Νίκος Σαρίδης: Να μη χάσουμε το μέτρο

Tελειωμό δεν έχουν οι υμνωδίες στον Σιώπη, για τα χιλιόμετρα που «κατάπιε» (και) στο προχθεσινό ματς με την Ιρλανδία. και να η ειδική -ονομαστική- αναφορά του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον μέσο της Κάρντιφ, να τα στατιστικά πειστήρια απ’ τα ΜΜΕ για τα κοψίματα, τα κλεξίματα, τα τρεξίματα κι όλα τα «-ίματα» του 30χρονου διεθνούς, να το ένα, να το άλλο… Σαν ν’ ανακαλύψαμε ξαφνικά την πυρίτιδα.

Δηλαδή, τι διαφορετικό έκανε ο Σιώπης απ’ ό,τι ξεδίπλωνε σ’ όλη του καριέρα του έως σήμερα; Αλλά μάλλον οι περισσότεροι δεν (του) έδωσαν σημασία, διότι ποτέ δεν σταδιοδρόμησε σε κάποια ομάδα του ΠΟΚ. Ομως, είτε στον Πανιώνιο, πριν από μία δεκαετία, είτε στον Αρη αργότερα, για να περιοριστούμε στις εγχώριες ομάδες του, ο Εβρίτης αμυντικός χαφ ήταν ο ορισμός αυτού που η old school δημοσιογραφία αποκαλούσε «χαλκέντερος». Ενας κόφτης που πάντα τιμούσε το μεροκάματό του. Που έτρεχε ακατάπαυστα κι είχε ως κύρια αποστολή να χαλάει το παιχνίδι των αντιπάλων του. Το δημιουργικό του ρεπερτόριο ανέκαθεν ήταν περιορισμένο, αλλά κανείς δεν τον επέλεγε γι’ αυτό.

Ούτε οι  ομοσπονδιακοί προπονητές, απ’ τον Aγγελο Αναστασιάδη που του έδωσε το χρίσμα το 2019 μέχρι τον τωρινό, περίμεναν απ’ τον Θρακιώτη ποδοσφαιριστή να ζαλίζει κόσμο με τις ντρίμπλες του και να βάζει τα γκολ τρία, τρία. Μάλιστα, εάν διέθετε μεγάλες δυνατότητες και πέραν του ανασταλτικού τομέα, θα είχε σίγουρα περισσότερες συμμετοχές απ’ τις 34 που είναι εγγγραμμένες στο παλμαρέ του.

Σεσημασμένος «τρεχαλατζής» ήταν πάντα ο συμπαθής Μανώλης και τέτοιος παραμένει.

Τόσο στο  προχθεσινό ματς με τους Ιρλανδούς, όσο και στο προηγούμενο στο «Γουέμπλεϊ», έκανε αυτό που ξέρει καλά. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Ούτε γκολ με ραμπόνα πέτυχε, ούτε ασίστ με τακουνάκι έβγαλε· μία ρέπλικα του Ενγκολό Καντέ είναι, αν θέλετε, αλλά μέχρις εκεί. Ούτε είναι σώφρον ο Γιοβάνοβιτς να παρουσιάζεται ως προπονητής που επινόησε και παρουσίασε μέσα σε λίγους
μήνες κάτι ιδιοφυές με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.

Εν πολλοίς, στον δρόμο που χάραξε ο Γκουστάβο Πογέτ βαδίζει. Κι ορθώς πράττει, διότι μόνο ένας συμπλεγματικός θα τα κατεδάφιζε όλα για να μοστράρει ντε και καλά τη δική του… αποκλειστικότητα.
Εννοείται πως όλοι είμαστε χαρούμενοι με το «4 στα 4» της Εθνικής και -κυρίως- τις προσδοκίες που  καλλιεργεί με τις εμφανίσεις της. Κατανοητό μέχρις ενός σημείου, επίσης, ότι οι φίλαθλοι ψάχνουν για
ήρωες, αλλά δεν πρέπει το παρακάνουμε. Μήτε καν την πρωτιά στον όμιλό μας στο Nations League δεν
έχουμε εξασφαλίσει. Ας μείνουμε, λοιπόν, με το καλό αήττητοι τον άλλο μήνα στο παιχνίδι με την Αγγλία στο ΟΑΚΑ (θέλουμε «Χ» για την πρωτιά) και μετά έχουμε καιρό να συζητήσουμε για Μουντιάλ και τα… ρέστα.

Κατά βάθος το ξέρουμε όλοι, άλλωστε, ότι σ’ αυτή τη χώρα μπορούμε να τρελαθούμε με το τίποτα και πολλές φορές και για το τίποτα. Γι’ αυτό, step by step που λένε και στα… χωριά. Mε προσεκτικά βήματα και με το μυαλό πάντα μέσα στο κεφάλι.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News