Λίβερπουλ: Ο Φαν Ντάικ γράφει ιστορία άκοπα

Στη Λίβερπουλ ήδη εκτιμούν ότι ο Βίρτζιλ φαν Ντάικ μπορεί να θεωρείται ο κορυφαίος αμυντικός στην Ιστορία της όταν αποχωρήσει. Το απόρθητο του «Άνφιλντ» όταν παίζει, δηλαδή εδώ και 60 παιχνίδια, είναι το λιγότερο.

Λόγω του ύψους του, ο Βίρτζιλ φαν Ντάικ πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να λογίζεται ως το αρχέτυπο του Ολλανδού ποδοσφαιριστή. Φυσικά, το χρώμα του προδίδει ό,τι είναι η εξάρτηση των Ολλανδών και, βέβαια, η αδυναμία τους: έχει ρίζες από το Σουρινάμ. Από τον Ρουντ Γκούλιτ ως τον Κλάρενς Σέεντορφ και από τον Πάτρικ Κλούιφερτ ως τον Έντγκαρ Ντάβιντς, οι Σουριναμέζοι μετρούν σχεδόν 40 χρόνια που αποτελούν μέρος της ολλανδικής κουλτούρας -αν και οι άποικοι της Ινδονησίας δεν θέλουν να το παραδέχονται.

Από πολύ νωρίς, όταν είδαν ότι το αρτιστίκ ταλέντο των παιδιών με ρίζες από την Καραϊβική συνδυαζόταν με την εκμάθηση των βασικών του ποδοσφαίρου υπό το κροϊφικό πρίσμα, η δυσανασχέτηση, παρ’ ότι δεν υπήρξε ως παραδοχή, γινόταν προφανής. Ακόμα και να μη συνέβαινε αυτό, όμως, με τη φωτεινή εξαίρεση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1988, η εθνική ομάδα της χώρας έχει πληγεί από συγκρούσεις. Ο υπαρξιακά εκνευρισμένος Φρανκ Ράικααρντ υπήρξε η λυδία λίθος των «πορτοκαλί», οι οποίοι ήταν σχεδόν ίδια ομάδα με δύο χρόνια πριν, ενώ είχαν προσθέσει τον Ντένις Μπέργκαμπ, στο Παγκόσμιο του 1990, ο Σέεντορφ έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος στα προκριματικά του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1998, όταν πήρε ετσιθελικά την μπάλα και αστόχησε σε πέναλτι στην Κωνσταντινούπολη, την ήττα με σκορ 1-0 από την Τουρκία που θα μπορούσε να βάλει στους Ολλανδούς ακόμα και ζητήματα πρόκρισης στην τελική φάση, έπειτα από δύο διαδοχικές παρουσίες, ενώ στην ίδια διοργάνωση το ξέσπασμα του Έντγκαρ Ντάβιντς χώρισε την ομάδα στα δύο και ο αέρας άνεσης του Γκούους Χίντινκ δεν ήταν αρκετός για να αναχαιτίσει την τοξικότητα.

Ο Φαν Ντάικ, σε αντίθεση με τους αναφερθέντες… δις συμπατριώτες του, δεν μοιάζει με τον τύπο που μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα. Παρ’ όλα αυτά, η εθνική Ολλανδίας απεδείχθη λιποβαρής στη μία μεγάλη διεθνή διοργάνωση που πήρε μέρος, ήτοι το Euro 2021, καθώς στη φάση των «16», αν και έμοιαζε φαβορί με βάση την εικόνα της στους ομίλους, την πάτησε από τους μεθοδικούς Τσέχους. Πάντως, πέρασαν… τρένο για την επερχόμενη διοργάνωση, το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022 στο Κατάρ και ο Φαν Ντάικ θα έχει την ευκαιρία να οδηγήσει την ομάδα του εκεί.

Όπως και να έχει, όμως, η υστεροφημία του έχει σχεδόν εξασφαλιστεί, όταν πάτησε το χορτάρι του «Άνφιλντ» την Πρωτοχρονιά του 2018. Δεν είναι μόνο ένας Liverpool legend, αλλά έχει θέσει ήδη υποψηφιότητα για να λογίζεται μελλοντικά ως ο κορυφαίος αμυντικός που φόρεσε ποτέ αυτήν τη φανέλα.

