Ολυμπιακός: Τι να κρατήσει και τι να πετάξει από τη χρονιά που τελειώνει…

Ήταν τρελή, απίθανη, αλλά και… χαμηλή η φετινή πτήση του Ολυμπιακού, αν θέλουμε να παραφράσουμε λίγο τον τίτλο της γνωστής ταινίας με τον Λέσλι Νίλσεν που στην εποχή της έσπασε ταμεία. Θα συμφωνήσουμε -νομίζω- ότι η χρονιά «στράβωσε» από νωρίς για τους «ερυθρόλευκους». Ίσως και από πέρυσι, αν αναλογιστούμε ότι η ρίζα του κακού ήταν η παραμονή του Πέδρο Μαρτίνς που έφυγε τελικά από το ξεκίνημα της σεζόν που φτάνει στο τέλος της, παρότι ο κύκλος του Πορτογάλου είχε φανεί να κλείνει προ πολλού…

Για να είμαστε ειλικρινείς, η απόφαση για την παραμονή ή όχι του Professor στο τιμόνι της ομάδας και φέτος ήταν δίκοπο μαχαίρι. Στη διοίκηση και στην εξέδρα έβλεπαν πως κάτι δεν πάει καλά εδώ και πολύ καιρό, ότι η ομάδα έμοιαζε ξεζουμισμένη, ότι δεν είχε φρεσκάδα ούτε στο γήπεδο, ούτε στον πάγκο, ότι έπαιζαν οι ίδιοι και οι ίδιοι…

Όταν έχεις δει έργο, το σκέφτεσαι και δεύτερη φορά

Όταν, όμως, έχεις στον πάγκο σου έναν προπονητή ο οποίος μέσα σε διάστημα τεσσάρων ετών, την πρώτη χρονιά έχτισε ομάδα από τα θεμέλια και τις άλλες τρεις έκανε περίπατο κατακτώντας διαδοχικούς τίτλους, μαζί με αξιοπρόσεκτες ευρωπαϊκές επιτυχίες, το σκέφτεσαι όχι μία ούτε δύο, αλλά δέκα φορές για να του πεις το… αντίο. Όταν, μάλιστα, εκείνος δεσμεύεται ότι θα τα φτιάξει όλα από την αρχή, υπόσχεται δυναμικό restart κι έχει δημιουργήσει μια σχέση εμπιστοσύνης με τη διοίκηση και τον πρόεδρο της ΠΑΕ, είναι δύσκολο να μην του δώσεις μία ακόμη ευκαιρία.

Η ανανέωση της εμπιστοσύνης, λοιπόν, προς τον σημερινό τεχνικό της Αλ Γκαράφα, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Χάθηκαν οι μάχες στα προκριματικά στο Champions League, ήρθε με την ψυχή στα δόντια η πρόκριση στους ομίλους του Europa, αλλά η εικόνα της ομάδας ήταν αποκαρδιωτική κι αυτό δεν άλλαξε, ούτε με τον φιλόδοξο, αλλά άγουρο σε τόσο απαιτητικό επίπεδο, Κάρλος Κορμπεράν.

Είναι αλήθεια ότι ο Μίτσελ -τουλάχιστον όπως τον είχαμε γνωρίσει στην πρώτη του θητεία, ως έναν καλό διαχειριστή υλικού δηλαδή, αλλά όχι το ίδιο επαρκή κόουτς- τα πήγε αρκετά καλά. Προσωπικά θεωρώ ότι ξεπέρασε τον εαυτό του, αλλά και πάλι δεν έφτασε στο επίπεδο που επιθυμούσε και χρειαζόταν η ομάδα.

Κοντολογίς, ο Ισπανός πήγε κι έστησε… πάρτι στη Λεωφόρο στον αγώνα του πρώτου γύρου, ένα πάρτι που χάλασαν ο Κέλετ και ο VARίστας του, οδήγησε την ομάδα του σε μια ιστορική νίκη στην Αγιά Σοφιά, ενώ έκανε κι ένα πολύ καλό αήττητο σερί. Σούπερ μπάλα μπορεί να μην έπαιξε ο Ολυμπιακός, αλλά τα τριποντάκια που μάζεψε τον έφεραν σε θέση βολής για να διεκδικήσει ακόμη κι αυτόν τον τίτλο!

