Εθνική ομάδα: Ο αποκλεισμός απ’ το Euro είναι εθνική καταστροφή;

Θεωρώ επιεικώς ασόβαρο όποιον εκλαμβάνει τ’ αποτελέσματα των εθνικών ομάδων ως εθνικούς άθλους ή εθνικές καταστροφές. Άλλο αν το (δημοσιογραφικό) σινάφι μας δεν θα είχε την παραμικρή αναστολή, αν παρ’ ελπίδα η Ελλάδα νικούσε στην Τιφλίδα, ν’ αραδιάσει την επομένη της 25ης Μαρτίου Χατζηαθανάσιους Χατζηδιάκους, Τζαβέλλες και Τζαβέλλαινες (τα gossip-άδικα), αθάνατα κρασιά του ’21 (απ’ την… κάβα Παλαμά) κι αδάμαστες ελληνικές ψυχές.

ΠΕΝΤΑΣΤΕΡΗ… ΦΑΒΕΛΑ

Αν ήταν έτσι, αν δηλαδή οι επιτυχίες μίας χώρας στην μπάλα συνιστούσαν εθνικό θρίαμβο, λύνοντας ή δημιουργώντας τα μεγάλα προβλήματα, η Βραζιλία με τα πέντε κερδισμένα Μουντιάλ, θα ζούσε απ’ άκρου εις άκρον μες στην ευμάρεια και τις φαβέλες θα τις είχε για τουριστικό αξιοθέατο, όπως έχει η Αθήνα τ’ Αναφιώτικα, η Μύκονος τη Μικρή Βενετία και ο Βόλος τη χριστουγεννιάτικη φάτνη του Μπέου.

Θα μύριζαν οι φαβέλες βασιλικό κι ασβέστη, θα πλημμύριζαν σινοϊαπωνικά σελφοκόνταρα, ενώ τα δάκρυα θα έτρεχαν ποταμηδόν στα σχιστά μάτια του κάθε Λου και της κάθε Τσο την ώρα που στο κεφαλόσκαλο η βραζιλιάνικη λατέρνα θα έπαιζε… πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας, στη Ιπανέμα πια δεν έχουμε ζωή! Ή σιγά μην πρέπει να κλάψουν οι Ελβετοί επειδή δεν έχουν κατακτήσει ποτέ Euro. Eμείς είμαστε που πρέπει να κλάψουμε, γιατί δεν έχουμε το δικό τους βιοτικό επίπεδο. Που πηγαίνουμε στο ΑΤΜ και το κλωτσάμε σαν φλιπεράκι, μπας και μας βγάλει κανένα εξτραδάκι.

ΤΟ ΜΩΡΟ, ΤΟ ΜΩΡΟ, ΤΟ ΜΩΡΟ!…

Δεν αντιλέγω ότι υπάρχουν άνθρωποι που για την εθνική ομάδα είναι ικανοί να πηδήσουν μέχρι το ταβάνι ή, ανάλογα με τ’ αποτέλεσμα, να κυλιστούν στα πατώματα. Μάλιστα, επειδή έχω διαβάσει για Βραζιλιάνους που κάποτε σε γκολ της «σελεσάο» πέταξαν στον αέρα το μωρό τους και ξέχασαν να το μπλοκάρουν στην επαναφορά, δεν αποκλείω τούτη τη φορά να εκτροχιάστηκε ακόμη και η μεσόκοπη εσωτερική απ’ τη Γεωργία που φρόντιζε έναν παππού σε διαμέρισμα της πλατείας Κολιάτσου. Να πέταξε, δηλαδή, απ’ τη χαρά της, τη συσκευή οξυγόνου, μόλις ο συμπατριώτης της έβαλε το νικητήριο πέναλτι, αφήνοντας τον παππού… παγωτό.

Εδώ δεν κρατήθηκε την ώρα της τηλεοπτικής μετάδοσης ο Γεωργιανός ο καμεραμάν, που σε μια ευκαιρία της πατρίδας του κουνήθηκε η κάμερα σαν να έγινε σεισμός, θα μπορούσε να κρατηθεί η μεσόκοπη εσωτερική της Κολιάτσου; Ή δεν αποκλείεται κάπου στα ορεινά, από Σμόλικα και πάνω, κάποιος αρειμάνιος γιδοβοσκός να πυροβόλησε με την καραμπίνα την τηλεόραση.

Κι όχι επειδή οι άλλοι ήταν της Γεωργίας κι αυτός της… κτηνοτροφίας, αλλά διότι τόλμησαν τ’ άγρια του Καυκάσου να νικήσουν τους πολιτισμένους, την κοιτίδα του αρχαίου ποδοσφαίρου (με δικά μου λόγια το λέω), την πατρίδα του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Τσιμίκα. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι συμμερίζομαι την διεκτραγώδηση, τ’ ακραία συναισθήματα γενικότερα, του οποιουδήποτε για την (οποιαδήποτε) εθνική ομάδα.

ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΚΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ

Για να το κάνω πιο απλό, εθνική τραγωδία ήταν, ας πούμε, η Μικρασιατική Καταστροφή. Εθνικά δράματα υπήρξαν η εκατόμβη στο Μάτι και οι δεκάδες νεκροί στα Τέμπη, όχι τα χαμένα πέναλτι του Μπακασέτα και του Γιακουμάκη. Άσε που ειδικά στην Ελλάδα διακρίνω και μία αμυδρή υποκρισία. Έχω δει ανθρώπους της γενιάς μου, οι οποίοι όταν ήμαστε μικροί και μας έδιναν τζάμπα εισιτήρια από την ΕΠΟ, για… μπούγιο στα παιχνίδια των εθνικών ομάδων, δεν είχαν πατήσει ούτε μια φορά το πόδι τους στο γήπεδο.

Εντούτοις, με τα χρόνια, απέκτησαν άποψη για το τον Σκίμπε, τον Πογέτ και τον Τσάνα. Πότε έγιναν αυτοί οπαδοί της εθνικής ομάδας; Μάλλον πρόκειται για μία ακόμη εκδοχή αυτού που είχε διατυπώσει ο Σάμιουελ Τζόνσον, ότι ο πατριωτισμός είναι το καταφύγιο των απατεώνων. Καταφύγιο λοιπόν και γι’ αυτή την κατηγορία απατεώνων, των soft απατεώνων.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News