Παναθηναϊκός: Η στάση ζωής του Γιοβάνοβιτς, τελευταία ελπίδα σωτηρίας

Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, από τις αθλητικές ιστοσελίδες κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης της ΑΕΚ με τον Παναθηναϊκό για την πρώτη αγωνιστική μιας εξτρά διαδικασίας στη λίγκα η οποία έχει ήδη πολύ περισσότερες ανακοινώσεις από γκολ, είναι η διαιτησία του Μαυροβούνιου Νίκολα Νταμπάνοβιτς, όχι απλώς δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων αλλά, υπήρξε εκνευριστική για τους φιλοξενούμενους.

Ο Παναθηναϊκός, με τα καλά και τα στραβά των προηγούμενων ετών, είναι ένας οργανισμός που γενικώς δεν επιδιώκει τη φασαρία, όμως έβγαλε ανακοίνωση στο ημίχρονο, μιλώντας για τις διαιτητικές αποφάσεις. Μετά τη λήξη της αναμέτρησης, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έκανε ένα σχόλιο, λέγοντας πως «αφού είναι να φέρνουμε ξένους διαιτητές, ας φέρνουμε καλούς ξένους διαιτητές».

Πέραν τούτου, ουδέν.

Εξαιρουμένου του Ραζβάν Λουτσέσκου, ο οποίος απευθύνεται καθ’ εκάστη και με οργή σε όλα τα εχθρικά στοιχεία που κάνουν τον ΠΑΟΚ να τα βάζει με ένα ολόκληρο σύστημα, οι τρεις προπονητές των μεγάλων ομάδων είναι όαση για το παιχνίδι. Δεν σημαίνει ότι ο Ρουμάνος είναι ελλιπής, από τη στιγμή, κιόλας, που τακτικά θεωρεί ότι χρειάζεται να βγάζει επιθετικότητα και με αυτήν να τροφοδοτεί τους παίκτες του (και που του βγαίνει στο τερέν), όμως οι άλλοι εστιάζουν αποκλειστικά στο παιχνίδι.

Η διαφορά τους έγκειται στα χαρακτηριστικά και πιθανώς το λόγο που δεν το κάνουν: ο Μίτσελ ουδέποτε θα ασχολούνταν με εξωαγωνιστικές μικρότητες, ο Ματίας Αλμέιδα έχει μια νέα ομάδα και ο Γιοβάνοβιτς, ίσως στον πιο λεπτό ρόλο από όλους, οδηγεί τον Παναθηναϊκό σε μια υπέρβαση η οποία, ανεξαρτήτως του πού θα καταλήξει, κρίνεται ως επιτυχημένη.

Από χαρακτήρα φιλήσυχος -και γνώριμος στο ελληνικό ποδοσφαιρικό στερέωμα εδώ και 3,5 δεκαετίες, όταν, προϊόν της γιουγκοσλαβικής αθλητικής σχολής, έφτασε στον Ηρακλή τον οποίο τίμησε όσο ουδείς με την παρουσία του και για τον οποίο, στη χλωρίδα του, είναι λίγο πιο κάτω από τον Βασίλη Χατζηπαναγή- ο Γιοβάνοβιτς έχει την ταυτότητα ενός προπονητή που ο κάματός του βρίσκεται στη μελέτη παιχνιδιού και χαρακτήρων, κι αυτό συνεπάγεται ολική απασχόληση η οποία δεν γίνεται να διαρρηγνύεται.

Τη δεύτερη χρονιά του στον Παναθηναϊκό, και με το τρόπαιο του κυπελλούχου Ελλάδος στο τσεπάκι, έδωσε στη διοίκηση το δικαίωμα να διακόψει αργομισθίες, δηλαδή παίκτες που υπέγραψαν συμβόλαια στα οποία πάτησαν και πληρώνονταν για καιρό αφού δεν ήταν πρακτικά χρήσιμοι για την ομάδα. Επιπλέον, ασχολείται με το ποδόσφαιρο και μόνο αυτό, διότι αλλιώς δεν… γίνεται, αλλά και επειδή είναι τέτοιο το φιζίκ του.

