»), Wikipedia («Harold Abrahams», «Eric Liddell», «Arthur Porritt», «Sybil Evers»), «108 Χρόνια Ολυμπιακοί Αγώνες» (συλλογικό έργο, Πήγασος Εκδοτική 2004). 

Άλλα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο στις 7 Ιουλίου

2021: Η Αγγλία νικά με 2-1 στην παράταση τη Δανία και προκρίνεται στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος για πρώτη φορά στην ιστορία της. Οι Δανοί προηγούνται στο 30′ με τον Μίκελ Ντάμσγκααρντ, όμως ένα αυτογκόλ του αρχηγού τους, Σίμον Κιάερ, διαμορφώνει το 1-1 στο 39′. Τη λύτρωση για τους Άγγλους φέρνει στο 104′ ο Χάρι Κέιν, ο οποίος αν και αρχικά νικιέται από τον Κάσπερ Σμάιχελ σε εκτέλεση πέναλτι, σκοράρει με κοντινό σουτ στην επαναφορά.

2018: Η Αγγλία προκρίνεται στους «4» του Παγκοσμίου Κυπέλλου για πρώτη φορά μετά το 1990, χάρη στη νίκη της με 2-0 επί της Σουηδίας στον προημιτελικό που διεξάγεται στη Σαμάρα. Τα γκολ της ομάδας του Γκάρεθ Σαουθγκέιτ πετυχαίνουν οι Χάρι Μαγκουάιρ (30′) και Ντέλε Άλι (59′). Αντίπαλός της στον ημιτελικό θα είναι η Κροατία, η οποία αποκλείει με 4-3 στα πέναλτι τη γηπεδούχο Ρωσία, ύστερα από έναν συναρπαστικό αγώνα στο Σότσι που λήγει ισόπαλος 2-2 (31′ Τσερίσεφ, 115′ Φερνάντες/39′ Κράμαριτς, 101′ Βίντα).

2016: Η Γαλλία νικά με 2-0 την παγκόσμια πρωταθλήτρια Γερμανία στον ημιτελικό της Μασσαλίας και προκρίνεται στον τελικό του Euro, όπου την περιμένει η Πορτογαλία (2-0 την Ουαλία στον άλλο ημιτελικό, που έχει διεξαχθεί μία ημέρα νωρίτερα). Και τα δύο γκολ των «Μπλε» πετυχαίνει ο Αντουάν Γκριεζμάν (45’+2 πέν., 72′).

2014: Πεθαίνει σε ηλικία 88 ετών ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο, ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Παραμένει μία από τις σημαντικότερες μορφές της Ρεάλ Μαδρίτης, τη φανέλα της οποίας φόρεσε επί έντεκα χρόνια (1953-64) έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στα πρώτα πέντε Κύπελλα Πρωταθλητριών που κατέκτησε. Ανάμεσα στις πολλές διακρίσεις του ξεχωρίζουν τα οκτώ πρωταθλήματα Ισπανίας, οι δύο Χρυσές Μπάλες (1957, 1959) και η κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα του 1947 με την Αργεντινή, μία από τις τρεις εθνικές ομάδες που υπηρέτησε (οι άλλες δύο ήταν της Κολομβίας και της Ισπανίας). Από το 2000 μέχρι τον θάνατό του ήταν επίτιμος πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης.

2007: Πεθαίνει σε ηλικία 65 ετών από ανακοπή καρδιάς ο Αρίστος Φουντουκίδης, ένας από τους κορυφαίους αμυντικούς του ΠΑΟΚ, με τον οποίο αγωνίστηκε δώδεκα χρόνια (1966-1978) κερδίζοντας ένα Πρωτάθλημα (1976) και δύο Κύπελλα (1972, 1974).

1999: Ο Μαροκινός Ισάμ Ελ Γκερούζ σημειώνει παγκόσμιο ρεκόρ στο μίλι με χρόνο 3:43:13 κατά τη διάρκεια του Γκραν Πρι της Ρώμης. Το παλιό ρεκόρ κατείχε από το 1993 ο Αλγερινός Νουρεντίν Μορσελί με 3:44:39.

