Αλέν Μιμούν: Η δικαίωση του βετεράνου του πολέμου που έβλεπε τη πλάτη του Ζάτοπεκ

Αν θα έπρεπε να κάνουμε έναν παραλληλισμό του Αλέν Μιμούν με κάποιον σύγχρονο αθλητή στίβου, για να πάρουν μια πρώτη ιδέα και οι νεότεροι περί τίνος επρόκειτο, αυτός θα ήταν ο… Εμμανουήλ Καραλής.

Μην απορείτε επειδή ο ένας έτρεχε μεγάλες αποστάσεις κι ο άλλος κάνει επί κοντώ. Κοινό τους στοιχείο είναι ότι η περίοδος της αθλητικής ακμής τους συνέπεσε με την αντίστοιχη του κορυφαίου όλων των εποχών στα αγωνίσματά τους.

Όπως ο Καραλής έχει… ταβάνι το ασημένιο μετάλλιο σε κάθε μεγάλη διοργάνωση στην οποία συμμετέχει ο Μόντο Ντουπλάντις, έτσι κι ο Μιμούν ατύχησε (ή μήπως ευτύχησε;) να βρει μπροστά του το φαινόμενο Εμίλ Ζάτοπεκ, τον ακούραστο Τσεχοσλοβάκο δρομέα που σάρωσε τα χρυσά στους δρόμους αντοχής τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια.

Και τότε, όμως, συνέβαινε το εξής εκπληκτικό που φανερώνει τη διαφορά του στίβου με τα υπόλοιπα αθλήματα και ενισχύει τον παραλληλισμό με τους δύο σημερινούς πρωταγωνιστές του άλματος επί κοντώ. Ο περίφημος Γάλλος δρομέας έτρεφε απεριόριστο σεβασμό για τον «άνθρωπο-ατμομηχανή». Παρά την αντιπαλότητά τους στους στίβους, οι δύο άνδρες είχαν αναπτύξει μια ειλικρινή φιλία, την οποία διατήρησαν μέχρι τα βαθιά τους γεράματα.

Ο Μιμούν δεν ενοχλούνταν από το γεγονός ότι ήταν ο «αιώνιος δεύτερος» στις αναμετρήσεις τους. Χαιρόταν για τα ασημένια μετάλλια που κέρδιζε στους μεγάλους αγώνες, αφού αναλογιζόταν όχι μόνο ποιον είχε αντίπαλο, αλλά και τις δυσκολίες που είχε περάσει για να φτάσει τόσο ψηλά. Δεν είχε ξεχάσει τα φτωχικά παιδικά χρόνια στη γενέτειρά του, την Αλγερία, ενώ ένιωθε ευλογημένος που είχε βγει ζωντανός από την «κόλαση» του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε που είχε τραυματιστεί τόσο σοβαρά ώστε η καριέρα που έκανε αργότερα στον στίβο, να ισοδυναμεί με θαύμα.

Για όλους αυτούς τους λόγους η στιγμή της δικαίωσης ήταν ακόμα πιο γλυκιά όταν επιτέλους έφτασε την 1η Δεκεμβρίου 1956 για τον Μιμούν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης. Ο 35χρονος δρομέας έδωσε και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεων του στον Μαραθώνιο, αγώνισμα στο οποίο δοκίμαζε την τύχη του για πρώτη φορά (!) και κατάφερε να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο με χρόνο 2 ώρες 25:00.

Ο 34χρονος Ζάτοπεκ, ο οποίος τέσσερα χρόνια νωρίτερα είχε σημειώσει τον απόλυτο άθλο στο Ελσίνκι (με τα χρυσά στα 5.000 μ., τα 10.000 μ. και τον Μαραθώνιο) αρκέστηκε στην έκτη θέση, αλλά ήταν και πάλι χαμογελαστός. Δεν ήταν ασήμαντο επίτευγμα στην προχωρημένη ηλικία στην οποία βρισκόταν (είχε υποβληθεί και σε μία επέμβαση κήλης ενάμισι μήνα πριν τον αγώνα, που δυσκόλευε κι άλλο το έργο του), το σημαντικότερο όμως ήταν ότι έβλεπε τον νικητή να τον περιμένει δίπλα απ’ τη γραμμή του τερματισμού και να τον χειροκροτεί!