Πυροβόλησε τα πόδια του…

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, ο Ολυμπιακός φέτος δεν έχασε την κούπα ούτε από την ΑΕΚ, ούτε από τον Παναθηναϊκό, ούτε από τον ΠΑΟΚ, παρότι η ομάδα του Λουτσέσκου νίκησε -με πολύ δόση τύχης είναι η αλήθεια- στο Φάληρο, ματς στο οποίο προηγήθηκε -να θυμήσω- με αυτογκόλ του Παπασταθόπουλου. Ο Ολυμπιακός το φετινό πρωτάθλημα το έχασε κυρίως από τον Άρη (!), από τον Βόλο και τον ΠΑΣ. Κι εξηγούμαι…

Στον αγώνα του «Βικελίδης», οι «ερυθρόλευκοι» προηγούνται με το γκολ-ζωγραφιά του Μασούρα κι ενώ προηγουμένως έχουν κρύψει τη μπάλα κι ενώ το ματς πάει να… σβήσει στο 0-1, κάνει τη γκάφα της ζωής του ο Βατσλίκ. Δίνει το δικαίωμα στον Μαντσίνι να ισοφαρίσει και πάνω στη φούρια να προηγηθεί ξανά η ομάδα του Πειραιά, τρώει δεύτερο γκολ στο καπάκι, ήττα που όρισε και το πρόωρο διαζύγιο με τον Κορμπεράν.

Στον αγώνα του «Καραϊσκάκη» για τα PlayOffs, το παιχνίδι είναι 2-0 στο 52′ με τα γκολ του Χουάνγκ και του Σωκράτη, έχουν χαθεί άλλα τόσα τουλάχιστον και ο Άρης από το πουθενά σκοράρει δύο φορές μέσα σε δέκα λεπτά με Ιτούρμπε (από δώρο του Ρέτσου) και Καμάτσο. Τόμπολα!

Στο αντίστοιχο παιχνίδι του β’ γύρου των PlayOffs, πάλι από αμυντικά εγκλήματα, ο Ολυμπιακός γνωρίζει την ήττα με 2-1 και οι «κίτρινοι» της Θεσσαλονίκης του κόβουν συνολικά 8 βαθμούς! Πού να μην ήταν και… φιλικό σωματείο, όπως ακούμε δεξιά κι αριστερά τα τελευταία χρόνια.

Χαρακίρι είχε κάνει ο Ολυμπιακός και στο 1-1 με τον Βόλο στο Φάληρο, όταν ο… γίγας Ντε Λα Φουέντε έχασε το άχαστο και η μπάλα δεν έμπαινε μέσα με τίποτα από το 76′ που ισοφάρισε ο Ελ Αραμπί. Μέσα σε ένα 20άλεπτο πρέπει να χάθηκαν άλλες δέκα τελικές…

Και μέσα σε όλα αυτά, υπήρξε ο αγώνας με τον ΠΑΣ στους «Ζωσιμάδες», όπου και πάλι ο Ολυμπιακός έχει κάνει παρέλαση στο πρώτο ημίχρονο, έχει προηγηθεί 2-0 με γκολάρες του Φορτούνη, έχει χάσει τουλάχιστον άλλα δύο και δέχεται την ισοφάριση μέσα σε 12 λεπτά…

Το… χαρακίρι, τα ζόρια και οι διαιτητές

Σε τρία από αυτά τα παιχνίδια που ήταν στο χέρι της, να μην είχε… αυτοκτονήσει η ομάδα του Πειραιά, τώρα ακόμη και με τα χίλια ζόρια, ακόμη και με διαιτητές που εξετάζουν το κάθε γκολ της δέκα λεπτά για να δουν αν μετράει και συνήθως σφυρίζουν… κλέφτικα, θα είχε πανηγυρίσει το τέταρτο πρωτάθλημα στη σειρά και 48 στην ιστορία της.

Βέβαια, η ιστορία δεν γράφεται με τα «αν». Οι ομάδες είναι σαν τους ζωντανούς οργανισμούς και κάνουν κύκλους. Είναι κάτι φυσιολογικό, συμβαίνει στο ποδόσφαιρο και το βλέπουμε κάθε χρόνο στα πρωταθλήματα όλης της Ευρώπης και όχι μόνο. Από την άλλη, καλό είναι τα λάθη να αποτελούν μάθημα για να μην επαναλαμβάνονται.

Εδώ που φτάσαμε το… πανηγύρι φτάνει στο τέλος του. Ο Ολυμπιακός έκανε το χρέος του στα δύο τελευταία παιχνίδια με ΑΕΚ και Παναθηναϊκό αντίστοιχα, έπαιξε για την ιστορία, τη φανέλα και τον κόσμο του και πλέον μπαίνουμε στο κεφάλαιo… φρέσκα κουλούρια.

Τι πρέπει να… φυλάξουν στου Ρέντη

Το πρώτο που πρέπει να κρατήσουν καλά φυλαγμένο στις εγκαταστάσεις του Ρέντη είναι ότι η ομάδα παρά τις… παραφωνίες, τις ανακατατάξεις και τις… μουτζούρες στη διάρκεια της σεζόν, δεν τα παράτησε. Έκανε λάθη, σοβαρά και ανεπίτρεπτα κάποιες φορές, αλλά πάντα επέστρεφε.

