Τραγωδία στα Τέμπη: Ένα «πάμε κι όπου βγει» κι ένα «έφτασα, όλα καλά» που δεν πήγε ποτέ…

Τα βραδινά ταξίδια για τις Σέρρες, στην επιστροφή στο στρατόπεδο τα χρόνια της «χαμένης» νιότης, κυλούσαν ήρεμα. Θέση δίπλα στο παράθυρο, απόλυτη ησυχία στο βαγόνι από τους επιβάτες που κοιμόνταν για να «κλέψουν» χρόνο και όνειρα μέχρι τον προορισμό. Ο μοναδικός ήχος ήταν οι ρόδες να κυλάνε στις ράγες κι αυτό το χαρακτηριστικό «γκντουπ» εκεί που ενώνονται τα σίδερα. Ένας γδούπος βγαλμένος από τις παιδικές θύμισες σε κάθε βόλτα με το τρένο.

Αυτή η ησυχία του βραδινού ταξιδιού και της ασφάλειας που σου προσφέρει το τρένο ανακόπηκε βίαια. Δύο τρένα, μία άμορφη μάζα σιδερικών, σάρκες να πετάγονται στα χωράφια και η είσοδος στην κόλαση. Ένας εφιάλτης, ένα εικονογραφημένο θρίλερ βγαλμένο από τα πιο άρρωστα μυαλά.

Αυτή η εικόνα μού έχει σφηνώσει στο μυαλό από το βράδυ της Τρίτης. Η εικόνα του βίαιου θανάτου, η εικόνα της μετάβασης από τον ήρεμο ύπνο ή το χάζεμα στο παράθυρο, στη φρίκη ενός αδιανόητου σιδηροδρομικού δυστυχήματος.

Και είναι και αυτή η ρημάδα η φράση του επιβάτη που με την ωμότητα που γεννήθηκε από το σοκ του δυστυχήματος σου «φτύνει» στα μούτρα εκείνο το «πάμε κι όπου βγει». Παίζει σαν λούπα στο μυαλό, γιγαντώνοντας τις πεποιθήσεις των περισσότερων: σε αυτή τη χώρα ζούμε από τύχη.

Το «πάμε κι όπου βγει» ενός επιβάτη που αντικατοπτρίζει την εικόνα μίας χώρας που το τριήμερο πένθος είναι η πάγια και θλιβερή παραδοχή της ανημποριάς της.

Το «πάμε κι όπου βγει» που ξεστομίζεται εν αγνοία σου την ώρα που εσύ κοιτάζεις τη διαδρομή από το παράθυρο ή χαζεύεις το κινητό, την ώρα που μία καρδιά σπαρταράει για να σε συναντήσει και μία καρδιά χτυπάει δυνατά μέχρι να ακούσει το τηλεφώνημα ότι έφτασες ασφαλής.

Η ζωή σου ορίζεται από έναν «κλειδούχο» που… ξεχάστηκε και από μία πολιτεία που ουδέποτε πήρε στα σοβαρά τους πολίτες. Από μία χώρα ονειρική για διακοπές και εφιαλτική στην καθημερινότητά της.

Εσύ εξακολουθείς να κοιτάζεις έξω, όλα μοιάζουν σαν ένα γρήγορο καρτούν. Όσο η ταχύτητα μεγαλώνει τόσο μικραίνει η απόσταση του τερματικού σταθμού. Κι αυτό το «μπαμ» έρχεται να κόψει απότομα το νήμα της ζωής σου, να σε ξυπνήσει από το όνειρο και να σε ρίξει στον εφιάλτη. Για μία καταραμένη ζωή χαμένη πάνω στις ράγες.

Και το μήνυμα «έφτασα, όλα καλά» δεν θα πάει ποτέ στον παραλήπτη. Η οθόνη του κινητού είναι πλέον ραγισμένη, όπως οι καρδιές μας από το βράδυ της Τρίτης.

«Πάμε κι όπου βγει». Τέσσερις λέξεις, αμέτρητοι λυγμοί. Δεν ήταν ποτέ ξανά τόσο βαριά η σιωπή.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News