Ο Μιμούν ειχε αρνηθεί τις πετσέτες και τα μπουκάλια με νερό που του πρόσφεραν μετά τον τερματισμό οι άνθρωποι της οργανωτικής επιτροπής επιτροπής. Τον ένοιαζε μόνο να δει τον στενό του φίλο, ο οποίος επί τόσα χρόνια στεκόταν εμπόδιο στη θέλησή του για την πρωτιά. Όταν αυτό συνέβη, τον πλησίασε και του είπε: «Γιατί δεν με συγχαίρεις, Εμίλ; Είμαι ο χρυσός ολυμπιονίκης!». Ο καταβεβλημένος Τσεχοσλοβάκος δρομέας χαμογέλασε, έβγαλε το καπελάκι του, τον φίλησε στο μάγουλο, τον αγκάλιασε και του είπε: «Τα πήγες περίφημα, Αλέν».

Όπως είχε εκμυστηρευθεί ο Μιμούν σε συνέντευξη που έδωσε πολλά χρόνια αργότερα στο αμερικάνικο περιοδικό «Sports Illustrated», εκείνη η αναγνώριση από τον μεγάλο αντίπαλό του σήμαινε περισσότερα κι απ’ το ίδιο το χρυσό μετάλλιο που είχε κερδίσει. Δεν είχε άδικο, μια και τίποτε δεν έχει μεγαλύτερη αξία απ’ το να σε συγχαίρει ο καλύτερος όλων των εποχών στο αγώνισμά σου, τη στιγμή που κατάφερες να τον νικήσεις.

Τα σημάδια της μοίρας πριν τον αγώνα

Ο Μιμούν είχε κατέβει χωρίς υψηλές προσδοκίες στον Μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων της Μελβούρνης, αφού δεν είχε τρέξει ποτέ την απόσταση των 42,195 χλμ. σε επίσημο αγώνα. Δεν τα είχε πάει καλά ούτε στον τελικό των 10.000 μ., όπου είχε τερματίσει δωδέκατος, ενάμισι λεπτό πίσω από τον νικητή, Βλαντίμιρ Κουτς και πολλοί τον θεωρούσαν ξοφλημένο.

Πριν τη μεγάλη κούρσα, όμως, άρχισαν να έρχονται ένα-ένα τα σημάδια που τον έκαναν να πιστέψει ότι η τύχη του θα ήταν διαφορετική. Του έτυχε να φορά στη φανέλα του το νούμερο «13», που για τον περισσότερο κόσμο είναι γρουσούζικο, όμως εκείνος το θεωρούσε γούρικο. Γνώριζε, επίσης, ότι συμπληρώνονταν 28 χρόνια από την προηγούμενη φορά που κέρδισε τον Ολυμπιακό Μαραθώνιο ένας Γάλλος δρομέας, ο Μπουγκέρα Ελ Ουαφί το 1928, όπως κι ότι κι εκείνος είχε νικήσει 28 χρόνια ύστερα από τον πρώτο (τον Μισέλ Τεατό το 1900).

Το σημαντικότερο, όμως, ήταν ότι την παραμονή του αγώνα ήρθε το ευχάριστο νέο. Η σύζυγός του, Ζερμέν, έφερε στον κόσμο το πρώτο τους παιδί, ένα πανέμορφο κοριτσάκι, στο οποίο – ύστερα από τη νίκη του – έδωσαν το όνομα Ολάμπ (Olympe, δηλαδή το αντίστοιχο του «Ολυμπία»)!

Το γεγονός ότι για πρώτη φορά στα χρονικά του Μαραθωνίου υπήρξε άκυρη εκκίνηση (κάτι που ξαναείδαμε να συμβαίνει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2025), ήταν ένα ακόμα σημάδι ότι ο εκείνος ο αγώνας δεν θα ήταν συνηθισμένος. Με 38 βαθμούς Κελσίου και υψηλό ποσοστό υγρασίας μες στο καταμεσήμερο του αυστραλιανού καλοκαιριού, οι συνθήκες ήταν αφόρητες για όλους τους δρομείς. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι φόρεσαν στα κεφάλια τους αυτοσχέδιες μπαντάνες – ο Μιμούν είχε πάρει μία στην οποία ήταν ραμμένα τα αρχικά της γυναίκας του.

Τα μάτια όλων στράφηκαν φυσικά στον Ζάτοπεκ, ο οποίος δεν είχε υπερασπιστεί τους τίτλους του στα 5.000 μ. και τα 10.000 μ., γεγονός που τον καθιστούσε ακόμα πιο επικίνδυνο στα μάτια των αντιπάλων του. Προβάδισμα, ωστόσο, στα πρώτα χιλιόμετρα πήρε ο Σοβιετικός Ιβάν Φίλιν, ακολουθούμενος από ένα γκρουπ δώδεκα αθλητών.

Γύρω στο 20ό χιλιόμετρο ο Μιμούν ένιωσε ένα δυνατό χτύπημα στην πλάτη από τον Αμερικανό, Τζον Κέλι (απλή συνωνυμία με τον αντίπαλο του Στέλιου Κυριακίδη), ο οποίος του φώναξε «εμπρός, φύγαμε!». Οι δυο αθλητές ανέβασαν ρυθμό και ξέφυγαν απ’ τους υπόλοιπους, λίγο αργότερα όμως ο Κέλι έμεινε πίσω. Είχε δώσει, πάντως, στον Γαλλοαλγερινό την ώθηση που χρειαζόταν για να ξεφύγει σε ένα κρίσιμο σημείο της διαδρομής.

Μέχρι το 25ο χιλιόμετρο ο Μιμούν είχε αποκτήσει διαφορά 50 δευτερολέπτων από τους διώκτες του. Μετά το 30ό άρχισε να αισθάνεται κόπωση, όμως παρά τη δίψα του, έσφιξε τα δόντια και δεν πήρε κανένα ποτήρι από τα σταντ των διοργανωτών. Μαθημένος στις κακουχίες από τα χρόνια του πολέμου, συνέχισε να τρέχει με την ίδια ένταση, ακόμα και σε ένα μεγάλο ύψωμα της διαδρομής. Οι δυνάμεις του αποδεικνύονταν αστείρευτες.

Στο τελευταίο κομμάτι της κούρσας πέταξε την μπαντάνα του που είχε γίνει μούσκεμα απ’ τον ιδρώτα και την ένιωθε να ζυγίζει έναν τόνο. Δεν έστρεψε ποτέ το κεφάλι προς τα πίσω, για να δει αν κάποιος αθλητής τον ακολουθούσε. Διψούσε τρομερά, αλλά σκεφτόταν παράλληλα ότι έτρεχε για τη σύζυγό του, τη νεογέννητη κόρη του και τους υπόλοιπους αγαπημένους του. Κι όταν είδε το μηχανάκι των διοργανωτών να ξεμακραίνει, κατάλαβε ότι απείχε ελάχιστα από το Cricket Ground, το κεντρικό στάδιο των αγώνων όπου θα γινόταν ο τερματισμός.

«Με το που μπήκα στο στάδιο, ένιωσα σαν να εξερράγη ατομική βόμβα», δήλωσε πολλά χρόνια αργότερα ο Μιμούν, ο οποίος στα τόσα χρόνια αθλητικής καριέρας δεν είχε ξανακούσει τη βουή από τις ιαχές 100.000 θεατών. Μόνο στα πρώτα μέτρα που έκανε στον χωμάτινο στίβο του σταδίου κοίταξε για πρώτη φορά βιαστικά πίσω του και διαπίστωσε ότι δεν τον ακολουθούσε κανένας.

Έκοψε πρώτος το νήμα σε χρόνο 2 ώρες 25:00 και περίμενε να δει τον Ζάτοπεκ. Αντ’ αυτού, όμως, είδε να τερματίζει δεύτερος ο Γιουγκοσλάβος Φράνιο Μίχαλιτς με ενάμισι λεπτό διαφορά (2 ώρες 26:32). Τρίτος ήταν ο Φινλανδός, Βέικο Κάρβονεν, πρωταθλητής Ευρώπης το 1954 (2 ώρες 27:47). Ο Ζάτοπεκ τερμάτισε έκτος, πίσω και από τον Νοτιοκορεάτη Λι Τσανγκ-Χουν και τον Ιάπωνα Γιοσιάκι Καβασίμα. Οι φίλαθλοι, όμως, αποθέωσαν τον Τσεχοσλοβάκο σαν να είχε κερδίσει.

Ήταν η πρώτη φορά που ο Μιμούν είχε νικήσει τον Ζάτοπεκ. Κι εκείνος ο αγώνας έμελλε να αποδειχθεί και ο τελευταίος στον οποίο αναμετρήθηκαν. Σύμφωνα με τον δρομέα των 1.500 μ., Μισέλ Ζαζί, έναν από τους συγκατοίκους του στο Ολυμπιακό Χωριό, ο Γάλλος αθλητής είχε προετοιμαστεί μυστικά για τον Μαραθώνιο και ήταν τόσο συγκεντρωμένος στον στόχο του, που η συμπεριφορά του τα τελευταία 24ωρα πριν τον αγώνα είχε γίνει ανυπόφορη.

Κινδύνευσε να χάσει το πόδι του στον πόλεμο

Πριν από το χρυσό στον Μαραθώνιο της Μελβούρνης, ο Μιμούν είχε κερδίσει τρία ασημένια ολυμπιακά μετάλλια. Το 1948 στα 5.000 μ. και το 1952 στα 5.000 μ. και τα 10.000 μ. Και τις τρεις φορές τον είχε νικήσει ο Ζάτοπεκ, ο οποίος ειδικά στη διοργάνωση του Ελσίνκι ήταν αχτύπητος (στο Λονδίνο είχε μείνει δεύτερος στα 5.000 μ. πίσω από τον Βέλγο, Γκαστόν Ρέιφ). Ίδια ήταν η κατάληξη και στα δύο αγωνίσματα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1950 στις Βρυξέλλες.

Δεν ήταν, όμως, μικρό πράγμα κι αυτές οι δεύτερες θέσεις πίσω από έναν αθλητή-φαινόμενο. Πολύ περισσότερο επειδή για τον Γαλλοαλγερινό αθλητή ήταν θαύμα και μόνο το γεγονός ότι… περπατούσε! Τον Ιανουάριο του 1944, κατά τη διάρκεια της Μάχης του Μόντε Κασίνο στην οποία πήρε μέρος ως δεκανέας του Γαλλικού Εκστρατευτικού Σώματος, θραύσματα γερμανικών οβίδων καρφώθηκαν στο αριστερό του πόδι προκαλώντας του φρικτούς πόνους.

Οι Αμερικανοί γιατροί του νοσοκομείου εκστρατείας θεώρησαν ότι χρειαζόταν ακρωτηριασμός. Ο Μιμούν, όμως, επέμεινε να υποβληθεί σε πιο λεπτομερείς εξετάσεις και, για καλή του τύχη, εμφανίστηκε ένας Γάλλος χειρουργός, ο οποίος πήρε πιο σοβαρά την περίπτωσή του και ανέλαβε την επέμβαση με την οποία έσωσε το πόδι του.

Δεν ήταν αυτές οι πρώτες δυσκολίες που είχε συναντήσει στη ζωή του ο χρυσός ολυμπιονίκης του Μαραθωνίου του 1956. Από τότε που γεννήθηκε σε μια φτωχογειτονιά της πόλης Τελάγκ της Αλγερίας, την Πρωτοχρονιά του 1921 (το κανονικό του όνομα ήταν Αλί Μιμούν Ολ Κατσά), είχε μάθει να ζει για τον επιούσιο. Ήταν εξαίρετος μαθητής στο σχολείο, όμως η αίτησή του για υποτροφία στο γυμνάσιο απορρίφθηκε για χάρη παιδιών Γάλλων εποίκων που είχαν χειρότερους βαθμούς. Για να βγάζει τα προς το ζην εργάστηκε από τα 14 του αρχικά ως χτίστης και κατόπιν ως το παιδί για όλες τις δουλειές σε κατάστημα κιγκαλερίας που διατηρούσε ένας Γάλλος πολίτης.

Η θητεία του στον Γαλλικό Στρατό συνέπεσε με το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πήρε μέρος στη Μάχη του Βελγίου και μετά την υποχώρηση των γαλλικών δυνάμεων προς τα ανατολικά της χώρας, ανακάλυψε το ταλέντο του στους δρόμους αντοχής. Μικρός, στη γενέτειρά του, είχε ασχοληθεί ερασιτεχνικά με το ποδόσφαιρο και την ποδηλασία, ποτέ όμως με το τρέξιμο.

Εκείνο το διάστημα συμμετείχε και στους πρώτους οργανωμένους αγώνες 1.500 και 5.000 μέτρων στους οποίος σημείωσε και τις πρώτες του νίκες. Το 1942 μετατέθηκε στη Αλγερία όπου συνέχισε να παίρνει μέρος σε αγώνες με την ίδια επιτυχία για τα επόμενα δύο χρόνια. Χρειάστηκε όμως να περιμένει την αποστρατεία του, το 1946, για να εγκατασταθεί μόνιμα στο Παρίσι και να εξασκήσει το ταλέντο του στους δρόμους αντοχής.

Εντάχθηκε στη Ρασίνγκ Παρί και παράλληλα εργαζόταν ως σερβιτόρος σε καφετέρια.  Ο πόλεμος του είχε κλέψει τη νιότη του, αφού ήταν ήδη 25 χρόνων όταν μπόρεσε να αφοσιωθεί στον αθλητισμό. Κέρδισε όμως αμέτρητα μετάλλια που τον κατατάσσουν πρώτο ανάμεσα στους Γάλλους αθλητές στίβου. Εκτός από τα πολλά ασημένια, κέρδισε δέκα χρυσά στα Διεθνή Πρωταθλήματα Ανωμάλου Δρόμου από το 1946 έως και το 1956, καθώς κι άλλα τέσσερα στους Μεσογειακούς Αγώνες του 1951 και του 1955.

Πήρε μέρος και στο Μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων του 1960 όπου τερμάτισε 34ος και συνέχισε να μετέχει σε αγώνες βετεράνων μέχρι και την ηλικία των 51 ετών.

Η έκπληξη από τη «L’ Equipe»

Την 1η Δεκεμβρίου 2006, στην πεντηκοστή επέτειο από τον Ολυμπιακό Μαραθώνιο της Μελβούρνης, οι επικεφαλής της μεγάλης γαλλικής εφημερίδας «L’ Equipe» οργάνωσαν μια συνάντηση των τριών ανδρών που είχαν ανέβει στο βάθρο. Μόνο που δεν είχαν ενημερώσει τον Μιμούν ότι είχαν προσκαλέσει τον Μίχαλιτς και τον Κάρβονεν.

Η έκπληξη για τον 85χρονο πλέον Γάλλο ήταν τεράστια όταν αναγνώρισε τους αντιπάλους του στα πρόσωπα των γηραιών κυρίων που συνάντησε εκείνη τη μέρα. Στρεφόμενος προς τον Κάρβονεν, μάλιστα, αστειεύτηκε εις επήκοον όλων: «Ήμουν τυχερός που τερμάτισε τρίτος αυτός, που προερχόταν από μια χώρα των πάγων, διότι με τη ζέστη που επικρατούσε εκείνη τη μέρα στη Μελβούρνη θα έλεγαν ότι κέρδισα μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκα στην Αλγερία». Από το reunion απουσίαζε, δυστυχώς, ο Ζάτοπεκ που είχε φύγει απ’ τη ζωή τον Νοέμβριο του 2000.

Η συνεισφορά του Μιμούν στον γαλλικό αθλητισμό δεν περιορίστηκε στα χρόνια που ήταν ενεργός αθλητής. Χάρη στη δική του πίεση προς την κυβέρνηση του Ζορζ Πομπιντού, εξασφαλίστηκε η κρατική χρηματοδότηση για την ανέγερση ενός σύγχρονου αθλητικού κέντρου στην κωμόπολη Μπιζά της επαρχίας Κορέζ, όπου από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 έχουν κάνει την προετοιμασία τους πολλοί Γάλλοι πρωταθλητές. Μετά τον θάνατο του μεγάλου δρομέα, στις 27 Ιουνίου 2013 σε ηλικία 92 ετών, η εγκατάσταση πήρε το όνομά του.

Ο Μιμούν δεν ένιωθε ποτέ άσχημα για το γεγονός ότι έβγαινε δεύτερος στους μεγάλους αγώνες και είχε εξηγήσει. «Δούλευα ως γκαρσόνι σε καφετέρια και δεν είχα να φάω. Ζούσα σ’ ένα δυαράκι χωρίς θέρμανση, λουτρό και τουαλέτα και παρ’ όλα αυτά κέρδισα τέσσερα ολυμπιακά μετάλλια». Όταν ο πρώτος, μάλιστα, ονομάζεται Ζάτοπεκ τότε και ο δεύτερος γίνεται θρύλος.

Πηγές: Τάσος Παπαχρήστου: Ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, Α’ Τόμος (ειδική έκδοση του περιοδικού «Εικόνες», 1992), en.wikipedia.org («Alain Mimoun», «Athletics at the 1956 Summer Olympics – Men’s Marathon», insidethehames.biz («December 1 – the day Mimoun’s marathon quest for Olympic gold came good in Melbourne»)

Άλλα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο την 1η Δεκεμβρίου

2024: Πεθαίνει σε ηλικία 77 ετών ο παλαίμαχος Ουαλός παίκτης του σνούκερ, Τέρι Γκρίφιθς. Είχε αναδειχθεί παγκόσμιος πρωταθλητής το 1979.

2009: Ο Λιονέλ Μέσι κερδίζει για πρώτη φορά τη «Χρυσή Μπάλα». Στην ψηφοφορία αναδεικνύεται πρώτος με διαφορά 240 πόντων από τον δεύτερο, Κριστιάνο Ρονάλντο.

2004: Ο Πανιώνιος νικά με 5-2 την Ντιναμό Τιφλίδας στη Νέα Σμύρνη για τη φάση των ομίλων του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, με τον Βαγγέλη Μάντζιο να σημειώνει χατ τρικ. Η παραφιλολογία που αναπτύσσεται στον ελληνικό Τύπο για στοιχηματισμό στο «διπλό ημίχρονο-άσος τελικό» (οι Γεωργιανοί προηγούνταν πράγματι με 1-0 στο πρώτο 45λεπτο) προκαλεί παρέμβαση της ΟΥΕΦΑ, η έρευνα της οποίας όμως δεν βρίσκει στοιχεία που να στοιχειοθετούν χειραγώγηση του αγώνα.

2001: Με δύο γκολ του Εμάνουελ Ολισαντέμπε στο 71′ και το 77′, ο Παναθηναϊκός αποσπά ισοπαλία 2-2 απ’ τον γηπεδούχο Ολυμπιακό στο ντέρμπι του ΟΑΚΑ. Τα γκολ των «ερυθρόλευκων» είχαν πετύχει οι Αλέξης Αλεξανδρής (24′) και Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς (42′).

1999: Πεθαίνει σε ηλικία 40 ετών από κίρρωση του ήπατος ο Σοβιετικός πρώην παγκόσμιος ρέκορντμαν του ύψους (2.34 μ. το 1979) Βολοντίμιρ Γιαστσένκο.

1998: Η Ρεάλ Μαδρίτης στέφεται παγκόσμια πρωταθλήτρια για πρώτη φορά μετά το 1960, χάρη στη νίκη της με 2-1 επί της πρωταθλήτριας Νοτίου Αμερικής, Βάσκο ντα Γκάμα, στον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου στο Τόκιο.

1997: Με δύο γκολ του Ίλια Ίβιτς (4′, 90′) κι ένα του Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς (71′), ο Ολυμπιακός νικά με 3-1 τον Παναθηναϊκό στο μεγάλο ντέρμπι πρωταθλήματος στο ΟΑΚΑ. Οι «πράσινοι» είχαν χάσει πέναλτι στο 14′ με τον Γ. Χ. τελειώνουν το ματς με οκτώ παίκτες, μια και αποβάλλονται οι Γκούμας (59′), Γ. Χ. Γεωργιάδης (61′ – είχε χάσει πέναλτι στο 14′) και Μιλόγεβιτς (68′).

1997: Η Βούλα Πατουλίδου παρουσιάζει το βιβλίο της «Έκρηξη Ψυχής» στη γιορτή του Συλλόγου Ολυμπιονικών, στην οποία βραβεύεται μαζί με την ομάδα πόλο της Βουλιαγμένης, τον Εθνικό ΓΣ, τον Λάμπρο Παπακώστα και την Κατερίνα Κόφφα. Την ίδια μέρα, ο δήμος Διδυμοτείχου αποφασίζει να στήσει ανδριάντα του ακοντιστή Κώστα Γκατσιούδη, ο οποίος είχε κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αθήνας.

1994: Η Βέλεζ Σάρσφιλντ κατακτά το Διηπειρωτικό Κύπελλο νικώντας 2-0 τη Μίλαν στον τελικό του Τόκιο, με γκολ των Ρομπέρτο Τρότα (50′) και Όμαρ Άσαντ (57′).

1993: Στην επανάληψη του αγώνα που είχε διακοπεί στις 24 Οκτωβρίου λόγω πτώσης του ρεύματος, ο Ολυμπιακός νικά με 2-1 την ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια και βάζει τέλος στο σερί 28 εντός έδρας νικών της Ένωσης στο πρωτάθλημα.

1991: Κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Ποδηλάτης».

1981: Ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ ανεβαίνει στη δεύτερη θέση του πίνακα των σκόρερ όλων των εποχών στο ΝΒΑ με τον 26.712ο πόντο που σημειώνει στον αγώνα Λος Άντζελες Λέικερς-Γιούτα Τζαζ 117-86 και ξεπερνά τον Όσκαρ Ρόμπερτσον. Το 1984 θα ξεπεράσει και τον Γουίλτ Τσάμπερλεν, όταν θα φτάσει τους 31.259 πόντους. Θα κλείσει την καριέρα του με 38.387 πόντους, ρεκόρ που θα αντέξει μέχρι τον Φεβρουάριο του 2023, όταν θα το πάρει ο Λεμπρόν Τζέιμς.

1979: Ο πρώην τεχνικός της Εθνικής Πολωνίας, Γιάτσεκ Γκμοχ, αναλαμβάνει την τεχνική ηγεσία του ΠΑΣ Γιάννινα.

1973: Ο Τζακ Νίκλαους κερδίζει το Walt Disney World Open Championship και γίνεται ο πρώτος γκόλφερ που φτάνει τα δύο εκατομμύρια δολάρια κέρδη στην καριέρα του. Θα γίνει και ο πρώτος που θα σπάσει το φράγμα των τριών, των τεσσάρων και των πέντε εκατομμυρίων.

1969: Πεθαίνει σε ηλικία 87 ετών ο Χαρίλαος Βασιλάκος, δεύτερος Ολυμπιονίκης του Μαραθωνίου του 1896 πίσω από τον Σπύρο Λούη, με χρόνο 3 ώρες 06:03.

1967: Ο Γουίλτ Τσάμπερλεν σημειώνει αρνητικό ρεκόρ στο ΝΒΑ με 22 άστοχες ελεύθερες βολές.

1965: Ο Ολυμπιακός αναδεικνύεται ισόπαλος 2-2 με τη Γουέστ Χαμ και αποκλείεται από τη συνέχεια του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (είχε ηττηθεί με 4-0 στο πρώτο παιχνίδι).

1956: Ο Ούγγρος Λάζλο Παπ γίνεται ο πρώτος πυγμάχος στην ιστορία με τρία διαδοχικά χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, μια και κερδίζει την κατηγορία των 71 κ. στη Μελβούρνη νικώντας στον τελικό τον Αμερικανό Ζοζέ Τόρες. 

1956: Η Ντον Φρέιζερ κατακτά το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα ελεύθερο των Ολυμπιακών Αγώνων της Μελβούρνης με νέο παγκόσμιο ρεκόρ (1:02.0).

1892: Κυκλοφορεί το πρώτο φύλλο της γαλλικής αθλητικής εφημερίδας «Le Velo». Εκτός από αθλητικό περιλαμβάνει και πολιτικό ρεπορτάζ και θα πετύχει κυκλοφορία 80.000 φύλλων ημερησίως. Ο «αριστερός» εκδότης της, Πιερ Ζιφάρ, είναι υποστηρικτής του Άλφρεντ Ντρέιφους, ενώ πολλοί διαφημιστές που στέκονται εναντίον του, όπως ο κόμης Ζιλ-Αλμπέρ ντε Ντιόν (ιδιοκτήτης της αυτοκινητοβιομηχανίας DeDion-Bouton), ο Εντουάρ Μισελέν κι ο Αντόλφ Κλεμάν, θα αποσύρουν σταδιακά τις διαφημίσεις από την εφημερίδα και θα υποστηρίξουν την δημιουργία της αντίπαλης εφημερίδας «L’Auto». Η «Le Velo» θα σταματήσει την κυκλοφορία της το 1904 και η «L’ Auto» που θα τυπώνεται σε κίτρινο χαρτί, θα μετονομαστεί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στη γνωστή μας «L’Équipe».

1863: Εγκρίνεται ο πρώτος κανονισμός της Football Association που περιλαμβάνει 14 κανόνες. Το 1898 οι κανόνες θα φτάσουν τους 17.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News