Αντώνης Καρπετόπουλος: Η σύγκριση με τους εξτρέμ που πέρασαν στον Ολυμπιακό, βγάζει νικητή τον Ποντένσε

O λόγος που η απόκτηση του Ποντένσε ενθουσίασε είναι διότι καμιά φορά για να καταλάβεις πόσο σπάνιος είναι ένας παίκτης πρέπει να τον χάσεις. Τον Ποντένσε κάποτε στον Ολυμπιακό τον αγάπησαν ως έναν καταπληκτικό πιτσιρικά. Κατάλαβαν όλοι πόσο δύσκολο θα ήταν να αντικατασταθεί όταν έφυγε.

Διότι όταν έφυγε δεν ήταν ένας καλός εξτρέμ που μπούκαρε πότε απ’ τα δεξιά, πότε απ’ τα αριστερά. Αλλά ο παίκτης -κλειδί στην επίθεση του Ολυμπιακού. Ο μικρόσωμος Πορτογάλος την τελευταία του χρονιά στον Ολυμπιακό και μετά τον τραυματισμό του Φορτούνη έπαιξε σε διαστήματα παιχνιδιών (σχεδόν όλων των παιχνιδιών) και ως «δεκάρι», δίνοντας τη δυνατότητα στον Βαλμπουενά να πάει στο πλάι και για να γλιτώσει για λίγο απ’ το ξύλο του αντίπαλου κόφτη.

Ο Γάλλος, απ’ την άλλη, παίζοντας κοντά στον Ποντένσε, όταν αυτός έπαιζε ως εξτρέμ, δημιουργούσε χρήσιμες υπεραρριθμίες – όταν κατέβαινε και ο ακραίος μπακ ο αντίπαλος είχε συχνά πρόβλημα διότι βρισκόταν με λιγότερους παίκτες απέναντι σε τρεις παίκτες του Ολυμπιακού με καλή τεχνική και ταχύτητα με την μπάλα στα πόδια.

Ολα αυτά, όταν ο Ποντένσε έφυγε, η ομάδα του Μαρτίνς τότε άρχισε να τα κάνει πολύ πιο δύσκολα. Χωρίς τον Ποντένσε έπρεπε να βρει νέους μηχανισμούς. Το δύσκολο ήταν να τους βρει μεσούσης της περιόδου. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν προσπάθησε. Ο Μαρτίνς ζητούσε π.χ. απ’ τον Ελ Αραμπί να βγαίνει πιο πολύ απ’ την περιοχή και να πιέζει, αλλά και να πασάρει: ήξερε ότι ο Μαροκινός είναι και καλός πασέρ κι αυτό έδωσε καλή κυκλοφορία της μπάλας και γκολ. Αλλά ο μηχανισμός ήθελε δουλειά: δεν ήταν κάτι απλό. Ενώ το μπουκάρισμα του Ποντένσε, με την μπάλα στα πόδια, έλυνε όλα τα προβλήματα.

Η σύγκριση που καταπίνει τους εξτρέμ που πέρασαν από τον Ολυμπιακό

Θυμάμαι στη θέση του Ποντένσε είχε έρθει τότε ο ντριμπλομανής, «τρελάρας», μπουκαδόρος Εμρέ Μορ. Ελεγαν ότι αν βρει τον εαυτό του θα αποδείξει ότι μπορεί να κάνει τουλάχιστον τη δουλειά που έκανε ο Ποντένσε ως εξτρέμ: η σύγκριση με τον Ποντένσε τον καταπλάκωσε, όχι στον αγωνιστικό χώρο, αλλά στις προπονήσεις. Η σύγκριση καταπλάκωσε πολλούς. Ο Μπρούμα είχε ταχύτητα, αλλά δεν ήταν ντριμπλέρ. Ο Γκάρι Ροντρίγκες ήταν γυάλινος και δεν έβαζε γκολ. Ο Ονιεκούρου σίγουρα δεν είχε τη σοβαρότητα του Πορτογάλου. Ο Λόπες έβαζε ευκολότερα γκολ, αλλά δεν έκανε τα άλλα. Ο Ζινκερνάγκελ σίγουρα δεν ήταν στυλ Ποντένσε: ήταν ψηλός και λίγο αργός. Η ανυπομονησία «έκαψε» τους Ντε λα Φουέντε και Μπόουλερ. Ο Κανός θα βοηθούσε αν δεν χτυπούσε. Εχω χάσει το μέτρημα: το ομολογώ.

Η δική μου εντύπωση ήταν πάντα ότι η αντικατάσταση του Ποντένσε μπορούσε να ’ρθει μόνο μέσα από συνολική δουλειά. Ο Μαρτίνς αναζητούσε λύσεις, σχεδίαζε πολλά, έψαχνε νέους μηχανισμούς: αλλά ο κόσμος απλοποιεί. Ηθελε έναν εξτρέμ στυλ Ποντένσε. Διότι τη διαφορά την κάνουν οι καλοί παίκτες. Ο Ποντένσε στα 68 παιχνίδια του είχε με τον Ολυμπιακό 13 γκολ και 14 ασίστ. Ολοι μαζί όσοι ήρθαν μετά απ’ αυτόν δεν πρέπει να έφτασαν αυτό το νούμερο.

Ο Ολυμπιακός παιδεύτηκε πολύ για να τον φέρει πίσω. Αλλά τη μεταγραφή την ξεμπλόκαρε ο ίδιος ο Ποντένσε, που για να επιστρέψει δέχτηκε να επιμηκυνθεί χωρίς αύξηση των αποδοχών του το συμβόλαιό του με τη Γουλβς που λήγει το επόμενο καλοκαίρι. Αν δεν υπήρχε, απ’ την πλευρά του, αυτή η απόφαση δεν θα ερχόταν στον Ολυμπιακό καθώς η Γουλβς αξίωνε περίπου 10 εκατ. ευρώ. Ο Πορτογάλος ήθελε να επιστρέψει και το έδειξε όχι με λόγια, αλλά με πράξεις.

Η επιστροφή του Ποντένσε δεν έχει σχέση με άλλες επιστροφές. Εκανε πέρυσι την καλύτερή του σεζόν στη Γουλβς κι είναι μόλις 27 χρονών. Πέρυσι έβρισκε χώρο στην ενδεκάδα της αγγλικής ομάδας, ενώ είχε μπροστά του παίκτες αξίας πολλών εκατομμυρίων όπως ο Αντάμα Τραορέ, ο Ματέους Νούνιες, ο Ματέους Κούνια, που είναι όλοι εν ενεργεία διεθνείς. Γυρίζει διότι στον Ολυμπιακό έμαθε να είναι πρωταγωνιστής. Το τι θα προσφέρει φυσικά θα το δούμε στο γήπεδο και μόνο.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News