Αντώνης Καρπετόπουλος: Η αποφυγή του ξεφωνητού
Οι τρεις ελληνικές ομάδες που αγωνίζονται στο Γιουρόπα Λιγκ, ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός κι η ΑΕΚ, προχθές έχασαν. Ο ΠΑΟΚ για το Κόνφερενς Λιγκ δεν κέρδισε την Αμπερντίν, μολονότι προκρίθηκε: αν η Ελλάδα δεν έψαχνε βαθμούς για να ανεβεί θέσεις στη βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ, η ισοπαλία του δεν θα έπρεπε να αποτελεί θέμα συζήτησης, αλλά σε καιρούς που υποτίθεται πως η χώρα χρειάζεται βαθμούς είναι. Αλλά είμαστε βέβαιοι ότι υπάρχουν πραγματικά φιλοδοξίες καλύτερης εκπροσώπησης του ελληνικού ποδοσφαίρου και σχέδια ευρωπαϊκών διακρίσεων; Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος στην SportDay του Σαββάτου (11/11).
Tο 2008 ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ είχε οριστεί να γίνει στην Αθήνα. Ο -τότε πρόεδρος του Ολυμπιακού- Σωκράτης Κόκκαλης είχε πει ότι όλοι στον Ολυμπιακό έχουν ένα όνειρο, να δουν την ομάδα τους σ’ αυτόν. Κάτι χρόνια αργότερα ο Κριστιάν Καρεμπέ, ως διευθυντής του Ολυμπιακού, άρχισε να λέει πως για την ομάδα του πρέπει να είναι στόχος ο τελικός κι η κατάκτηση του Γιουρόπα Λιγκ.
Και ο Κόκκαλης κι ο Καρεμπέ χλευάστηκαν όταν έκαναν αυτές τις δηλώσεις. Οταν μάλιστα ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε, διάφοροι ευθυμογράφοι έγραψαν διάφορα ιλαροτραγικά. Προτιμώ χίλιες φορές αυτές τις δηλώσεις, που μπορεί να είναι και υπερβολικές, απ’ αυτό που βλέπω τώρα. Που διάφοροι οπαδοί και δημοσιογράφοι προβάλλουν την πιθανότητα να αγωνιστούν ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός κι η ΑΕΚ στο Κόνφερενς Λιγκ ως κάποιου είδους ευρωπαϊκό κατόρθωμα και οι ομάδες παρακολουθούν αυτή την εξέλιξη ανακουφισμένες χωρίς μάλιστα να λέει κάποιο απ’ τα στελέχη της ότι αν η ομάδα του βρεθεί στο Κόνφερενς Λιγκ θα έχει στόχο τη διάκρισή του.
Αυτό που εγώ διακρίνω είναι ότι ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός κι η ΑΕΚ βλέπουν τον υποβιβασμό στην τρίτη τη τάξει ευρωπαϊκή διοργάνωση ως ένα είδος παρηγοριάς: θα συνεχίσουν στην Ευρώπη και θα αποφύγουν το μεγάλο ξεφωνητό.
Ξεφωνητό
Η αποφυγή του ξεφωνητού είναι το νέο ποδοσφαιρικό όραμα. Πάντα στην Ελλάδα υπήρχε ένα κάποιο ξεφωνητό στις αποτυχίες, αλλά αυτό απέκτησε διάσταση μεγάλη με τον ερχομό των social media. Kόσμος και κοσμάκης, όχι μόνο ποστάρει την αγανάκτησή του αλλά μπαίνει και στις επίσημες ιστοσελίδες στο facebook και στο Instagram για να κράξει ανελέητα.
Ολες οι ομάδες είναι δεδομένο πως με αυτό ενοχλούνται κι έχει πλάκα ότι προσπαθούν απέναντι σε αυτό το κράξιμο να θεμελιώσουν ένα είδος επικοινωνιακής άμυνας, που στηρίζεται σε τρεις άξονες. Η ομάδα «είναι πάντα καλύτερη από πέρυσι», η ομάδα πρέπει να έχει πάντα δικαιολογίες για ήττες κι η ομάδα πρέπει να πείθει το κοινό της ότι έχει εχθρούς τούς οποίους το ξεφωνητό απλώς δυναμώνει.
