Εθνική Ελλάδος: Για τους κατατρεγμένους

Ο Τσαρλς Αντετοκούνμπο έφτασε στην Ελλάδα μαζί με τη Βερόνικα κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ‘90. Ούτε 30 χρόνων, μπουχτισμένος πια από το κοινωνικό μπάχαλο της Νιγηρίας του Μπαμπανγκίντα, αποφάσισε να κάνει τη φαμίλια του σε μια γωνιά της προσεγγίσιμης νότιας Ευρώπης. 

Ευρώπη δε σημαίνει, βέβαια, δικαιοσύνη. Δύο γεμάτες δεκαετίες αργότερα, τα ανήλικα παιδιά του θα αναγκάζονταν να πωλούν CD κάπου στη Θήβα για τις ανάγκες της επιβίωσης. Βλέπετε ήταν μετανάστες. Πως θα τους αποκαλούσαν οι ντροπές των ξεριζωμένων προγόνων τους, που το μυαλό τους δεν φτάνει ως εκεί που πρέπει για να κατανοήσει πως οι ψυχές δεν είναι το ίδιο και το αυτό με τα τσιγάρα: «λαθρό»!

Κι ο κόσμος μας θα ήταν σχεδόν ανεκτός αν αυτές οι ντροπές περιορίζονταν στα σχόλια των κοινωνικών δικτύων και στα φόρα των καταπιεσμένων που αποφεύγουν να κοιτάξουν τον καθρέφτη τους μη και αντικρίσουν το τίποτα και τους χαλάσει η ψευδαίσθηση πως είναι άριοι. Αυτές οι ντροπές σηκώνουν γιακάδες, ισιώνουν γραβάτες και ξερνάνε σε πανελλήνια μετάδοση, έχοντας «λαϊκή εντολή». «Ακενοτούμπο» όταν είναι ένας από τους πολλούς, «ο Γιάννης που μας κάνει περήφανους» όταν κλαίει με ένα μετάλλιο κρεμασμένο πάνω από τη γαλανόλευκη σημαία με όλον τον πλανήτη να παρακολουθεί λόγω της αξίας του. 

Ο Τσαρλς Αντετοκούνμπο έφυγε ξαφνικά ένα δείλι του φθινοπώρου του 2017. Στα 53 του χρόνια, έγινε πηγή δύναμης και αυταπάρνησης για τους τέσσερις γιους που πρόλαβε να καμαρώσει να ανθίζουν στα παρκέ και σιγά – σιγά να χτίζουν τον μύθο του αφρικανικού επωνύμου που -διάολε- έγινε συνώνυμο του καλού Ελληνα. Αυτού που θέλουν να φαντάζονται ως «Ελληνα» όσοι αντιλαμβάνονται ρομαντικά τον πατριωτισμό.   

Ο Γιάννης, το παιδί που γεννήθηκε μέσα στην αγάπη, σε μια ζεστή οικογενειακή αγκαλιά ενός κρύου φτωχικού στα -σημαδεμένα από τους φασίστες- Σεπόλια, έχει πλέον έναν πλανήτη στα πόδια του. Κάποτε βαλάντωσε στο κλάμα σκεπτόμενος την ιστορία του, κρατώντας στα χέρια του το βραβείο του καλύτερου μπασκετμπολίστα στον πλανήτη. Κάποτε οδήγησε στην κορυφή των Ηνωμένων Πολιτειών και στα πρωτοσέλιδα των μεγαλύτερων Μέσων μία πόλη 500 χιλιάδων κατοίκων. Χθες το απόγευμα κατέκτησε ένα χάλκινο Ευρωπαϊκό με το ελληνικό εθνόσημο και μίλησε σε παγκόσμια μετάδοση για την «μεγαλύτερη επιτυχία στην καριέρα του».

Εδωσε χαρά, λέει, σε 12 εκατομμύρια Ελληνες. Ξέρει πολύ καλά πως μέσα σε αυτούς υπάρχουν όντα που πριν 20 χρόνια θα εύχονταν να εξαφανιστεί από τη χώρα τους γιατί τους τρόμαζε. Το χρώμα του δέρματος, η καταγωγή του, μα κυρίως η κοινωνική του θέση. Βλέπετε, δε μισούν το μαύρο, δε μισούν τις γυναίκες, δε μισούν τους μετανάστες: μισούν τους κατατρεγμένους, μη τυχόν και βρουν το χώρο για να αποδείξουν πως είναι εκατομμύρια φορές σπουδαιότεροι από τους μίζερους εαυτούς τους.

Το μεγαλείο ψυχής αυτής της οικογένειας, που μεγάλωσε με τις αγκαλιές και τις αξίες που οι νοικοκυραίοι παραλείπουν να δώσουν, δεν κρατά κακίες. Εχει μονάχα καλοσύνη και ευγνωμοσύνη για τις ευκαιρίες και τις καλές κουβέντες που βρήκαν στο στολίδι της Μεσογείου. Στη χώρα τους.

