Ντιέγκο Μαραντόνα: Η μεγαλύτερη... μουντιαλική κασκαρίκα της καριέρας του!

Η Αργεντινή απλώς δεν… βλεπόταν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990. Τα παιχνίδια της ήταν πολύ δύσκολα στη θέαση, επειδή υπήρχε μία ομάδα η οποία ήταν αργή και ανασταλτική. Η εμπειρία του Ντιέγκο Μαραντόνα παρέμενε, σε κάθε περίπτωση, ανυπέρβλητη, όχι γι’ αυτά που έκανε στο γήπεδο, αλλά για τον τρόπο που περιέφερε τον εαυτό του μέσα σε αυτόν.

Ήταν ένας τόπος που του ανήκε, όχι για αυτά που έκανε στο γήπεδο αλλά, για τον τρόπο που περιέφερε τον εαυτό του. Ένιωθες ότι βρίσκεται στο σπίτι του, αυτοδικαίως. Ώμοι ψηλά, πόδια μισάνοιχτα, στέρνο μπροστά, σαγόνι ψηλά.

Διάβολε, αν τον ήξεραν αυτοί που κάνουν βίντεο στο youtube για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ένας άντρας προκειμένου να δείχνει αυτοπεποίθηση, θα ήταν το είδωλό τους. Είχε βγει, δίχως να το ξέρει, από το εγχειρίδιο.

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιταλίας, το 1990, ο Μαραντόνα ήταν μόλις 30. Πρέπει να φανταστεί κάποιος πόσο ανώτερος ήταν από όλους τους μεγάλους ποδοσφαιριστές στον κόσμο τέσσερα χρόνια πριν, στο Μεξικό, ώστε να καταλάβει γιατί ήταν ένας από τους καλύτερους και εκείνο το έτος, αν και δεν είχε οποιαδήποτε σχέση με το φαινόμενο που «κατέκτησε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο μόνο του».

Δεν ήταν καν 30, θα τα έκλεινε στις 30 Οκτωβρίου εκείνου του έτους, κι όμως είχε χάσει ταχύτητα, έκρηξη και οι αμυντικοί μπορούσαν να διαβάσουν καλύτερα πού θα πήγαινε. Αυτό δεν σημαίνει ότι τον… έκοβαν, αλλά τουλάχιστον η αναχαίτισή του δεν ήταν αφόρητη. Το μυαλό και το κορμί του άλλοτε κραταιού «πελούσα» είχε καεί από τα ναρκωτικά. Είχε γίνει ένας κοινός… θεούλης.

Ότι η Αργεντινή ήταν άθλια το είπαμε; Ένα στατιστικό στοιχείο που απεικονίζει την παρακμή της ομάδας από το 1986, ήταν ότι την τετραετία που μεσολάβησε είχε, σε 31 παιχνίδια, έξι νίκες. Να κι ο αριθμός: 6. Δηλαδή νικούσε σε ένα ανά πέντε ματς, πλην κάποιων απειροελάχιστων ψιλών.

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο έφτασε διότι… δεν έπρεπε να δώσει προκριματικούς. Οι παγκόσμιες πρωταθλήτριες περνούσαν απευθείας στη διοργάνωση. Αυτό ήταν σωτήριο για την ομάδα του Κάρλος Μπιλάρδο, που στην Ιταλία τα έκανε θάλασσα εξαρχής.

Έχασε 1-0 από το Καμερούν, νίκησε 2-0 μια Σοβιετική Ένωση που επίσης δεν θύμιζε σε κάτι την ομάδα δύο χρόνια νωρίτερα, αλλά τουλάχιστον είχε καλή δικαιολογία διότι… διαλυόταν το κράτος -επιπλέον σώθηκε και από το χέρι του Μαραντόνα στη γραμμή– και πέρασε στην κόψη του ξυραφιού, 1-1 με τη Ρουμανία.

Έμοιαζε να προχώρησε με τη δύναμη της θέλησης. Αλλά στους «16» ο δρόμος φαινόταν ότι έχει STOP. Ακόμα και παρ’ ότι πόρρω απείχε της Βραζιλίας του παρελθόντος και είχε υιοθετήσει ένα πιο αμυντικό στυλ, πέρασε από τον όμιλο με τρεις νίκες, 2-1 τη Σουηδία και 1-0 τη Σκωτία και την Κόστα Ρίκα.

Το κοπάνημα και η στιγμή της ιδιοφυΐας

Η περιγραφή του παιχνιδιού που έγινε στο Τορίνο, στις 24 Ιουνίου, αρχίζει με το σχολιαστή να λέει ότι «οι μπουκ έχουν για μεγάλο φαβορί τη Βραζιλία». Το ματς ξεκινάει και οι παίκτες του Σεμπαστιάο Λαζαρόνι κομματιάζουν τους αντιπάλους τους. Έχουν την πρώτη ευκαιρία τους, ένα τετ α τετ του Καρέκα που βγάζει ο Σέρχιο Γκοϊκοετσέα, στο 58ο δευτερόλεπτο. Έχουν πέντε τελικές προσπάθειες, όσο κι αν οι περισσότερες είναι… δυναμίτες από το πόδι του Μπράνκο που φεύγουν άουτ, ως το 6’. Ο Κάρλος Ντούνγκα έχει κεφαλιά στο δοκάρι στο 19’.

Η Αργεντινή περνά για πρώτη φορά το κέντρο στο μισάωρο, αλλά ο Κλαούντιο Κανίγια είναι οφσάιντ στην κεφαλιά του Μαραντόνα.

Η ενέργεια των Βραζιλιάνων πέφτει, αλλά τώρα επιτίθενται ευκαιριακά. Η διαφορά στην ποιότητα των δύο ομάδων είναι τέτοια που, ενώ θα στοιχειοθετούνταν, με βάση τις expected chances ας πούμε, να είναι 0-0 το σκορ, μοιάζει απίστευτο που οι Βραζιλιάνοι έχουν δύο γκολ.

Στο 53’, η Βραζιλία έχει άλλα δύο δοκάρια με διαφορά μισού λεπτού, ένα από σέντρα-σουτ του Καρέκα και ένα από οβίδα του Αλεμάο, ο οποίος λίγη ώρα αργότερα, νιώθει κάποιες ενοχλήσεις.

Αυτές θα παίξουν κομβικό ρόλο στη φάση που θα κρίνει το ματς, στο 81’, αλλά όχι το σημαντικότερο. Είναι η ιδιοφυΐα του Μαραντόνα, η οποία σε αυτό το στιγμιότυπο στοιχειοθετείται ακόμα περισσότερο από το σόλο απέναντι στην Αγγλία, που έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Οι προτεραιότητες του μέσου Αργεντινού στη ζωή είναι τρεις. Η πρώτη, να έχει να τρώει… κάτι. Η δεύτερη, σε πολύ μικρή απόσταση από την πρώτη, να κατακτήσει η εθνική ομάδα το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου. Η τρίτη, να νικάει τη Βραζιλία. Αν, δε, το κατορθώσει σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, πιθανότατα η τροφή μπαίνει σε δεύτερη μοίρα.

Ο Μαραντόνα γίνεται κάτοχος της μπάλας στο ημικύκλιο του κέντρου από την πλευρά που αμύνεται η Αργεντινή. Περνάει τον Αλεμάο, ο οποίος απλώς υπάρχει στο γήπεδο επειδή ο Λαζαρόνι δεν τολμάει να τον βγάλει και ο Ντούνγκα τον ακολουθεί.

Τυπικός ποδοσφαιρικός διάβολος, ο Αργεντινός με το νούμερο 10 βάζει το κορμί του μπροστά στον αντίπαλό του. Η «αλμπισελέστε» κάνει (όποιες) επιθέσεις στο παιχνίδι συνήθως με δύο παίκτες, ο μόνος μπροστινός είναι ο Κανίγια και υπάρχουν πέντε αμυντικοί.

Ο Ντούνγκα κάνει ένα κάτι σαν τάκλιν, αλλά ο Μαραντόνα, παρ’ ότι χάνει για λίγο την ισορροπία του, μένει όρθιος. Ο Κανίγια καταλαβαίνει ότι η επόμενη ντρίμπλα που θα κάνει είναι στα δεξιά του, οπότε κάνει διαγώνια κίνηση προς τα αριστερά. Αυτή φτάνει για να τραβήξει για λίγο τον Ρικάρντο Ρότσα, ο οποίος, όμως, όταν βλέπει τον Μαραντόνα να κάνει τελικά αυτό που ο ξανθός φορ της Αταλάντα είχε καταλάβει, δεν ακολουθεί τελείως τον αντίπαλο στράικερ.

Ο Μαραντόνα ανοίγει την μπάλα όσο πρέπει για να φοβερίσει τον Ρότσα, ώστε να μείνει στη θέση του. Ο Κανίγια, τώρα, με τους Βραζιλιάνους να οπισθοχωρούν, προσπαθεί να είναι καλυμμένος. Με την ακροτελεύτια ικμάδα της δύναμής του και πέφτοντας με το αριστερό γόνατο στο χορτάρι, ο Μαραντόνα κάνει μια δεξιά προβολή. Ο Κανίγια είναι απολύτως μόνος.

Ο 23χρονος από το Μπουένος Άιρες ντριμπλάρει τον Ταφαρέλ και πλασάρει με το αριστερό. Αυτό που συμβαίνει στο ηλιόλουστο «Κομουνάλε» είναι σχεδόν σοκαριστικό. Η Αργεντινή προηγείται της Βραζιλίας με το έμπα του 82ου λεπτού και η δυσπιστία για το αν αυτό συμβαίνει στα αλήθεια, είναι διάχυτη στον ιταλικό Βορρά.

Αυτό που απομένει είναι η κόκκινη που δέχεται ο αρχηγός της Βραζιλίας, Ρικάρντο Γκόμες, για μαρκάρισμα από πίσω στον Χοσέ Μπασουάλδο, που κάνει… μπάσιμο προς την περιοχή, στο 85’, η εκτέλεση φάουλ του Μαραντόνα, αμέσως μετά, που βγάζει ο Ταφαρέλ και η ευκαιρία του Μίλερ στο 88’, όταν εντελώς μόνος του μέσα στην περιοχή σούταρε βιαστικά άουτ.

Η Αργεντινή περνά στους «8» και ο Μαραντόνα, ο άνθρωπος που έστεψε την Αργεντινή πρωταθλήτρια κόσμου το 1986 στο Μεξικό, είναι εκείνος που οδηγεί την ομάδα του στην πρώτη, και μοναδική, μια και οι δύο ομάδες από τότε δεν έχουν συναντηθεί ξανά, νίκη επί της Βραζιλίας σε Παγκόσμιο Κύπελλο.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News