1998: Η Βραζιλία προκρίνεται στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Γαλλίας, αφού επικρατεί με 4-2 στα πέναλτι της Ολλανδίας, ύστερα από το 1-1 της κανονικής διάρκειας (46’ Ρονάλντο/87’ Κλάιφερτ). Ήρωας τη διαδικασίας είναι ο Κλαούντιο Ταφαρέλ, ο οποίος αποκρούει τις εκτελέσεις των Φίλιπ Κουκού και Ρόναλντ Ντε Μπουρ.

1995: Ο Ολυμπιακός λύνει τη συνεργασία του με τον Ολλανδό προπονητή, Τάις Λίμπρεχτς λίγες ημέρες μετά την έναρξη της προετοιμασίας, με αφορμή τη διαφωνία του με την απόφαση της διοίκησης να αποπέμψει τον Γιώτη Τσαλουχίδη. Διάδοχός του θα είναι ο Σταύρος Διαμαντόπουλος.

1990: Η Ιταλία νικά με 2-1 την Αγγλία στον μικρό τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Μπάρι. Ο αγώνας είναι ο 125ος και τελευταίος του Πίτερ Σίλτον κάτω απ’ τα δοκάρια της Εθνικής Αγγλίας, ο οποίος αποχωρεί με το ρεκόρ των περισσότερων clean sheet σε αγώνες τελικής φάσης Μουντιάλ (10, επίδοση που θα ισοφαρίζει ο Γάλλος Φαμπιάν Μπαρτέζ το 2006).

1990: Η Μαρτίνα Ναβρατίλοβα κερδίζει το Γουίμπλεντον για ένατη φορά, όταν επικρατεί της Ζίνα Γκάρισον με 2-0 σετ (6-4, 6-1) και δημιουργεί ένα ακατάρριπτο μέχρι σήμερα ρεκόρ. Παράλληλα, ισοφαρίζει το ρεκόρ της Κρις Έβερτ με 18 τίτλους σε τουρνουά γκραν σλαμ στην Open Era (αργότερα θα το καταρρίψει η Στέφι Γκραφ και πλέον το κατέχει ο Σερίνα Γουίλιαμς με 23 τίτλους).

1986: Η Τζάκι Τζόινερ-Κέρσι σημειώνει παγκόσμιο ρεκόρ στο έπταθλο με 7.148 βαθμούς κατά τη διάρκεια των 1ων «Αγώνων Καλής Θέλησης» στη Μόσχα.

1985: Σε ηλικία μόλις 17 ετών και 227 ημερών, ο Μπόρις Μπέκερ γίνεται ο νεότερος και παράλληλα ο πρώτος Γερμανός τενίστας που κερδίζει το Γουίμπλεντον, όταν νικά στον τελικό τον Αμερικανό Κέβιν Κάρεν με 3-1 σετ (6-3, 6-7, 7-6, 6-4).

1979: Η Μπίλι Τζιν Κινγκ κατακτά τον 20ό τίτλο της στο Γουίμπλεντον, όταν με συμπαίκτρια τη Μαρτίνα Ναβρατίλοβα επικρατεί στον τελικό του διπλού γυναικών των Μπέτι Στέφε και Γουέντι Τέρνμπουλ με 2-1 σετ (5-7, 6-3, 6-2). Η Κινγκ έχει έξι τίτλους στο μονό (1966, 1967, 1968, 1972, 1973, 1975), δέκα στο διπλό γυναικών (1961, 1962, 1965, 1967, 1968, 1970, 1971, 1972, 1973, 1979) και τέσσερις στο μικτό διπλό (1967, 1971, 1973, 1974). Η τραγική ειρωνεία είναι ότι η προηγούμενη κάτοχος του ρεκόρ με 19 τίτλους, η Αμερικανίδα Ελίζαμπεθ Ράιαν, είχε πεθάνει μία ημέρα νωρίτερα σε ηλικία 87 ετών, την ώρα που παρακολουθούσε τον τελικό του μονού γυναικών στο κεντρικό κορτ.