Εξωφρενικό αήττητο με τη Λίβερπουλ

Το… vadijkdepedanzo

Στην πραγματικότητα, το ρεκόρ του Βίρτζιλ φαν Ντάικ θα ήταν ολοκληρωμένο, μέσα στο «Άνφιλντ», για τη Λίβερπουλ σε Premier League και Champions League αν δεν υπήρχε εκείνο το παιχνίδι της 11ης Μαρτίου του 2020 με την Ατλέτικο Μαδρίτης, δηλαδή η ρεβάνς της φάσης των «16» της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης. Στην κανονική διάρκεια οι «κόκκινοι» επικράτησαν 1-0 και στην παράταση προηγήθηκαν 2-0, αλλά οι «ροχιμπλάνκος», σε ένα από τα τελευταία τάνγκο του Ντιέγκο Σιμεόνε και του Χέρμαν Μπούργος ως… συμμορίας, έκαναν μια εντυπωσιακή ανατροπή, 2-3, απέναντι σε μία ομάδα που, πάντως, είχε ένα τεράστιο προβάδισμα σε ό,τι αφορά τον τίτλο στην Premier League. Το αήττητο στη διοργάνωση, ωστόσο, θα τερμάτιζε την Τετάρτη, αφού η Ίντερ πέρασε από το «Άνφιλντ» για το δεύτερο ματς της φάσης των «16», 1-0, μόνο που ο Κλοπ ήταν ευχαριστημένος από αυτήν την ήττα. Είναι πρόδηλο ότι τα σερί δεν τον ενδιαφέρουν.

Υπάρχουν, πάντως, άλλα δύο παιχνίδια στα οποία, με εκείνον στην ενδεκάδα, το άντρο… λαβώθηκε: το ένα είναι ο αποκλεισμός στο League Cup το 2018 με την Άρσεναλ, αν και ήρθε στα πέναλτι, και το άλλο, ο φετινός αποκλεισμός στο FA Cup, ήτοι το Κύπελλο Αγγλίας, με θύτη του Γουέστ Μπρομ και σκορ 2-3.

Όσο είναι εκείνος στη μία από τις δύο θέσεις των στόπερ στην άμυνα, λοιπόν, η Λίβερπουλ εντός έδρας έχει δημιουργήσει μια συντριπτική στατιστική υπέρ της και μιλάμε για μία έδρα ούτως ή άλλως ισχυρή. Στα 30 του, όμως, ο Ολλανδός στόπερ έχει υπάρξει υπέρ το δέον σημαντικός ώστε η ομάδα του να έχει κρατήσει απόρθητο το «Άνφιλντ». Η παρουσία του, βεβαίως, προηγείται της φήμης του, είναι κιόλας από τους λίγους ποδοσφαιριστές που γίνεται να χαρακτηρίζονται ως υποτιμημένοι.

Το χάλι της FIFA

Η δεύτερη θέση στη «Χρυσή Μπάλα»

Η Λίβερπουλ αναγνωρίζει τον Φαν Ντάικ ως ηγέτη, έναν φύσει αρχηγό από όψη, δίχως ιδιαίτερη δυσκολία, αλλά δεν ισχύει αυτό εκτός των συνόρων της πόλης. Ο Ολλανδός αμυντικός, που έχει, επιπλέον, δύο διαδοχικά πρωταθλήματα με τη Σέλτικ και δύο παρουσίες στην κορυφαία ομάδα της σκωτσέζικης Premier League, τον πρώτο σταθμό του όταν έφυγε από το Χρόνινχεν, υπήρξε πολυσήμαντος για τους «κόκκινους» στο δρόμο για την κατάκτηση του Champions League το 2019, αλλά οι εμμενείς παράγοντες της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας ποδοσφαίρου δεν θα μπορούσαν να αδιαφορήσουν περισσότερο.

