Ολυμπιακός Μεταγραφές: Ο Πορόσο έπρεπε να παίξει ποδόσφαιρο για να σωθεί

Ο Ολυμπιακός έφερε από την Τρουά (και ανακοίνωσε) τον Τζάκσον Πορόσο. Έναν θηριώδη κεντρικό αμυντικό από το Εκουαδόρ, ο οποίος έχει τρομερή ικανότητα στο ψηλό παιχνίδι και εμφανίζει πολύ καλά ποσοστά στις κερδισμένες μονομαχίες που διεξάγονται είτε χαμηλά λόγω διασκελισμού είτε στον αέρα χάρη στη δύναμή του.

Είναι ένας παίκτης που ανακάλυψε η Τρουά, τον ήθελε η Λάτσιο κι εν τέλει κατέληξε στους ερυθρόλευκους, οι οποίοι κινήθηκαν κάτω από άκρα μυστικότητα κι εξασφάλισαν την υπογραφή του με μεθοδικότητα.

Το γεγονός πως στα 23 του ο Πορόσο έχει ήδη στο ενεργητικό επτά διεθνείς συμμετοχές με την εθνική της πατρίδας του, εκ των οποίων οι δύο σε Παγκόσμιο Κύπελλο (Κατάρ) αντανακλά αφενός την τωρινή αξία του αφετέρου -και κυρίως- την προοπτική που δημιουργείται για το μέλλον. Άλλωστε υπήρξε βασικό στέλεχος της εθνικής U20 που κατέκτησε την τρίτη θέση στο Παγκόσμιο του 2019 στην Πολωνία με νίκη 1-0 επί της Ιταλίας στον μικρό τελικό.

Προσαρμοστικός και ευέλικτος

Ξεκάθαρα η σεζόν στη Γαλλία ήταν αρκετά περίεργη, καθώς η Τρουά υποβιβάστηκε έχοντας δεχθεί 81 γκολ σε 38 ματς της Ligue 1. Μόνο που κάθε περιβάλλον είναι διαφορετικό και τουλάχιστον ο νεαρός στόπερ έχει μάθει να προσαρμόζεται παντού.

Αυτό προσπαθούσε δηλαδή να κάνει πάντα, διότι αυτή ήταν η μόνη πιθανότητά του να βγει από το σκληρό status μιας οικογένειας που πάλευε απλώς να επιβιώσει. Ούτε την απαιτούμενη μόρφωση είχε δυνατότητα να λάβει ο μικρός Τζάκσον. “Δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις να είμαι στο σχολείο”, έχει πει σε συνέντευξή του περιγράφοντας τα παιδικά χρόνια του στο Σαν Λορέντσο.

Αλλού γεννήθηκε, αλλού μεγάλωσε

Παρόλο που αυτή η πόλη, η τρίτη μεγαλύτερη στην επαρχία Εσμεράλδας, εμφανίζεται ως γενέτειρά του, ο Πορόσο έχει ενημερώσει πως είδε για πρώτη φορά το φως του ήλιου στην άλλη πλευράς της χώρας. “Γεννήθηκα στο Γκουαγιακίλ”, το οποίο βρίσκεται στον νότο του Ισημερινού και απέχει σχεδόν 600 χλμ. από το Σαν Λορέντσο.

Στον βορρά, στα σύνορα με Κολομβία, αντίθετα μεγάλωσε ο Πορόσο, περνώντας την πλειονότητα των χρόνων ως την εφηβεία του. Τα χρόνια που τον δημιούργησαν και τον έπλασαν. Τα χρόνια που γνώρισε όλες τις πτυχές της πόλης, τις φωτεινές και τις λασπώδεις.

Ως τα δέκα περίπου το ποδόσφαιρο δεν ανήκε στις ασχολίες του. Ίσως γιατί μέχρι τότε δεν είχε αποκτήσει τις απαιτούμενες εικόνες, ούτε καταλάβαινε πολλά. Το μικρόβιο του μπήκε ξαφνικά “λόγω αυτού που αρχίσαμε να βλέπουμε στην τηλεόραση”.

Το παιχνίδι στον δρόμο ήταν άναρχο και απλοϊκό. Ωμό από τη μία, αυθεντικό από την άλλη. “Δεν υπήρχε θέση για κανέναν μας”, όπως έχει πει, με αποτέλεσμα να κάνει πότε – πότε και τον επιθετικό. Γι’ αυτό και πιστεύει ότι “διαθέτω τις προϋποθέσεις για να παίξω σε οποιαδήποτε θέση”.

Η πρώτη μεγάλη δοκιμασία

Γύρω στα δώδεκα ο Πορόσο έπρεπε να πάρει μια απόφαση: ν’ αφήσει πίσω οικογένεια και φίλους, αναζητώντας το μέλλον του στην πρωτεύουσα Κίτο. Του είχαν ζητήσει να δοκιμαστεί και δεν αρνήθηκε μια τέτοια σπουδαία πρόκληση. Ήθελε να ξεφύγει, να βρει διέξοδο.

Είχε ήδη αρχίσει να φαντάζεται τον εαυτό του ως επαγγελματία ποδοσφαιριστή και το πρώτο βήμα ήταν ο απογαλακτισμός από το σπίτι. Στο τέλος της ημέρας η Ουνιβερσιτάρια επέλεξε να μην επενδύσει πάνω του, αλλά ο Πορόσο αντιλήφθηκε ότι οφείλει να κυνηγήσει μέχρι τέλους το όνειρό του με όποιο κόστος.

Η διετία που μεσολάβησε έως ότου ενταχθεί στο αναπτυξιακό πρόγραμμα της Μάντα τον βοήθησε πολύ να καταλάβει τι θέλει και πώς να το κερδίσει. Κανένα εμπόδιο δεν του στέρησε αυτό που είχε πλέον κατά νου. Άλλαξε δυο – τρεις ομάδες, προτού επιστρέψει στη Μάντα και υπογράψει το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιό του. Μέσω αυτής έγινε διεθνής στις μικρές εθνικές.

Η εμπειρία στη Βραζιλία και ο Σαμπάολι

Είχε φροντίσει να πείσει πως αξίζει ό,τι τού προσφερόταν. Όπως η περίοδος στη Βραζιλία, όπου γνώρισε τους σωστούς ανθρώπους. Η Παλμέιρας δεν βρήκε σημείο επαφής με την ομάδα του και τα δικαιώματά του παραχωρήθηκαν στη Σάντος.

Η συνύπαρξη με τον Χόρχε Σαμπάολι τού άνοιξε τους ποδοσφαιρικούς ορίζοντες κι όταν ήρθε η στιγμή να διαβεί τον Ατλαντικό για να παίξει στην πορτογαλική Μποαβίστα ήταν πνευματικά έτοιμος.

Προσαρμόστηκε γρήγορα, βρήκε πατήματα, στάθηκε στα πόδια του. Μετά από 40 συμμετοχές το ίδιο επιδίωξε να πετύχει και στην Τρουά. Αρχικά μένοντας περισσότερο στο σπίτι, παίζοντας βιντεοπαιχνίδια κι ακούγοντας μουσική. Λίγο η γλώσσα τον δυσκόλεψε στο ξεκίνημα, αλλά σταδιακά ανακάλυψε κώδικες και του άρεσε η πόλη, οι ρυθμοί, η καθημερινότητα.

Ούτως άλλως, κι όπως ο ίδιος λέει σταθερά, “δούλευα πάντα γι’ αυτό το όνειρο, να πάω όλο και πιο μακριά”. Κι ο Ολυμπιακός είναι το επόμενο στάδιο της εξέλιξής του.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News