1974: Η Δυτική Γερμανία κατακτά το Παγκόσμιο Κύπελλο για δεύτερη φορά στην ιστορία της, αφού νικά με 2-1 την Ολλανδία στον τελικό που διεξάγεται στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου. Ο Πάουλ Μπράιτνερ (25′) και ο Γκερντ Μίλερ (43′) σημειώνουν τα γκολ με τα οποία τα «πάντσερ» ανατρέπουν το εις βάρος τους 1-0 που έχει διαμορφωθεί από το 1′ με πέναλτι του Γιόχαν Νέεσκενς.

1968: Άδοξο τέλος έχουν δύο προημιτελικοί του Κυπέλλου Ελλάδας. Στην Τούμπα, ο αγώνας ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός διακόπτεται στο 115’ με σκορ 1-2, όταν οι παίκτες του «Δικεφάλου» ορμούν στον διαιτητή Λάτσιο ζητώντας πέναλτι υπέρ του Αφεντουλίδη. Και στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, ο Εθνικός πετυχαίνει στο 113’ γκολ με τον Χατζηιωάννογλου με το οποίο προηγείται 3-2 του Απόλλωνα, οι παίκτες του οποίου αμφισβητούν την εγκυρότητά του. Και τα δύο ματς θεωρούνται λήξαντα με το σκορ που είχε διαμορφωθεί τη στιγμή της διακοπής και ο Παναθηναϊκός και ο Εθνικός προκρίνονται.

1957: Ο Πελέ κάνει ντεμπούτο με την Εθνική Βραζιλίας σε ηλικία 16 ετών και 257 ημερών και μάλιστα σκοράρει εναντίον της Αργεντινής, στην ήττα με 2-1 στο πλαίσιο του φιλικού τουρνουά «Ζούλιο Ρόκα».

1934: Ο Φρεντ Πέρι νικά στον τελικό του Γουίμπλεντον τον Τζακ Κρόφορντ με 3-0 σετ (6-3, 6-0, 7-5) και γίνεται ο πρώτος Άγγλος νικητής του τουρνουά μετά τον Άρθουρ Γκορ το 1909.

1932: Διεξάγεται ο πρώτος αγώνας «Ανάβασης Πάρνηθας» των 11 χιλιομέτρων με οδηγούς πολλά σημαντικά ονόματα της αθηναϊκής κοινωνίας και του επιχειρηματικού κόσμου. Νικητής θα αναδειχθεί ο πρόεδρος της ΕΛΠΑ, Αντώνης Σταθάτος, ο οποίος οδηγεί μια Bugatti.

1912: Ο Τζιμ Θορπ κατακτά το χρυσό μετάλλιο στο πένταθλο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Στοκχόλμης. Ο Αμερικανός αθλητής μαζεύει μόλις επτά πόντους ποινής, αφού κερδίζει τέσσερα αγωνίσματα (άλμα εις μήκος, 200 μέτρα, δισκοβολία, 1.500 μέτρα) και μένει τρίτος στο πέμπτο (ακοντισμός). Σε ένα από τα διαλείμματα του πεντάθλου, ο Θορπ βρίσκει χρόνο για να συμμετάσχει στον προκριματικό του άλματος εις ύψος, κερδίζοντας θέση στον τελικό.

1896: Διεξάγεται στο Κολέγιο του Σπρίνγκφιλντ ο πρώτος καταγεγραμμένος αγώνας του μιντονέτ, του αθλήματος το οποίο θα εξελιχθεί στο βόλεϊ. Εμπνευστής του είναι ο Γουίλιαμ Μόργκαν, συμφοιτητής του Τζέιμς Νέισμιθ, ο οποίος είχε επινοήσει λίγα χρόνια νωρίτερα το μπάσκετ.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News