Ολα αυτά θα ήταν υπέροχα αν υπήρχε αγωνιστική πρόοδος. Αλλά χωρίς προσοχή στα αγωνιστικά αυτή είναι αδύνατη.
Επιτυχία
Στην εποχή των socal media αν πεθάνει η κατσίκα του γείτονα είναι όλα υπέροχα. Δείτε τι έγινε προχθές: οι ήττες απ’ τη Ρεν, τη Γουέστ Χαμ και τη Μαρσέιγ δεν φάνηκε καθόλου μα καθόλου να προβληματίζουν τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Κι όμως είναι ήττες κακές διότι δυσκολεύουν τη συνέχεια στο Γιουρόπα Λιγκ, κάνουν κακό στο ταμείο και δεν δημιουργούν πρόοδο.
Αν στον Γιοβάνοβιτς έλεγε κάποιος ότι την τέταρτη αγωνιστική θα πήγαινε στη Βρετάννη, θα είχε με τον Παναθηναϊκό τέσσερις βαθμούς και θα αντιμετώπιζε τη Ρεν, η οποία έπρεπε να παίξει με παίκτη λιγότερο για εξήντα λεπτά, ο κόουτς θα υπέγραφε για να συμβούν όλα αυτά. Συνέβησαν, αλλά ο Παναθηναϊκός ήταν άχρωμος και κακός, όπως και στο Ισραήλ με τη Μακάμπι, όταν και γύρισε με μία ισοπαλία που και τότε δεν προκάλεσε τον παραμικρό προβληματισμό.
Στον Ολυμπιακό παρατηρείται κάτι ακόμα πιο παράξενο: να δηλώνει ο προπονητής του ότι η ομάδα του δεν έκανε το παιχνίδι που αγαπάει και πως υποχρεώθηκε να παίξει όπως έπαιξε κι όλοι οι υπόλοιποι να δηλώνουν περίπου ανακουφισμένοι παρά την ήττα. Μοιάζει απ’ τον καιρό που ο Ολυμπιακός κέρδισε δύο φορές την Αρσεναλ κι έπαιξε στο Τσάμπιονς Λιγκ στα ίσια με την Τότεναμ να έχει περάσει ένας αιώνας, ενώ όλα έγιναν τον καιρό του τελευταίου προπονητή, που έμεινε στην ομάδα τέσσερα χρόνια.
Η δε ΑΕΚ, που βρίσκεται σε έναν όμιλο στον οποίο η τρίτη θέση μπορεί με βάση την κλήρωση να είναι όντως επιτυχία, είναι να απορείς τι έπαθε μετά την υπέροχη νίκη στο Μπράιτον. Αλλά δεν βλέπω και κανένα να προβληματίζεται.
ΟΥΕΦΑ
Αν υπήρχε έστω ένας κάποιος σοβαρός μεταξύ τους ανταγωνισμός οι ελληνικές ομάδες θα ήταν καλύτερες. Αλλά η δική μου εντύπωση είναι πως η Ευρώπη αντιμετωπίζεται απλώς ως ευκαιρία για… ριφιφί. Ο στόχος δεν είναι η προυσία στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά τα λεφτά που αυτοί φέρνουν. Και αν η ΟΥΕΦΑ έδινε 15 εκατομμύρια ευρώ σε όποιον δεν θα έπαιζε από επιλογή στο Γιουρόπα Λιγκ, οι δικές μας ομάδες μπορεί και να τα έπαιρναν. Και μετά να κάθονταν όλο χαρά να δουν πώς θα αποκλειστούν οι υπόλοιποι. Και τι είδους ξεφωνητό θα δεχτούν στα social media…
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί