Αντώνης Καρπετόπουλος: Μίτσελ, ο προπονητής που λατρεύει τους ατομιστές και τους παράξενους!

Ο Μίτσελ τελικά θα είναι ο διάδοχος του Πέδρο Μαρτίνς – τον Κάρλος Κορμπεράν συγχωρείστε με αλλά δεν τον μετράω ως κανονικό προπονητή: ο άνθρωπος ήταν υπηρεσιακός. Ήρθε τον περασμένο Αύγουστο γιατί ο Ολυμπιακός δεν είχε κάποιο Έλληνα να αναλάβει την ομάδα σε μια στιγμή έκτακτης ανάγκης – αν ένας τέτοιος υπήρχε δεν θα ερχόταν. Ο Μίτσελ έρχεται βασικά για ένα λόγο: γιατί παρά το προηγούμενο διαζύγιο (που ήταν συναινετικό) η αντίληψή του για το ποδόσφαιρο είχε εκτιμηθεί.

Επιστρέφει ένα σκληρό αφεντικό στου Ρέντη

Την περίοδο του Βαγγέλη Μαρινάκη πάντα ένας Πορτογάλος διαδέχεται ένα Ισπανό κι ένας Ισπανός διαδέχεται ένα Πορτογάλο. Οι περιπτώσεις του Λεμονή και του Χάσι είναι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα: κανείς τους άλλωστε δεν μακροημέρευσε.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης εκτιμά την πίστη των Ισπανών σε ένα ποδόσφαιρο δημιουργικό και θεαματικό. Και η δέσμευση του Ολυμπιακού τον περασμένο Μάιο ήταν η δημιουργία μιας θεαματικής ομάδας: μην το ξεχνάμε.

Οι Ισπανοί προπονητές βέβαια που πέρασαν από τον Ολυμπιακό μόνο ίδιοι δεν ήταν. Ο Βαλβέρδε ήθελε οι ομάδες του να πιέζουν ψηλά, να μπαίνουν στο γήπεδο υπερσυγκεντρωμένες και να προσπαθούν να «τελειώσουν» το ματς αν είναι δυνατόν από το πρώτο εικοσάλεπτο του πρώτου ημιχρόνου: αγαπούσε τους παίκτες που έτρεχαν όπως τον Φουστέρ, τον Μιραλάς και τον Χολέμπας και δεν τα πήγαινε καλά με τους χαρισματικούς λουφαδόρους της προπόνησης – για αυτή την έλλειψη διάθεσης για προπόνηση κατηγορούσε πχ τον Μήτρογλου.

Ο Ερνέστο ήταν δίκαιος και δουλευτεράς. Ο Βίκτορ και ο Γκαρθία από την άλλη, στο λίγο που έμειναν, πνίγηκαν από την ανασφάλεια – ο Γκαρθία ήθελε μια ομάδα να κάνει κατοχή μπάλας, αλλά αμελούσε για όλα τα άλλα. «Εκανε τις πιο βαρετές προπονήσεις στον κόσμο» μου χει πει κάποτε ένας παίκτης του – παράδοξο αν σκεφτείς πως ο Γκαρθία είχε υπάρξει παίκτης, αλλά και προπονητής των μικρότερων ομάδων της Μπαρτσελόνα.

Ο δε Βίκτορ ήταν η πιο παράξενη περίπτωση: ως βοηθό του Μίτσελ οι παίκτες τον λάτρευαν, ως πρώτο προπονητή τον λυπήθηκαν. Ο βοηθός μπορεί να είναι καλό παιδί ή κακό παιδί – φίλος των παικτών ή σκληρός. Ο πρώτος προπονητής πρέπει να εμπνέει σεβασμό: αν αυτό δεν το κάνει δεν έχει τύχη.

Ο Μίτσελ δεν έχασε το σεβασμό των παικτών ούτε όταν έφυγε

Ο Μίτσελ δεν έχασε τον σεβασμό των παικτών του ούτε κι όταν έφυγε. Το διαζύγιο που βγήκε με συνοπτικές διαδικασίες το 2015 είχε να κάνει με απαιτήσεις δικές του, που δεν δεχόταν ο τότε τεχνικός διευθυντής Πιέρ Ισά.

Ο Ισά ήθελε θυμάμαι ένα αμυντικό χαφ – ο Μίτσελ ήθελε ενισχύσεις στην επίθεση. Αλλά στα αποδυτήρια παρέμεινε κέρβερος μέχρι την τελευταία μέρα: αυτό του το αναγνώριζαν κυρίως οι Ελληνες παίκτες που ο Ολυμπιακός είχε τότε.

Ο Μίτσελ, όπως είχα γράψει και στο κομμάτι με το οποίο τον είχα αποχαιρετήσει, ήταν ωραίος τύπος αλλά και μεγάλος μπελάς: δεν καταλάβαινε τίποτα και ήταν πάντα ο αρχηγός της Ρεάλ Μαδρίτης. Μόνο αυτόν και τον Ολεγκ Μπλαχίν θυμάμαι να ψαρώνουν τόσο πολύ παίκτες με την υψηλή τεχνική τους, τις καταπληκτικές τους ιστορίες και την ευθύτητά τους.

Το μυστικό της επιτυχίας του Μίτσελ στον Ολυμπιακό

Αν και Ισπανός κι αυτός, αντίθετα από τον Βαλβέρδε ο Μίτσελ λάτρευε τους ατομιστές και τους παράξενους: με τον Μήτρογλου πχ η σχέση υπήρξε καταπληκτική από την πρώτη στιγμή γιατί χάρη σε ένα δικό του γκολ στις καθυστερήσεις έκανε ντεμπούτο με νίκη στην Τρίπολη – έκτοτε για τον «Κώστας» έσταζε μέλι.

Θεωρούσε πως πρέπει πάντα να παίζεις για να πετύχεις ένα γκολ παραπάνω: αυτό για αυτόν ήταν πάντα το μυστικό της επιτυχίας. Χάρη σε αυτόν είδαμε στον Ολυμπιακό εκτός από τον καλύτερο Μήτρογλου, και τον καλύτερο Κάμπελ, τον καλύτερο Βάις, τον καλύτερο Τσόρι: το ματς του Αργεντίνου κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν ένα από τα καλύτερα one man show που είδαμε ποτέ.

Είδαμε επίσης την πρόοδο του Μανωλά, του Σάμαρη, του Μανιάτη – και βέβαια τα μεγάλα ματς του Ρομπέρτο. Οποιος έβγαζε εγωισμό, χαρακτήρα και προσωπικότητα δεν είχε κανένα πρόβλημα μαζί του. Οποιος έψαχνε ένα καλό πατερούλη, ή ήθελε το παιγνίδι της ομάδας να είναι σχηματοποιημένο και στημένο πάνω του δεν τα πήγε μαζί του καλά.

Το ταξίδι στη Λισσαβόνα που κέρδισε τους πάντες!

Όταν ο Μίτσελ είχε ρθει την πρώτη φορά στην Ελλάδα ήταν κομμάτι σκληρός και σίγουρα και υπερόπτης: σπάνια πχ ταξίδευε με την ομάδα μπαίνοντας στο ίδιο πούλμαν με τους παίκτες του. Τους παίκτες του τους κέρδισε τότε σε ένα ματς στη Λισσαβόνα κόντρα στην Μπενφίκα καθώς ενώ γινόταν ο κατακλυσμός αυτός στάθηκε για μιάμιση ώρα στη βροχή όρθιος συμπάσχοντας μαζί τους.

Ο Ολυμπιακός έπρεπε να κερδίσει κι απέσπασε τελικά μια ισοπαλία με 1-1. Αλλά οι παίκτες του εκείνο το βράδυ είδαν τον αρχηγό της Ρεάλ Μαδρίτης δίπλα τους. Κι ο ίδιος ο Μίτσελ από όλες τις φωτογραφίες που πήρε μαζί του φεύγοντας αυτή έβαλε στο σαλόνι του. Για να του θυμίζει τη βραδιά που έφερε ισοπαλία με την Μπενφίκα αλλά κέρδισε τους παίκτες του.

Να πάψει ο Ολυμπιακός να ασχολείται τόσο πολύ με τι γράφεται στα social media

Τι θέμα πάντως δεν είναι ο Μίτσελ: είναι κατά πόσο ο Ολυμπιακός μπορεί να στηρίξει ένα προπονητή από τη στιγμή που ξεκινά η γκρίνια των οπαδών του στα social media, με τα οποία πολύ φοβάμαι πως ασχολούνται στην ΠΑΕ πάρα πολύ.

Η περίπτωση του Μαρτίνς είναι ενδεικτική: ο Πορτογάλος άρχισε να έχει προβλήματα όταν άρχισε η γκρίνια στα social media – κυρίως μετά την ήττα από τον ΠΑΟΚ στον προπέρσινο τελικό κυπέλλου. Ούτε η ανανέωση του συμβολαίου του προπονητή από τον Βαγγέλη Μαρινάκη δεν στάθηκε ικανή να καταλαγιάσει το θόρυβο, ούτε φυσικά η κατάκτηση του πρωταθλήματος: η γκρίνια ήταν μια ωρολογιακή βόμβα που εξερράγη μετά τον αποκλεισμό από την Μακάμπι Χάιφα.

Κάτι ανάλογο έγινε και με τον Κορμπεράν: τον έβαλαν στο στόχο μετά την πρώτη του ήττα (αυτή στη Γαλλία από την Νάντ) και τον αποδόμησαν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Ο Μίτσελ εξαιτίας του πρώτου περάσματος κουβαλά πολλές συμπάθειες, αλλά και πολλές αντιπάθειες: είναι λογικό.

Αλλά ο Ολυμπιακός πρέπει να βρει ένα τρόπο να κάνει κατανοητό ότι οι κρίσεις όσων πληκτρολογούν ακατάπαυστα δεν τον ενδιαφέρουν. To καλό στην ιστορία είναι ότι ο Μίτσελ είναι κι ένας μάγος της επικοινωνίας – τουλάχιστον αυτό θυμάμαι από το πρώτο του πέρασμα.

Είναι αλήθεια πως ο προπονητής του Ολυμπιακού για να έχει την ησυχία του πρέπει να κάνει απίθανα πράγματα. Να κερδίζει συνεχώς στο πρωτάθλημα και να έχει τεράστιες διαφορές από τους διώκτες του ήδη από τα Χριστούγεννα. Να πηγαίνει καλά στην Ευρώπη, όπου το «καλά» χρόνο με το χρόνο σημαίνει προκρίσεις και διεκδικήσεις ευρωπαϊκών τροπαίων- αν είναι δυνατόν.

Πρέπει επίσης να φορτώνει με γκολ τους μικρούς και να έχει την πρώτη επίθεση στο πρωτάθλημα αλλά να παίρνει και μάγκικες νίκες στα ντέρμπι. Και φυσικά να μην κακοκαρδίζει τις φίρμες και να βγάζει και παίκτες.

Όλα αυτά δύσκολα γίνονται. Το μόνο καλό για τον Μίτσελ είναι ότι τα έχει υπόψιν του ως απαιτήσεις…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί