Γιάννης Αντετοκούνμπο: Τι πρέπει να κάνει για να ψηφιστεί ο κορυφαίος Ευρωπαίος όλων των εποχών

Η δυναμική μιας λίστας με τους κορυφαίους Ευρωπαίους όλων των εποχών καταστρατηγεί ipso facto et ab initio το έγκριτο του μέσου που την δημοσιεύει. Η καταγραφή και η αλίευση ειδήσεων δεν πρόκειται να συνδεθεί, επ’ ουδενί, με το προσωπικό στοιχείο.

Για να ληφθεί ένα καίριο παράδειγμα, ο Έιντριεν Βοϊνιαρόφσκι είναι δημοσιογράφος του ESPN που βγάζει στην κυριολεξία περί τα 50 αποκλειστικά το χρόνο. Είναι εκπληκτική η συχνότητα με την οποία «γεννά» ειδήσεις. Η άποψη του Βοϊνιαρόφσκι για το ποιος είναι ο κορυφαίος παίκτης όλων των εποχών έχει την ίδια βαρύτητα, για το κοινό, με τη γνώμη του για το αν το μεξικανικό φαγητό είναι καλύτερο από το κινεζικό.

Αυτό ισχύει ακόμα και για εκείνους που περνούν τις ώρες τους κάνοντας μόνο λίστες. Μερικά συστατικά καθιστούν το εγχείρημα εντελώς αποτρεπτικό και αυτά είναι ακριβώς η ίδια η ρίζα της δημιουργικότητας: το στοιχείο της εντοπιότητας και η ανάμνηση γίνονται απευθείας ανασταλτικοί παράγοντες, όμως, αν δεν υπάρχουν, δεν εμφανίζεται η επιθυμία για την ανάρτηση μιας λίστας.

Το hoopshype.com ενέδωσε στον πειρασμό να κάνει τη λίστα με τους 40 κορυφαίους Ευρωπαίους παίκτες όλων των εποχών. Η δημοσίευσή της έφερε σχόλια που οι μόνοι που δεν πρόκειται να γίνουν παραλήπτες είναι οι συντάκτες του hoopshype.com.

Η ανάρτηση στο facebook είχε, ως το απόγευμα της Τετάρτης, οκτώ σχόλια, όλα από… Έλληνες! Από τις 22 αντιδράσεις, οι 10 ήταν γέλωτες, όλοι από Έλληνες, ενώ υπήρχαν εννιά like και τρεις καρδούλες. Επιπλέον, έγινε και μία κοινοποίηση.

Το hoopshype δεν είναι άγνωστο στους παροικούντες τη Ιερουσαλήμ του μπάσκετ, αν και δεν είναι το Sports Illustrated. Πάντως, ζει και αναπνέει για το μπάσκετ. Θα πρέπει, λοιπόν, να θεωρηθεί ως αξίωμα η λίστα που έχει κάνει, προκειμένου το κείμενο να εστιάσει σε αυτήν στη διάσταση που θα ίσχυε και όχι σε εκείνη της διαφωνίας.

Παρ’ όλα αυτά, πριν φτάσει ο υπογράφων σε αυτό το σημείο, κάτωθι θα αναφερθούν οι 40 παίκτες της λίστας στη σειρά, με μερικές πολύ γρήγορες σημειώσεις για συγκεκριμένες αμφιβολίες και όχι βέβαια για την ίδια τη σύστασή της (αλλιώς δεν θα γινόταν άλλη δουλειά).

Οι 40 του hoopshype ανά δεκάδες

Ντιρκ Νοβίτσκι, Γιάννης Αντετοκούνμπο, Πάου Γκασόλ, Νίκολα Γιόκιτς, Τόνι Πάρκερ, Λούκα Ντόντσιτς, Μαρκ Γκασόλ, Ρούντι Γκομπέρ, Ντράζεν Πέτροβιτς, Πρέντραγκ Στογιάκοβιτς.

Αρβίντας Σαμπόνις, Ντέτλεφ Σρεμπφ, Βλάντε Ντίβατς, Τόνι Κούκοτς, Νίκολα Βούτσεβιτς, Γιοακίμ Νοά, Αντρέι Κιριλένκο, Ρικ Σμιτς, Γκόραν Ντράγκιτς, Ζιντρούνας Ιλγκάουσκας.

Ρίκι Ρούμπιο, Ντομάντας Σαμπόνις, Ντίνο Ράτζα, Ντανίλο Γκαλινάρι, Σαρούνας Μαρτσουλιόνις, Κρίσταπς Πορζίνγκις, Νικολάς Μπατούμ, Χινταγέτ Τούρκογλου, Γιόνας Βαλαντσιούνας, Μεχμέτ Οκούρ.

Ντέγιαν Μποντιρόγκα, Κλιντ Καπέλα, Χοσέ Μανουέλ Καλντερόν, Μπορίς Ντιαό, Χουάν Κάρλος Ναβάρο, Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς, Έβαν Φουρνιέ, Μαρτσίν Γκόρτατ, Ντένις Σρέντερ, Νίκος Γκάλης.

Υπό μία έννοια, η παρουσία του Νίκου Γκάλη στους 40 είναι ένα μικρό θαύμα. Δεν πρέπει να αδικείται το hoopshype, ένα θυγατρικό site της «USA Today», μια και ασχολείται κατά κόρον με το NBA. Το γεγονός ότι ο «τι την έκανε την μπάλα» βρίσκεται στη λίστα ως μόνο ο ένας από τους δύο που δεν έχουν παίξει στο πρωτάθλημα, περιποιεί ουσιαστικά τιμή.

Ο άλλος είναι ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα, που, όπως ο Γκάλης, είναι εξαιρετικά χαμηλά στη λίστα. Για τον σπουδαιότερο Έλληνα αθλητή ομαδικών σπορ στην Ιστορία και αν η λίστα κρινόταν με αυστηρότητα, έπρεπε να είναι σίγουρα πάνω από 24 παίκτες.

Επίσης, χαμηλά βρίσκονται σίγουρα οι Αρβίντας Σαμπόνις, Τόνι Κούκοτς, Σαρούνας Μαρτσουλιόνις, Χουάν Κάρλος Ναβάρο, Ντίνο Ράτζα, ψηλά ο Μαρκ Γκασόλ, ο Ρούντι Γκομπέρ, ο Πρέντραγκ Στογιάκοβιτς, ο Ντέτλεφ Σρεμπφ, o Νίκολα Βούτσεβιτς, ο Ζιντρούνας Ιλγκάουσκας, ο Ρίκι Ρούμπιο, ο Κρίσταπς Πορζίνγκις και ο Μεμέτ Οκούρ, οι τρεις τελευταίοι αν υπολογιστεί η θέση των Μποντιρόγκα και Γκάλη.

Επιπλέον, αχρείαστη είναι η παρουσία του Κλιντ Καπέλα, παρ’ ότι είναι Ελβετός, όπως και πρώιμη εκείνη του Ντένις Σρέντερ.

Εκείνοι που έπρεπε να συζητιέται η παρουσία τους είναι ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, οι Βασίλης Σπανούλης και Δημήτρης Διαμαντίδης, ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς και ο Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς, για να μη γίνει λόγος για τους παλαιότερους, οι οποίοι δεν αναφέρονται καν στη συζήτηση.

Για να μη χάνεται το δάσος, η κουβέντα περί Γιάννη σε ό,τι αφορά τον κορυφαίο Ευρωπαίο όλων των εποχών, δεν είναι άτοπη. Αφ’ ης στιγμής γίνεται αποδεκτή η λίστα, ο Γιάννης θα πρέπει να στοχεύει στην κορυφή. Όπως φαίνεται από αυτό εδώ το πρίσμα, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να κάνει.

 

Οι Λιθουανοί σέντερ και ο Μαρκ Γκασόλ

 

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι παίκτες που επέλεξε το hoopshype προσδίδουν το στοιχείο της μεταβλητότητας. Από εκείνους της πρώτης δεκάδας, οι τέσσερις είναι εν ενεργεία, δηλαδή τόσο ο Γιόκιτς όσο και ο Ντόντσιτς, οι οποίοι, αν θεωρούνταν ότι το κίνητρό τους είναι να ανέλθουν στην πρώτη θέση, κυνηγούν τον Γιάννη.

Ο Μαρκ Γκασόλ δεν πρόκειται να κουνηθεί από εκεί που είναι αντίθετα με τη βαρύτητα, αν και μόλις 11 από κάτω του είναι εν ενεργεία και ο πιο κοντινός του μετά τον Γκομπέρ, που είναι κολλητά σε εκείνον, είναι ο Βούτσεβιτς, στο 15.

Οι Ντράγκιτς, Ρούμπιο, Γκαλινάρι δεν φαίνεται ότι πρόκειται να κάνουν άλματα στην ιεραρχία, ο Πορζίνγκις περνάει μια φάση που ουδείς μπορεί να αναγνωρίσει τη διάρκειά της, οι Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς και Εβάν Φουρνιέ μάλλον έχουν πλατό, ενώ το προφίλ τους δεν ταιριάζει σε αυτό που απαιτείται -σχεδόν ό,τι συμβαίνει με την περίπτωση του Ντένις Σρέντερ- οπότε πιο δυνατή υποψηφιότητα για δεκάδα και για να προσπεράσουν το μικρότερο των Γκασόλ είναι ο Ντομάντας Σαμπόνις και ο Γιόνας Βαλανσιούνας, δηλαδή οι δύο Λιθουανοί σέντερ.

Αλλά αυτό που θα χρειαστούν, είναι μία μεγάλη διάκριση με την εθνική ομάδα τους, εφάμιλλη με εκείνη του 2003, όταν η θαυμάσια παρέα του Γιασικεβίτσιους κυριάρχησε στη Σουηδία.

Θα εξαρτηθεί από τους περιφερειακούς που θα βγουν τα αμέσως προσεχή χρόνια και αν θα έχουν το ταλέντο εκείνης της σπουδαίας τριάδας, που εκτός του «Σάρας» απάρτιζαν οι Αρβίντας Ματσιγιάουσκας και Σαούλιους Στομπέργκας.

Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο δυνάστης της Ανατολής

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, η αποστολή των δύο Λιθουανών σέντερ για να πιάσουν τον Γκασόλ και τον Γκομπέρ είναι πιο σύνθετη από εκείνη του Γιάννη για να προσπεράσει τον Νοβίτσκι.

Ο Γερμανός έχει ένα δαχτυλίδι πρωταθλητή το 2011, έπειτα από μια εξαίσια σειρά τελικών με τους Μαϊάμι Χιτ. Αυτή η νίκη, παρ’ ότι δεν επαναλήφθηκε, μετράει ακόμη πάρα πολύ στα μάτια των Αμερικανών, διότι επετεύχθη εναντίον της λελογισμένης ως πρώτης super team, αφού το προηγούμενο καλοκαίρι ο ΛεΜπρόν Τζέιμς έφυγε από τους Κλίβελαντ Καβαλίερς για να πάει στη Φλόριντα.

Αυτή η πράξη θεωρήθηκε περίπου ως δειλία, ως μια παραδοχή ότι δεν επρόκειτο να νικήσει με την ομάδα του. Ο Τζέιμς αντάμωσε με τους Ντουέιν Γουέιντ και Κρις Μπος και το πάρτι στο Μαϊάμι συνοδεύτηκε από τις υποσχέσεις για συνεχόμενα πρωταθλήματα και μια άνευ προηγουμένου δυναστεία.

Ο Γερμανός και οι Μάβερικς, σχεδόν από το πουθενά και χωρίς καν να είναι φαβορί, όρθωσαν το ανάστημά τους και υπερκέρασαν ακόμα και συμπεριφορές που ήταν έμπλεες οίησης, όπως οι… βήχες του Γουέιντ και του Τζέιμς για να υπονοήσουν ότι ο Νοβίτσκι δεν περνούσε βαριά γρίπη κατά τη διάρκεια του πέμπτου τελικού.

Η πρώτη χρονιά των Χιτ κατέληξε σε ένα άνευ προηγουμένου στραπάτσο, με τον σούτινγκ γκαρντ τους να μαλώνουν τον ακριβοθώρητο συμπαίκτη του κατά τη διάρκεια του πέμπτου τελικού και τον ΛεΜπρόν να μην κάνει προσπάθεια στο δεύτερο ημίχρονο του έκτου τελικού.

Η κριτική ήταν δριμεία, αλλά οι δυο τους πήγαν διακοπές και βρήκαν τον Τζέισον Τέρι να έχει κάνει τατουάζ το τρόπαιο του πρωταθλητή.

Εκείνοι οι τελικοί ήταν ιστορικοί και ο Γερμανός καθρεφτίστηκε ως σύμβολο στο πρωτάθλημα. Ο Γιάννης δεν έχει ακόμη κάνει κάτι τέτοιο, αν και τα ανδραγαθήματά του στους τελικούς 10 χρόνια αργότερα ήταν κατά πολύ ανώτερα εκείνων του Νοβίτσκι.

Οι 50 πόντοι στον έκτο τελικό με τους Φοίνιξ Σανς, οι μυθικές φάσεις με το κόψιμο στον ΝτεΆντρε Έιτον και το κάρφωμα στον αιφνιδιασμό ενώ οι Μπακς μπορούσαν να κρατήσουν το χρόνο, οι 17 στις 19 βολές στο τελευταίο παιχνίδι, είναι μυθολογικά κατορθώματα.

Παρ’ όλα αυτά, η αξία αυτού του πρωταθλήματος δεν έχει αποκτήσει εκείνη των Μάβερικς, δέκα χρόνια πριν.

Ο Γιάννης, λοιπόν, δεν μπορεί να βασίζεται σε αυτό το δαχτυλίδι ως μεμονωμένο γεγονός για να ενισχύσει την υποψηφιότητά του. Παρ’ όλα αυτά, ό,τι χρειάζεται να κάνει είναι να γίνει ο κυρίαρχος της Ανατολικής Περιφέρειας για την επόμενη πενταετία, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, θα είναι τα πιο παραγωγικά χρόνια της καριέρας του.

Αν μπορέσουν οι Μπακς να φτάσουν σε τέσσερις τελικούς της Περιφέρειάς τους και ίσως σε έναν ή δύο τελικούς, ο Αντετοκούνμπο θα προσπεράσει στο κοινό αίσθημα τον Γερμανό. Η κυριαρχία εκτιμάται περισσότερο από τη στιγμή, οπότε το να ταυτιστεί με τον Μάικλ Τζόρνταν ή τον ίδιο τον ΛεΜπρόν σε ό,τι αφορά την αίσθηση του ανίκητου, θα τον καταστήσει ένα ανώτερο είδος.

Αυτό που πραγματικά ο Γιάννης χρειάζεται -και ακόμη δεν έχεικ καταφέρει- είναι… πελάτες. Ο Τζόρνταν είχε τους Νιου Γιορκ Νικς του Πατ Ράιλι για να παίζει, ο Μπρον έκανε κουμάντο στο μυαλό και την ψυχή των Τορόντο Ράπτορς και των Ιντιάνα Πέισερς και ανά στιγμές έμοιαζε να τους ευνουχίζει.

Ο Γιάννης, παρ’ ότι έφτασε ανέλπιστα στην κορυφή, δίχως να το περιμένει οποιοσδήποτε, είναι απαραίτητο να έχει ως στόχο να γίνει το αφεντικό σε ολόκληρη την περιφέρειά του, καθώς έχει ήδη ταυτιστεί με τους Μπακς.

Ο ίδιος είναι υπόδειγμα στον τρόπο διαχείρισης της ίδιας της ζωής, της προετοιμασίας για το πρόδηλο και όχι το άδηλο, ακόμα και του… χαβαλέ, που έκανε όταν ρώτησε «πού στο καλό είναι ο Τιμ Ντάνκαν;», για να δείξει ότι αυτό που τον νοιάζει είναι να ζήσει ξέγνοιαστα τη ζωή του μετά το μπάσκετ, αλλά ένα μέρος του μυαλού του είναι βέβαιο ότι νοιάζεται για την υστεροφημία του.

Και μπορεί να είναι υπερβολή να απαιτείς από κάποιον να φτάνει πάντα στο τέλος του δρόμου, αλλά δεν συμβαίνει σε οποιονδήποτε: αν σε λένε Γιάννη Αντετοκούνμπο, το να σου ζητιέται κάτι παράδοξο είναι, υπό μία έννοια, το πιο λογικό πράγμα που μπορεί να σου συμνεί.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News