Όταν έφερε ο καιρός την ψηφοφορία για τη Χρυσή Μπάλα, ήταν πάλι ο Λιονέλ Μέσι που την κέρδισε, περιφέροντας ως δέλεαρ της υποψηφιότητάς του μόνον το προσωπικό μεγαλείο του, την κατάκτηση της Liga, αλλά και ένα μαύρο και άραχλο στίγμα, τον αποκλεισμό στο «Άνφιλντ» με τη… μισή Λίβερπουλ έξω, εκείνο το μυθικό 4-0 που, σε δείκτη δυσκολίας και μομέντουμ, πρέπει να είναι η πιο σημαντική ανατροπή στην ιστορία της διοργάνωσης. Το βραβείο της FIFA πήγε στον Μέσι, ίσως γιατί θα παραπήγαινε να μην το πάρει ένας Λιονέλ ή ένας Κριστιάνο για δεύτερη χρονιά, αφού την προηγούμενη πήγε στον Κροάτη Λούκα Μόντριτς, οπότε ο Ολλανδός, όχι μόνο έμεινε δεύτερος αλλά, δεν ήταν βέβαιον ότι θα είχε άλλη τέτοια ευκαιρία.

Όσο η χρονιά, βεβαίως, περνά, με τη Λίβερπουλ δεύτερη στην Premier League, στους προημιτελικούς του Champions League και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο να εμπίπτει στο καλεντάρι -η Ολλανδία δεν είναι στα φαβορί, αλλά το απροσμέτρητο ταλέντο ουδείς μπορεί να παραβλέψει- ο Φαν Ντάικ μπορεί να έχει πιθανότητες, αν και το στάδιο είναι πρώιμο. Πάντως, το πρόβλημα της FIFA παραμένει νοοτροπιακό, αφού προφανώς θα ήταν άλλο το status quo του Ολλανδού αν είχε κερδίσει εκείνο το βραβείο, που δικαιούτο τουλάχιστον όσο ο Μέσι, στο παγκόσμιο στερέωμα. Όχι πως πειράζει βέβαια.

Ο σύγχρονος κεντρικός αμυντικός

Η μακρινή μεταβίβαση

Η Λίβερπουλ, με την παρουσία και του Φαν Ντάικ, επιστρέφει σε εκείνη την εποχή που, για να υπενθυμιστεί ένα κλισέ της δεκαετίας του ’90, γινόταν η πρώτη αγγλική ομάδα που έπαιζε με την μπάλα κάτω. Η αποθέωση του Πεπ Γουαρδιόλα στο συγκρότημα του Γιούργκεν Κλοπ δεν είναι τυχαία, αλλά έχει ιστορική σημασία. Στους νέους του μέλλοντος, του 2040, που θα ασχοληθούν με τον ποδοσφαιρικό ονειροκόσμο, η ομάδα του Γερμανού θα δημιουργεί την ίδια ρομαντική διάθεση που ενέπνεε στα παιδιά και τους εφήβους της δεκαετίας του ’90 η ομάδα των δεκαετιών του ’60 και του ’70, αλλά και δευτερευόντως του ’80.

Κι ενώ ουδείς μπορεί να αρνηθεί ότι ο κοινός παρονομαστής βρίσκεται στο επιθετικό τρίγωνο, με τον Μοχάμεντ Σαλάχ ως πυρήνα και τους Σαντιό Μανέ, Ρομπέρτο Φιρμίνο, Ντιόγο Ζότα να μετατοπίζονται εν είδει δεικτών του ρολογιού, ο Φαν Ντάικ στο αμυντικό κομμάτι είναι εξίσου σημαντικός για την επίθεση. Δεν πρόκειται μόνο για έναν κεντρικό αμυντικό 193 εκατοστών που είναι μάστορας στο τεχνητό οφσάιντ και γνωρίζει πώς να αναχαιτίζει αριθμητικά πλεονεκτήματα ή για έναν ποδοσφαιριστή που επί ενάμιση χρόνο, από τον Μάρτιο του 2018 έως τον Αύγουστο του 2019, ουδείς ντρίμπλαρε. Ειναι ένας ποδοσφαιριστής που παίζει όρθιος, που η θητεία του από τα παιδικά χρόνια του στην Χρόνινχεν του δίδαξε όλα τα μυστικά που κάνουν τους Ολλανδούς ένα σπάνιο είδος και που φέρνει το όμορφο παιχνίδι στην άμυνα, αλλά κυρίως στην επίθεση. Το σκορ, κυρίως με το κεφάλι, είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του που τον καθιστούν πολύτιμο, ειδικά αφού αναμειγνύει το ύψος του με αξιοπρόσεκτο άλμα με το ένα πόδι και φυσική δύναμη που καθιστά δύσκολο τον περιορισμό του, όμως και η μπαλιά του υπάρχει ως κλειδί του… Χόγκουαρντς, προκειμένου να ξεκλειδώνει άμυνες.

Η ολλανδική μπαλιά, άλλωστε, έχει κάτι εντελώς διαφορετικό από όλες τις μεταβιβάσεις. Μην είναι η ώρα παραμονής της στον αέρα; Μην η αίσθηση ότι ο χρόνος, όταν η μπάλα ταξιδεύει, κάνει πιο εύκολο να κατανοήσει ο θεατής την πιο γνωστή θεωρία του Άλμπερτ Αϊνστάιν; Μην η παραπομπή σε κάτι αφράτο, που συναντάται στο γάλα, ως συστατικό ανατροφής; Το σίγουρο είναι ότι όταν ο Φρανκ ντε Μπουρ βρήκε τον Μπέργκαμπ στο παιχνίδι της Ολλανδίας με την Αργεντινή, για τον προημιτελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1998 στη Γαλλία και όταν ο Ντάλεϊ Μπλιντ σημάδεψε με αλφάδι το κεφάλι τον Ρόμπιν φαν Πέρσι, ο οποίος έπρεπε να κάνει κάτι ξεχωριστό, πάντως, για να σκοράρει, στο θριαμβευτικό 5-1 της Ολλανδίας επί της Ισπανίας για την πρεμιέρα του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 2014 στη Βραζιλία.

Η ίδια πνοή αναδεικνύεται και από την εναέρια μεταβίβαση του Φαν Ντάικ, που ειδικά τη σεζόν 2019-20, δηλαδή πριν βιώσει την οδύνη ενός τραυματισμού που ουσιαστικά έβγαλε εκτός στόχων την ίδια τη Λίβερπουλ, μπορούσε να βγάλει εκτός διεκδίκησης τις αντίπαλες άμυνες, βρίσκοντάς τις ανέτοιμες ή εν υπνώσει. Κάποιες φορές τέτοιες πάσες είναι λες και, εικονικά, η Λίβερπουλ κάνει αντεπίθεση στη δεύτερη κατοχή της, δηλαδή με την άμυνα φαινομενικά στημένη.

Αυτό το χαρακτηριστικό, ως απότοκο μιας σχολής που δεν άφησε την έλλειψη χαρακτήρα να περιορίσει το βλέμμα της στη συμμετρία, όπως αυτή, μάλιστα, προσδιορίζεται στο μήκος, το πλάτος και το βάθος, δηλαδή το χώρο, δεν γινόταν να αρνηθεί ο Κλοπ. Εξάλλου, αν ερωτηθεί ο Γερμανός, ενδεχομένως να πει ότι δεν είναι καν μια εναέρια μεταβίβαση και πως, δυνητικά, πρόκειται για παιχνίδι με την μπάλα να κυλάει, τόσο κομψά την κάνει.

Τα ρεκόρ είναι για να σπάνε, αλλά πέρα από τους αριθμούς, ο Βίρτζιλ φαν Ντάικ είναι ήδη ένας θρύλος της Λίβερπουλ. Κι αυτή η αναγνώριση, ενός λαού που, παρά την εμπορικότητα του παιχνιδιού, η οποία οσάκις επισκέπτεται στα μέρη της και τους σαστίζει από την ξεδιαντροπιά της, αγαπάει αληθινά, είναι ένα ψυχικό παράσημο πολύ μεγαλύτερο από τα υλικά.