Έδειχνε χαρακτήρα στα δύσκολα, αλλά δυστυχώς αυτό δεν είχε την απαιτούμενη διάρκεια, προφανώς επειδή η φετινή ομάδα δεν στήθηκε σε σταθερή βάση. Δεν είχε ξεκάθαρη αγωνιστική ταυτότητα. Κάθισαν στον πάγκο της τέσσερις προπονητές, αγωνίστηκαν έως τώρα 44 διαφορετικοί ποδοσφαιριστές!

Αναφερθήκαμε τις προηγούμενες ημέρες στην ανάγκη να αξιοποιηθεί σωστά η δεξαμενή των δανεικών που δεν έπαιξαν φέτος με την ερυθρόλευκη, αλλά να γίνουν και οι κατάλληλες κινήσεις να παραμείνουν όσοι ήρθαν με… ενοίκιο, αλλά έδειξαν ότι μπορούν να προσφέρουν όπως ο Σεντρίκ Μπακαμπού και ο Σέρτζι Κανός.

Η υποψηφιότητα Ρεμπρόφ και η… έκπληξη

Ο νέος προπονητής (σ.σ. από τα ονόματα που έχουν ακουστεί ως τώρα, στα δικά μου αυτιά ηχεί καλύτερα το όνομα του Ουκρανού Ρεμπρόφ, ή η πολύ μεγάλη έκπληξη που έχουν στο μυαλό τους οι αρμόδιοι και τη δουλεύουν με άκρα μυστικότητα…), έρχεται για να πάρει την ευθύνη κι ένα… λευκό χαρτί. Ένα χαρτί πάνω στο οποίο θα γράψει εκείνος τα ονόματα των παικτών που επιθυμεί για να φτιάξει την ομάδα που έχει στο μυαλό του.

Αφού… μετρήσει τι έδωσαν φέτος παρόντες και απόντες, αφού κρίνει ποιοι μπορεί να κουμπώσουν καλύτερα στο πλάνο του, οφείλει να πάρει τις σχετικές αποφάσεις το συντομότερο δυνατό. Για όλους. Είτε μιλάμε για τον 39χρονο -σε λίγους μήνες- Ματιέ Βαλμπουενά, ο οποίος είναι πρόθυμος να συνεχίσει για ακόμη έναν χρόνο ή τον πιτσιρικά Καλογερόπουλο (τυχαία η αναφορά).

Μια άλλη δουλειά που θα κληθεί να κάνει ο νέος προπονητής είναι να δώσει νέους ρόλους σε κάποιους παίκτες ή έστω να κάνει τις απαραίτητες δοκιμές. Ο Πεπ Μπιέλ για παράδειγμα, λόγω Φορτούνη και Χάμες (στο μεγαλύτερο διάστημα της σεζόν), ελάχιστες φορές αγωνίστηκε στην κανονική του θέση, πίσω από τον σέντερ φορ και αναγκάστηκε να… περιοριστεί στο ένα από τα δύο άκρα. Δεν είναι τυχαίο μάλλον ότι σε κάποια ματς μοιάζει ξενερωμένος…

Όταν μπορείς να φέρεις Μαρσέλο και Χάμες…

Και κάτι τελευταίο, αλλά με μεγάλη σημασία. Ένας σύλλογος που έχει τη δυνατότητα σε διοικητικό επίπεδο να προσεγγίζει και να φέρνει στην Ελλάδα παίκτες επιπέδου Μαρσέλο και Χάμες Ροντρίγκες, ανεξάρτητα με το πόσο πρόσφεραν ή δεν πρόσφεραν, ασφαλώς κι έχει τη δύναμη να καλύψει τα «θέλω» του νέου προπονητή. Όπως έγινε πέρυσι για παράδειγμα που για τον Πεπ Μπιέλ -με εισήγηση Κορμπεράν– δαπανήθηκαν έξι εκατομμύρια ευρώ, χρήματα που άλλη ελληνική ομάδα ούτε καν προσεγγίζει…

Υ.Γ.: Κάτι άσχετο με όσα ήδη διαβάσατε, αλλά σημαντικό: Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που κάθε επαφή μέσα στην περιοχή θεωρείται -για πολλούς- πέναλτι. Μιλάμε για την «εσχάτη των ποινών». Όπως δεν είναι φάουλ όλες οι επαφές που γίνονται εκτός περιοχής, έτσι δεν είναι πέναλτι όλες οι επαφές που γίνονται εντός! Το να βλέπουμε πέντε και δέκα πέναλτι σε κάθε παιχνίδι, επειδή ένας αμυντικός ακούμπησε έναν επιθετικό είναι παγκόσμια πρωτοτυπία! Κάπου ώπα δηλαδή… Και όχι, δεν υπήρχε κανένα μα κανένα πέναλτι στη φάση του Ντόι με τον Σπόραρ, παρά μια απλή επαφή σε διεκδίκηση της μπάλας και μπράβο στον Μπριχ που δεν… τσίμπησε! Δεν είναι όλοι οι διαιτητές επιπέδου… Κέλετ και Νταμπάνοβιτς!