Ο Θανάσης, ο Γιάννης και ο Κώστας σφιχταγκαλιάστηκαν στη μέση ενός παρκέ της Βόρειας Ευρώπης. Τα λόγια τους δε θα τα ακούσουμε ποτέ, ούτε και θα νιώσουμε τα συναισθήματα. Σε ένα απόσπασμα από τα αποδυτήρια, ο μεσαίος γύρισε στους συνοδοιπόρους της ζωής του για ένα reality check: «Εχει κερδίσει μετάλλιο ο Κώστας Αντετοκούνμπο, ο Θανάσης Αντετοκούνμπο και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο». Στην παύση του λόγου του, μέχρι την επόμενη κουβέντα, ο στίχος του ΛΕΞ ακούστηκε από το ηχείο: «Γάμα τον κόσμο ώσπου να μπεις μέσα στο χώμα του». Και κάπως έτσι, η κινηματογραφική ζωή του βαρύτερου ελληνικού επιθέτου στον αθλητισμό, απέκτησε μία ακόμα ανατριχιαστική σκηνή. 

Οι σπουδαίοι μοιράζονται

Ο Γιάννης τον Βασίλη τον αγαπούσε από μικρός όπως αγαπά ένας μουσικόφιλος κάποιον θρυλικό καλλιτέχνη. Δούλεψαν μαζί και ως συνάδελφοι, όμως η επίσημη αγαπημένη ήταν ακόμα βυθισμένη στις πρακτικές του περασμένου αιώνα. Δε συνέπεσαν και τα καλύτερά τους χρόνια.

Οταν ο Σπανούλης καλεί τον Αντετοκούνμπο, ο δεύτερος αισθάνεται ό,τι ο πρώτος όταν στα early 00s σήκωνε το τηλέφωνο και στην άλλη άκρη ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Δε χρειάζεται να πολυλογούμε. Ο Γιάννης το είπε ξεκάθαρα: «Θέλω να μπορώ να είμαι με ανθρώπους που έχουν μεγαλείο, που ξέρουν να νικάνε και ξέρουν να σπρώχνουν μπροστά τους παίκτες τους και όλη την ομάδα».

Δευτερόλεπτα πριν, είχε κάνει στον «Kill Bill» ένα δώρο ανυπολόγιστης αξίας. Ταύτισε την παρουσία των δυο τους στην Εθνική. «Οσο είναι αυτός εδώ, θα είμαι και εγώ». Τα μάτια του έχουν δει πολλά. Ξέρει να ξεχωρίζει αυτούς που φέρνουν τις μεγάλες στιγμές. Στην κορυφαία του, πήρε… μαζί του τον «αρχιτέκτονα». Αυτόν που παρακολουθούσε πριν 20 χρόνια και εμπνεόταν, αυτόν που τον προστάτευε και τον αξιοποιούσε στο μέγιστο τα τελευταία δύο καλοκαίρια!

Στα παράδοξα της αλυσίδας του αθλητισμού, ο Σπανούλης είναι μια ντουζίνα χρόνια μεγαλύτερος του Γιάννη, όμως ο Αντετοκούνμπο είναι πολύ παλιότερος όσον αφορά τους τωρινούς τους ρόλους. Προπονητικά είναι μωρό, αλλά η μπασκετική του ευφυΐα και η παθολογική λατρεία του για το άθλημα, μας κάνουν πολύ λογικά να το ξεχνάμε. 

Πια είναι το καμάρι της γενιάς που σάρωσε το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 2000. Της παλιοπαρέας με τα γκριζαρισμένα μαλλιά, που συγκεντρώθηκε δίπλα στο παρκέ της Ρίγας και τον έπνιξε σε μια πανηγυρική, χαμογελαστή και παθιασμένη αγκαλιά, δημιουργώντας μια εικόνα απ’ αυτές που φτιάχνει κατ’ αποκλειστικότητα το εργοστάσιο συναισθημάτων του αθλητισμού. 

 

 

Κι όταν ο Βασίλης είναι εκεί, έτοιμος να γίνει δεκαπέντε φορές καλύτερος προπονητής από τον σημερινό του εαυτό, κι όταν ο Γιάννης μιλά για «έμπνευση» στα Ελληνόπουλα που τον παρακολουθούν όπως εκείνος πριν 20 χρόνια τη γενιά του 2005, ξέρεις πως το μπασκετάκι μας και η επίσημη αγαπημένη, που κάποιοι βάλθηκαν να ξεβαφτίσουν, θα είναι για πάντα εκεί. Οι βολές του Καμπούρη θα γίνονται βολές του Αντετοκούνμπο, ο Γιοβάισα θα γίνεται Ριγκοντό κι ο Ριγκοντό, Γιάντουνεν. 

Συνεχίζεται…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News