Επιπλέον, ουσιαστικά ουδέποτε έφυγε από τον τόπο. Στον Ηρακλή σταμάτησε την καριέρα του, το 1999, στη Νίκη Βόλου ξεκίνησε την προπονητική πορεία του, το 2001, και το μόνο που έκανε ήταν να γίνει κάτοικος Κατάρ, για μία πενταετία, κοουτσάροντας τη Νασρ στην οποία πλέον παίζει ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Στον Παναθηναϊκό, από το καλοκαίρι του 2021, ξεκίνησε τη δουλειά της τοποθέτησης ταυτότητας στο παιχνίδι της ομάδας, η οποία ήταν και παραμένει νέα.

Με την έλλειψη της τριβής στον αληθινό ανταγωνισμό, ο οποίος ήταν κτήμα της ποδοσφαιρικής ομάδας, ο Γιοβάνοβιτς ήταν ο προπονητής που έπρεπε: διαχειρίστηκε το υλικό του χωρίς να παραλλάσσει τον αγωνιστικό τρόπο και μπόρεσε να διατηρήσει μια ανταγωνιστική ομάδα στην οποία προσέδωσε τα ανταγωνιστικά στοιχεία ώστε να κατακτήσει τον πρώτο τίτλο του ύστερα από οκτώ χρόνια.

Αυτό το έκανε κρατώντας αρραγείς τις σταθερές και τις αξίες του -και κατά συνέπεια της ομάδας: ο Παναθηναϊκός έχει συμμαζέψει τα πάντα, ακόμα και τις διαμαρτυρίες από την εξέδρα. Όταν, τον Ιανουάριο, υπέστη μείζον μπλακ άουτ, ο Γιοβάνοβιτς έγινε ο απορροφητήρας του και δεν άνοιξε… ρουθούνι.

Ο Παναθηναϊκός, από τις παρυφές της κατάρρευσης και το αγκομαχητό, βρέθηκε να παίρνει πολύτιμους βαθμούς και να κρατά την πρωτοκαθεδρία στη βαθμολογία μέχρι και τη λήξη της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος. Κι αυτό έγινε μέσα από τη σιωπή, ακόμα και υποφέροντας, πάντως χωρίς να αναδεικνύει η ομάδα οποιαδήποτε παθογένεια, που στο ελληνικό ποδόσφαιρο μπορεί να είναι να ασχολείται το έμψυχο δυναμικό, δηλαδή τεχνικό επιτελείο και παίκτες, με οτιδήποτε άλλο εκτός από το ποδόσφαιρο.

Η σιωπή του Γιοβάνοβιτς, βεβαίως, δεν είναι αδυναμία. Σε ένα παιχνίδι που ακόμα και ο Ντέμης Νικολαΐδης εξέφρασε την άποψη ότι ο Παναθηναϊκός έχει κάθε δικαίωμα να φωνάζει, ο Γιοβάνοβιτς υπέστη αγόγγυστα ό,τι ήταν αυτό που του δημιουργούνταν από την εικόνα της ομάδας του.

Όταν η χλαπαταγή τελειώσει και η σκόνη κατακαθίσει, κι ανεξαρτήτως της έκβασης των Playoff και του πού θα καταλήξει αυτό το πρωτάθλημα, στο οποίο η κάμηλος καταπίνεται και το κουνούπι διυλίζεται, ο Γιοβάνοβιτς θα έχει πετύχει το εξής: θα έχει κάνει τους παίκτες του και τους διπλανούς του να νιώθουν πιο σημαντικοί από ό,τι θεωρούσαν πως μπορεί να είναι.

Θα τους έχει διδάξει, μέσα από τη συμπεριφορά του, ότι η νίκη παντί τρόπω είναι ανώφελη, πως όταν η δουλεια περιορίζεται σε ό,τι έχει μάθει να κάνει καθένας, αποδίδει, ότι οι εξωγενείς παράγοντες δεν έχουν τη δυναμική να επηρεάζουν ιδιαιτέρως αν δεν χρησιμοποιούνται ως άλλοθι και πως ο τρόπος εργασίας μπορεί να αποδώσει και να φέρει αποτελέσματα προς πείσμα όσων ψάχνουν τη γρήγορη λύση. Κάνε κάτι, μάθε το, κάνε το πολλές φορές και θα φτάσεις εκεί που θέλεις.

Κι όταν, πια, κριθεί, με τον Παναθηναικό να του πιστώνει ένα σημαντικό μερίδιο από την υγεία που έχει η ΠΑΕ, ουδείς θα μπορεί να τον κατηγορήσει ότι δεν ηγείται από παράδειγμα.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News